Στο Nostalgia Generation, μία παρέα 40αρηδων στήνει πάρτι με παγιέτες και view master

Δεν πρόκειται για μία παιδική ή εφηβική παράσταση -βασικά, ούτε καν για παράσταση, θα μιλήσουμε για αυτό παρακάτω-, αλλά για ένα έργο που κουβαλάει κάτι από την παιδική και εφηβική ηλικία των ηρώων του. 

Δεν θα σε μπερδέψουμε όμως άλλο.

Το Nostalgia Generation: Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς είναι μία σύγχρονη κωμωδία-βουτιά στα 90s για τη γενιά των millennials που στέκεται σήμερα εδώ τόσο νέα και τόσο vintage. Ένα τρίωρο πάρτι, με τραγούδια που αγαπάμε να μισούμε, με αστείες μόδες που όλοι υιοθετήσαμε, με γλυκόπικρα συναισθήματα και  άφθονο γέλιο, αφιερωμένο όχι μόνο σε αυτή τη γενιά, αλλά στις προηγούμενες και τις επόμενες.

Ζητήσαμε από μέλη της ομάδας ΝΤΟΥΘ να μας εξηγήσουν πώς έφτιαξαν αυτό το ιδιότυπο θεατρικό εγχείρημα, να μας μιλήσουν για τα δικά τους 90s και να μας ταξιδέψουν σε έναν κόσμο αφόρητης και εθιστικής νοσταλγίας.

Η ιδέα πίσω από το Nostalgia Generation

«Δεν είναι ακριβώς παράσταση. Δεν είναι ακριβώς θέατρο. Δεν είναι ακριβώς περφόρμανς. Δεν είναι ακριβώς συναυλία. Είναι μάλλον ένα reunion.

Μία σκανδαλώδη άνοιξη του 2023, στο απόλυτο παρόν, συναντιόμαστε να ξεκαθαρίσουμε την αποθήκη της προσωπικής και κοινωνικής μας μνήμης, να σατιρίσουμε το σύνδρομο της νοσταλγίας που μας πιάνει μπροστά σε ένα φόρεμα με παγιέτες, ένα view master και ένα τραγούδι ελληνικού ροκ των 90ς, να (ξανα)μάθουμε να μιλάμε “σωστά”, να γελάσουμε με την πρόωρη κρίση ηλικίας και να σας αφιερώσουμε ένα βράδυ χαοτικό με τραγούδια, σειρές, βίντεο κλιπ και πένθος», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο σημείωμα του έργου η σκηνοθέτις Βάσια Ατταριάν.

Διαβάζοντας αυτό, ρωτώ τη Μυρτώ Μακρίδη, που μαζί με τη Μαρία Φιλίνη έχουν υπογράψει τη δραματουργία της παράστασης (εμφανίζονται και επί σκηνής), τι είναι τέλος πάντων το Nostalgia Generation; «Δεν είναι ένα θεατρικό έργο με την κλασική έννοια του όρου. Μην περιμένετε δηλαδή να δείτε μία παράσταση με αρχή μέση και τέλος. Θα απογοητευτείτε. Κι απογοητευτήκαμε πολύ στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Φτάνει πια», εξηγεί.

Όπως υπογραμμίζει «Το Nostalgia generation βρίσκεται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην performance και το devised theatre. Είναι ένα θέαμα που επιχειρεί την αφήγηση ενός συναισθήματος. Αυτό που παρακολουθούμε επί σκηνής είναι πώς 15 άτομα κοντά στα 40 ξεκαθαρίζουν μία αποθήκη γεμάτη πράγματα. Άλλα τα πετάνε, άλλα τα κρατάνε και κάποια πράγματα τα αφήνουν εκεί που είναι. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στη ζωή μας. 

Το Nostalgia Generation είναι σαν ένα sitcom documentary των παράλληλων ζωών των συγκεκριμένων προσώπων που είναι φίλοι». 

Η Φιλίνη έρχεται να συμπληρώσει και ουσιαστικά να εξηγήσει τον υπότιτλο της παράστασης (Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς): «Στα 90s ξεκινάει μια έντονη εξέλιξη της τεχνολογίας. Η ραγδαία αύξηση ρυθμού ανάπτυξής της δεν επιτρέπει στις γενιές αυτές να προλάβουν τις εξελίξεις. Έτσι, παρατηρείται για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο μια έντονη νοσταλγία για την παιδική και εφηβική ηλικία πολύ νωρίς. Ας πούμε, οι γενιές των μητέρων και των γιαγιάδων μας δεν νοσταλγούσαν στα 35 την παιδική τους ηλικία, ούτε τις μόδες της. Κι όμως, με εμάς συμβαίνει».

