Το Σαλό μέσα από τα μάτια των νέων πρωταγωνιστών του
Μιλήσαμε με τους Γιώργο Ζιάκκα, Νάντια Κατσούρα, Μάριο Κρητικόπουλο και Λένα Μποζάκη, που υποδύονται τα παιδιά στη θεατρική μεταφορά της λογοκριμένης ταινίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι, Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα, από τον Άρη Μπινιάρη.
- 13 ΦΕΒ 2024
Στη Δημοκρατία του Σαλό, ένα κρατίδιο-μαριονέτα της ναζιστικής Γερμανίας στην Ιταλία όπου, μεταξύ άλλων, οι φασίστες αναλαμβάνουν τη διαπαιδαγώγηση εννέα κοριτσιών και εννέα αγοριών και αφού τα παραλαμβάνουν με τη συγκατάθεση των οικογενειών τους, τα μετατρέπουν σε δούλους και τα υποβάλλουν σε φρικαλέα σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια.
Η λογοκριμένη και απαγορευμένη ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι βασίστηκε στο ημιτελές μυθιστόρημα Οι 120 μέρες των Σοδόμων του Μαρκησίου ντε Σαντ. Κυκλοφόρησε αμέσως μετά τη δολοφονία του Ιταλού σκηνοθέτη, αποτελώντας ένα πολιτικό έργο, το κύκνειο σχόλιό του τόσο για την άνοδο του νεοφασισμού όσο και για την εφιαλτική επέλαση του καπιταλισμού, αλλά και την ηθική παρακμή του ανθρώπου. Όπως είχε υπογραμμίσει ο ίδιος ο Παζολίνι σε συνέντευξή του: «Νομίζω ότι ο καταναλωτισμός χειραγωγεί και βιάζει τα σώματα εξίσου με τον ναζισμό. Η ταινία μου αντιπροσωπεύει αυτή τη δυσοίωνη σύμπτωση μεταξύ καταναλωτισμού και ναζισμού».
Ο Άρης Μπινιάρης (Το Θείο Τραγί, Ξύπνα Βασίλη, Προμηθέας, Η άνοδος του Αρτούρο Ούι) επιχειρεί το τολμηρό εγχείρημα: να κάνει το Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα θεατρική παράσταση, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί όχι μόνο στο ελληνικό θέατρο, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Λογικό, μιλάμε για μία ταινία που τη βλέπεις και αρρωσταίνεις (χωρίς εισαγωγικά), που το σώμα αντανακλαστικά αντιδρά σαν ξαφνικά να νοσεί (ναυτία, εμετός, πονοκέφαλος).
Από το περασμένο Σάββατο (10/02), ο σκηνοθέτης παίρνοντας το σενάριο της ταινίας και εμπλουτίζοντάς το με αποσπάσματα από το βιβλίο του Ντε Σαντ, έχει μετατρέψει την Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος σε έναν κόσμο ζοφερό. Εκεί, όπου η «τριλογία του θανάτου» θα εκτυλιστεί σε τρεις κύκλους (ο κύκλος της μανίας, ο κύκλος των κοπράνων, ο κύκλος του αίματος), με τρεις άντρες -τον Δούκα, τον Εξοχότατο και τον Υψηλότατος- να πνίγουν μία ομάδα παιδιών στη βία, τη φρίκη, την κακοποίηση, τον σοδομισμό, τα σκατά -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και στον ζόφο και τελικά, στον βάναυσο θάνατο.
Τα παιδιά υποδύονται εννέα νέοι ηθοποιοί. Οι Γιώργος Ζιάκκας, Νάντια Κατσούρα, Μάριος Κρητικόπουλος και Λένα Μποζάκη είναι τέσσερις από αυτούς. Συστήνονται στο OneMan και μιλούν για την πρώτη τους επαφή με το αποτρόπαιο σύμπαν του εμβληματικού έργου του Ιταλού σκηνοθέτη, την εμπειρία τους στη θεατρική του μεταφορά και το τι σημαίνει το Σαλό διαχρονικά.
Αρχικά, ας συστηθούμε.
