Χρυσηίδα Γκαγκούτη, γκουρού του έρωτα και βυζανίστρια

Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση που ταλανίζει ολόκληρο τον ελληνισμό. Είσαι η νούμερο ένα βυζανίστρια στη χώρα;

Όχι και η μεγαλύτερη (γελάει). Όσο αφορά το Κωνσταντίνου και Ελένης όμως, είμαι αν όχι η μεγαλύτερη φαν, είμαι σίγουρα μέσα στους πρώτους δέκα.

Μιας και ξεκινήσαμε από το Βυζάν, που είναι μια niche pop culture αναφορά, εσύ γενικά χρησιμοποιείς σε όσα κάνεις πολλές αναφορές από την ελληνική pop κουλτούρα, ακόμα και από πράγματα τα οποία τυχόν δεν τα πρόλαβες στην ακμή τους, όπως για παράδειγμα είναι και το Κωνσταντίνου και Ελένης. Πώς σου προέκυψε όλο αυτό;

Ήμουν τριών ετών όταν πρωτοπαίχτηκε το Κωνσταντίνου και Ελένης η αλήθεια είναι, αλλά επειδή ήμουν ένα παιδί που του άρεσε πολύ να κάθεται σπίτι, έγινα και πολύ τηλεορασάκιας. Έβλεπα λοιπόν, πολλές ταινίες -κυρίως θρίλερ και κωμωδίες. Ακόμα και τώρα αυτά βλέπω. Θρίλερ, κωμωδίες, άντε και κανένα παιδικό. Επίσης, φιλοσοφούσα και πολύ αυτό που έβλεπα και μετέπειτα αυτό άρχισε να γίνεται κοινό αστείο με τους φίλους μου και κάπως έγινε και σφραγίδα μου.

Με αυτόν τον τρόπο γνώρισα και πολλούς φίλους μου. Μέσω των αναφορών αυτών γνωρίστηκα και δέθηκα με άτομα που είναι μέχρι και σήμερα έχουμε μια πολύ όμορφη φιλία.

Υπάρχει κάποια ατάκα από σειρά που να χρησιμοποιείς περισσότερο από άλλες ή κάποια σειρά που να κουοτάρεις πιο συχνά;

Από Το Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο. Τις περισσότερες στιγμές της ημέρας μου λέω ατάκες από την ταινία. Θα περίμενε ίσως κάποιος να πω ότι η πιο χιλιοειπωμένη μου ατάκα θα ήταν ας πούμε «Το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα», αλλά εμένα αγαπημένη μου είναι η «Τα λέλουδα μαραίνοντας κι όλα τα ζα ψοφούσαν», την οποία χρησιμοποιώ όταν θέλω να καταδείξω κάποιον γκαντέμη και φυσικά το «Μουνιά, μουνιά έχουν ριζικό, μουνιά, μουνιά έχουν μοίρα, μον’ το δικό μου το μουνί, μου το ‘φαγεν η ψείρα», της Μπίλιως.

Λέω πολύ και το «Πάλι λαπά θα φάμε μάνα;». Το ρωτάω στη μάνα μου όταν φτιάχνει κάτι απαίσιο και εγώ θέλω να της υποδείξω ότι έχουμε πέσει σε μεγάλη φτώχεια. Εντάξει, φυσικά λέω συνέχεια το «Χριστέ μου πώς θα τραγουδήσω τώρα;» και μετά πιάνω το τραγούδι και το «Βλέπω μια σκιά στα μάτια σου Γαλανόλευκη / Μου ‘φυγε το ρίμελ».

Πλέον όμως, είσαι κι εσύ μέρος της pop κουλτούρας και ο κόσμος κουοτάρει κι εσένα. 

Αυτό δεν το ξέρω σίγουρα ακόμα. Ξέρω δηλαδή ότι καλλιεργούνται ατάκες μου έξω και ότι κάποιες παρέες μοιράζονται ατάκες μου, αλλά δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, οπότε δε νιώθω τόσο πολύ ότι έχω γίνει quote. Περισσότερο νιώθω σαν το κρασί της παρέας. Φτηνή, περιπτεράτη και πάντα εκεί.

