Το βράδυ που η Αθήνα ερωτεύτηκε (ξανά) τη Florence Welch
Η frontwoman των Florence and the Machine έγινε για ακόμα μία φορά ένα με τους fans της, μηδενίζοντας κάθε απόσταση που μπορεί να χωρίζει τον καλλιτέχνη από το κοινό του.
- 3 ΙΟΥΛ 2023
Στο θέατρο (στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, επίσης) υπάρχει ο τέταρτος τοίχος, αυτή η νοητή επιφάνεια που οριοθετεί τη θεατρική δράση σε σχέση με τον θεατή που την παρακολουθεί. Η πλειοψηφία των παραστάσεων δηλαδή που θα δει κάποιος στο πέρας της ζωής του θα λειτουργούν με αυτό τον τοίχο υψωμένο.
Υπάρχουν όμως και ορισμένες παραστάσεις, που είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να τον γκρεμίζουν με τους ηθοποιούς να αρχίζουν να επικοινωνούν με το κοινό, να το κοιτούν κατάματα, να του θέτουν ερωτήσεις, να το καλούν στη σκηνή ή/και να κατεβαίνουν να κάτσουν μαζί του στην πλατεία. Με λίγα λόγια, να κάνουν τους θεατές συνένοχους, καλύτερα συμμέτοχους -ψυχικά, σωματικά και συναισθηματικά-, στην ιστορία που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια τους.
Δε γνωρίζω αν υπάρχει αντίστοιχος μουσικός όρος για να περιγράψει τον τρόπο θέασης και ακρόασης μίας συναυλίας, αλλά αυτό ακριβώς αισθάνθηκα στη χθεσινή εμφάνιση των Florence and the Machine στη σκηνή του Ejekt Festival 2023 στην κατάμεστη Πλατεία Νερού. Βασικά, ποια σκηνή; Αυτή η βασίλισσα, η νεράιδα, το ξωτικό της indie pop με τη μοναδική φωνή, που κινείται άλλοτε μυσταγωγικά στον χώρο, ξυπόλητη σαν αερικό με αραχνοΰφαντα φορέματα και άλλοτε, σαρωτικά χορεύοντας ξέφρενα και ακούει στο όνομα Florence Welch την γκρέμισε. Μηδένισε κάθε απόσταση που μπορεί να χωρίζει τον καλλιτέχνη από το κοινό του και έγινε ένα μαζί μας, με ένα τρόπο ερωτικό, παιχνιδιάρικο, συντροφικό, με αμέτρητα vibes αγάπης.
Τη μισή συναυλία την έδωσε πάνω και την άλλη μισή (τραγούδησε περίπου μιάμιση ώρα) κάτω από τη σκηνή. Σκαρφαλωμένη στα κιγκλιδώματα, να τραγουδάει ή να μένει σιωπηλή σαν εκστασιασμένη και να δίνει τα χέρια της στους fans, να τους προσκαλεί να την αγγίξουν, να τη χαϊδέψουν, να τη φιλήσουν, να της ψιθυρίσουν στο αυτί, να τους γυρίζει την πλάτη και να ξαπλώνει το αλαβάστρινο δέρμα και τα πανέμορφα, πορτοκαλί μακριά μαλλιά της στην αγκαλιά τους.
Έκανε συνέχεια παύσεις για να φωνάξει, εκτός από τα κλασικά «Καλησπέρα Αθήνα, Καληνύχτα Αθήνα, Ευχαριστούμε Αθήνα», πόσο πολύ αγαπάει την Ελλάδα, πόση ζεστασιά και αγάπη εισπράττει κάθε φορά από τους Έλληνες fans της, που έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά της, πόσο πολύ της λείψαμε μετά την τελευταία της επίσκεψη το 2019 -τότε, που εξομολογήθηκε ότι χτύπησε ένα τατουάζ στο χέρι που έγραφε “No choir” και μετά από ένα χρόνο, σαν κακόγουστο αστείο, ήρθε η απόλυτη σιωπή της πανδημικής κρίσης-, πόσο ευγνώμων αισθάνεται που η Ελληνίδα μάνατζερ της κατάφερε να της κλείσει τη φετινή συναυλία στο Ejekt, πόσο υπέροχες είναι οι Ελληνίδες. Αλλά και πόσο πολύ της στοίχισε η περίοδος του κορονοϊού, η μοναξιά που βίωσε μακριά από το κοινό και η ανάγκη της να έρθει ξανά σε επαφή μαζί του.
Αυτή η ανάγκη που ήταν τόσο έκδηλη σε κάθε της κίνηση, σε κάθε της λέξη, σε κάθε της βλέμμα που αιχμαλώτιζαν οι δύο γιγαντοοθόνες δεξιά και αριστερά. Μέχρι που κάποια στιγμή, μας ζήτησε να κατεβάσουμε τα κινητά, να σταματήσουμε να ανεβάζουμε στα social media και επιτέλους, να το ζήσουμε όλο αυτό μαζί της, κυρίως, όμως, με την παρέα με την οποία έχουμε έρθει να τη δούμε. Άλλωστε, οι συναυλίες δεν ήταν ποτέ μοναχικό σπορ, γι’ αυτό και δεν τις αγαπάμε; Η συνεύρεση με τον φίλο, σύντροφο, οικογένεια ακόμα και με τον άγνωστο που βρίσκεται δίπλα σου, πίσω σου, μπροστά σου είναι κομμάτι της συλλογικής εμπειρίας που λέγεται συναυλία.
Δεν έχω πάει σε πάρα πολλές συναυλίες στη ζωή μου (έχω πάει σε πάρα πολλές θεατρικές παραστάσεις, εξού και ο τέταρτος τοίχος). Επίσης, η χθεσινή ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να δω τη Florence Welch. Ναι ok, έχω δει βιντεάκια από συναυλίες της να εκτελεί το «τελετουργικό» της (μου έχουν μιλήσει φίλοι και γνωστοί γι’ αυτό, που καλεί το κοινό να έρθει κοντά της και αγκαλιάζεται με τον κόσμο), να μεταμορφώνεται στην απόλυτη show woman της indie pop με έναν τρόπο καταδικό της, αλλά το να βλέπεις όλη αυτή την έκρηξη συναισθήματος και ενέργειας μπροστά σου είναι κάτι σπάνιο. Προκαλεί μία απίστευτη ευφορία, που λειτουργεί αμφίδρομα, σαν να βράζει το αίμα μέσα στο σώμα σου, σαν να έχεις αυτές τις πεταλούδες στο στομάχι από έρωτα. Είναι δυνατόν να βλέπεις ζωντανά τη Florence και να μην την ερωτεύεσαι; Είναι δυνατόν να βλέπει εκείνη εμάς να την αποθεώνουμε και να μη μας ερωτεύεται;
Κι όταν η αυλαία έπεσε με πυροτεχνήματα να σκίζουν τον ουρανό και τρεις κατακόκκινες καρδιές να εμφανίζονται στις γιγαντοοθόνες, το Ejekt μας αποχαιρέτησε με μία υπόσχεση: ότι θα ανανεώσει το ραντεβού του μαζί μας του χρόνου. “Thank you, We love you, See you next year”. Ελπίζουμε, με την Florence. Ο έρωτας πρέπει κάπως να συντηρηθεί.
***Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλόσση
