Οι Last Drive είναι η χθόνια καταγωγή μας
Δυο-τρεις συναισθηματικές σκέψεις με αφορμή τις πέντε τελευταίες συναυλίες της μπάντας που καθόρισε τη ζωή μας.
- 24 ΜΑΡ 2025
Από τότε που έγραψα πριν από δέκα και βάλε χρόνια μια ιστορία μυθοπλασίας με αφορμή μια συναυλία μιας τόσο μάλλον της πιο αγαπημένης μου μπάντας, νιώθω ότι δεν μου μένει τίποτα άλλο να γράψω για αυτή. Ούτε καν με αφορμή το τέλος της. Ούτε καν για τη σημασία των 42 χρόνων της ύπαρξής της.
Τα επακόλουθα της τελευταίας από τις αποχαιρετιστήριες συναυλίες των Last Drive εικοσιτετράωρα όμως πιάνω τον εαυτό μου να επιστρέφει σε τρία βιβλία -ένα μόνο σχετικό με την ίδια την μπάντα- για να καταλάβω τι στο καλό είναι αυτό που περνάω.
«Τι είναι αυτό που ελκύει τόσο πολύ τους φαν ώστε να περιμένουν με αναστάτωση χαρούμενη και αδημονία την επόμενη εμφάνιση του γκρουπ; Η μεταφορά τους, η μετάβαση σ’ ένα παράλληλο σύμπαν που πρόκειται να έρθει και όπου μέσα του θα βρεθούν και θα πλεύσουν ελεύθερα. Είναι ο ηλεκτρισμός της ελευθερίας μέσα στην πόλη. Είναι ο ήχος, είναι τα τραγούδια και η ανεπανάληπτη παρουσία πάνω στη σκηνή: ένα ροκ βίωμα σε πλήρη κίνηση και ενσάρκωση. Η ποιητική μιας αιώνιας τέχνης, μιας τέχνης γυμνής, δέσμιας του εαυτού της, μιας τέχνης του «αγγίζω και μ’ αγγίζουν» χωρίς καμιά ιδιοτέλεια, χωρίς καμιά περγαμηνή… Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ό,τι βρίσκεις οφείλεις να το μοιράζεσαι…» [Μπάμπης Λάσκαρις – The Last Drive: Underworld Shakedown (Οξύ)]
«Τα ιστορήματα αρθρώνουν μια κλωστή συνύφανσης ανάμεσα στο τώρα και στο πριν. Η οικοφοβία έχει γίνει ο μεγάλος πειρασμός του καιρού μας. Η νοσταλγία της επιστροφής έχει μεταμορφωθεί σε τρόμο, σχεδόν ντροπή, για την αφετηριακή εστία. Πολλοί αποφεύγουν να μιλήσουν για τη χθόνια καταγωγή τους. Επινοούν ιδεολογικές ουτοπίες, εαυτο-μυθολογήσεις και υπαρξιακά άγχη, για να μιλήσουν για έναν θεατρικό εαυτό που γεννιέται πάνοπλος με τη φιλοσοφική του σκευή. Μόνο όσοι μας αγάπησαν είδαν τον πραγματικό μας εαυτό. Σκοπός κάθε γραφής είναι να αποκαταστήσει το πρόσωπο μας όπως το είδαν εκείνοι». [Βρασίδας Καράλης – Σφερδούκλια στο κεφάλι (Δώμα)]
«Η γη, αν επιβιώσει, θα είναι καμένη και άνυδρη, με τους ωκεανούς της ξεραμένους, ένα αποκαϊδι κολλημένο σε μια ατέρμονη τροχιά γύρω από έναν ήλιο που θα αργοπεθαίνει, έναν λευκό νάνο που θα γίνει μαύρος νάνος και η παράσταση θα τελειώσει όταν η τροχιά φθίνει και ο ήλιος μας καταπιεί.
Κι αυτά θα γίνονται μόνο στην τοπική σκηνή, ένα μικρό καβγαδάκι, ένα μίνι δράμα. Είμαστε μπλεγμένοι σε ένα σύμπαν γεμάτο προσκρούσεις και παρασύρσεις, πιασμένοι στα μεγάλα αργά κύματα της πρώτης Μεγάλης Έκρηξης καθώς τα πάντα διαλύονται· οι πλησιέστεροι γαλαξίες συγκρούονται, και όσοι απομένουν σκορπίζουν και φεύγουν ο ένας μακριά από τον άλλο ώσπου όλοι είναι μόνοι τους και υπάρχει μόνο το διάστημα, μια έκταση που εκτείνεται μέσα στον εαυτό της, ένα κενό που γεννά τον εαυτό του, και στο συμπαντικά ημερολόγιο, όπως θα υπάρχει τότε, όλα όσα έκαναν και ήταν ποτέ οι άνθρωποι θα είναι μόνο ένα σύντομο φως που ανάβει και σβήνει μια φορά σε μια μόνο μέρα στα μέσα της χρονιάς, και που δεν θα το θυμάται κανείς και τίποτα.