Γιώργος Ζιάκκας
Έχω τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και παράλληλα, έχω σπουδάσει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ. Έχω δουλέψει στον κινηματογράφο (Τα Γενέθλια της Λούλας και Ο Τελευταίος Ταξιτζής σε σκηνοθεσία Στέργιου Πάσχου) και στην τηλεόραση (σε σειρές όπως Το Βραχιόλι της Φωτιάς και Ψυχοκόρες). Στο θέατρο έχω συνεργαστεί με τους Νίκο Καραθάνο (Μια Νύχτα στην Επίδαυρο), Μάριο Κακκουλή (Ρωμαίος και Ιουλιέτα) και Έκτορα Λυγίζο (Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας).
Νάντια Κατσούρα
Αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2017 και έχω σπουδάσει επίσης Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών στο ΕΚΠΑ. Έκτοτε, εργάζομαι στο θέατρο και έχω συνεργαστεί μεταξύ άλλων με σκηνοθέτες, όπως οι Ηλίας Κουνέλας, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Σοφία Μαραθάκη και Μαρία Σαββίδου.
Μάριος Κρητικόπουλος
Και εγώ με τη σειρά μου, αποφοίτησα την ίδια χρονιά με τη Νάντια, αλλά από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, ενώ είμαι απόφοιτος και του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχω συνεργαστεί μέχρι στιγμής μεταξύ άλλων με το Εθνικό Θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το Τέχνης και το Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής με σκηνοθέτες, όπως οι Κατερίνα Ευαγγελάτου, Στάθης Λιβαθινός, Μαριάννα Κάλμπαρη και Παντελής Φλατσούσης σε κείμενα αρχαίου δράματος, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.
Λένα Μποζάκη
Εγώ είμαι η Κρητικιά της παρέας. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο Κρήτης στο τμήμα Φυσικής και μόλις αποφοίτησα, ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω θέατρο. Αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο. Το 2017, πήρα το πτυχίο μου από τη Σχολή Θεάτρου «δήλος» – Δήμητρα Χατούπη. Μέσα σε αυτή την επταετία έχω εργαστεί κυρίως σε θεατρικές παραγωγές, με μικρές συμμετοχές σε τηλεόραση και κινηματογράφο.
Πώς νιώσατε την πρώτη φορά που είδατε το Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα;
Γιώργος Ζιάκκας
Η αλήθεια είναι ότι το είδα πρώτη φορά, αφού έμαθα ότι θα πάρω μέρος στην παράσταση. Ήμουν κάπως προϊδεασμένος, αλλά σίγουρα όχι έτοιμος για αυτό που θα έβλεπα. Αφού τελείωσε, θυμάμαι να κάθομαι και να κοιτάζω την οθόνη άδει, σαν να είχε πάρει κάτι από μέσα μου.
Νάντια Κατσούρα
Ήμουν ακόμα στη σχολή και θυμάμαι ότι υπήρξαν σκηνές που μου προκάλεσαν τόσο έντονα το αίσθημα της αηδίας που δεν άντεξα να τις δω ολόκληρες.
Μάριος Κρητικόπουλος
Είχα δει αποσπάσματα από την ταινία στο μάθημα του Κινηματογράφου στο πανεπιστήμιο. Ολόκληρη την ταινία την είδα μία με δύο ημέρες πριν ξεκινήσουμε την πρώτη πρόβα. Ομολογώ ότι το καθυστέρησα όσο περισσότερο μπορούσα. Η πρώτη αντίδραση ήταν «Τι είναι αυτό που βλέπω;!». Δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το έργο του Παζολίνι. Σοκαρίστηκα. Κατακλύστηκα από ένα αίσθημα αποτροπιασμού για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η δύναμη του ανθρώπου όταν δεν υπάρχουν όρια.
Λένα Μποζάκη
Και η δική μου πρώτη φορά ήταν με αφορμή την πρόταση που μου έκανε ο Άρης (Μπινιάρης) για την παράσταση. Γνώριζα ότι δεν είναι εύκολο το θέαμα και γι’ αυτό, είχα αποφύγει να τη δω μέχρι τότε. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, η πρώτη μου σκέψη ήταν «Πώς θα γίνει αυτό παράσταση;».
