Ο Λαέρτης Μαλκότσης κουράστηκε με την ηρωοποίηση των πάντων

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες, μέσα στις οποίες τον έχω παρακολουθήσει στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, τον έχω δει να παίζει κωμικούς, αλλά και δραματικούς ρόλους, να τσαλακώνεται, να κάνει τις πιο αστείες αλλά και τις πιο πολλές γκριμάτσες που μπορεί να κάνει ηθοποιός μέσα σε ένα λεπτό (η εκφραστικότητα του προσώπου του ανέκαθεν τον χαρακτήριζε υποκριτικά), έχω ξεχωρίσει τη φωνή του σε διαφημιστικά και σε ντοκιμαντέρ, έχω ακούσει μουσικές του συνθέσεις.

Ο Λαέρτης Μαλκότσης είναι σήμερα ένας από τους πιο άξιους ηθοποιούς της γενιάς του. 

Γιος του ηθοποιού του θεάτρου και του κινηματογράφου Κωστή Μαλκότση και της χορεύτριας Νικόλ Κοκκίνου, έκανε τα πρώτα του βήματα σε μικρή ηλικία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Δαλιανίδη σε μία από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες των 80s, τα θρυλικά Λιονταράκια της ΕΡΤ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η δική του ιστορία. 

Τα τελευταία χρόνια, έχει πρωταγωνιστήσει από την παράσταση Ξύπνα Βασίλη του Άρη Μπινιάρη μέχρι τις σειρές Έτερος Εγώ, Κι όμως είμαι ακόμα εδώ και προσεχώς, στο Milky Way του Βασίλη Κεκάτου που θα κάνει πρεμιέρα το φθινόπωρο στη συχνότητα του Mega. Εκεί, θα έχει μία μικρή συμμετοχή, υποδυόμενος τον γυναικολόγο της κεντρικής ηρωίδας, της 17χρονης Μαρίας.

Αυτές τις μέρες, είναι ένας εκ των πρωταγωνιστών του Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα, που ανεβαίνει σε πανελλήνια πρώτη στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του, Γιάννη Μόσχου. Πρόκειται για το θεατρικό έργο του Tony Kushner, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη, που παρέδωσε στα 90s το συγκλονιστικό Άγγελοι στην Αμερική, την εποχή που η μάστιγα του AIDS ήταν το κυρίαρχο θέμα για την γκέι κοινότητα και σταθερού σεναριογράφου του Steven Spielberg με πιο πρόσφατη δουλειά του, το The Fabelmans. 

Είναι η πρώτη φορά που ο Λαέρτης Μαλκότσης έρχεται σε επαφή με το έργο, αλλά και με τον ίδιο τον συγγραφέα, όπως μου ανέφερε στη σύντομη, αλλά περιεκτική συζήτηση που είχα μαζί του και η οποία εμπεριέχει αφοπλιστική ειλικρίνεια, καθόλου συμβατικές και αναμενόμενες απαντήσεις, αυτονόητα κλισέ «είμαστε ό,τι ψηφίζουμε», όνειρα για περισσότερο ελεύθερο χρόνο, ανακουφιστικές κουβέντες με σπουδαίους φίλους και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο guest star.

Πώς σας φάνηκε το Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα, όταν το διαβάσατε για πρώτη φορά;

Μου άρεσε πολύ. Έχω δουλέψει ξανά στο παρελθόν σε τέτοια έργα, που αναφέρονται στο μεσοπόλεμο και κρύβουν μέσα τους πάντα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Εδώ, βλέπουμε μία παρέα ανήσυχων ανθρώπων που ζει σε μία γνωστή στους περισσότερους περίοδο μεν, απερίγραπτη δε.

Ένας από αυτούς τους ανήσυχους ανθρώπους είναι και ο Χατζ, ο ήρωας που υποδύεστε. 

Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή για να ερμηνεύσω τον ρόλο μου, προσπαθώ να παίζω τον πατέρα μου. Μιμούμαι ουσιαστικά εκείνον, που υπήρξε σκληροπυρηνικός, φανατικός, ρομαντικός, έντιμος, πιστός αριστερός και έντιμος πιστός κομμουνιστής. Απ’ όλα όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, δεν ήταν και πολύ μακριά ιδεολογικά από έναν τροτσκιστή και πιστεύω ότι αν δεν έχεις ζήσει κάτι (εκείνη την εποχή δηλαδή) δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις καλά το τι και το πώς. Ανακαλώ λοιπόν απλώς, τον πατέρα μου.

Προσωπικά, δεν ασχολούμαι ούτε με κόμματα, ούτε με χρώματα, ούτε με παρατάξεις. Το θεωρώ μεγάλο χάσιμο χρόνου, άδικο ροκάνισμα. 

Τι συναισθήματα σας προκαλεί η πολιτική μας σκηνή;

Μόνο φριχτά συναισθήματα: άγχος, στρες, θυμό, απελπισία. Γιατί; Γιατί φταίω. Είχα και έχω κι εγώ ευθύνη. 