Όταν ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα social media, πίστευες ποτέ ότι θα φτάσεις να είσαι το κρασί της παρέας; ‘Η σου συνέβη ξαφνικά;

Συνέβη ξαφνικά γιατί έγινε μεγάλο γκελ σε ανύποπτο χρόνο και μάλιστα με το που ξεκινήσαμε. Δεν το περίμενα ποτέ, γιατί και ποιος το περιμένει στην πραγματικότητα; Θέλω να πω μπορεί να έχουμε κάποιες φιλοδοξίες ή και ματαιοδοξίες άλλες φορές, αλλά δεν είχα οραματιστεί ποτέ ότι θα είμαι αναγνωρίσιμη, ότι θα μπορεί κάποιος εύκολα να ξέρει ποια είμαι ή να θαυμάζει κάποια πράγματα που κάνω ή να γελάει με εμένα. Δεν ήταν στα σχέδιά μου.

Προέκυψε και προφανέστατα θα έχω κάποιο μικρόβιο για να μου αρέσει. Μου αρέσει να μιλάω με κόσμο, να με γνωρίζει ο κόσμος, να με αγαπά, να γελάει μαζί μου. Όλα αυτά μου αρέσουν, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιο ψώνιο θα έχω μέσα μου. Έχω κι εγώ αυτό το μικρόβιο, αλλά σε πιο χαλαρό βαθμό. Δεν ξυπνούσα μικρή κι έλεγα «Θεέ μου να με μάθει ο κόσμος» ή «Θεέ μου να είμαι διάσημη» κι ίσως γι’ αυτό να το έφερε η μοίρα γιατί δεν είχα κανέναν σκοπό.

Ήσουν από μικρή τόσο εξωστρεφής όσο φαίνεσαι; Μάζευες τον κόσμο γύρω σου; 

Ήμουν εξωστρεφής από παιδάκι, γιατί από πολύ μικρή οι γονείς μου με συμπεριλάμβαναν στην κοινωνική τους ζωή. Δεν ήθελαν να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι έχουν κάνει παιδί, οπότε «Μπουζούκια; Θα πάρουμε το καρότσι και θα βάλουμε από πάνω το τραπεζομάντιλο για να απορροφάει τους καπνούς, μην το εισπνέει το μωρό». «Θέλουμε ποτάκι Σάββατο; Θα πάρουμε και τη μικρή». Οπότε, μιλούσα πάρα πολύ με ενήλικες και γι’ αυτό είχα αναπτύξει πολύ ιδιαίτερο λεξιλόγιο για την ηλικία μου, ήμουν πολύ χαρούμενη, ευδιάθετη, κοινωνική.

Ήμουν έτσι από μικρή και μάζευα κόσμο γύρω μου. Θέλω να πω, είχα τη θέση της υπερισχύουσας προσωπικότητας μέσα στην παρέα, όχι γιατί την επέβαλα, αλλά γιατί ήταν πιο ήσυχοι οι άλλοι. Δεν το αποζητούσα δηλαδή, απλά έτυχε τα υπόλοιπα παιδιά να μην ήταν τόσο έντονα. Κάποια παιδιά μπορεί να εξέφραζαν την έντονη φύση τους στα αθλήματα, ενώ εγώ ήμουν σαν τον Δόγκανο σε μωρό. Ήθελα να συζητάμε και να κάνουμε χαβαλέ.

Έχεις μια πολύ επιτυχημένη παρουσία στα social media. Υπάρχουν στιγμές που να σε τρομάζει όλη αυτή η έκθεση, που να πεις «αυτή την εβδομάδα δε θέλω να ανεβάσω κανένα βίντεο»;

Α, κάθε μέρα. Πολλές φορές όταν δε θέλω να υπάρχω ούτε στον καθρέφτη μου, αλλά ξέρω ότι καλό θα ήταν να έχω μια επαφή, όχι επειδή ο κόσμος που με ακολουθεί έχει μια τέτοια απαίτηση, σε καμία περίπτωση. Νομίζω ότι η εικόνα των social media μας επηρεάζει πάρα πολύ έντονα ως προς το «κι εσύ τι κάνεις τώρα;». Ο άλλος πήγε ταξίδια, ο άλλος τοποθετήθηκε, ο άλλος έκανε αυτό, έκανε εκείνο και με αυτόν τον τρόπο, εσύ πώς τολμάς να θες να εξαφανιστείς από προσώπου Γης και να θες να πάρεις τον χρόνο σου, πρέπει να δώσεις το παρόν.

Αυτό το παρόν λίγο με καταπιέζεσαι στην αρχή, αλλά πλέον υπάρχουν και περίοδοι που δεν ανεβάζω τίποτα, ούτε καν στόρι. Δεν υπάρχω και χαίρομαι πάρα πολύ που έχω τέτοια ποιότητα ανθρώπων στο προφίλ μου, που δεν έχουν καμία τέτοια απαίτηση, αλλά ούτε και φεύγουν αν δουν ότι δεν παράγω περιεχόμενο. Είναι εκεί γιατί θέλουν να είναι και όχι γιατί περιμένουν να δουν τι θα προσφέρω και χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό γιατί είναι ένα πολύ ανθρώπινο δέσιμο αυτό που έχω με όσους με παρακολουθούν.

Είναι εύκολο στα social media να φτιάξεις ένα safe space όπως αυτό που περιγράφεις;

Είναι εύκολο να το δημιουργήσεις, δεν είναι εύκολο να το εκπροσωπήσεις. Εγώ θα ήθελα πολύ να φτιάξω ένα safe space για τον καθένα, δυστυχώς όμως ο καθένας έχει άλλες απαιτήσεις και μπορεί να θέλουν και κάτι άλλο.

Τι θέλω να πω; Εγώ παράγω ένα κωμικό περιεχόμενο και τοποθετούμαι όπου νιώθω ότι χρειάζεται να τοποθετηθώ και με τον τρόπο που νιώθω ότι χρειάζεται να τοποθετηθώ. Όταν βλέπω από κάποιον άνθρωπο που μπορεί να με παρακολουθεί, ότι έχει και άλλες απαιτήσεις, εκεί νιώθω ότι δεν έχω δημιουργήσει σωστά το safe space. Πρώτα απ’ όλα για εμένα και μετά για τον υπόλοιπο κόσμο.

Από κει και πέρα, προσπαθώ να μου δίνω boost να συνεχίσω να διατηρώ το safe space για όλο τον κόσμο. Εγώ προσπαθώ να κατευθύνω την οπτική μου εκεί που νιώθω πιο άνετα, στον κόσμο που έχει κάτι καλό να πει και όχι στον κόσμο που περιμένει και κάτι άλλο που εγώ πιθανότατα να μην μπορώ εκείνη τη στιγμή να προσφέρω.

Τα hate comments σε ρίχνουν; Ή έχεις βρει μηχανισμούς άμυνας για να τα αγνοείς;

Προσπαθώ να βρω μηχανισμούς άμυνας και εκεί κολλάει η οπτική που είπα πριν λίγο, ότι η ζωή πραγματικά εξαρτάται από το τι επιλέγεις να δεις. Επιλέγεις να δεις τους τρεις που θα σε σχολιάσουν άσχημα ή τους δέκα που θα σου πουν πόσο καλά κάνεις αυτό που κάνεις; Όλοι μας κάπως αναπόφευκτα και αυτόματα διαλέγουν τους τρεις.

