Ο Ody Icon ζει ένα Polydrama

Άκουσα πρώτη φορά για τον Ody Icon από την αδερφή μου που τον είχε δάσκαλο φωνητικής στη δραματική σχολή στην οποία φοιτούσε. Μερικά χρόνια αργότερα τον πέτυχα τυχαία στο TikTok να τραγουδάει στο αμάξι του, αφού πρώτα μας είχε ρωτήσει, «Ρε ΄συ μήπως θυμάσαι πως πάει εκείνο το τραγούδι που λέει…». Χωρίς να το αντιληφθώ και πολύ είχα μπει και είχα δει και είχα πατήσει καρδούλα σε όλα του τα βιντεάκια.

Ο Ody Icon ή Οδυσσέας Κωνσταντίνου όπως είναι το κανονικό του όνομα, έχει αυτό το μοναδικό χάρισμα που σε κάνει να μη θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Η περσόνα που έχει πλάσει είναι από αυτές που δύσκολα συναντάς στην ελληνική μουσική σκηνή και θα μπορούσε να συγκριθεί εύκολα με τα avant-garde είδωλα της ροκ των 70s. Σε δύο μόνο 24ωρα ετοιμάζεται να παρουσιάσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, μαζί με την μπάντα τους Icons και αν κρίνουμε από το Sόse, το τραγούδι που κυκλοφόρησε λίγο πριν το καλοκαίρι, το Polydrama, όπως είναι ο τίτλος του δίσκου, θα παίξει πολύ στα ακουστικά μας.

«Μια συναυλία, μια προσβάσιμη μουσική παράσταση, με τραγούδια από τον ομότιτλο πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο μας, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τους προσεχείς μήνες, με κομμάτια που διαμόρφωσαν την προσωπική μας αισθητική ταυτότητα αλλά και με προηγούμενες κυκλοφορίες. Στο POLYDRAMA αποκαλύπτουμε τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται τα δάκρυα και ανάβουν τα φώτα στα μυστικά δωμάτια των πιο προσωπικών μας εξομολογήσεων», έτσι περιγράφουν οι ίδιοι το θέαμα που έχουν ετοιμάσει για τις 14 Οκτωβρίου στον πολυχώρο ΠΛΥΦΑ.

Όσο για τον ήχο του Polydrama, ο Ody Icon λέει πως, «Αυτό είναι ένα μουσικό αποτύπωμα από το ταξίδι μου στα διάφορα δωμάτια της μέχρι τώρα ανθρώπινης εμπειρίας μου. Είναι έντονο, είναι συντριπτικό, είναι θλιμμένο και παιχνιδιάρικο, πολιτικό και συναισθηματικό. Είναι μια ποικιλία στοιχείων που αποτελούν την ευθραυστότητα μου, την ουσία μου, τη δύναμή μου. Είμαι αυτό το ταξίδι. Αυτό το ταξίδι είναι εγώ. Είναι πολύ, είναι πολλαπλό, είναι πληθυντικό, είναι μέγιστο. Πέρασα μέσα από σκοτεινά δωμάτια και φωτεινές στέγες για να επιστρέψω και να βάλω τις νότες στο πιάνο μου με ειλικρίνεια.

Παρακαλώ επισκεφθείτε το POLYDRAMA με τον ίδιο τρόπο που θα επισκεπτόσασταν την ψυχή σας: απαλά αλλά διεξοδικά, με φροντίδα και γενναιότητα».

Το δικό μας ραντεβού δόθηκε μια Παρασκευή μεσημέρι στην Cantina Social, έναν χώρο που όπως παραδέχεται και ο ίδιος του είναι πολύ οικείος και τον κάνει να αισθάνεται ασφαλής. Χωρίς καθόλου να κομπιάζει, ο Ody Icon μας μίλησε για την επαναστατικότητα του να είσαι ανοιχτά queer στην Ελλάδα, το πως τον διαμόρφωσε η γενέτειρά του η Κύπρος, αλλά και την έμπνευση που αντλεί από την ίδια τη ζωή.

«Η Αθήνα σίγουρα ήταν μια αλλαγή και μια αποκάλυψη».