Το παράδοξο όμως είναι ότι συμβαίνει ακόμα και από μεταγενέστερες γενιές, που δεν έχουν βιώματα από εκείνη τη δεκαετία.

«Παιδιά που έχουν γεννηθεί μετά το 2000 νοσταλγούν μία εφηβεία των 90s που δεν έχουν ζήσει. Ένα απλό παράδειγμα είναι το ρετρό στυλ των ηρώων της σειράς του Stranger Things που έγινε απίστευτη μόδα μεταξύ των σημερινών εφήβων. Δεν ξέρω τι μπορεί να νοσταλγούν από εκείνη την εποχή. Μόνο προσωπικά μπορώ να απαντήσω».

Οι ήρωες της ιστορίας

Δεδομένου ότι το Nostalgia Generation δεν είναι μία καθαρόαιμη παράσταση, δεν θα μπορούσε να έχει τους παραδοσιακούς ρόλους που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο θέατρο. 

«Δεν υπάρχουν ρόλοι, αλλά άνθρωποι που για λίγο έρχονται σε επαφή με το εφηβικό-νεανικό παρελθόν τους. Και το νοσταλγούν. Όπως ξέρουν, όπως μπορούν, όσο θέλουν και όσο δεν θέλουν. Κυρίως όσο δεν θέλουν», τονίζει ο ηθοποιός Σεραφείμ Ράδης και δίνει τη σκυτάλη στη συμπρωταγωνίστριά του, Κατερίνα Μαυρογεώργη: 

«Στη δουλειά αυτή, είμαστε εμείς μέσα σε μία συνθήκη, με απόλυτη επίγνωση ότι έχουμε και καλεσμένους, τους θεατές, στην αίθουσα. Αν κάτι όμως χρωματίζεται λίγο περισσότερο στην καθεμία και τον καθένα από μας είναι μία ιδιότητα που ίσως υπάρχει ήδη μέσα μας και απλά βγαίνει προς τα έξω λόγω της παράστασης.

Στη δική μου περίπτωση, επειδή στ’ αλήθεια προέκυψε ένα επαγγελματικό ταξίδι και θα πρέπει να φύγω κάπου στα μέσα των παραστάσεων, στο Nostalgia Generation είμαι ένα πρόσωπο που ταξιδεύει, λείπει πολύ, της λείπουν πολύ οι φίλοι της και τους σκέφτεται όσο μακριά κι αν βρίσκεται».

Από την άλλη, η Μακρίδη είναι οι φίλοι και οι φίλες της που «πια παντρεύονται, χωρίζουν, κάνουν παιδιά, μετακομίζουν, αποχαιρετούν πρόσωπα, κάνουν δεύτερα παιδιά, βιώνουν μεγάλες αρχές και μεγάλα τέλη, αλλά δεν σταματούν ποτέ, συνεχίζουν να νιώθουν μικροί παρ’ όλο που όλοι τους θεωρούν μεγάλους και καμιά φορά το βράδυ πριν κοιμηθούν βάζουν στο walkman Bob Marley».

Με τη σειρά του, ο Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης αναφέρει ότι ο «ήρωάς» του είναι ένας τύπος που πηγαίνει και φέρνει κούτες, ξεδιαλέγει αντικείμενα, προσπαθεί να επιλέγει ποιες μνήμες θα πετάξει και ποιες θα κρατήσει. «Προσπαθώ να διώξω τη νοσταλγία που με κυριεύει μέσα από κάνα τραγούδι και λίγο χορό και τέλος, να μείνω στο παρόν έχοντας τη συνείδηση ότι μόνο παρελθόν και μόνο μέλλον στην πραγματικότητα μπορεί να υπάρξει. Όπως το αντιλαμβάνομαι, ο ήρωάς μου είναι ένα μεγάλο ταξίδι, γιατί όχι, πάνω στα πλοία Δημητρούλα ή Ροδάνθη».

Οι αναμνήσεις των 90s και οι σημερινοί 40άρηδες

Επιστρέφοντας με το Nostalgia Generation στην εφηβεία των 90s, τι νοσταλγούν άραγε από εκείνα τα χρόνια; 

«Ξέρω ότι αυτό θα ακουστεί ρηχό, αλλά περισσότερο από όλα νοσταλγώ τις μερίδες του φαγητού. Ήταν σωστές», απαντά ο Ράδης, ενώ η Φιλίνη πρόσωπα που δεν γνώρισε «όπως τον Kurt Cobain, τη Sinead O Conor όταν τραγουδούσε το Nothing Compares, τον River Phoenix και τον Στράτο Διονυσίου».