Υπάρχουμε τώρα σε μια φευγαλέα άνθηση της ζωής και της γνώσης, μια φρενήρη στιγμή που διαρκεί όσο ένα χτύπημα των δαχτύλων, κι αυτό είναι όλο. Αυτή η καλοκαιρινή άκρη ζωής δεν είναι μπουμπούκι που σκάει, αλλά βόμβα. Γοργά περνούν οι καρπεροί τούτοι καιροί. [Samantha Harvey – Τροχιές (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, Gutenberg)]
Ειδικά δε από αυτή την τελευταία έννοια (της ασημαντότητάς μας) θα μπορούσε να πιαστεί κανείς για να πει ότι δεν είναι δα και τίποτα το τέλος μιας μπάντας, ακόμη και μιας τόσο μάλλον της πιο αγαπημένης σου, ταυτόχρονα δε και ασύγκριτα σημαντικής για το «ροκ από την Ελλάδα» (που δεν είναι πάντα «ελληνικό», ούτε «ελληνόφωνο»).
Τότε όμως γιατί όσοι πηγαίναμε στις πέντε αποχαιρετιστήριες συναυλίες των Last Drive πριν καν ανοίξουν οι πόρτες του Gagarin 205, ήμασταν κατά τη διάρκειά τους τόσο ανάστατοι;
Με αποκορύφωμα την τελευταία, του Σαββάτου, οπότε και είμαι σίγουρος ότι συνέβη σε όλους -το έβλεπα δηλαδή μέσα σε όλους ενώ όλοι το έβλεπαν μέσα μου- αυτό που συνέβη σε εμένα και ένα κολλητό μου από τότε, στο πρώτο μισό των 90s, που πρωτακούσαμε τους δίσκους των Last Drive και τους είδαμε live στον τόπο της χθόνιας καταγωγής μας και έγιναν οι ίδιοι οι Last Drive η χθόνια καταγωγή μας: η συνειδητοποίηση ότι κάθε τραγούδι που βλέπουμε να τελειώνει πάνω στη σκηνή δεν θα το δούμε ποτέ ξανά να αρχίζει.
Μέχρι που μετά από τρεις ώρες πάνω στη σκηνή οι Last Drive τελείωσαν για τελευταία φορά το “It’s all over now baby blue”, υποκλίθηκαν μία φορά και μετά υποκλίθηκαν άλλη μία και μετά υποκλίθηκαν μία ακόμη τελευταία, και μετά γύρισαν αγκαλιασμένοι για τελευταία φορά την πλάτη τους προς τα εμάς για να φωτογραφηθούν για τελευταία φορά με όλους εμάς πίσω τους και όλοι εμείς βγήκαμε βουρκωμένοι στη Λιοσίων γιατί μόλις είχε τελειώσει η Τελευταία Συναυλία των Last Drive και ήταν σαν να αιωρούμαστε, όχι, σαν να έχουμε ένα περίβλημα γύρω από τα πόδια μας και περπατούσαμε σαν να είχε κλείσει κάποιος το φως στο δωμάτιο και γνωστοί και άγνωστοι κοιταζόμασταν και το μόνο που λέγαμε με τα στόματά μας και τα μάτια μας ήταν αυτό, χωρίς πλάκα, μόνο αυτό: Και τώρα, τι;
Και τώρα είμαστε θλιμμένοι που όλο αυτό τελείωσε γιατί είμαστε χαρούμενοι που όλο αυτό το ζήσαμε γιατί για την ίδια μας τη ζωή μιλάμε όταν μιλάμε για τη μόνη μπάντα που μετράει.
«Μερικές φορές η δύση μοιάζει με ανατολή» θυμάμαι να λέει μια από αυτές τις πέντε νύχτες ο Αλέξης Καλοφωλιάς. Μόνο μία επιλογή έχουμε μπροστά μας: Την κατάφαση προς τη ζωή.
Οι εικόνες είναι του Δημήτρη Μυλωνά, του φωτογράφου που επί δεκαετίες απαθανατίζει τους Last Drive σε στούντιο, περιοδείες και συναυλίες. Σημαντικό κομμάτι του αρχείου του περιέχεται στο βιβλίο “The Last Drive: Overloaded”, ένα μοναδικό στα ελληνικά χρονικά εγχείρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ.