Τι να περιμένουμε από το Polydrama; Είναι ένας δίσκος που τον δούλευες καιρό με την ομάδα σου;
Αυτό το πρότζεκτ ξεκίνησε να υπάρχει στο μυαλό μου -το γεγονός δηλαδή πως μπορεί να κυκλοφορήσω έναν ολοκληρωμένο δίσκο- δύο χρόνια αφότου ξεκίνησα να γράφω τα τραγούδια. Κάποια στιγμή η φίλη μου η Μαριλένα έστειλε στον Φώτη, τον παραγωγό με τον οποίο φτιάχνουμε μαζί τον δίσκο, ένα βίντεο από κάποιο live μου που τραγουδούσα ένα από τα τραγούδια. Αυτό ήταν η αφορμή για να μάθει ο Φώτης πως εγώ γράφω και τραγούδια και με κάλεσε στο studio του για να τα ακούσει. Κάπως έτσι γεννήθηκε και η ιδέα ενός ολοκληρωμένου δίσκου. Μέχρι τότε δεν υπήρχε.

Αυτό σημαίνει πως το Polydrama δεν έχει και κάποια συγκεκριμένη θεματική. Η μόνη θεματική ίσως θα μπορούσε να είναι η ζωή μου μέχρι τώρα και γι’ αυτό αποδέχτηκα ότι είναι πολύ ΟΚ που δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεματική, ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά.

Όσο έφτιαχνες το Polydrama κυριαρχούσε το άγχος ή η ανυπομονησία;
Μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό αυτό που συνέβαινε και το δικαιολογώ ως εξής: Επειδή έρχομαι από τον κόσμο του θεάτρου και στο θέατρο δεν ετοιμάζεις μια σκηνή μόνο για να δείξεις στον κόσμο, μου βγάζει περισσότερο νόημα το να παρουσιάσω μια ολοκληρωμένη δουλειά, ένα ολοκληρωμένο έργο. Για εμένα όλο αυτό είναι σαν να κάνω μια παράσταση, απλά τα υλικά προέρχονται από το εντελώς δικό μου βίωμα και τα έχω καταγράψει και ύστερα μπήκαν και οι υπόλοιποι συντελεστές για να βάλουν τη δική τους ταυτότητα, αισθητική, συναίσθημα.

Γιατί Polydrama;
Γενικώς αυτή η περίοδος στη ζωή μου είχε πολύ drama -και χαριτολογώντας αλλά και επί της ουσίας. Ήταν μια περίοδος που αγκάλιασα το τραύμα μου και άρα το δράμα που προκύπτει από αυτό. Παράλληλα αποκαλύφθηκαν και πολλές πτυχές του εαυτού μου, οι οποίες έκρυβαν πολύ δράμα και πόνο και δάκρυα και θλίψη. Ήταν στιγμές που είχαν και μια ιστορική σημασία. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, ο θάνατος της Δήμητρας της Λέσβου, οι γυναικοκτονίες, για τις οποίες διαβάζαμε κάθε μέρα, στιγμές που αποκάλυπταν σημεία του εαυτού μου, τα οποία μου προκαλούσαν μια πολύ έντονη μελαγχολία.

Από την άλλη εγώ είμαι ένας άνθρωπος μεγαλωμένος σε ένα περιβάλλον πολύ έντονο, πολύ θεατράλε… η μάνα μου είναι πολύ θεατράλε, η ίδια η Κύπρος είναι πολύ θεατράλε, οπότε συναντήθηκαν δύο πολύ έντονοι κόσμοι, ο πολύ προσωπικός μου κόσμος με εκείνον στον οποίο έχω μεγαλώσει και κάπως άρχισαν τα πράγματα να βγάζουν νόημα. Έτσι, βγάλαμε ένα EP για να δούμε πως θα πάει, το οποίο το ονομάσαμε Drama και μετά επειδή κάηκε το Drama, έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο και θυμήθηκα το Polydrama, ένα είδος θεάτρου που είχε ξεκινήσει στα 70s και σήμερα θα το αποκαλούσαμε sight specific παράσταση. Δηλαδή, μπαίνεις σε ένα κτίριο και στους διάφορους χώρους του κάτι γίνεται. Κάθε δωμάτιο είχε τη δική του ατμόσφαιρα και αισθητική. Δε χρειαζόταν να καταλάβεις μια γραμμική ιστορία, βασιζόταν πιο πολύ στο τι νιώθεις.