Αυτό που προσπαθώ εγώ να κάνω είναι να βρω τη δική μου νιρβάνα, βέβαια δεν μπορώ να σου κρύψω ότι έχω πάρα πολύ μεγάλο θυμό. Δηλαδή, μπορεί να δω ένα σχόλιο και να μου κεντρίσει την προσοχή και να θυμώνω και να το σκέφτομαι, να μην απαντάω παρόλα αυτά γιατί θέλω να κρατήσω τις αποστάσεις. Με ποια έννοια; Με τους ανθρώπους που αγαπούν τη δουλειά μας, θέλω να είμαι πολύ κοντά, σε σημείο που να φωνάζουμε ο ένας τον άλλο «ρε μαλάκα», σε ανθρώπους όμως, που έχουν κακοπροαίρετη διάθεση απέναντί μου θέλω να δημιουργώ μια απόσταση, οπότε δεν απαντώ.

Η απάντηση που δε δίνω με τρώει μέρες (γελάει). Συνεπώς, έχω θυμό αλλά πραγματικά κάνω τεράστια δουλειά με τον εαυτό μου προκειμένου να καταλάβω ότι από τη στιγμή που αποφάσισα να είμαι ένα πρόσωπο στην επιφάνεια, είναι πάρα πολύ λογικό να τρώω και τη μαυρίλα κάποιου άλλου ανθρώπου που δεν έχει που να τη διοχετεύσει.

Το YouTube τελικά πώς μπήκε στη ζωή σου;

Η μητέρα μου είχε νοσήσει με καρκίνο και ήμασταν σε καραντίνα, οπότε ήθελα να διοχετεύσω κάπου την κλεισούρα, την αποξένωση από τους φίλους μου. Έψαχνα τρελές δικαιολογίες για να συναντηθώ με τους φίλους μου. Δεν μπορούσα πολύ-πολύ να έχω επαφές λόγω του χαμηλού ανοσοποιητικού της μητέρας μου και επειδή δεν ήθελα να μεταφέρω τίποτα στο σπίτι. Έτσι με τους φίλους μου βρισκόμουν για παράδειγμα όταν πήγαινα σουπερμάρκετ. Ήθελα όμως μια καλή δικαιολογία για να μπορώ να βρεθώ με την κολλητή μου και έτσι ξεκινήσαμε τα βίντεο.

Βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο αλλά από απόσταση, εκείνη στην κάμερα κι εγώ στον καναπέ, συζητούσαμε on camera και αυτό έβγαινε στο YouTube. Στην ουσία απλά πίναμε τον καφέ μας on camera αντί μέσω FaceTime.

Και το τραγούδι;

Το τραγούδι ήρθε πριν απ’ όλα. Ήμουν από μικρή στη σχολική μπάντα και πηγαίναμε σε φεστιβάλ, με αποτέλεσμα εκεί γύρω στα 14 να δουλεύω κάποια στιγμή λάντζα σε ένα καφέ μπαρ επαρχιώτικο και επειδή βαριόμουν πάρα πολύ να δουλέψω, λέω στον ιδιοκτήτη «μήπως να σου κάνω live και να πίνω τους καφέδες μου τσάμπα;». Γιατί ούτως ή άλλως κάτι δεκάρες μου έδινε. Μου είπε ναι και αρχίζουμε τα live, γεμίζαμε το μαγαζί, δεν καταλαβαίναμε όμως τι κάναμε.

Έρχονταν συμμαθητές μας, φίλοι μας, όσοι ήθελαν να ακούσουν εντεχνίλα εκείνη την περίοδο και κάπως είχε φτιαχτεί ένα πολύ ωραίο κλίμα και μας ζήτησε το διπλανό μαγαζί με λεφτά και το μαγαζί που τραγουδούσαμε θύμωσε που θέλαμε να πάμε. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να τραγουδάμε επί πληρωμή.