Πρώτη σκέψη όταν σας προτάθηκε να παίξετε στη θεατρική του μεταφορά από τον Άρη Μπινιάρη;
Γιώργος Ζιάκκας
Ήταν μεγάλη απορία μου το πώς μπορεί να αναπαρασταθεί θεατρικά η ταινία του Παζολίνι. Είχα δει και προηγούμενες παραστάσεις του Άρη, οπότε ενθουσιάστηκα με την ιδέα.
Νάντια Κατσούρα
Κι εγώ ακριβώς την ίδια έκπληξη και τον ίδιο ενθουσιασμό με τον Γιώργο είχα. Αναμφίβολα, είναι μεγάλη πρόκληση η μεταφορά της συγκεκριμένης ταινίας στη σανίδι.
Μάριος Κρητικόπουλος
Ευτυχώς, γνώριζα μήνες πριν τη συνεργασία μου με τον Άρη, οπότε οποιοδήποτε άγχος και φόβο είχα αρχικά για τη βία, την έκθεση του γυμνού σώματος και άλλων σοκαριστικών σκηνών που εμπεριέχονται σε αυτήν την πρώτη θεατρική μεταφορά του παζολινικού έργου, έχουν τώρα σχεδόν εξαφανιστεί.
Λένα Μποζάκη
Πέρα από τη δυσκολία του περιεχομένου, σε μια επαγγελματική πρόταση πρωτίστως μετράνε οι συνεργάτες και το πλαίσιο δουλειάς. Όποτε στην προκειμένη περίπτωση μόνο χαρά μπορούσα να νιώσω και φυσικά μερικά τσιμπηματάκια ευχάριστης αγωνίας. Εφόσον υπάρχει πίστη και εμπιστοσύνη από τη μια μεριά και ευαισθησία και έγνοια από την άλλη, όλα τα αλλά είναι θέατρο.
Υποδύεστε τα παιδιά του Σαλό. Πώς θα περιγράφατε τον ρόλο;
Γιώργος Ζιάκκας
Και οι τέσσερις είμαστε τα παιδιά που απαγάγει και φυλακίζει μία ομάδα φασιστών του Μουσουλίνι στα τέλη του 1945 στην Ιταλία, λίγο πριν την πτώση του ναζιστικού καθεστώτος και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Νάντια Κατσούρα
Τα αρπάζουν βίαια με σκοπό να αναλάβουν τη διαπαιδαγώγησή τους. Τους κλείνουν σε μια πολυτελή βίλα κι εκεί ασκούν πάνω τους κάθε είδους φρικαλεότητα επί 120 μέρες.
Μάριος Κρητικόπουλος
Υφίστανται από την εξουσία, δηλαδή τους τρεις άρχοντες, οτιδήποτε «αρρωστημένο» έχει στο κεφάλι της και θέλει να δοκιμάσει πάνω σε ένα ανθρώπινο σώμα.
Λένα Μποζάκη
Αυτοί οι νέοι στην παράστασή μας είναι ένα σύνολο-σύμβολο. Τα νιάτα, η αθωότητα, η ελπίδα είναι που βασανίζονται και εν τέλη σβήνουν κάτω από την επιβολή του φασισμού, του ναζισμού και της πιο σύγχρονης μεθόδου βασανιστηρίων: του καταναλωτισμού.
Υπήρξαν στιγμές, κατά τη διάρκεια των προβών, που ήρθατε αντιμέτωποι με τα όριά σας;
Γιώργος Ζιάκκας
Καλούμαστε με τα σώματά μας να αναπαραστήσουμε ακραίες συνθήκες, οι οποίες αναπόφευκτα γεννάνε τρομακτικά συναισθήματα, κάποια από τα οποία μπορεί να μην είχα ξαναβιώσει. Η αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει η ζωή σου από έναν άλλο άνθρωπο, θεωρώ ότι είναι από τα χειρότερα συναισθήματα. Και ποσό μάλλον όταν ο άλλος άνθρωπος αντλεί χαρά και ικανοποίηση ανάλογα με το μέγεθος του πόνου που βιώνεις. Στο τέλος, σου μένει η φρίκη. Παρ’ όλα αυτά στις πρόβες, ένιωσα πολύ προστατευμένος και τυχερός από το κλίμα που επικρατούσε.
Νάντια Κατσούρα
Σίγουρα η συνθήκη του έργου δεν είναι εύκολη. Όλοι οι συντελεστές και οι ηθοποιοί πρέπει να συνθέσουμε και να δημιουργήσουμε επί σκηνής πολύ σκληρές και βίαιες εικόνες. Πριν την έναρξη των προβών, είχα αγωνία για το πώς θα μπούμε σε αυτόν τον κόσμο του έργου και πώς πρακτικά θα διαχειριστούμε τα γυμνά σώματα και όλες τις φρικαλεότητες που διαδραματίζονται επί σκηνής.
Όταν ξεκινήσαμε, όμως, το αίσθημα αγωνίας υποχώρησε. Αισθάνθηκα αμέσως ασφαλής σε ένα περιβάλλον όπου όλοι οι συντελεστές και κυρίως ο Άρης Μπινιάρης αντιμετώπισαν την όλη συνθήκη με τρομερή φροντίδα, λεπτότητα και προσοχή. Επίσης, όσο προχωρούσαν οι πρόβες ανακαλύπταμε όλο και περισσότερο την ουσία του έργου και της παράστασης: τι αφηγείται και τι είναι αυτό που θέλει να καταγγείλει.
Επομένως, σταμάτησα να έχω την αγωνία της έκθεσης του γυμνού σώματος για παράδειγμα και άρχισε να γίνεται σημαντικότερο όλων το πώς θα αποδώσουμε όσο καλύτερα γίνεται σκηνικά αυτό που θέλει να αφηγηθεί η συγκεκριμένη παράσταση.
Μάριος Κρητικόπουλος
Όταν οι στόχοι μιας παράστασης είναι ξεκάθαροι από την αρχή και όταν ο Άρης Μπινιάρης με την Έλενα Τριανταφυλλοπούλου που έκαναν από κοινού τη δραματουργία της παράστασης εξηγούν ακριβώς τι πάμε να φτιάξουμε, εγώ ως ηθοποιός, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να τους εμπιστευτώ. Και τους εμπιστεύτηκα.
Οπότε όλες οι πρόβες και οι δοκιμές σε δύσκολες, σωματικά και ψυχικά, σκηνές ήταν σαν ένα «παιχνίδι», ενδεχομένως πιο δύσκολο «παιχνίδι» από άλλες δουλειές που έχω κάνει στο παρελθόν, αλλά δεν παύει να είναι ένα ωραίο παιχνίδι. Έτσι, θέλω να βλέπω και το θέατρο, σαν ένα χώρο παιχνιδιού που σε κάθε δουλειά παίζεις με διαφορετικούς κανόνες και εργαλεία.
Λένα Μποζάκη
Όταν το πλαίσιο είναι δοσμένο εξαρχής και ο κάθε επαγγελματίας βρίσκεται στη θέση του και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, δεν δοκιμάζεται κανένα όριο ειδικά όσον αφορά τον ψυχισμό του ηθοποιού.
Από την πρώτη κιόλας φορά που μίλησα με τον Άρη σχετικά με τη συμμετοχή μου στην παράσταση, πριν καν ξεκινήσουμε πρόβες, μού είπε «Αν δεις κάτι που σε αγχώνει για το πώς θα γίνει, θα με ρωτήσεις κατευθείαν». Έπειτα κατά τη διάρκεια των προβών, όλα ήταν δοσμένα με τεχνικούς όρους. Ποτέ δεν εκβιάστηκαν συναισθήματα, δεν έγινε τίποτα «άγαρμπα». Με τη σωστή καθοδήγηση από τον Άρη και τον Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου στην κίνηση, στόχος μας ήταν να δημιουργήσουμε όλο αυτό το πολύ σκληρό θέαμα με απόλυτο έλεγχο και ασφάλεια. Και τον στόχο αυτό τον πετύχαμε.
