Σε μια φάρμα στα Μέγαρα, ο Αλέξανδρος και η Γιώτα σώζουν κακοποιημένα ζώα
Οδηγήσαμε 50 λεπτά έξω από την πρωτεύουσα για να συναντήσουμε ένα ζευγάρι Αθηναίων που έχει βάλει σκοπό να σώσει όσα περισσότερα ζώα μπορεί. Κατσίκια, γουρούνια, γαϊδούρια, πάπιες, χήνες και πολλά σκυλάκια διαβιούν στη φάρμα τους, και είναι μόνο η αρχή.
- 11 ΟΚΤ 2023
«All guests must be approved by the dog». Η πινακίδα στην είσοδο του σπιτιού κρεμάστηκε μάλλον για πλάκα από τα παιδιά, αλλά δεν γίνεται να αποφύγεις το μικρό τεστ υπομονής που θα σου βάλουν τα πέντε μικρόσωμα πίντσερ μπαίνοντας με τις φωνές τους. Δεν θα παραδώσουν εύκολα τα όπλα, εκτός αν ακούσουν την κουτάλα στην κατσαρόλα, δείγμα ότι είναι η ώρα σερβιρίσματος. Και μόλις σταματούν, ένα απίστευτο πράγμα, τα αυτιά σου αδειάζουν από τη διάπλατη γαλήνη του σημείου.
Στο βάθος αριστερά, υψώνεται μία από τις κορυφές του Όρους Πατέρα και από κάτω απλώνεται πεδιάδα με λιόδεντρα, θερμοκήπια και λίγες κτηνοτροφικές μονάδες. Είναι μεσημέρι και τα ζώα ξεκουράζονται στη σκιά. Ο δρόμος μάς έχει οδηγήσει σε μια απομονωμένη αγροικία στα Μέγαρα, κάτι παραπάνω από 40 χλμ. έξω από την Αθήνα, στο σπίτι που μετακόμισαν ο Αλέξανδρος και η Γιώτα πριν λίγο καιρό, ένα ζευγάρι απ’ την Αθήνα, με σκοπό «να σώσουμε όσα περισσότερα ζώα μπορούμε – να δώσουμε αγάπη και ζωή», όπως μου λένε.
Το αγρόκτημα είναι under construction, αλλά ήδη σφύζει από ζωή:
Στα στρέμματα περιμετρικά του σπιτιού διαβιούν δύο γλυκύτατα αγριοκάτσικα, μερικά κουνέλια, πάπιες, χήνες, δυο γαϊδούρια τα οποία σώθηκαν από τη φετινή φωτιά στη Μάνδρα, ένας κεφάλας «Τσοπάνης» με άνοια που έπειτα από χρόνια έχει πρώτη φορά το ελεύθερο να κινείται χωρίς να είναι δεμένος σε αλυσίδα.
Υπάρχουν, επίσης, σκυλιά απ’ την πλημμύρα στην Καρδίτσα, σκυλιά από παράνομες εκτροφές με σκοπό την κυνομαχία, υπάρχουν αδέσποτα απ’ το Περιστέρι, τη Λάρισα και άλλες περιοχές της χώρας. Υπάρχουν και δύο απίστευτα μαύρα γουρουνάκια, ο Μπόλεκ κι ο Λόλεκ, τα οποία –όπως κι άλλα μέλη αυτής της διευρυμένης φαμίλιας– σώθηκαν από κτηνοτροφική μονάδα της περιοχής, γλιτώνοντας τη σφαγή.
Τώρα, ζουν χαρούμενα και ελεύθερα.
«Οι κότες είχαν την πιο αστεία ιστορία», μου λέει η Γιώτα, όταν πλησιάζουμε στο κοτέτσι. Και εξηγεί ο Αλέξανδρος: «Βρέθηκαν και οι τέσσερις στα Άνω Πατήσια, σε ένα πάρκο.
