Στο σχολείο, ο Βαγγέλης Μουλαράς είχε βάλει απουσία στον εαυτό του
- 25 ΟΚΤ 2023
Το πρώτο σόλο στην καριέρα ενός stand up κωμικού είναι κάτι αντίστοιχο με τη γέννηση ενός παιδιού για ένα ζευγάρι. Υπάρχουν φορές που φαίνεται σαν κάτι που προέκυψε τελείως αβίαστα, μέσα σε συνθήκες παρορμητισμού, με τη λογική «πάμε να το δοκιμάσουμε», κι άλλες που είναι ξεκάθαρο ότι πιο πριν έχει προηγηθεί περισσότερη σκέψη απ’ όση σπατάλησε ο Einstein για τη θεωρία της σχετικότητας.
Ώρες συζήτησης, αυτοκριτικής και προσεκτικής μελέτης για να τη μέγιστη δυνατή βελτίωση πριν τη «μεγάλη στιγμή», στιγμές φόβου, ανασφάλειας και εσωτερικής σύγχυσης – Μήπως δεν κάνω σωστά; Μήπως δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο;
Ο Βαγγέλης Μουλαράς ανήκει εύκολα στη δεύτερη κατηγορία. Όχι από επιλογή, από ιδεοσυγκρασία. Δεν θα μπορούσε ένας αριστούχος της Θεωρητικής, ένας μαθητής που είχε διατελέσει απουσιολόγος όλα τα χρόνια της σχολικής του σταδιοδρομίας, να συμβιβαστεί τώρα ξαφνικά με κάτι λιγότερο απ’ το Δέκα με Τόνο, όπως είναι και ο τίτλος της παράστασης που αυτή την περίοδο παρουσιάζει κάθε Τετάρτη στο Θέατρο Άβατον (προπώληση εισιτηρίων εδώ).
Έχουν περάσει 10 χρόνια απ’ όταν ανέβηκε πρώτη φορά στο σανίδι για να δοκιμάσει αστεία και στο ενδιάμεσο μέχρι σήμερα δουλεύει με συνέπεια, επιμονή και αφοσίωση, ακριβώς όπως διάβαζε πριν τα διαγωνίσματα. Με έδρα πρώτα στη Θεσσαλονίκη και έπειτα την Αθήνα, ο Βαγγέλης Μουλαράς έχει σταθερή παρουσία σε mix-bill παραστάσεις, στα μεγάλα φεστιβάλ κωμωδίας, αλλά και το YouTube, αφού εδώ και καιρό ακονίζει εβδομαδιαία τη σατυρική του πένα, σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα στα Νέα της Εβδομάδας.
Από το μηδέν ως το δέκα, πόσο σπασικλάκι ήσουν στο σχολείο;
Συγχωρέστε με για την αυτοαναφορικότητα αλλά… Δέκα με Τόνο! Δεν έδειχνα τις απαντήσεις μου σε κανέναν, θύμιζα στους καθηγητές ότι μας είχαν βάλει homework και, το σημαντικότερο, είχα βάλει απουσία στον εαυτό μου.
Ήμουν μόνιμα απουσιολόγος (ακόμα ένα αποδεικτικό στοιχείο) και εκείνη τη μέρα, μετά από ένα επικό μπασκετάκι, είχα αργήσει να μπω στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας. Μάλλον, νόμιζα ότι θα γίνω αστέρας του ΝΒΑ, οπότε δεν είχα ανάγκη να μάθω για το πόσο ωφέλιμος είναι ο προϋπολογισμός του νοικοκυριού. Μπήκα στο μάθημα, λοιπόν, αφού είχε χτυπήσει το κουδούνι, άρα έπρεπε να βάλω απουσία στον εαυτό μου.
Πώς κάνουν χαρακίρι οι σαμουράι; Ε, το ίδιο – αλλά, λίγο περισσότερο ντροπιαστικό.