Κοινώς, η μουσική μου πορεία σε συναυλίες και live ξεκίνησε από 14 χρονών, με τη μισή μπάντα μου που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Μετά φύγαμε φοιτητές, κόψαμε για λίγο αλλά ξεκινήσαμε και πάλι, μετά διακόψαμε ξανά και μετά ξεκινήσαμε ξανά. Πήγαινε λίγο μπρος πίσω αυτό, γιατί δεν είχαμε βρει τον χαρακτήρα μας. Δηλαδή, είχαμε παίξει Παντελίδη και Βόσσου, έχουμε περάσει τζαζ και φανκ περίοδο, έχουμε σκεφτεί να παίζουμε μέχρι και ρεμπέτικα.

Δεν είχαμε βρει κανένα απολύτως στιλ μέχρι που ευδοκίμησε η συνθήκη με το YouTube και τους λέω «Θέλω να κάνουμε live στα οποία να ακούει κάποιος μουσική και να ξέρει τα λόγια». Εμένα αυτό που με έκανε να μην πηγαίνω σε συναυλίες είναι το γεγονός πως κάθε καλλιτέχνης προφανώς θέλει να προωθήσει τον νέο του δίσκο, εγώ όμως όταν ακούω τον νέο σου δίσκο και όχι τα τραγούδια που προοριζόταν να ακούσω από το στόμα σου, ξενερώνω. Γενικά, διαφωνώ με το γεγονός ότι ο μουσικός θα πρέπει να παίζει όσα αρέσουν σε εκείνον απαραίτητα. Θέλω ο τραγουδιστής να τραγουδάει για τον λαό, να είναι διασκεδαστής. Έτσι, είχα ασκήσει βέτο να κάνουμε συναυλίες που να έχουν μια playlist με πασίγνωστα hits από τα 80s, 90s και 00s.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο γιατί ήταν κάτι που του έλειπε, γιατί φαντάζομαι ότι τα ίδια τραβούσε κι εκείνος ο κόσμος με εμένα όταν πήγαινε σε συναυλίες. Εγώ θεωρώ πια ότι κάνουμε μεγάλα πάρτι που διασκεδάζουμε τον κόσμο με μια συγκεκριμένη μανιέρα.

Αγχώνεσαι πριν ανέβεις στη σκηνή;

Τα πρώτα δύο χρόνια αγχωνόμουν πάρα πολύ. Δεν είχα τραγουδήσει μπροστά σε 500 άτομα και ήμουν σε κατάσταση λιποθυμίας πριν βγω και εκεί κολλάει η ατάκα «Χριστέ μου πώς θα τραγουδήσω τώρα» που έλεγε η Γκιώνα στο Κλάμα Βγήκε από τον Παράδεισο, γιατί βίωναν όλοι μου οι φίλοι το άγχος και την τρέλα μου και μόλις έβγαινα στη σκηνή, μέσα σε δύο λεπτά όλα εξαφανίζονταν.

Τώρα πια το βλέπω σαν πιο επαγγελματίας. Έχουμε κάνει τη δουλειά που έχουμε κάνει και η δουλειά μας αξίζει, γιατί πάντα στο άγχος συμβάλει και η αμφιβολία για το αν αξίζει αυτό που κάνεις, γιατί κάποιος έχει δώσει 12 ευρώ από την τσέπη του για να έρθει να με δει και πρέπει να του κάνω τεμενάδες. Αισθάνομαι ότι εγώ του χρωστάω και έτσι πρέπει να το βλέπουμε, με ταπεινότητα.

Εκτός από τραγουδίστρια και YouTuber όμως, είσαι και γκουρού του έρωτα. Θα μας δώσεις 3 συμβουλές για το dating το 2025;

Αναλόγως. Θες να πηδηχτείς; Θες να κάνεις σχέση; Θες να παντρευτείς;