Για τη Μαυρογεώργη, το θέμα της νοσταλγίας είναι κάπως πιο σύνθετo: «Δεν νοσταλγώ ούτε την παιδική ούτε την εφηβική μου ηλικία. Νιώθω πως ότι καλό ήταν να μείνει σε μένα από αυτές τις περιόδους έμεινε και ότι ακόμα και σήμερα τροφοδοτεί τα όνειρά μου και νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό. Ταυτόχρονα, όμως αισθάνομαι νιώθω ευγνωμοσύνη που τέλειωσαν αυτές οι εποχές γιατί δεν ήταν τρισευτυχισμένες για μένα. Ποτέ δεν τις ωραιοποίησα στο μυαλό μου. 

Αυτό που νοσταλγώ είναι τρία-τέσσερα θαυμάσια καλοκαίρια στην Ικαρία με μία τεράστια αλλά πολύ δεμένη παρέα που ήμασταν τότε, μεταξύ 1995-1999. Εκεί “κάτι” συνέβη. Ήμασταν αρκετά παιδιά, όλα ερωτευμένα ή μαγεμένα μεταξύ μας, και κάναμε αδιανόητες τρέλες στο νησί σε καθημερινή βάση. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι κάναμε 3 ώρες εναλλαγή περπάτημα ή οτοστόπ σε αγροτικά αμάξια για να μας πάνε σε μία ντίσκο στην άκρη του νησιού να χορέψουμε και πάλι πίσω. 

Είμαι πολύ τυχερή που έζησα τέτοια εφηβικά καλοκαίρια, νιώθω χορτασμένη».

Τη ρωτώ ποιο θα ήταν το soundtrack αυτών των καλοκαιριών. «Τραγούδια από Τρύπες και Μωρά στη Φωτιά μέχρι Joy Division. Θυμάμαι το Κάτω στην Πόλη από τα Μωρά στη Φωτιά ήταν κάτι σαν ύμνος μας. 

Αυτή την αίσθηση του απόλυτου παρόντος τη νοσταλγώ».

Η ίδια έχει πατήσει τα 40, εκείνη τη δεκαετία που είτε το θέλεις ή όχι, είναι κάτι σαν ορόσημο. Διερωτώμενη τι άλλο, εκτός της νοσταλγίας, χαρακτηρίζει τους σημερινούς 40άρηδες, αναφέρει: «Το άγχος πάνω απ’ όλα. Θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε παιδί; Κι αν κάναμε, θα κάνουμε κι άλλο; Κάναμε τελικά καριέρα; Θα προλάβουμε ή είμαστε ήδη γέροι και γριές; Μα γιατί μας συνέβησαν όλα αυτά στα 30κάτι μας (οικονομική κρίση για σένα μιλάω). Συνήλθαμε ποτέ; Είμαστε αρκετά χρήσιμες και χρήσιμοι; Ή θα μας πετάξει έξω το σύστημα; 

Γιατί οι γονείς μας δεν έκαναν ψυχοθεραπεία και τώρα πρέπει εμείς να κάνουμε διπλή ψυχοθεραπεία; Τα ξέρουμε όλα; Έχουμε ενημερωθεί αρκετά για oτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη; Μιλώντας από τη δική μου εμπειρία, αλλά και των συνομίληκων φίλων μου, όλα αυτά τα πολύ ωραία, κυρίως δυτικού τύπου, ερωτήματα απασχολούν το κεφάλι μας».

«Εγώ πάλι δεν θα απαντήσω για τη γενιά μας, αλλά μόνο για τον εαυτό μου», διευκρινίζει ο Ράδης και συνεχίζει: «Αισθάνομαι σαν να κοιμήθηκα κάπου στα τέλη των 90s αρχές των 00s και να ξύπνησα μόλις τώρα, πριν από περίπου δύο χρόνια. Νιώθω ξεκούραστος μεν, αποπροσανατολισμένος και μπερδεμένος δε. Δεν επικοινωνώ ακόμα. Θα χτυπήσω πρώτα ένα φραπέ, θα στρίψω ένα τσιγάρο και θα κάτσω να σκεφτώ την ερώτηση».

***

Info

Nostalgia Generation, Δυστυχώς γίναμε vintage πολύ νωρίς

Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Κεραμεικός)

Προπώληση εδώ.