Ο Νίκος Καραθάνος όσο μεγαλώνει, απλοποιείται και ελαφραίνει

Ο Νίκος Καραθάνος ξεκίνησε τη φετινή θεατρική σεζόν με ένα έργο-ύμνο στην αγάπη και τη συντροφικότητα, ένα μεγάλο ερωτικό ποίημα όπου ο ίδιος μαζί με τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου γίνονται ένα και ενώνονται σε μια κοινή αφήγηση: τον Χορό των Εραστών στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που αυτή την Κυριακή (19/01) ρίχνει αυλαία, μετά από μία πορεία τεσσάρων μηνών με σχεδόν συνεχή sold out. Ένα θεατρικό έργο, το πρώτο που έγραψε ο Tiago Rodrigues, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν και δημιουργός του Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες που παρουσιάστηκε τον Δεκέμβριο του 2023 στη Στέγη και του Hecuba, not Hecuba που παίχτηκε το περασμένο καλοκαίρι στην Επίδαυρο.

«Είναι μία μοναδική παράσταση, που παρουσιάζεται με έναν πολύ απλό και λιτό τρόπο σε μία εποχή που το θέατρο περιμένουμε να γίνεται με έναν πιο πληθωρικό τρόπο – με μουσικές, σκηνικά. Σου λέει “κάτσε κάτω και άκου με. Μη με βλέπεις και στο τέλος ξέχασέ με και δες τι συμβαίνει σε σένα, στο μέσα σου”. Αυτό είναι και το στοίχημα της παράστασής μας. Όπως έχει πει και ο Τσέχοφ στον Βυσσινόκηπο: “μη βλέπετε παραστάσεις. Τα μούτρα σας να βλέπετε, την άθλια ζωή σας”. Πάντα στο τέλος, ο σκοπός είναι τι σου συμβαίνει μέσα σου. Κι αυτό είναι το πιο υψηλό που μπορούμε να φτάσουμε στην Τέχνη».

Αυτά δεν ήταν από τα πρώτα λόγια του Νίκου Καραθάνου. Ο Χορός των Εραστών άργησε να μπει στην κουβέντα μας στην κάτι παραπάνω από μισή ώρα που πέρασα μαζί του στα καμαρίνια του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Στην Κεντρική Σκηνή του, μαζί με την ομάδα των Παιχτών του Γιώργου Κουτλή -μίας από τις πιο talk of the town παραστάσεις των τελευταίων ετών- θα παρουσιάσουν προσεχώς μία πληθωρική παράσταση, μία φάρσα για το θέατρο, μία μουσική κωμωδία για τα «κακώς κείμενα» του ελληνικού θεάτρου: το MERDE! σε σκηνοθεσία των Κουτλή και Βασίλη Μαγουλιώτη και σε μουσική των Γιάννη Νιάρρου και Γιάννη Παπαδόπουλου.

Το τι είναι το MERDE! και τι να περιμένουμε να δούμε ήταν από τα πρώτα πράγματα που τον ρώτησα. Τι μου απάντησε; «Ένα ξεβράκωμα μετά μουσικής και χορού και καλή μας βραδιά».

Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν είναι μία τυπική συνέντευξη. Από αυτές που εγώ συνηθίζω να παίρνω και να γράφω και εσείς να διαβάζετε. Ο Νίκος Καραθάνος μιλάει με εκφραστικότητα, που δυστυχώς χάνεται στον γραπτό λόγο, με ποίηση και συμβολισμούς, με μία φιλοσοφική και ταυτόχρονα, αινιγματική διάθεση. Είναι σαρκαστικός, αυτοσαρκαστικός. Λέει αλήθειες και ψέμματα. Μου είπε κι εμένα ένα ψέμα κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Δεν μου το αποκάλυψε. Με άφησε να το ανακαλύψω. Ακόμα το ψάχνω.

Και ξαφνικά, μπλεχτήκατε με τους «Παίκτες».

Για πρώτη φορά. Η πρόταση ήρθε από τον Γιώργο Κουτλή. Η αύρα του ήταν πολύ ευγενική. Ο τρόπος του πολύ ευχάριστος. Ε και όταν νέοι άνθρωποι σε προσκαλούν να διασκεδάσεις μαζί τους, καλό είναι να το κάνεις.

