Ο Moose κάνει ραπ αυτά που έμαθε στον δρόμο
Μερικές μέρες πριν την παρουσίαση του νέου δίσκου Street Talk, ο Moose κάνει μια αναδρομή σε όσα τον έφτασαν ως εδώ: στην Κυψέλη, την οποία νιώθει σαν το σπίτι του, στα αδέρφια Αντετοκούνμπο που τον πείσμωσαν να πετύχει και τα σκηνικά που έζησε στους δρόμους της πρωτεύουσας.
- 25 ΟΚΤ 2022
Μια φορά, ένα παιδί από την Κυψέλη του είχε πει ότι ήταν ο λόγος που δεν παράτησε τη ζωή. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί καλύτερο feedback για τη μουσική του. Ο Moose μπήκε στο booth τέσσερα χρόνια πριν, επειδή ένας άλλος Νιγηριανός, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τον είχε πεισμώσει με τον ίδιο τρόπο.
«Μας άνοιξε τα μάτια ο Γιάννης: προσωπικά, τη μέρα που τον είδα στο νο15 του NBA draft, αποφάσισα μέσα μου ότι κάτι πρέπει να κάνω – δεν είναι τίποτα ακατόρθωτο, υπάρχει ελπίδα».
Και κάπως έτσι, το φθινόπωρο του 2022 βρίσκει τον ράπερ με ένα δεύτερο –αριστοτεχνικό– άλμπουμ κάτω από τη ζώνη του, να ετοιμάζεται για την πρώτη παρουσίαση δίσκου στο Temple την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου (προπώληση εισιτηρίων εδώ).
Το Street Talk ήταν μια αποκάλυψη για την ποικιλία στο φλόου και τις φωνητικές χορδές που έκρυβε ο Moose: από τα ψηλά στα χαμηλά κι από το hustle μέχρι το old school, πατάει με ίδια άνεση. Σαν να περπατάει, εκεί που άλλοι τρέχουν. Το ταλέντο αυτό έσκασε στους κάλυκες με την Κυψέλη, ένα κομμάτι που πλέον μετράει 1.6 εκατ. views.
Ενώ διασχίζουμε την Κυψέλη για την πλατεία Αμερικής, περαστικοί τον χαιρετούν με χαμόγελο και ένα fist bump. Όπως λέει ο ίδιος, αυτή η γειτονιά νιώθει για σπίτι του – τη Φωκίωνος Νέγρη με τη Δημοτική Αγορά Κυψέλης, που είναι πάντα γεμάτη κόσμο, την πλατεία του Άη Γιώργη, όπου έκανε τα πρώτα ραπς, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους του.
Ένα fist bump με τον Moose
Διαβάζω από Wikipedia: Moose, στα ελληνικά Άλκη, είναι ένα είδος ελάφου που απαντάται στη Βόρεια Αμερική και την Ευρασία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο υπάρχον ζώο της οικογενείας, με βάρος μεταξύ 380 και 700 κιλών. Τι φάση;
Τρελό fun fact, το ξέρω. Δίνουμε αγώνα για να ξεπεράσουμε τα ελάφια στα αποτελέσματα της Google (γέλια). Αλλά καμία σχέση: το Moose είναι το όνομά μου σε συντομογραφία – Mamus.
Τέσσερα χρόνια, δύο album. Αυτό σημαίνει full time δουλειά, έτσι δεν είναι;
Ναι, για να έχεις αποτέλεσμα πρέπει να δουλεύεις σκληρά κάθε μέρα. Δε θα είσαι πάντα αποτελεσματικός, αλλά αυτός είναι ο μόνος τρόπος να καλύψεις το κενό. Υπάρχουν περίοδοι που κλείνω δωδεκάωρα στο στούντιο. Αυτό ξεκίνησε από το wave που σήκωσε το κομμάτι Κυψέλη: είδα ότι έχω την ευκαιρία να το εξελίξω και αποφάσισα να το κυνηγήσω όσο μπορώ, για να μη φτάσω 40 και μετανιώσω που δεν το έκανα.
Γιατί πιστεύεις ότι ξεχώρισες τόσο αστραπιαία;
Βοήθησε πολύ στην αυτοπεποίθησή μου ο Νέγρος του Μοριά. Ξέρεις, όταν είπα ότι κάνω ραπ, όλοι οι φίλοι μου έπεσαν από τα σύννεφα. Αλλά εκείνος κάτι είχε δει. Θυμάμαι, πρώτη φορά ανέβηκα στη σκηνή σε δικό του live, στο Faust, και εκείνα τα λίγα λεπτά ήταν αρκετά. Όταν γύρισα σπίτι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ταχυπαλμία. Τα υπόλοιπα μέχρι σήμερα είναι ιστορία.