«Παρακαλώ επισκεφθείτε το POLYDRAMA με τον ίδιο τρόπο που θα επισκεπτόσασταν την ψυχή σας: απαλά αλλά διεξοδικά, με φροντίδα και γενναιότητα».

Στις 14 του μήνα έχεις και την παρουσίαση του δίσκου. Τι να περιμένουμε, γιατί έχεις και μια πολύ χαρακτηριστική σκηνική παρουσία;
Εγώ θα ήθελα ιδανικά το Polydrama να παρουσιαστεί με συμφωνική ορχήστρα. Αυτή τη στιγμή αυτό δεν είναι εφικτό, οπότε θα είμαι στο ΠΛΥΦΑ με την μπάντα, τους Icons, την Ειρήνη, το Γιάννη και το Φώτη και την Ανδρονίκη και την Όλγα, όπως πάντα, που κάνουν τη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα. Αυτή τη φορά όμως θα είναι μαζί μας και η mc mi55t, που έχουμε γράψει μαζί το τραγούδι για τη Δήμητρα της Λέσβου, θα έχουμε τον Ιωάννη Κοτίδη που τραγουδάμε μαζί το τραγούδι που έχω γράψει για τον Ζακ, θα είναι και η Ευγενία με τη Ρούλα με τις οποίες τραγουδάω το ένα και μοναδικό κυπριακό τραγούδι του Polydrama, ένα πολυφωνικό που έγραψα, θα είναι ο Γιώργος Δούσος που παίζει κλαρίνο στο Sóse, ο Αλέξανδρος Αργύρης που παίζει μπουζούκι στο Cosmos Island.

Τη βραδιά θα την ανοίξει η ECATI ή αλλιώς ο Αντώνης, που είναι αδερφός μου και έχουμε ωριμάσει μαζί τα τελευταία χρόνια με έναν πολύ ωραίο τρόπο και θα είναι μια βραδιά που θα μοιραστώ πράγματα σε σχέση με το Polydrama, σε σχέση με τα τραγούδια, που σε μια συναυλία δε σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις γιατί είναι μια άλλη συνθήκη. Ο κόσμος έρχεται εκεί πιο πολύ για να εκτονωθεί. Νομίζω η παρουσίαση αφορά πιο πολύ το υλικό του δίσκου.

Πώς σε έχει καθορίσει στη μέχρι τώρα πορεία σου, το γεγονός πως μεγάλωσες στην Κύπρο.
Η κυπριακή κοινωνία μετά την εισβολή του 1974 έχει κάνει άλματα εξέλιξης και προσπάθειας να ανασυγκροτήσει την ταυτότητά της, με πολλές προβληματικές παραμέτρους κατά τη γνώμη μου, διότι το νησί είναι ακόμα και σήμερα χωρισμένο. Εγώ μεγάλωσα μέσα σε μια προοδευτική οικογένεια με γονείς που ήταν αντιρατσιστές, ήταν αντιφασίστες, η μητέρα μου είναι φεμινίστρια, ένα περιβάλλον δηλαδή, που αναδείκνυε την ελευθερία του ανθρώπου και ήταν ενάντια στην καταπίεση. Παρόλα αυτά το ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας ήταν πολύ κλειστό και πολύ δύσκολο για ένα παιδί με τη δική μου ευαισθησία.

Στο σπίτι μου υπήρχε δυναμισμός και μου αναπτύχθηκε κι εμένα, ταυτόχρονα όμως ιδιοσυγκρασιακά ήμουν ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα, οπότε νιώθω ότι είχα αφήσει πίσω την ευαισθησία μου για να μπορέσω να υπάρχω και να σταθώ κοινωνικά. Έτσι, ανέπτυξα δυνάμεις που μπορεί και να μην αναλογούσαν στο ποιος είμαι, τις οποίες αξιοποιώ όμως σήμερα και νιώθω πως το Polydrama είναι μια ωδή σε εκείνη την ευαισθησία που είχα πνίξει για να μπορέσω να επιβιώσω.