Τι θα δούμε λοιπόν στο MERDE!;

Είναι ένα έργο που διαμορφώνεται, δημιουργείται τώρα που βρισκόμαστε στις πρόβες κι εμείς είμαστε οι δράστες του εγκλήματος. Τώρα δηλαδή γίνεται η ληστεία και εσύ ρωτάς τον παράνομο να σου πει τι και πώς. Ε, κάτσε, βρε δεν τα φάγαμε τα λεφτά ακόμα.

Ωραία, τότε, τι είναι το MERDE!;

Είναι μία ωδή στο θέατρο. Ένα τραγούδι για το θέατρο. Μία σκατολογία για το θέατρο. Είναι ένα χέρι που μπαίνει βαθιά στα άντερα του θεάτρου και στα πιο μυστήρια και μυστικά των ανθρώπων που το κάνουν.

Θα εκτεθείτε δηλαδή επί σκηνής; Θα δείξετε στο κοινό τις βρωμιές σας;

Θα ξεβρακωθούμε μετά μουσικής και χορού και καλή μας βραδιά.

Πρώτα όμως “merde” για να είναι όντως καλή η βραδιά.

Έτσι. Merde στα γαλλικά σημαίνει σκατά και το «σκατά» στο θέατρο είναι μία παλιά γαλλική παράδοση. Λέγεται σαν ευχή, σαν γούρι. Λέμε «σκατά» πριν την πρεμιέρα για να πάει καλά. Στη Γαλλία κάποτε πίστευαν ότι όσο πιο πολλές άμαξες ήταν έξω από το θέατρο και άρα όσο πιο πολλά σκατά αλόγων υπήρχαν στον δρόμο, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία θα είχε η παράσταση.

Συνήθως, τα γούρια αν το καλοσκεφτείς είναι τέτοια κακά πράγματα, βρώμικα και άσεμνα. Το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Σαν να θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό.

Υπήρχε παλιά ένα μεσαιωνικό έργο που παιζόταν στις πλατείες, με τον διάβολο να κάνει τη διαθήκη του έξω από τις εκκλησίες και να βγαίνει να λέει στους ανθρώπους ότι «από όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο, σας αφήνω τα σκατά». Και το βρήκα πάρα πολύ σοφό. Ότι αυτό που έχουμε τελικά είναι αυτό: τα εκκρίματά μας, αυτά που λέει το στόμα μας, αυτά που βγάζει το σώμα μας. Όλα οδεύουν προς ένα λίπασμα και πολλές φορές ανήκουν στην πιο βρώμικη πλευρά του εαυτού μας. Όλοι είμαστε και βρώμικοι μέσα μας, εκτός από καθαροί.

Εσείς έχετε γούρια;

Φανερό δεν είχα ποτέ. Ο καθένας έχει το δικό του προσευχητάρι και εικόνισμα στη ζωή, είτε φανερά, είτε απολύτως ιδιωτικά. Έχω δει ηθοποιούς να βάζουν λίγο μολύβι πίσω από το αυτί τους πριν την παράσταση κι άλλους να προσεύχονται ή να λένε κάτι σαν προσευχή.

Πάντα όμως όλοι οι άνθρωποι δεν προσευχόμαστε για κάτι; Πάντα ζητάμε να μας βγει αυτό που κάνουμε σε καλό. Τώρα, τι μπορεί να σημαίνει ή καλύτερα, τι μπορεί να είναι το καλό στο θέατρο, μην με ρωτήσεις. Είναι μία όχθη που είναι πολύ μακριά και καταλαβαίνεις αργότερα, τι είναι πραγματικά καλό. Δεν φαίνεται από την αρχή.

Ούτε μετά από τόσα πολλά χρόνια διαδρομής και εμπειρίας στον χώρο της υποκριτικής, που κουβαλάτε στην πλάτη σας;

Ούτε. Γιατί ακόμα ζω. Δεν τελείωσα ακόμα.

Σας χαρακτηρίζουν επιτυχημένο. Νιώθετε έτσι;

Επιτυχία δεν σημαίνει ευτυχία, ούτε πρόοδος, δημιουργία. Πολλές φορές οι λέξεις δεν ταυτίζονται μεταξύ τους και δεν συνομιλούν μεταξύ τους. Έτσι νομίζεις, αλλά είναι πρόσκαιρες και μετά σε ξεχνάνε. Δεν σε επισκέπτονται, μπαίνουν από την πόρτα και βγαίνουν από το παράθυρο. Άρα πραγματικά ποια είναι τύχη σου και ποια η επιτυχία σου; Εξαρτάται από σένα και γυρίζει πάντα σε σένα. Μπορεί να στολιστείς με τον καιρό με πάρα πολλά πράγματα. Κάποιες φορές πολύ, κάποιες καθόλου, άλλες ελάχιστα, αλλά δεν είναι τα παράσημά σου οι σταθμοί στη ζωή σου.