Υποθετικό ερώτημα: Θα προτιμούσες στο μέλλον να κάνεις ραπ με ίδια άνεση στα ελληνικά ή να βγάλεις release που θα γίνει χιτ στη Νιγηρία;
Σκληρό δίλημμα. Κοίτα, από άποψη απήχησης, θα ήταν πολύ καλύτερο για το όνομά μου να ξεπεράσω τα σύνορα της χώρας. Και από ηθική ικανοποίηση, θα ήταν ονειρικό να μαθευτεί ότι ο Νιγηριανός Moose κάνει represent στην Αθήνα. Αλλά νομίζω θα διαλέξω το πρώτο: γιατί εδώ είναι ο κόσμος μου, εδώ είναι η ιστορία μου, οπότε θα ήταν τεράστιο άλμα εάν με ένιωθαν οι ακροατές εδώ στο φουλ. Και κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο με στίχο στη μητρική τους γλώσσα.
Μικρός τι όνειρα είχες. Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Έπαιζα μπάσκετ και έπαιζα καλό μπάσκετ – μη με βλέπεις τώρα έτσι (γέλια). Ένα διάστημα ήμουν στον Φιλαθλητικό, όπου έπαιζαν και οι Αντετοκούνμπο, αλλά δεν το κυνήγησα ποτέ ζεστά. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να βρω τη μουσική, έκανα δουλειές απλά για να καλύψω τα έξοδα. Με τη ραπ βρήκα τον εαυτό μου.
Ένα ταλέντο από Νιγηρία που άνθισε Κυψέλη
Μεταφερόμαστε νοητά την περίοδο που εγκαθίστασαι οριστικά στην Κυψέλη. Τι συμβαίνει τότε στη ζωή σου;
Ήταν η περίοδος που είχα τελειώσει το σχολείο. Αφήσαμε το σπίτι στους Αμπελόκηπους και ήρθαμε εδώ, όπου υπήρχαν πολλοί Αφρικανοί. Ήμουν αρκετά χαομένος με το μέλλον μου: όταν δεν έχεις περάσει σε σχολή, καταλαβαίνεις ότι το safe zone τελείωσε – καλώς ήρθες στην πραγματικότητα. Το καλό με την Κυψέλη ήταν ότι δεν ένιωσα μόνος μου σε όλο αυτό. Υπήρχαν πολλά παιδιά της ηλικίας μου με τις ίδιες ανησυχίες, τους ίδιους φόβους. Και έτσι άρχισαν να νιώθω την Κυψέλη σπίτι μου.
K City, δηλαδή. Είσαι περήφανος για το hood στην Κυψέλη.
Απόλυτα, χωρίς αυτό δε θα ήμουν εδώ σήμερα, κατά πάσα πιθανότητα. Όλα ξεκίνησαν στις πλατείες της περιοχής. Ειδικά ο Άγιος Γεώργιος είναι τεράστιο σημείο αναφοράς. Τις νύχτες που αράζαμε, ξεκινήσαμε to freestyle, γράφαμε ρίμες, μέχρι που ένας φίλος μου είπε να πάμε στο στούντιο για ηχογράφηση. Τα σκηνικά αυτά δεν παίζουν πλέον σε πολλές περιοχές. Υπήρχε μεταξύ μας η έννοια του community και ο ένας γινόταν παράδειγμα για τον άλλον.
Θα λέγαμε ότι η Κυψέλη είναι το flag του αφρικανικού wave στο ελληνικό ραπ.
Ισχύει. Ήταν το όχημα για να εκφραστούμε. Από τη στιγμή που πρώτα ο Kevin και μετά ο Kareem άνοιξαν τον δρόμο, όλο και πληθαίνουμε. Νομίζω ότι η Κυψέλη σήμερα έχει τους περισσότερους ραπ καλλιτέχνες ως περιοχή: είναι Game Boy Melody, YT, Salva, Billy G, Risk, Dio – γίνεται χαμός.
Ποια ήταν η συμβολή των Αντετοκούνμπο σε αυτή την ιστορία, πέρα από το πρακτικό κομμάτι με την ίδρυση της Sky Vector;
Ο Θανάσης και ο Γιάννης μάς άνοιξαν τα μάτια. Από εκεί που είχα στο δωμάτιό μου αφίσες του Derrick Rose και του Kevin Durant, είδα ένα παιδί δικό μας να παίζει στο ίδιο παρκέ. Ένα παιδί που ήταν στις ίδιες συνθήκες με εμένα, που είχε ίδια προβλήματα, άγχη και φόβους, απέδειξε ότι τα κατάφερε. Τη μέρα που τον είδα στο νο15 του NBA draft, αποφάσισα μέσα μου ότι κάτι πρέπει να κάνω – δεν είναι τίποτα ακατόρθωτο, υπάρχει ελπίδα.
Πώς είχατε γνωριστεί;
Πρώτα γνώρισα τον Θανάση. Ήμουν γύρω στα 13-14 και είχα πάει στο Πεδίον του Άρεως για ένα τουρνουά 3on3. Δεν είχαμε τρίτο στην ομάδα μας κι όταν φτάσαμε, έπεσε το μάτι μου τυχαία στον Θανάση που έριχνε σουτάκια στην μπασκέτα. Έτσι, του μίλησα και δέσαμε κατευθείαν. Πήραμε εκείνο το τουρνουά και μετά γίναμε φίλοι. Είναι τρελό πώς έρχονται τα πράγματα, άμα το παρατηρήσεις.