Ο ερχομός σου στην Αθήνα, λειτούργησε απελευθερωτικά;
Σίγουρα η Αθήνα για μένα όταν ήρθα ήταν μια μεγαλούπολη. Ήμουν μακριά από την οικογένειά μου και μακριά από όλα όσα με όριζαν μέχρι τότε. Έτσι, επανεφηύρα τον εαυτό μου και τον επαναδιατύπωσα με υλικά που μου ήταν πιο οικεία, προφανώς κρατώντας στοιχεία από το προηγούμενο, γιατί όταν δημιουργείς μια ταυτότητα, δεν ξέρεις ακριβώς ποια στοιχεία είναι δικά σου και ποια σου φορέθηκαν, αλλά νιώθεις μια οικειότητα με αυτά. Στην Αθήνα ανακάλυψα την πολλαπλότητα των ταυτοτήτων μου, στοιχεία του χαρακτήρα μου που δεν τολμούσα να εκφράσω, ανακάλυψα την underground σκηνή, κάτι που στην Κύπρο δεν υπάρχει, βρήκα την queer κοινότητα που μου άνοιξε έναν κόσμο και αισθητικό και αισθητηριακό και με συγκίνησε, γιατί συνδέθηκα με αυτό με έναν τρόπο οργανικό.

Η Αθήνα σίγουρα ήταν μια αλλαγή και μια αποκάλυψη.

«Τελικά έκανα τα δάκρυά μου κοσμήματα».

Το να είσαι ανοιχτά queer στην Ελλάδα, είναι μια επαναστατική πράξη;
Νομίζω πως επαναστατική είναι η διαδρομή που ακολουθείς για να φτάσεις στο σημείο που λες «εγώ αγαπάω αυτές τις πλευρές του εαυτού μου με τις οποίες νιώθω ελεύθερος, ώστε να υπάρξω στην κοινωνία αναπολογητικά». Νομίζω το «υπάρχω αναπολογητικά», είναι το λιγότερο επαναστατικό κομμάτι της πορείας. Επαναστατικό είναι να απομακρύνεσαι από τα άτομα που δε σε εκφράζουν πια, γιατί μπορεί να εκφράζονται ρατσιστικά π.χ. Επαναστατικές είναι οι δράσεις που καλούμαι να αναλάβω ως άτομο, μέχρι να υπάρξω στην κοινωνία αγαπώντας αυτό που είμαι και με μόνο γνώμονα αυτή την αγάπη προς τον εαυτό μου.

Τα τελευταία χρόνια θα λέγαμε πως το σήμα κατατεθέν σου είναι τα «δάκρυα» που φοράς στα μάτια σου; Πώς προέκυψε αυτό;
Σίγουρα έχω χύσει πολύ δάκρυ σε αυτή τη ζωή. Είμαι ένας άνθρωπος που συγκινούμαι και κλαίω με πολύ μικρά πράγματα και με πολύ μεγάλα βέβαια. Οι απώλειες με έχουν καθορίσει, αλλά μπορεί να κλάψω και με κάτι που τώρα ξεκινάει, με την ομορφιά ή με μια πολύ απλή ιστορία, οπότε σίγουρα παίζει δάκρυ στη ζωή μου.

Τώρα τι γίνεται; Εγώ για πολύ καιρό φορούσα στο πρόσωπό μου διάφορα αυτοκόλλητα και κυρίως αστεράκια. Πολύ ποπ κατάσταση και σε κάποια φάση που δε θυμάμαι πως, αυτό το αστεράκι μετατράπηκε σε διαμαντένια δάκρια, σε μια προσπάθεια να βρω πως θα ενσαρκώσω τη μεταμόρφωση και την απελευθέρωση που μου συνέβαινε εκείνη την περίοδο.

Και τελικά έκανα τα δάκρυά μου κοσμήματα.

Έχεις μια πολύ χαρακτηριστική αισθητική. Θα τη δούμε και στις 14 του μήνα στην παρουσίαση του δίσκου;
Αυτό το πρότζεκτ δεν είναι πια Ody Icon, αλλά Ody Icons. Θεωρώ ότι η προηγούμενη συνθήκη είχε κάτι το πολύ μοναχικό κι εγώ είμαι πολύ άτομο της ομάδας. Νιώθω πια ότι δημιουργείται μια οικογένεια Icons, ένα πρότζεκτ το οποίο φεύγει από εμένα. Ο δίσκος δηλαδή, αισθητικά δεν είναι αποκλειστικά δικό μου δημιούργημα. Εγώ μπορεί να φέρνω μια πρώτη ύλη, αλλά και ο Φώτης Παπαθεοδώρου φέρνει τη δική του ύλη, το δικό του drama. Το ίδιο κάνουν και τα παιδιά που παίζουν επί σκηνής.