Και ποια είναι;

Οι στιγμές που το βαθύτερο είναι σου και ο βαθύτερος εαυτός σου συνάντησε το περπάτημα της ζωής και πήγε μπροστά και συνδιαλέχτηκε και με άλλους ανθρώπους και γεννήσαν πράγματα μαζί και μέσα σε αυτή τη διαδρομή δεν βρήκαν μόνο χειροκροτήματα, αλλά και έγνοια και αρετή και αγάπη ανά μεταξύ τους. Αν δεν υπάρχουν αυτά, τα χειροκροτήματα δεν φτάνουν να σου δώσουν τίποτα.

Μία φίλη που σας έχει καταχειροκροτήσει, όταν της είπα ότι θα κάνουμε συνέντευξη, μου είπε να σας μεταφέρω αυτό που κάποτε μου είχε πει ακολουθώντας σας πιστά σε κάθε παράσταση που κάνετε: «Μου αρέσει γιατί κουβαλάει μία τρέλα, η οποία δεν φαίνεται».

(γελάει) Πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό.

Ισχύει;

Μπορεί ναι. Μπορεί όχι.

Ξέρεις, ο κόσμος δεν μας αγαπάει έτσι. Μας αγαπάει επειδή εμείς αγαπάμε τη δουλειά μας. Και αυτό που αγαπάμε είναι κάτι που μας ζητιέται να το επιβεβαιώνουμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό ξανά και ξανά.

Ακούγεται ψυχοφθόρο.

Δεν είναι. Η αγάπη δεν είναι ένα γλυκερό, χριστιανίζον συναίσθημα. Είναι κάτι βαθύτερο, κάτι σκοτεινό, κάτι ανομολόγητο, κάτι που συμβαίνει ανάμεσά μας και δεν έχει τη γεύση της χαράς. Έχει μία γεύση ένωσης βαθύτερης και λίγο και το φόβο της απώλειας, αλλά είναι και ένα μυστήριο.

Τι νήματα βγάζεις κάθε μέρα για να αγαπήσεις αυτό τον κόσμο, έτσι όπως είναι ή για να βρεις αγάπη μέσα σε αυτόν. Είναι ένα μυστήριο που κάθε μέρα βγάζεις τις βελόνες σου και το πλέκεις και το ξεπλέκεις και ξανακάνεις κόμπους και το τεστάρεις πάνω σου αν είναι καλό. Κάθε μέρα πλέκουμε ένα νήμα σύνδεσής μας με τα πράγματα. Είναι μία ωραία κουβέντα αυτό και είναι κάτι που πιστεύω και μεγαλώνοντας όλο και περισσότερο: ότι οι παραστάσεις όταν περιέχουν αυτή τη στόχευση της έγνοιας και της αγάπης σε κάτι μεγαλύτερο φτάνουν μακριά.

Το MERDE! περπατά σε αυτό τον δρόμο;

Τώρα είναι στη βράση του. Θα έρθει σε επαφή με τον κόσμο και θα δείξει το πρόσωπό του σαν παράσταση.

Πώς είναι η συνεργασία με νέους δημιουργούς;

Αναζωογονητική. Είναι έξυπνοι, ωραίοι, όμορφοι. Είναι πιο συνειδητοποιημένοι από ότι ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Η γενιά αυτή προετοιμάζεται για να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο και το κάνει πιο νωρίς κι αυτό είναι το ωραίο.

Είχατε δει τους Παίχτες;

Φυσικά. Είχα νιώσει τρομερή χαρά. Το πώς παλλόντουσαν μέσα σε αυτό που είχαν φτιάξει. Τρομερό. Είναι μία πολύ ωραία εποχή για τους νέους καλλιτέχνες. Πάλλονται πιο όμορφα, πιο δυνατά, πιο νωρίς και κάνουν πολλά και ωραία πράγματα. Μπορούμε να μετρήσουμε αρκετά ωραία πράγματα κάθε σεζόν στην Αθήνα, που πολλά από αυτά εγκυμονούν ακόμα καλύτερα.

