Παρακαλώ υποδεχτείτε τον ένα και μοναδικό Bill Bailey
- 1 ΑΠΡ 2022
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, μια πολύ συγκεκριμένη φωτογραφία του διάσημου Βρετανού κωμικού Bill Bailey έκανε το γύρο του διαδικτύου: με φρύδια σμιγμένα, και μια πίπα να κρέμεται από τα χείλη του, κοιτούσε ευθέως την κάμερα, αφήνοντας το logo της μπλούζας να μιλήσει αντί για εκείνον – «έτσι μοιάζει ένας φεμινιστής». Η λήψη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο καμπάνιας για την ισότητα των φύλων. Διάφοροι επιφανείς της μικρής ή της μεγάλης οθόνης, ηθοποιοί, μουσικοί κ.ά. πήραν μέρος στη καμπάνια, αναρτώντας φωτογραφία με αυτό το μπλουζάκι, αλλά μόνο εκείνη του Bill Bailey κέντρισε αρκετά για να γίνει viral.
Ο λόγος; Πολύ απλά, το παρουσιαστικό του Βρετανού (τότε) σαραντάρη με το ατημέλητο λουκ ήταν κόντρα ρόλος με τη «τυπική» εικόνα ενός φεμινιστή. Και αυτός ήταν ο στόχος της λήψης, η οποία –κρίνοντας εκ του αποτελέσματος– ήταν πετυχημένα ιδιοφυής. «Με ενοχλεί να μπαίνουν σε καλούπια οι άνθρωποι από το πώς φαίνονται εξωτερικά», είχε δηλώσει σε μια συνέντευξη σε αυστραλιανό μέσο ο Bailey.
«Στην περίπτωσή μου, συμβαίνει συχνά: ο κόσμος βλέπει μούσια, μαλλιά και σκέφτεται ότι μάλλον είμαι χίπις, κάπως παρατημένος, ίσως στην παράστασή μου μιλάω για μπλεξίματα, ναρκωτικά κλπ. Αλλά ξέρεις τι; Αυτό είναι που απολαμβάνω στα σόου: να ανατρέπω τις προσδοκίες».
Βέβαια, αμφιβάλλω για το ποιος τη σήμερον ημέρα αγνοεί τον Bill Bailey και το οξυδερκές, «ευέλικτο» χιούμορ του για να έχει εσφαλμένες προσδοκίες: είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες περσόνες στη διεθνή σκηνή του stand up comedy με πάνω από είκοσι χρόνια εμπειρίας και βραβεία κάτω απ’ τη ζώνη του, άλλοι τον θυμούνται από το ρόλο του στην κωμική σειρά Black Books κι άλλοι από τις εμφανίσεις του στα πάνελ της βρετανικής τηλεόρασης.
Έχει βγάλει ντοκιμαντέρ, άλμπουμ, βιβλία και μέσα σε όλα έχει να παινεύεται ότι πέτυχε παγκόσμια πρωτιά στην ιστορία της «όρθιας κωμωδίας», όταν συνεργάστηκε με την ορχήστρα του BBC, μετατρέποντας ολόκληρες συνθέσεις σε κωμικά bit.
Μετά το διάστημα της αναγκαστικής –και σκληρής– αγρανάπαυσης που επέβαλε η πανδημία στα πολιτιστικά δρώμενα, ο Bill Bailey επιστρέφει με φόρα στις σκηνές και παρουσιάζει ένα παγκόσμιο τουρ από το Μπράιτον και τη Γλασκόβη μέχρι το Σίδνεϊ, ενώ στο ενδιάμεσο για πρώτη φορά ο Βρετανός θρύλος της κωμωδίας κάνει στάση στην Αθήνα: το Σάββατο 2 Απριλίου εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Λίγα εισιτήρια μένουν διαθέσιμα για το En Route to Normal, οπότε ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.
Ο Bailey μικρός: ένα παιδί-ταλέντο
Ο Mark Robert Bailey, όπως είναι το κανονικό όνομα του κωμικού, μεγάλωσε στα «δυτικά» της Βρετανίας και ως μαθητής είχε την τύχη και συνάμα την ατυχία να είναι καλός σε πολλά, πολλά πράγματα: αρίστευε πάντα στις εξετάσεις, έπαιζε το ίδιο καλά τένις, χόκεϊ και κρίκετ, εμφάνισε από νωρίς υποκριτικές ικανότητες, είχε μουσική αντίληψη με μια ιδιαίτερη αγάπη στο πιάνο και, εκτός όλων αυτών, διέθετε ευφράδεια λόγου. Το αποτέλεσμα; Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του έπιαναν καβγά για το ποιος θα έχει τον Bailey κάτω απ’ τη φτερούγα του.
«Εάν αρίστευες σε έναν τομέα, λογικό ήταν να σε παρακινούν να συνεχίσεις και να το εξελίξεις», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, «αλλά εγώ ήθελα να εξασκήσω ταυτόχρονα διαφορετικά πράγματα». Αυτό που συνέβη, ωστόσο, ήταν ότι όσα τον ενδιέφεραν πραγματικά περιστρέφονταν γύρω από τη σκηνή και την έκθεση στον κόσμο. Λάτρευε να είναι μόνος του μπροστά σε κοινό.