«Εμένα αυτή τη στιγμή από την κοινωνία δε μου λείπει ο αγώνας, αυτό που μου λείπει είναι το όνειρο».

Είσαι ένας άνθρωπος που τοποθετείσαι κοινωνικά. Έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου να κουράζεται από τον διαρκή αγώνα που πρέπει πολλές φορές να δίνουμε στην Ελλάδα για τα αυτονόητα;
Θα το πάω λίγο ψυχαναλυτικά. Εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγωνιζόταν και αγωνίζεται ακόμα όσα θέλει και διεκδικεί. Νιώθω ότι θα ήθελα να μπορώ να κρατάω ζωντανό όχι τον αγώνα για τον αγώνα, αλλά το όνειρο κι αν ο δρόμος προς το όνειρο έχει αγώνα, θα δω τι θα κάνω. Μάλλον, θα αγωνιστώ. Δε θέλω όμως να παράγω πόλεμο, θέλω να παράγω ειρήνη, αλλά επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που υπάρχουν άνθρωποι που παράγουν πόλεμο, είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα του να αναλωθούμε στον πόλεμό τους.

Εμένα αυτή τη στιγμή από την κοινωνία δε μου λείπει ο αγώνας, αυτό που μου λείπει είναι το όνειρο. Μας πνίγει τόσο πολύ η αδικία που ξεχνάμε το όραμα και τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Θέλουμε έναν κόσμο με ειρήνη ή έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, γιατί ένας κόσμος χωρίς πόλεμο δε συνεπάγεται απαραίτητα και ειρήνη.

Βέβαια, και ο αγώνας έχει φθορά και δε χρειάζεται να φτάσουμε στην ειρήνη κουρέλια. Εγώ θέλω να μπορούμε να το ευχαριστηθούμε κιόλας.

Έμπνευση από πού αντλείς;
Σίγουρα με βοηθά πολύ το γεγονός ότι ασχολούμαι έτσι κι αλλιώς με την τέχνη. Θα πάω στα μουσεία, θα διαβάσω, θα δω ή θα είμαι μέρος μιας παράστασης, δηλαδή το μυαλό μου συνεχώς τροφοδοτείται. Ταυτόχρονα, μου αρέσει πάρα πολύ η ζωή, οπότε την παρατηρώ. Όλα με εμπνέουν με έναν τρόπο και υπάρχουν περίοδοι που είμαι πολύ ανοιχτός στα ερεθίσματα.

Ο Ody ως δάσκαλος πώς είναι;
Η διδασκαλία είναι μια αδιανόητα αποκαλυπτική εμπειρία. Είναι μια διαδικασία αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ταυτόχρονα είναι μια πολύ οριακή συνθήκη, γιατί εκείνη τη στιγμή η κάθε λέξη πάει και κάθεται με ένα φίλτρο που δε γνωρίζεις, σε είκοσι διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και προσωπικότητες και δεν ξέρεις τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη γι’ αυτά τα άτομα.

Πώς ισορροπείς όλα αυτά τα πράγματα που κάνεις ταυτόχρονα;
Είμαι πολύ οργανωμένος. Δεσμεύομαι πολύ στα πράγματα και όταν μπω να κάνω κάτι το κάνω με όλη μου την καρδιά, δεν ταυτίζομαι όμως με αυτό. Όταν φεύγω από την πρόβα, την αφήνω πίσω μου. Τελεία.

«Νομίζω πως επαναστατική είναι η διαδρομή που ακολουθείς για να φτάσεις στο σημείο που λες "εγώ αγαπάω αυτές τις πλευρές του εαυτού μου με τις οποίες νιώθω ελεύθερος, ώστε να υπάρξω στην κοινωνία αναπολογητικά"».

***INFO

ody icons – POLYDRAMA

Ημέρα: Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2023

Έναρξη: 21:00 – Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00

Τόπος: ΠΛΥΦΑ, Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47

Εισιτήρια ΕΔΩ

Η συναυλία είναι προσβάσιμη σε Κωφά και Βαρήκοα άτομα

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