Ο Inner D. θέλει να επιστρέψει η μουσική στο προσκήνιο

Από τους αγγλικούς στίχους του Slaves, παρεμπιπτόντως, ζωντανεύει όντως ένα μικροσκοπικό τερατάκι: ζει σε συνθήκες τυφλότητας, ίσως είναι έξυπνο αλλά σίγουρα είναι ανεγκέφαλο και εάν κοιτάξεις προσεκτικά τον καθρέφτη, όπως λέει στο Monster In The Mirror, θα δεις ότι υφίσταται εξαιτίας σου, εξαιτίας όλων μας.

Το θεατρικό παιχνίδι που δένει τον δίσκο δεν είναι τυχαίο: ο Διαμαντής Αδαμαντίδης είναι απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχει δουλέψει σε διάφορες θεατρικές παραγωγές τα τελευταία χρόνια, πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα.

Ως φοιτητής, πέρασε λίγο και από τα θρανία του Ωδείου, αλλά στη μουσική αγαπούσε ανέκαθεν την ελευθερία, γι’ αυτό και πρακτικά εξελίχθηκε αφ’ εαυτού.

Αυτό το αίσθημα ελευθερίας μεταφέρεται στο μελωδικό μείγμα του Slaves, με τον Dj Micro να υπογράφει τη μίξη. Λόγω της καραντίνας, ο Inner D. θα παρουσιάσει τώρα το πρώτο προσωπικό –τόσο προσωπικό– άλμπουμ του, με τον τρόπο που του πρέπει: παρέα με πολλούς φίλους που βοήθησαν και ακροατές που αγκάλιασαν.

Την Παρασκευή 20 Μαΐου στο six d.o.g.s (προπώληση εισιτηρίων εδώ). Αλλά πριν τη μεγάλη αυτή στιγμή για τον ίδιο, ο Inner D. απαντάει μερικές ερωτήσεις στα γρήγορα για τη μουσική του και όλους εμάς.

 

Ηθοποιός σημαίνει φως. Μουσικός τι σημαίνει;
Μουσικός σημαίνει, για μένα, σύνδεση με το άυλο και μετατροπή του σε ύλη.

Είναι τρελό ή ουτοπικό εγχείρημα να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα σήμερα;
Είναι επίφοβο. Είναι δύσκολο. Είναι κουραστικό εργασιακά. Εγώ δεν θα το χαρακτηρίσω ούτε τρελό, ούτε ουτοπικό. Αλλά εάν δεν ήταν και κάτι από όλα αυτά, δεν θα ήταν τίποτα. Και αυτό δεν γίνεται. Όσο και αν αυτός ο τόπος προσπαθεί να μας πείσει γι’ αυτό, οι καλλιτέχνες δεν είναι το «τίποτα».

Πέρα από την κυκλοφορία του δίσκου, κρατάς κάτι από την καραντίνα;
Ανθρώπους που γνώρισα, την ξεκούραση που κέρδισα και τον άπειρο χρόνο για συνδιαλλαγή με τον εαυτό μου.

Εάν εμείς είμαστε Slaves, ποιος μας δυναστεύει;
Είμαστε Slaves, όταν βρισκόμαστε σε έναν τόπο, σε μια σχέση, δουλειά, σε μια συνθήκη γενικά που δεν θέλουμε να είμαστε. Πολλές φορές μας δυναστεύουν οι καταστάσεις. Αλλά τις περισσότερες φορές, το ίδιο μας το μυαλό.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο ακραίο πράγμα που συνηθίσαμε τα τελευταία δύο χρόνια;
Το να σκεφτόμαστε πριν αγγίξουμε ή πλησιάσουμε κάποιον άλλον άνθρωπο. Συνηθίσαμε την απόσταση μεταξύ μας, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κοντά.

 

 

Στην εποχή των βίντεο κλιπ, πόσο δύσκολο είναι να φτιάχνεις θεματικό δίσκο με ταυτότητα;
Ξεκίνησα έτσι κι αλλιώς από την αφετηρία του να πω μια ιστορία και όχι να κάνω ένα βίντεο κλιπ. Ήθελα να υπάρχει μια συνοχή μεταξύ των κομματιών και συναισθηματικά ο ακροατής να κάνει ένα μικρό ταξίδι ακούγοντας τον δίσκο.

Είναι ένα κράμα των δικών μου συναισθημάτων της περιόδου που τον έγραφα (σ.σ. του εγκλεισμού) και νομίζω αυτό κάνει το project να έχει συνέχεια.

Σε έχει κουράσει κάτι στη μουσική βιομηχανία σήμερα;
Το πιο κουραστικό είναι που έχει χαθεί ο στόχος: η προτεραιότητα πλέον είναι η εικόνα, το attitude, τα social media και όλα τα γύρω-γύρω, παρά η μουσική. Βγάζεις έναν δίσκο και πρέπει να ασχοληθείς με χίλια δυο περιφερειακά πράγματα και στο τέλος καταλήγει να είναι η μουσική το περιφερειακό, σαν να γράφτηκε παρεμπιπτόντως, για να εξυπηρετήσει όλα τα υπόλοιπα.

Όλα αυτά, ειδικά για κάποιον που ξεκινάει τώρα ή για κάποιον που δεν έχει κάποιο μεγάλο label από πίσω, είναι αρκετά χαοτικά και κουραστικά.

Όταν κουράζεσαι και χαώνεσαι εσύ τι κάνεις;
Φεύγω. Όχι απαραίτητα φυσικά, αλλά νοητά πάντα φεύγω. Και δύσκολα μπορώ να ξαναγυρίσω.

Πρώτη φορά ατομικό άλμπουμ. Πρώτη φορά ατομικό live. Τι να περιμένουμε;
Να περιμένετε μια ειλικρινή προσπάθεια από εμένα και τους συνεργάτες μου (πάνω και κάτω από τη σκηνή), μια προσπάθεια να πούμε αυτή τη μικρή ιστορία και για μια τόσο δα στιγμή να φτιάξουμε μια παρέα που δεν θα έχει τίποτα να χωρίσει. Έστω για λίγο.

INFO

Παρασκευή 20 Μαΐου
Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00
six d.o.g.s
Μαζί του επί σκηνής: Κατερίνα Πλεξίδα και Dj Micro.
Opening Act: Piel Fluida
Γενική Είσοδος: 10€