Προλαβαίνετε να δείτε παραστάσεις;

Όσο μπορώ. Ξέρεις, μεγαλώνοντας όσο βαθύτερα αγαπάς το θέατρο, τόσο το μισείς ταυτόχρονα. Δεν θέλεις να το βλέπεις, γιατί κονταίνει η ζωή και τρέχεις να τη ζήσεις. Οπότε έρχεται κάποια στιγμή που λες μη σπαταλήσω κι αυτό τον χρόνο σε μία σκοτεινή αίθουσα.

Πού δεν είναι σπατάλη ο χρόνος σας πια;

Στα πιο κοινά πράγματα. Σε μία βόλτα. Μου αρέσει να περπατάω. Όσο μεγαλώνω ρέπω προς τα πιο κοινά, τα πιο απλά. Απλοποιούμαι και ελαφραίνω.

Δεν μου είπατε τι ρόλο κρατάτε στο MERDE!.

Του παραγωγού. Ενός παλαιάς κοπής ανθρώπου του θεάτρου.

Στην παράσταση, όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου, παίζετε με τα δίπολα εμπορικό-ποιοτικό θέατρο, δράμα-κωμωδία, τέχνη-σόουμπιζ. Πιάσατε κάποια στιγμή τον εαυτό σας να θέλει να σας φορέσει ταμπέλα για να υπάρξει πιο εύκολα μέσα στον χώρο;

Οι άνθρωποι από τη στιγμή που γεννηθήκαμε ζούμε με δίπολα. Μοιάζεις στον πατέρα σου ή στη μάνα σου; Είσαι από το ένα σόι ή από το άλλο; Είσαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός; Πάντοτε θέλουμε δύο κόσμους να μας τραβάνε. Είσαι άντρας ή γυναίκα; Τι είσαι μωρέ, το ανάμεσα είσαι; Το κάνεις από μπροστά ή από πίσω; Το θέλεις έτσι ή γιουβέτσι; Ένας πόλεμος. Πάντοτε υπήρχαν τα δίπολα που γεννούν τις ταμπέλες.

Σε πολλά εμπορικά υπάρχει περισσότερη τιμιότητα και σε πολλά ποιοτικά περισσότερη ατιμία και τούμπαλιν. Είναι ένα ωραίο ρετιρέ και τα δύο, αρκεί να είναι καθαρά και τότε, είναι μια χαρά να είσαι και στα δύο, πότε εδώ, πότε εκεί και πότε ανάμεσα.

Σε λίγο θα ξεκινήσετε πρόβα. Κάθε φορά που τελειώνει και φεύγετε, πώς νιώθετε;

Όταν έχεις κοπιάσει και έχεις δώσει πραγματικά τον εαυτό σου, φεύγεις καλά, ανάλαφρα, πετώντας. Όταν δεν το έχεις κάνει, δεν φεύγεις καλά.

Με το να έχεις δώσει πραγματικά τον εαυτό σου εννοώ να είσαι εκεί με όλη σου την ύπαρξη, που σημαίνει να είσαι ρευστός, να αλλάζεις κάθε μέρα, να είσαι ο ίδιος και να μην είσαι. Δεν υπάρχει σε αντίτυπα. Δεν είσαι φωτοτυπικό μηχάνημα. Είσαι ένας ζωντανός άνθρωπος και πρέπει να πηγαίνεις ένα μέτρο παραπέρα κάθε φορά. Και μετά σε επισκέπτονται άλλα πράγματα, όπως συμβαίνει στη ζωή, όταν μεγαλώνεις.

Κάνετε μεγάλη παύση. Σαν να σκέφτεστε κάτι και να μην το λέτε.

Άτιμη δουλειά του ηθοποιού, ε; Δύσκολη. Στιγματισμένη. Ώρες-ώρες ορυχείο, ώρες-ώρες παράδεισος. Και μετά πάλι στον δρόμο. Άτιμη δουλειά. Δεν έχει μπέσα.

Πώς τη διαλέξατε;

Με διάλεξε. Ήταν ο μόνος χώρος που μπορούσα να πάω για να μην τρελαθώ. Αν υπήρχαν άλλοι χώροι θα πήγαινα για να βρω τη γαλήνη του εαυτού μου και να χωρέσω κι εγώ.