«Όταν είσαι παιδί είναι αδύνατο να μην ευχαριστιέσαι την προσοχή του κόσμου, άνθισα με αυτό», έχει πει χαρακτηριστικά, «υπάρχει έπειτα μια έκρηξη αδρεναλίνης σε όλο αυτό, παίρνεις ένα ρίσκο όταν είσαι μόνος σου στη σκηνή, είναι σαν να κάνεις βουτιά στο κενό». Όλη αυτή η συζήτηση, βέβαια, εκείνα τα σχολικά χρόνια δεν αφορούσε την κωμωδία αλλά τα ρεσιτάλ πιάνου που έδινε. Η πρώτη επαφή με τη γλύκα του stand up ήρθε παραδόξως σε μια πολύ, πολύ σοβαρή και άκυρη στιγμή.
Το πρώτο αστείο
«Ήταν ένα γέλιο που πήρα σε μια οικογενειακή μάζωξη, όταν ήμουν παιδί», θυμάται ο Bailey, «βασικά ήταν ένα μνημόσυνο που γινόταν σπίτι μας για μια ηλικιωμένη θεία που είχε πεθάνει – όχι και η ιδανική στιγμή για αστεία, θα έλεγε κάποιος». Ο ίδιος ήταν στο πιάνο και οι φίλοι και συγγενείς κάθονταν στο σαλόνι, πίνοντας τσάι και συζητώντας σοβαρά για όσα είχαν συμβεί τότε και παλιότερα. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία ή αφορμή, σε κάποια φάση ο Bailey αποφάσισε να μιμηθεί έναν αγαπημένο του κωμικό, τον φοβερό Les Dawson που έλεγε αστεία παίζοντας πιάνο.
Ενώ οι υπόλοιποι λοιπόν συζητούσαν αμέριμνοι (πλην λυπημένοι), ξεκίνησε να λέει ένα συγκεκριμένο κομμάτι που είχε αποστηθίσει, παίζοντας παράλληλα πιάνο. Το κομμάτι αυτό έκλεινε με ένα gag που ήταν αρκετό για να προκαλέσει έναν μικρό χαμό: ο πατέρας του πνίγηκε από τα γέλια, εκσφενδονίζοντας το τσάι που είχε στο στόμα του, στη μητέρα του έπεσε το τσαγερό και γενικότερα η ατμόσφαιρα της αίθουσας ανατράπηκε σε δύο δεύτερα, με έναν μόνο ήχο.
«Τότε σκέφτηκα πόσο δύναμη κρύβει αυτό το πράγμα», έχει δηλώσει. «Κατάλαβα ότι η κωμωδία ενέχει κάτι το ενστικτώδες, δουλεύει σε ένα μύχιο επίπεδο: σε όποια περίσταση κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να κάνεις τον κόσμο να γελάσει».
Τι θα δούμε στο Μέγαρο
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της stand up καριέρας του, εκατοντάδες gig και φεστιβάλ που θα ζήλευε κάθε περφόρμερ. Όσο το κοινό ανέβαινε σε αριθμούς κατά χιλιάδες, τόσο ανέβαινε και η αδρεναλίνη. Εξού και η εμφάνιση που δεν θα ξεχάσει ποτέ: στο Sonisphere festival που έπαιξε μπροστά σε 65.000 κόσμο – και όχι τυχαίο κόσμο: όλοι μεταλάδες μέχρι το κόκκαλο που είχαν έρθει στο φεστιβάλ για να δούνε τις αγαπημένες τους μπάντες.
«Γνώριζα ότι αν δεν πήγαινε καλά η εμφάνιση, δεν θα έμενε τίποτα ζωντανό από εμένα, ίσως μια τούφα και λίγο μούσι», είχε δηλώσει γελώντας. Τελικά, ρόκαρε κι ο ίδιος επί σκηνής.
Ο προηγούμενος stand up μονόλογος που είχε (επίσης) ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, προτού μπει το δαιμόνιο μικρόβιο κι οι μάσκες στη ζωή μας, αναφερόταν σε όλα τα θαυμαστά και απίθανα γεγονότα που έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια της καριέρας του στα τουρ. Τώρα, το En Route to Normal μεταφέρει τη γραφή του Bailey σε ένα εκ διαμέτρου αντίθετο σημείο: η πανδημία και συγκεκριμένα ο εγκλεισμός, οι δύσκολες μέρες της απομόνωσης και οι τεχνητοί ή φυσικοί διέξοδοι που εφηύρε για να δραπετεύσει, καρποφόρησαν το καινούργιο υλικό. Ένα πολύ πιο προσωπικό και διεισδυτικό κείμενο, όπως αναφέρει.
«Υπήρξε πολλή μουσική και νέα τραγούδια που έγραψα ως αντίδραση που ήμουν μαντρωμένος για μήνες», δήλωσε πρόσφατα σε ένα δημοσιογραφικό μέσο του Νότιγχαμ. «Σκέφτηκα πολύ για άλλες εποχές, πότε είχε υπάρξει ξανά μια τόσο εμβληματική στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία. Τελικά, χρησιμοποίησα την πανδημία στην παράσταση περισσότερο ως έναυσμα για να μιλήσω για άλλα πράγματα, όπως τι είναι κανονικό, τι σημαίνει κανονικότητα και εάν τελικά τη χρειαζόμαστε».
Μέσα από τη μουσική, τις προσωπικές ιστορίες και τις παρατηρήσεις του γύρω από όσα όλοι λίγο-πολύ ζήσαμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, ο Bill Bailey σερβίρει ένα αχνιστό stand up μονόλογο, που υπόσχεται να ανεβάσει παλμούς και εγκεφαλικές στροφές. Για να δούμε.