Σε πρώτη φάση να είσαι ο εαυτός σου, για να μπορέσει και ο άλλος να νιώσει ασφάλεια και να βγάλει και τον δικό του αληθινό εαυτό, οπότε αν είναι χάλια ο αληθινός του εαυτός να το δεις γρήγορα. Η πρώτη συμβουλή λοιπόν, είναι να είσαι αληθινή και άμεση. Η επόμενη είναι να εντοπίζεις αυτά που δε σου αρέσουν και να μην τα περνάς στο ντούκου. «Είπε κάτι που δε μου αρέσει αλλά έχει πολύ ωραία μάτια», όχι, θα είσαι to the point και λεπτομερείς σε αυτά που δε σου αρέσουν προκειμένου να τα ρωτάς εκείνη τη στιγμή, διότι πολλές φορές τους ανθρώπους τους παρεξηγούμε ή καλλιεργούμε στο κεφάλι μας λάθος σενάρια. Οπότε για να μην παρεξηγιόμαστε, καλό είναι ότι ακούμε και κάπως μας ξενίζει, να το αναλύουμε. Δε λέω να κάνεις υπερανάλυση και να κάθεσαι στον βράχο να κάνεις τον Σωκράτη, αλλά δεν είναι κακό να ρωτήσεις τον άλλο τι εννοεί όταν σου λέει κάτι.

Η τρίτη μου συμβουλή είναι να μην κρίνεις την έκβαση μιας συνάντησης με βάση όσες έχεις κάνει στο παρελθόν ή με όσες έχεις δει γύρω σου. Μπορεί ένα ραντεβού να είναι τέλειο εκείνη τη στιγμή και μετά να μη μιλήσετε ή να μιλήσετε δύο μήνες αργότερα. Δε σημαίνει ότι είναι μια προβληματική συνθήκη επειδή στο παρελθόν συνήθως είχες μήνυμα μόλις γυρνούσες σπίτι ή είδες μια φίλη σου που βγήκε ραντεβού και έκαναν παιδιά από τον πρώτο μήνα. Καθετί έχει τι δική σου έκβαση.

Εσύ ακολουθείς τις συμβουλές σου;

Αναγκαστικά. Θέλω να πω πως για κάποιον λόγο αισθάνομαι πάρα πολύ το βάρος των δηλώσεών μου. Ο μόνος τρόπος για να προτείνω κάτι είναι να το έχω βιώσει και να πηγαίνω βάση αυτού.

Είσαι ένας άνθρωπος που αυτοσαρκάζεσαι και προς τα έξω τουλάχιστον, μοιάζεις αφιλτράριστη. Ήταν εύκολο να το κατακτήσεις αυτό; 

Δε θεωρώ ότι είμαι αφιλτράριστη. Έχω κάποιο φίλτρο για να παίρνει τα πολλά, γιατί έχω απαγορευτικό χιούμορ και αν νιώσω ασφάλεια με τον άλλον, δεν πρέπει να μας ακούσει ψυχή ζώσα τι λέμε, γιατί ξέρουμε ότι είναι κώδικας επικοινωνίας και ότι δεν τα εννοούμε. Οπότε, δε νιώθω αρκετά ασφαλής να είμαι εντελώς αφιλτράριστη γιατί δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να ξέρει τι εννοώ και πως το εννοώ.

Ο αυτοσαρκασμός δεν ξέρουν πως ακριβώς προέκυψε. Ίσως, επειδή ήταν έτσι και οι γονείς μου και ο περίγυρός μου γενικά και κοροϊδευόμασταν μεταξύ μας σαν οικογένεια. Επιπλέον, θεωρώ ότι κάποιον κατακτά τον αυτοσαρκασμό όταν έχει περάσει και πολύ δύσκολα με τον εαυτό του. Νομίζω ότι είναι σαν άμυνα, σαν όπλο για να καταπολεμήσεις αυτά που βιώνουν εκείνη τη στιγμή.

Πόσο εύκολο είναι στην Ελλάδα του 2025 να ζεις αναπολογητικά ως γυναίκα; Εσύ καταφέρνεις να ζεις αναπολογητικά;

Εγώ καταφέρνω να ζω αναπολογητικά γιατί είμαι τυχερή με το περιβάλλον που έχω. Δεν είναι όλες οι γυναίκες το ίδιο τυχερές. Και όταν λέω περιβάλλον, εννοώ την οικογένειά μου. Κάποιες γυναίκες έχουν οικογένειες που δεν μπορούν να τις αποφύγουν και δεν τους είναι εύκολο να ζουν αναπολογητικά. Στόχος μας είναι όσες γυναίκες καταφέρνουν και ζουν με αυτόν τον τρόπο, να δείξουν τον δρόμο σε εκείνες που προσπαθούν.