Να σε ρωτήσω: Για ένα άτομο όπως εσύ, με αφρικανική καταγωγή, που ζει μια εικοσαετία στην Ελλάδα, έχει πάει κανονικά σχολείο, δουλεύει, έχει γίνει καθόλου ευκολότερη η ζωή στην Ελλάδα από παλιότερα;
Η αλήθεια είναι ότι έχει μειωθεί σημαντικά ο ρατσισμός: δεν παίζουν τα κυνηγητά και οι απειλές. Αλλά με την Πολιτεία τα πράγματα παραμένουν δύσκολα. Είναι απαράδεκτο άτομα σαν κι εμένα να μην έχουμε χαρτιά. Παιδιά που έχουν γεννηθεί εδώ δεν έχουν χαρτιά. Ενώ μπορεί να έχουν κάνει αίτηση με όλα τα απαραίτητα έγγραφα δύο και τρεις φορές. Αυτό σημαίνει έξοδα. Και γενικά από τα media δεν αναφέρονται ποτέ όσα πληρώνουμε στο κράτος: πληρώνουμε άδεια παραμονής, ΦΠΑ, μεγαλώνουμε τις οικογένειές μας. Και την ίδια στιγμή, το κράτος αρνείται να μας αναγνωρίσει.
Ποιες είναι οι κουβέντες του δρόμου;
Επειδή καταλαβαίνω ότι τα άλμπουμ τα δουλεύεις ως πρότζεκτ, ποια ήταν η κεντρική ιδέα πίσω από το Street Talk;
Το concept του άλμπουμ ξεκίνησε από τον δρόμο και αφορά τον δρόμο. Ξέρεις, υπάρχει αυτή η φήμη ότι όσοι είναι στον δρόμο, κάνουν δουλειές, έχουν την τάση να κρατάνε χαμηλό προφίλ, να μένουν σιωπηλοί για να μη δώσουν στόχο. Αλλά αυτό όλο δεν ισχύει: στην πραγματικότητα, ο κόσμος πάντα και παντού έπιανε κουβέντες του δρόμου. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είσαι real. Είσαι άνθρωπος και αυτό είναι που μετράει.
Έχω την εντύπωση ότι δουλεύεις με τον εξής τρόπο: πρώτα παίρνεις την παραγωγή και γράφεις επάνω της. Κάνω λάθος;
Έτσι ακριβώς είναι. Πάντα αφήνω το feeling της μουσικής να με οδηγήσει. Και είμαι φουλ ανοιχτός για συνεργασίες με παραγωγούς. Αν μου κάνει κλικ η παραγωγή, δουλεύω πάνω της και γράφω κομμάτι. Πρέπει να έχω γύρω στα 300 κομμάτια ακυκλοφόρητα, που είναι αρκετά διαφορετικά σε ύφος. Γι’ αυτό το λόγο και το Street Talk, εάν το ακούσεις από αρχή μέχρι τέλος, θα δεις ότι αλλάζει διάθεση και ύφος.
Γράφεις πολύ για το gank, την αλητεία. Έχεις βρεθεί ποτέ σε σκηνικό που να φοβήθηκες;
Καλύτερα οι αλητείες να μείνουν off the record. Θα σου πω, όμως, για ένα σκηνικό που δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν ένα βράδυ, σχολείο ακόμη, που μαζί με φίλους παίζαμε στο μπασκετάκι πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ήταν περίπου 2003 και όλοι ξέραμε ότι έπρεπε να έχουμε το νου μας. Ξαφνικά, μια ομάδα της Χρυσής Αυγής έσκασε με μηχανάκια και κατέβηκαν πάνω από 10 με ρόπαλα και γκλοπ. Πολλά παιδιά έφαγαν ξύλο εκείνη τη μέρα. Εγώ και ο αδερφός μου, ευτυχώς, τη γλιτώσαμε. Φτάσαμε τρέχοντας μέχρι το αστυνομικό τμήμα. Ήταν πολύ τρομακτική εμπειρία.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα; Τι θα ήθελες να είχες καταφέρει;
Να φέρω ένα Grammy στην Ελλάδα. Μουσικά είναι το end goal μου.
Η ελληνική ραπ βρίσκεται στην καλύτερη φάση της. Τι πιστεύεις ότι λείπει ακόμη από τη σκηνή;
Η ταυτότητα του ελληνικού ήχου. Ας πούμε, οι Άγγλοι έχουν το drill, οι Ιταλοί έχουν το στυλ Morad Type, οι Γάλλοι έχουν ένα ξεχωριστό σύμπαν. Θέλει να βγουν παραγωγές που θα είναι απευθείες αναγνωρίσιμες για το ελληνικό rap game. Μέχρι στιγμής, όλοι βλέπω ότι ακολουθούν την πεπατημένη, φοβούνται κάτι πιο ελληνικό. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να φέρουμε το μπουζούκι και το παραδοσιακό στο new wave, στην trap. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, όπως είπαμε.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΣΚΟΥ STREET TALK | 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