Δεδομένου ότι το έργο μιλά για τον ναζισμό και επειδή έχουμε ζήσει αδιανόητα πράγματα με τη Χρυσή Αυγή στο πρόσφατο παρελθόν και τώρα, ενόψει των επερχόμενων εκλογών διαβάζουμε για τη σύσταση ενός νέου μορφώματος, θα καταφέρουμε τελικά να γλιτώσουμε ποτέ από τον φασισμό; 

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν μας λυπάμαι καθόλου. Ποτέ δεν μας λυπήθηκα. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Έχουμε κάψει, τσιμεντώσει, θάψει, καταστρέψει τα πάντα. Και συνεχίζουμε. Ναι, εμείς οι άνθρωποι και δε βλέπω καμία τύψη και καμία ενοχή και φυσικά καμία τιμωρία. Η χώρα μας κινδυνεύει μόνον από αυτό που τη συνιστά, δηλαδή από εμάς τους ίδιους. Δε θέλω, αλλά θα πέσω τώρα σε αυτονόητα κλισέ του τύπου «είμαστε ό,τι τρώμε, είμαστε και ό,τι ψηφίζουμε». Είμαστε οι επιλογές μας, με αυτές κοιμόμαστε ήσυχα ή ανήσυχα. Με τύψεις ή χωρίς. 

Τι σας κάνει να κοιμάστε ήσυχος;

Το πιάνο μου, η θάλασσα, οι ανακουφιστικές κουβέντες και συναντήσεις με σπουδαίους φίλους.

Στο σημείωμα της παράστασης διαβάζω: «Αυτός ο αιώνας χρειαζόταν ήρωες. Αλλά έχει εμάς: τόσο συγκροτημένους, αλλά εντελώς απαθείς. Η Ιστορία λέει σηκωθείτε, κι εμείς τρικλίζουμε και καταρρέουμε κλαίγοντας, ανίκανοι να σηκώσουμε το φορτίο των καιρών». Ποιοι είναι οι ήρωες της εποχής μας; 

Δεν μου αρέσει καθόλου το πώς χρησιμοποιείται αυτή η λέξη, ούτε και η «ηρωοποίηση» πια των πάντων. Κουραστήκαμε, μπουχτίσαμε, μπαφιάσαμε. 

Θαυμάζετε κάποιον; 

Θαυμάζω λιγοστούς ανθρώπους, όπως τον τιτάνα Γιάννη Αντετοκούνμπο, που έκλεισε πολλά βρώμικα στόματα.

Μετά από τριάντα και βάλε χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας, υπάρχουν απωθημένα; Κάτι που ονειρευόσασταν και δεν έχει γίνει ακόμα;

Αυτό που ονειρευόμουν πάντα και το ευχόμουν και σε πολλούς εκλεκτούς συναδέλφους ήταν, είναι και θα είναι περισσότερος ελεύθερος χρόνος, διακοπές και ξεγνοιασιά.

Αλήθεια, πώς καταλήξατε τελικά ηθοποιός; Και το ρωτώ γιατί ασχοληθήκατε και με τον χορό για λίγο, πιο πολύ όμως και πιο ουσιαστικά με τη μουσική, που απ’ ότι γνωρίζω είναι το μεγάλο σας πάθος.

Η ζωή μου, οι συγκυρίες με οδήγησαν περισσότερο στην κατάσταση-ιδιότητα του «υποκριτή». Δε γνωρίζω αν όλο αυτό σημαίνει και κάτι άλλο για μένα. Πάντως, δε θα μπορούσα να προχωρήσω σαν χορευτής, γιατί πρώτον, δε μου άρεσε ποτέ να τραυματίζομαι και δεύτερον, ήμουν ψήλος μα και αρκετά βαρύς και δύσκαμπτος. Καταλάβαινα ότι δεν ήμουν γι’ αυτό. Η ενασχόλησή μου όμως κάποτε με τον χορό είναι σήμερα, εφόδιο για τη δουλειά μου. 

Η μουσική από την άλλη, είναι η μίση μου ζωή και ευτυχώς, που δεν έγινε επάγγελμα. Μου αρκεί, που πολύ συχνά παίζω μουσική επί σκηνής. Με ευχαριστεί πιο πολύ απ’ όλα.

Αν δεν γινόσασταν ηθοποιός, τι άλλο θα μπορούσατε να είστε σήμερα;

Καλύτερος άνθρωπος. Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είναι αυτό. Προσπαθώ ακόμα να γίνω. Για να απαντήσω όμως λίγο πιο συγκεκριμένα στην ερώτησή σου, θα μπορούσα να γίνω ένας άριστος οδηγός. Λατρεύω την οδήγηση και πιστεύω πολύ σε αυτή μου την ικανότητα. Την έχω εξασκήσει εξάλλου και στο παρελθόν, σε δύσκολους καιρούς.

 ***

Info

Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα

Εθνικό Θέατρο – Κτίριο Τσίλλερ-Σκηνή Νίκος Κούρκουλος (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια)

Προπώληση εδώ.