Παρόλα αυτά, το λέω και νευριάζω δυστυχώς, δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου. Ακούω πεποιθήσεις με τις οποίες δεν μπορώ καθόλου να ταυτιστώ και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει τεράστιος μισογυνισμός εκεί έξω. Ειλικρινά θεωρώ ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου και αυτό είναι εντελώς σπαστικό, αλλά καλό είναι να κάνεις τέτοια ενδοσκόπηση που να βελτιώσεις εσένα.

Στα βίντεο σου μιλάς πολύ για το σεξ, ένα θέμα που αποτελεί ακόμα ταμπού για την Ελλάδα. Ήσουν πάντα τόσο ανοιχτή σε αυτό το κομμάτι ή σου βγήκε μέσω των βίντεο; 

Πολλοί άνθρωποι μου λένε, «Ρε συ είσαι τόσο ανοιχτή» ή «Μπράβο για το θάρρος σου», ενώ εγώ δεν καταλαβαίνω κανένα θάρρος και κανένα άνοιγμα. Θέλω να πω πως εκφράζω ότι με κάνει να νιώθω άνετα, χωρίς να σκέφτομαι αν είναι και οι άλλοι το ίδιο άνετοι με αυτό. Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, νομίζουμε ότι έτσι είναι το πράγμα.

Γενικά, ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα έχει γίνει τελείως αυτόματα, ότι πιστεύω έχει γίνει τελείως αυτόματα, ότι παρουσιάζω βγαίνει αυτόματα. Δεν είπα μια μέρα «πρέπει να γίνω ανοιχτόμυαλη» οπότε όλα μέσα. Όχι, ήταν φυσικές κινήσεις και φυσικά έχω μείνει και πολύ πίσω σε πολλά πράγματα και φυσικά δεν μπορώ να καταλάβω και πολλές φύσεις λογικής σε πολλά πράγματα, αλλά νιώθω άνετα με το να είμαι ανοιχτή στη συζήτηση.

Χαίρομαι να είμαι ανοιχτή και να έχω περιέργεια και να μαθαίνω νέα πράγματα και να μπαίνω στη λογική τους. Θέλω αυτό να γίνεται ομαλά. Ρωτά, ανακαλύπτω, μαθαίνω. Κάποια στιγμή μπορεί να καταλάβω και μετά να δοκιμάσω το καινούργιο.

Μιλάς πολύ και για το body positivity. Είναι εύκολο πιστεύεις να αγαπήσουμε τον εαυτό μας;

Όχι. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχουμε να κάνουμε, γιατί για να δείξουμε αγάπη για τον εαυτό μας, θα πρέπει να αγαπήσουμε και τους άλλους και το αντίθετο. Υπάρχει τέτοιος εγωισμός μέσα μας που δε μας επιτρέπει σε πρώτη φάση να αγαπήσουμε τους γύρω μας και να τους αποδεχτούμε και να τους κατανοήσουμε, ώστε να δούμε μέσα από αυτούς τις δικές μας λοξοδρομήσεις ή τις δικές μας περιπτώσεις για βελτίωση με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουμε εύκολα να αγαπάμε τον εαυτό μας και το λέω εκ πείρας.

Και μια τελευταία ερώτηση. Κάνεις όντως πολύ καλό Λιβανέζο;

Θα το μάθετε στην επόμενη συνέντευξη αυτό. Θα σας αφήσω με αυτή την απορία.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Την Taylor δεν την αφορά αν πιστεύεις ότι κάνει πολιτική κομμωτηρίου

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο Chris Tsan μεγάλωσε απότομα