Έχεις εμπειρία από αγνό, ρομαντικό μπούλινγκ δεκαετίας 90s-00s, δηλαδή;
Ναι, βέβαια. Στο δημοτικό, ειδικά.
Οι συμμαθητές μου δεν με άφηναν να φύγω από το σχολείο και να πάω σπίτι μου. Σε φάση “αφού σου αρέσει τόσο πολύ το σχολείο, μείνε για πάντα εδώ, φυτουκλάκι”. Βέβαια, υπήρχε ένα τρωτό σημείο στο κατά τ΄ άλλα ιδιοφυές σχέδιο τους: έπρεπε και εκείνοι να μείνουν στο σχολείο μετά το σχόλασμα – δεν μπορούσαν να πάνε σπίτι. Οπότε, απλά περίμενα να βαρεθούν. Ελπίζω τώρα να καταλαβαίνετε γιατί δεν έδειχνα τις απαντήσεις μου στα διαγωνίσματα. Βέβαια, ίσως αυτό προκαλούσε και το bullying.
Φαύλος κύκλος. Όπως στην Μέση Ανατολή, έτσι και στο δημοτικό του κυρίου Βαγγέλη.
Τι σε ενοχλούσε στα διαγωνίσματα;
Οποιοσδήποτε βαθμός κάτω από το άριστα. Σε οποιοδήποτε μάθημα. Δεκαοχτώ στη γεωγραφία; Η απόλυτη ντροπή. Άκου εκεί, να μην θυμάμαι την πρωτεύουσα του Λάος. Πήγαινα στο δωμάτιό μου και έψαχνα το κατάνα για να προχωρήσω με το χαρακίρι, που λέγαμε. Μετά, θυμόμουν ότι τρομάζω στην όψη του αίματος οπότε έψαχνα την υδρόγειο και μελετούσα περισσότερο.
Στο διαγώνισμα της ζωής –ωπ, τι έκανα εδώ;–, πώς τα πάει ο Βαγγέλης Μουλαράς;
Βρίσκομαι σε πολύ καλή φάση, να πω την αλήθεια. Έχω τη δική μου σόλο παράσταση και παρουσιάζω μια εκπομπή που πηγαίνει ολοένα και καλύτερα. Βέβαια και τα δύο αυτά πρότζεκτ μου προξενούν αρκετό άγχος μήπως και κάτι –οτιδήποτε– δεν πάει καλά.
Αλλά αυτή είναι η ζωή ενός καλού μαθητή: ο ετεροκαθορισμός.
Για δεκαοχτώ χρόνια αγχώνεσαι για το αν ο δάσκαλος θα σου βάλει άριστα, οπότε συνηθίζεις να νιώθεις καλά μόνο με βάση τη γνώμη κάποιου άλλου. Κάπως έτσι, και τώρα αγχώνομαι για το αν θα πάρω γέλια, αν θα κάνω εισιτήρια, αν θα έχω views όπως back in the day αγχωνόμουν για την πρωτεύουσα του Λάος. Ειρήσθω εν παρόδω, είναι η Βιεντιάν.
Δέκα χρόνια stand up και βγάζεις σόλο παράσταση. Θα προλάβεις και επόμενη, πιστεύεις;
Σίγουρα. Εκατό τοις εκατό. Το ξέρω, άργησα λιγουλάκι αλλά ήταν να μην πάρω φόρα. Έχω ήδη σκεφτεί τον τίτλο της δεύτερης παράστασης. Δεν θα σας τον πω τώρα γιατί μπορεί να αλλάξει – αλλά όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή, θα είστε οι πρώτοι που θα το μάθετε. Πρόμις.
Ποια είναι η στιγμή της ζωής σου που θυμάσαι να έχεις ντραπεί περισσότερο;
Η πρώτη φορά που δεν πήρα ούτε ένα γέλιο. Μιλάμε τώρα για μία από τις πολύ πρώτες παραστάσεις μου, μπορεί και η πέμπτη κατά σειρά. Ήταν η πρώτη φορά που δεν έπαιζα σε open mic, αλλά σε μπαρ. Μέχρι τότε, αριστούχος και ως κωμικός. Γέλια, χειροκροτήματα, το νέο μεγάλο αστέρι και τα σχετικά.