Τι σημαίνει για εσάς το Σαλό;
Γιώργος Ζιάκκας
Αυτό που μου έχει μείνει και θυμάμαι πιο έντονα από την ταινία είναι η τελευταία σκηνή. Εκεί έχω την ανάγκη να σταθώ. Μετά από μιάμιση ώρα στυγνής βίας, παρακολουθούμε δύο φρουρούς να μένουν μόνοι τους, με μια γλυκιά μουσική να παίζει στο βάθος. Αρχίζουν να χορεύουν και να συζητάνε για τον έξω κόσμο, για το μετά, για τον έρωτα. Αισθάνομαι ότι ο Παζολίνι με αυτήν την ταινία έδειξε το σκοτάδι, αλλά έριξε πάνω του ένα τεράστιο φως και το έσβησε.
Νάντια Κατσούρα
Είναι μια βαθιά πολιτική ταινία. Λίγο μετά το ανέβασμα της, ο Παζολίνι δολοφονείται. Ο ίδιος μάλιστα προβλέπει όλο αυτό που κοινωνικοπολιτικά θα ακολουθήσει: ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού θα χρησιμοποιήσει τον καταναλωτισμό για να χειραγωγήσει σώματα και ψυχές, όπως ακριβώς κάνει και ο ναζισμός.
Μάριος Κρητικόπουλος
Την απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπου – όταν θεοποιούμε το άτομό μας κάθε πιθανότητα συνύπαρξης παύει να υπάρχει. Την ολοκληρωτική κυριαρχία των λίγων έναντι των πολλών. Την πιο ακραία, την πιο πυρηνική μορφή του φασισμού.
Λένα Μποζάκη
Ειλικρινά δεν μπορώ να συλλάβω όσα είχε στο μυαλό του ο Παζολίνι. Μεγαλώνοντας με καταναλωτικά πρότυπα μέχρι μία ηλικία δεν το συνειδητοποιούσα καν ότι μέρος της δυστυχίας μας οφείλεται σε αυτό. Στην ακόρεστη πείνα που μας βασανίζει σαν έναν σύγχρονο Τάνταλο, για πάντα διψασμένο ενώ είναι βουτηγμένος στο νερό. Κι όμως, έτσι είναι.
Αδιαμφισβήτητα, το Σαλό είναι μια ταινία -δήλωση. Εγώ βλέπω εκεί την κόλαση μας. Αν ποτέ γίνω γονιός και έρθει η σωστή ώρα, θα ήθελα να κάτσω με το παιδί μου να τη δούμε μαζί και να συζητήσουμε.
Στην εποχή μας, που η βία και οι φρικαλεότητες έχουν γίνει καθημερινότητα, πόσο μας σοκάρει η κόλαση του Παζολίνι;
Γιώργος Ζιάκκας
Πράγματι, στην εποχή μας γινόμαστε μάρτυρες αναρίθμητων γεγονότων καθημερινά, αλλά μάρτυρες μέσα από μια οθόνη. Διαρρέουν βίντεο και εικόνες από τους πολέμους στην Ουκρανία, στη Γάζα που σε αφήνουν άναυδο. Είναι σαν γροθιά στο στομάχι. Αλλά και οι εικόνες που επέλεξε ο ίδιος ο Παζολίνι να βάλει μέσα στην ταινία του, ήταν εικόνες μιας τότε πραγματικότητας, εξίσου σκληρής και απάνθρωπης.
Μπορεί να μην βρέθηκε ο ίδιος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά αφηγήσεις ανθρώπων που επέζησαν περιγράφουν τις φρικαλεότητες που είχα υποστεί από τους Ναζί. Τον εξευτελισμό του ανθρώπου. Οπότε ναι, πιστεύω ότι αυτές οι εικόνες ακόμα και σήμερα μπορούν να σοκάρουν.
Νάντια Κατσούρα
Όντως, είναι ένα εύλογο ερώτημα. Μπορούμε να πούμε ότι πράγματι δεν βιώνει το ίδιο ένας θεατής που θα παρακολουθήσει σήμερα το Σαλό, με έναν θεατή που το είδε το 1975, σε μια εποχή που δεν είχε την ίδια προσβασιμότητα στις σκληρές εικόνες και τη βία, σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ και κινητά τηλέφωνα.