Άρα δεν θα μπορούσατε να γίνετε κάτι άλλο;

Πολλά θα μπορούσα να γίνω. Το μυαλό λέει πολλά, αλλά το είναι σου πάει αλλού, κάπου συγκεκριμένα. Πάντα έρχεται να σε συναντήσει αυτό που είναι να γίνεις. Στη ζωή κάνουμε ό,τι μπορούμε μέχρι να μας αποκαλυφθεί το γιατί γεννηθήκαμε.

Γενικά, η ζωή είναι ωραία όταν την περνάμε σαν μία κωμωδία και όταν έχουμε μάθει να είμαστε ελεύθεροι πραγματικά. Απαλλαγμένοι από τις μνησικακίες και τις κατηγοριοποιήσεις των πραγμάτων, να κινούμαστε, να ρέουμε μαζί, να μπερδεύονται τα σώματα και μυαλά μας και να αναμειγνυόμαστε και να μην ξεχωρίζουμε, πριν έρθει ο θόρυβος του μυαλό μας και μας πει ότι αυτό ανήκει σε άλλη περιοχή.

Ταλαιπωρείτε το μυαλό σας; Σκέφτεστε πολύ και υπεραναλύετε;

Ναι, το ζαλίζω το κεφάλι μου. Κι αυτό είναι απολύτως περιττό. Γιατί τα καλά πράγματα σε επισκέπτονται σαν κεραυνό ακαριαία. Τα περισσότερα ωραία πράγματα που έχω κάνει ήρθαν σαν αστραπή μπροστά μου και εξαιτίας αυτής συνέβησαν. Άρα η ζωή είναι ένα θαύμα και είναι ωραίο να την πιστεύεις σαν θαύμα.

Οι δύσκολοι καιροί που κουβαλούν ματαίωση και απογοήτευση είναι ωραίες εποχές για τέχνη;

Να σας πω κάτι;

Ό,τι θέλετε.

Μην πιστεύετε τους καλλιτέχνες όταν σας μιλάνε. Δίνουν συνεντεύξεις και εφευρίσκουν πράγματα για να πουν, για να περάσει η ώρα. Κατά μεγάλο ποσοστό ψεύτες είναι. Κι εγώ ψεύτης είμαι. Δεν θα σας αποκαλύψει κανείς τι πραγματικά νιώθει και πώς πραγματικά λογαριάζει τον εαυτό του. Δεν θέλει. Υποκρίνεται ότι θέλει.

Ο κάθε καλλιτέχνης αναλόγως με τον καιρό του με το σκαρί του λειτουργεί και πλέει στο ποτάμι της ζωής. Αν είναι φωτεινός, αν είναι σκοτεινός, αν είναι αγκαθωτός αυτό είναι δικό του μπαϊράκι. Και μην εμπιστεύεστε τους καλλιτέχνες μέσα στον χρόνο. Πάντα θα αλλάζουν, πάντα θα ξεφεύγουν, γιατί βαδίζουν σε μία οδό αυτογνωσίας και αντανάκλασης και μάθησης του εαυτού τους.

Αν τώρα είναι ωραίες οι εποχές για τέχνη όταν συμβαίνουν τερατώδη πράγματα, φυσικά και είναι, γιατί ξεκουνιόμαστε. Στις ήσυχες εποχές πέφτουμε και σε μία νάρκη και σε μία ζάλη και αναπαράγουμε πολιτιστικά δρώμενα και πάμε σε εκπομπές πολιτισμού, γιατί είμαστε πολιτισμένοι και μιλάμε για τον πολιτισμό και την τέχνη, για ανώτερα πράγματα και συζητάμε για το πώς έχουμε υπάρξει λες και είμαστε ξαδέρφια του Ιησού και συζητάμε γιατί μας επισκέφθηκε το Άγιο Πνεύμα της τέχνης και μέσα μας συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό που οφείλουμε να το συλλαβίσουμε στον κόσμο.

Μπούρδες. Ο πραγματικός δημιουργός σωπαίνει.

Εξαναγκαζόμαστε να πουλάμε τη δουλειά μας. Αυτό έχει καλή και κακή πλευρά. Έχει και παραβιαστική πλευρά πολλές φορές, γιατί δεν έχεις τι να πεις. Καλύτερα να συζητάμε, λοιπόν όπως τώρα, να κάνουμε μία ωραία, χαλαρή κουβέντα.

