Οι Bring Me The Horizon ξύπνησαν τον metalcore έφηβο μέσα μας
Μεταφέρουμε το κλίμα από την εμφάνιση των Bring Me The Horizon στο Ejekt festival, όταν εκπληρώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του αθηναϊκού κοινού.
- 25 ΙΟΥΛ 2024
H ιστορία λέει ότι διάλεξαν το όνομά τους από την ατάκα του Jack Sparrow στους Πειρατές της Καραϊβικής και την Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού, όταν κρατώντας το τιμόνι του πειρατικού του πλοίου θα αναφωνήσει όλο αυτοπεποίθηση «now, bring me the horizon» – ένα συνθηματικό προς το πλήρωμα που σήμαινε να βάλουν πλώρη για την Καραϊβική Θάλασσα.
Έφηβοι τότε, οι νεαροί μεταλάδες από το Σέφιλντ έμεναν ακόμη με τους γονείς τους και, όπως έχουν δηλώσει σε συνέντευξη, ονειρεύονταν να ταξιδέψουν με τη μπάντα τους στα πέρατα της γης, όπως ο φανταστικός χαρακτήρας του επιτυχημένου franchise που είχε τότε μόλις κυκλοφορήσει.
Είκοσι χρόνια μετά έχει εκπληρωθεί η προφητεία, με τους Bring me the Horizon να αποθεώνονται σε στάδια χωρητικότητας 10.000 και 20.000 κόσμου στην Ασία, την Αυστραλία, την Αμερική και βέβαια την πατρίδα τους. την Αγγλία, όπου έχουν ζήσει ένα διπλό πανηγυρικό sold out στην 02 Arena του Λονδίνου.
Αλλά το «πειρατικό» τους δεν είχε προσαράξει στα λιμάνια της ελληνικής πρωτεύουσας, κάνοντας τον Oli Sykes και την παρέα του ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του αθηναϊκού κοινού.
Μέχρι εχθές που συνέβη το απίστευτο.
Έπειτα από τους καταιγιστικά σέξι Maneskin, έπειτα απ’ το σκληροπυρηνικό πάρτι των Korn, το πρόγραμμα του φετινού Ejekt Festival στο ΟΑΚΑ έκλεινε με τα τέσσερα κεφαλαία γράμματα «BMTH» που θα έκαναν χιλιάδες κόσμου να αναρωτηθούν μόλις τελειώσει, «ΟΚ, τώρα πώς μπορούμε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα;». Ήταν μια κορύφωση, όχι τόσο από άποψη μαζικότητας, όσο από θέμα ατμόσφαιρας και ενέργειας.
«Επιτέλους, ήρθαμε στην Αθήνα», φώναξε όλο ενέργεια μετά το πρώτο κομμάτι –το Darkside από το πιο πρόσφατο άλμπουμ της μπάντας– το mega-είδωλο και ψυχή της μπάντας Oli Sykes, όσο το κοινό από κάτω παραληρούσε αδυνατώντας να πιστέψει ότι άκουγε τα ακραία φωνητικά του ζωντανά. Κατά κύριο λόγο, στην αρένα παρατηρούσες millennials που έδειχναν τόση χαρά σαν να έβρισκαν και πάλι τη χαμένη τους εφηβεία.
Τότε που έπεφτε η ίσια φράντζα μπροστά στο πρόσωπό τους και προχωρούσαν στους δρόμους ακούγοντας στα ακουστικά το Sempiternal, τον δίσκο που εκτίναξε του BMTH σε παγκόσμια κλίμακα. Ειδικά στα τραγούδια εκείνου του άλμπουμ, όπως το Empire και το Obey επικρατούσε κανονικός πανικός.
Είχε προηγηθεί βέβαια το απαραίτητο ζέσταμα στις μηχανές των παρευρισκόμενων. Το τελευταίο όνομα του lineup πριν τους headliners ήταν οι Neck Deep, μια pop-punk από το Ρέξαμ που αποδείχθηκε αντάξια των προσδοκιών με ενέργεια υψηλής τάσης.
Τότε συνέβη και η μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου στην αρένα, με τον καύσωνα (και μερικά προβλήματα στον ήχο) να αδικεί τις δύο πρώτες μπάντες του προγράμματος, τους Six for Nine και τους Bury Tomorrow. Η ανυπομονησία άρχισε βέβαια να κλιμακώνεται απ’όταν έπεσε το σκοτάδι και ο χρόνος άρχισε να μετρά αντίστροφα για τις 21.40, ώρα που γνωρίζαμε απ’ τις ανακοινώσεις ότι θα εμφανίζονταν οι Bring me the Horizon.
Από τα πρώτα λεπτά καταλάβαμε πως το live αυτό βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να μείνει αξέχαστο: «Κυρίες και κύριοι, αυτό θα είναι το τελευταίο live της ζωής σας», δήλωσε με τόνο που θα έπειθε και κάθε δύσπιστο η φιγούρα στη γιγαντοοθόνη.
Για την επόμενη μιάμιση ώρα θα ακολουθούσε ένα υπερθέαμα με φλόγες, λέιζερ, animated βίντεο και τον μπαρουτοκαπνισμένο Oli Sykes να χοροπηδάει από τη μία πλευρά της σκηνής ως την άλλη, οδηγώντας το κοινό σε συνθήκη έκστασης. Οι κραυγές του ήταν αρκετές για να παρασύρουν με την ενέργειά τους όλο το στάδιο, αλλά έκανε πολλά, πολλά περισσότερα.
Κατέβηκε από τη σκηνή, τρέχοντας με την κάμερα κατά μήκος του κάγκελου, έδωσε γενικά συναίσθημα, κράτησε την αδρεναλίνη στο maximum οδηγώντας το κοινό με προσταγές για «να κάνετε κύκλο και να ορμήσετε σαν να έχετε χάσει τα μυαλά σας», έπαιξε με το κοινό και στο τέλος βρέθηκε στο πάτωμα, να χτυπιέται.
Σε ένα σημείο προς το φινάλε, συγκεκριμένα στο Antivist, επέλεξε έναν από τους φαν να ανέβει στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί το κομμάτι – τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δε θα μπορούσε να υπάρξει πιο ιδανική εκπλήρωση του απωθημένου.
Η απογείωση βέβαια ήταν στο Can You Feel My Heart, όταν όλο το στάδιο έχασε τη φωνή του.Η συναυλία έκλεισε με ένα βίντεο ανακεφαλαίωσης των 20 χρόνων πορείας της μπάντας, όσο ο κόσμος από κάτω μετρούσε μελανιές και αναμνήσεις.