Πιστεύω όμως στο έργο του Παζολίνι και στη διαχρονικότητα του, ότι ακόμα και σήμερα καταφέρνει να περάσει τα μηνύματά του, να καταγγείλει την αδυσώπητη βία που παράγουν ο φασισμός και ο καταναλωτισμός.
Μάριος Κρητικόπουλος
Δεν ξέρω αν μπορεί να μας σοκάρει η κόλαση που έφτιαξε ο Παζολίνι, ούτε αν μπορεί να συγκριθεί με τις εικόνες των πολέμων που ζούμε σήμερα. Σίγουρα όμως μπορεί να μας υπενθυμίσει, να μας αφυπνίσει, να μας ταρακουνήσει, να μας οδηγήσει σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ύπαρξη. Πού βαδίζουμε και πού οδηγούμαστε ως κοινωνία αν αφεθούμε πραγματικά να θεοποιήσουμε ο καθένας τον εαυτό του;
Λένα Μποζάκη
Ιδού το μεγαλείο της Τέχνης. Ναι, σοκάρει και θα συνεχίσει να σοκάρει. Πρώτον, διότι ο Παζολίνι δεν χρησιμοποιεί επαγγελματίες ηθοποιούς για τους νέους που βασανίζονται, όποτε η ερμηνεία τους εμπεριέχει κάτι πολύ πιο εκβιασμένο και ώμο. Δεύτερον, διότι ο θεατής προσέρχεται με άλλο φίλτρο βλέποντας την ταινία από όταν βλέπει ειδήσεις. Δεν ταυτίζεται με τα πρόσωπα των ειδήσεων, τα παρακολουθεί και λέει από μέσα του «Δόξα τω Θεώ που δεν έτυχε σε εμένα».
Παντού βλέπουμε σκληρές και αποτρόπαιες εικόνες. Και παλαιότερα ήταν η ίδια η ζωή πολλές φορές ακόμα πιο σκληρή. Δεν είμαστε σε δυσκολότερες εποχές σήμερα, είμαστε όμως σε σκοτεινότερες. Μια ταινία μπορεί και διεισδύει πολύ πιο βαθιά. Σε πετάει ακαριαία στην υποκειμενική θέση του θύτη ή του θύματος.
Στην ταινία του Παζολίνι δεν βλέπεις μόνο το σώμα του νέου να βασανίζεται, βλέπεις και σε κοντινό πλάνο την τέρψη του βασανιστή. Και εκεί, μέσα σε αυτό το πλάνο μπορεί να δεις και σένα τον ίδιο κάπου.
***
Σαλό, 120 ημέρες στα Σόδομα
Μετάφραση, δραματουργία, θεατρική διασκευή: Άρης Μπινιάρης, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης
Μουσική: Tζεφ Βάγγερ
Σκηνικό: Μικαέλα Λιακατά
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Κινησιολογία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Σχεδιασμός ήχου: Χάρης Κρεμμύδας
Παίζουν: Κώστας Μπερικόπουλος, Ιωάννα Μαυρέα, Αγορίτσα Οικονόμου, Γιάννης Κότσιφας, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Εβίτα Αγαΐτση, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Γιώργος Ζιάκας, Απόστολος Καμιτσάκης, Νάντια Κατσούρα, Μάριος Κρητικόπουλος, Λένα Μποζάκη, Εύη Οικονόμου, Ειρήνη Τσέλλου, Γιάννης Χαρκοφτάκης, Κώστας Phoenix.
Info: Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ. 10, 11, 14, 15, 16, 17, 18, 21, 22, 23, 24, 25, 28, 29 Φεβρουαρίου & 1, 2, 3, 6, 7, 8, 9, 10 Μαρτίου 2024. Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30). Προπώληση εδώ.
Κατάλληλο για ηλικίες άνω των 18 ετών. Περιέχει σεξουαλικές σκηνές, βία και γυμνά σώματα.