Είναι ωραίο να σε κλωτσάνε τα πράγματα, να σε ξεβολεύουν. Η ζωή είναι μία και πρέπει να την καταλάβεις σαν καιρικό φαινόμενο με λιακάδες και τυφώνες μαζί. Εκτείνεται πριν από σένα και μετά από σένα. Όταν σταθείς λοιπόν και το καταλάβεις αυτό στη μικρή σου ζωή, τότε καλλιτεχνικά μπορείς να ανοίξεις τα χέρια σου πολύ πιο πλατιά και να συνομιλήσεις μέσα στον λίγο καιρό που έχεις για όλα αυτά που είδαν τα μάτια σου ή που κατάλαβε το πετσί σου.

Επίσης, ο καλλιτέχνης πρέπει να «ξανακαινουργιώνει» τα έργα, να τα ξαναγεννάει. Πολλές φορές ένα κλασικό έργο θέλουμε να το δούμε με τα ρούχα της εποχής του και άλλες να το πειράξουμε. Είναι σαν ένα παιδί που πέφτουν όλες οι νονές επάνω του για να πουν τι θέλουμε να γίνει. Να ζήσει θέλει. Όπως θέλει. Ό,τι ρούχα θέλει θα φορέσει σε αυτό το γλέντι και το γλέντι αυτό αφορά τον παλμό της ζωής. Υπάρχουν κάποια ανώτερα πράγματα που ανεξάρτητα του τι κοστούμι φοράς, τι άποψη έχεις, υπάρχει ένα τύμπανο ζωής που χτυπάει από πίσω από κάθε παράσταση. Για αυτό τα πράγματα πρέπει να είναι λίγο ατελή για να αφήνεις χώρο να παρεισφρήσει και η ζωή.

Ξέρεις, αυτό το είχε πει και ο Πιραντέλο πάρα πολύ ωραία στον Ερρίκο: «κρατάμε την εικόνα του εαυτού μας σε μια κορνίζα με τα δύο μας χέρια σταυρωμένα, αλλά κάτι γλιστράει μέσα από τα μανίκια. Τι γλιστράει; Η ζωή». Όσο πιο σίγουροι είμαστε, όσο πιο επιτυχημένοι είμαστε, όσο πιο καδραρισμένοι είμαστε, τόσο γλιστράει η ζωή μας από τα μανίκια.

Έχετε υπάρξει καρδαρισμένος;

Έχω φλερτάρει με το να υπάρξω, όπως όλοι. Ο καθένας στο σπίτι του κάνει το δικό του καδράκι.

Το θέμα είναι να μην το κρεμάσεις στον τοίχο.

Αυτό ακριβώς. Δεν το κρέμασα.

Σκέφτομαι τόση ώρα αν μου είπατε κάποιο ψέμα.

(γελάει) Σου είπα.

Ποιο ήταν;

Ψάξ’ το. Βρες το.

***

MERDE!

Κείμενο: Suyako

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής & Βασίλης Μαγουλιώτης

Μουσική: Γιάννης Νιάρρος & Γιάννης Παπαδόπουλος

Σκηνικά: Πάρις Μέξης

Κοστούμια: Εύα Γουλάκου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Κίνηση: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου

Sound design: Γιώργος Μιζήθρας

Βοηθός σκηνοθέτη: Θάλεια Γρίβα

Βοηθός ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη

Βοηθός σκηνογράφου: Εμιλυ Κουκουτσάκη

Κατασκευές κοστουμιών: Σωτηρία Καρασιώτου

Μακιγιάζ-Κομμώσεις: Ιωάννα Λυγίζου

Ειδικές Κατασκευές: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης

Σχεδιασμός αφίσας: Όλγα Μαυρομμάτη

Επικοινωνία-Γραφείο Τύπου παράστασης: Μαρία Τσολάκη

Social Media-Διαφήμιση: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας

Συμπαραγωγή: Τεχνηχώρος

Παίζουν (αλφαβητικά): Μαριαλένα Ηλία, Νίκος Καραθάνος, Βασίλης Μαγουλιώτης, Ηλίας Μουλάς, Γιάννης Νιάρρος, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Λυδία Τζανουδάκη, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Αποστόλης Ψυχράμης.

Μουσικοί επί σκηνής: Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο-πλήκτρα), Δημήτρης Κλωνής (drums), Κώστας Πατσιώτης (κοντραμπάσο), Λεωνίδας Σαραντόπουλος (σαξόφωνο-πνευστά).

Info: από 24/01 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210-4143310). Κάθε Τετάρτη & Κυριακή: 20.00, Πέμπτη & Παρασκευή: 21.00, Σάββατο 18.00 & 21.00. Προπώληση εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