Και πηγαίνω να παίξω το ίδιο κείμενο σε επαγγελματική παράσταση. Δεν πήρα ούτε καν μειδίαμα. Βασικά, το κοινό δεν είχε καμία αντίδραση. Ήταν σαν να μην ήμουν εκεί. Ρε, ούτε βήχας δεν ακούστηκε. Ήταν σαν να αποφάσισαν συλλογικά ότι δεν θα είχαν την παραμικρή αντίδραση. Κι εγώ μπήκα πάλι στην λούπα: περίμενα να γίνω αστέρας του stand up στην Αμερική αλλά μάλλον έπρεπε να διαβάσω ξανά Οικιακή Οικονομία
Και ποια είναι η στιγμή της ζωής σου που θυμάσαι και ντρέπεσαι τώρα περισσότερο;
Ως γνήσιο φυτουκλάκι, ήμουν πάντα σημαιοφόρος. Κάτι άλλο που μάλλον δεν είχατε φανταστεί ότι θα μαθαίνατε για μένα είναι ότι επειδή πήρα απότομα μπόι, απέκτησα και μία καθόλου βολική ορθοστατική υπόταση, ξαφνικά. Αν στεκόμουν για ώρα ακίνητος, λιποθυμούσα. Και σε κάποια φάση, υπήρξε ένας τρυφερός συνδυασμός αυτών των δύο: Εγώ ήμουν σημαιοφόρος και όλο το σχολείο έπρεπε να πάει πρώτα στην εκκλησία εκείνη τη μέρα, λόγω γιορτής· πήγα, στάθηκα στο μέρος μου, αλλά η ώρα περνούσε, η μυρωδιά από το θυμιατό γινόταν ολοένα κι εντονότερη – και τσουπ, παρ’ τον κάτω τον Βάγγο.
Χαμός, πανικός στο ιερό ναό, τρέχουν όλοι να με συνεφέρουν, η μάνα μου έχει δει ήδη απ’ τον γυναικωνίτη τη σημαία να κάνει κυκλάκια οπότε ήξερε τι έρχεται και έτρεξε δίπλα μου, εγώ πιο κόκκινος κι από τον Τάκη Τσουκαλά λόγω ντροπής, μιλάμε για σκηνές απείρου κάλλους. Ιδανική φάση για ένα ντροπαλό παιδάκι που δεν θέλει να τραβάει την προσοχή. Και την επόμενη χρονιά, το έπαθα ξανά.
Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να μείνεις όρθιος.
Κάτι που θα σε παρηγορεί πάντα αυτές τις δύσκολες στιγμές εσωτερικού κλυδωνισμού και αυτοταπείνωσης;
Το πιο βασικό απ’ όλα: αν κάτι δεν πάει καλά δεν σημαίνει ότι εσύ δεν είσαι καλός, αλλά ότι εκείνη τη συγκεκριμένη φορά δεν έκανες καλή δουλειά. Συγγνώμη για την life coach προσέγγιση, αλλά ειλικρινά αυτό με παρηγορεί. Δεν πήρα δέκα με τόνο; Είναι ΟΚ. Την επόμενη φορά. Με περισσότερη δουλειά. Για την ώρα, καλό είναι και το εννιά. Αλλά μέχρι εκεί. Άντε και το οχτώ. Αλλά εφτά με τίποτα. Θα λιποθυμήσω.
Και κάτι που θα παρηγορήσει εμάς, όταν έρθουμε στην παράσταση;
Θα μάθετε πόσο επιβλαβής είναι ο ετεροκαθορισμός και ότι το πιο σημαντικό είναι να βάζετε εσείς στον εαυτό σας –συγνώμη και πάλι για την αυτοαναφορικότητα– Δέκα με Τόνο.