Τις είχαν εγκαταλείψει ένα πρωί και μια κυρία που έμενε σε γειτονικό σπίτι κάλεσε την υπηρεσία του Δήμου για τα αδέσποτα, αλλά επειδή εκείνοι δεν έχουν πρόγραμμα παρά μόνο για ζώα συντροφιάς, τελικά κάλεσαν εμένα να αναλάβω, έχοντας δει τη δράση μας απ’ τα social media. Και οι κότες, ξέρεις, στη φάση που είναι φοβισμένες, δεν πιάνονται. Τρέχουν σαν τον κεραυνό. Θυμάσαι τη σκηνή με τον Μπαλμπόα; Έτσι ήμασταν και εμείς οι δύο στο πάρκο εκείνη τη μέρα, ώσπου βρήκαμε το κόλπο και τις στριμώξαμε σε έναν θάμνο». Μερικούς μήνες μετά, τα ίδια πουλερικά σκαρφαλώνουν στην αγκαλιά σου, γνωρίζοντας ότι μόνο αγάπη και φαγητό έχουν να λάβουν στη νέα τους ζωή.
Μέτρησα συνολικά πάνω από 30 «ψυχές» στο αγρόκτημα, όπως τα αποκαλούν με κάθε ευκαιρία ο Αλέξανδρος και η Γιώτα. Κάθε ζώο έχει το σπιτάκι του για το βράδυ, ενώ την ημέρα κινείται ελεύθερα, μέσα σε περιφραγμένες εκτάσεις, ανάλογα με τις ανάγκες του. Τα περισσότερα ζουν μόνιμα εδώ, και άλλα προσωρινά, με πλάνο υιοθεσίας. Όπως η Νόρα, ένα τρίποδο σκυλάκι που πρόσφατα αποχωρίστηκε την εξοχή των Μεγάρων για το παντοτινό της σπίτι. «Έχουμε βοηθήσει πολλά σκυλάκια – και είμαστε ακόμη στο ξεκίνημα».
Και να σκεφτείς, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν υπήρχαν τα πέντε πίντσερ που αναφέραμε στην αρχή.
Η «αρχή του κακού»
«Το καλοκαίρι του 2018, μια φίλη μού άφησε για λίγες μέρες τον κύριο Πάπι να τον προσέχω, επειδή θα πήγαινε διακοπές· και τον ερωτεύτηκα», μου λέει ο Αλέξανδρος, όταν καθόμαστε να μιλήσουμε στη βεράντα. «Κόλλησα μαζί του από την αγάπη που μου έδινε. Είναι ένα τρομερά τρυφερό σκυλάκι. Ξάπλωνε στο προσκέφαλο το βράδυ για να κοιμηθεί, με ακολουθούσε παντού, και τον είχα μόνο μερικές μέρες μαζί μου. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, αλλά ήταν σαν να με ξύπνησε από τον λήθαργο αυτή η δοτικότητα». Και έτσι, δυο-τρεις εβδομάδες αργότερα που είχε τη γιορτή του, ο κύριος Πάπι εμφανίστηκε τυλιγμένος με κορδέλα κάτω από το σπίτι του, σαν δώρο εξ ουρανού από τη φίλη.
«Πέρασα έναν εκπληκτικό χρόνο που ήμασταν οι δυο μας αχώριστοι, σε βόλτες, ταξίδια, εκδρομές».
Έπειτα, υιοθέτησε τη Ζιζέλ, ένα ακόμη πίντσερ στην ίδια ηλικία, για να κάνουν παρέα. Και πριν το καταλάβει, ενώ κανόνιζε τα ραντεβού για τη στείρωση, έγινε η κουτσουκέλα και μέσα σε λίγο καιρό βρέθηκε ξαφνικά με πέντε πίντσερ σε ένα διαμέρισμα στα Άνω Πατήσια. «Μπροστά στο άγχος της ανασφάλειας που ένιωθα για το πώς θα τους φερόταν ένας άλλος, άγνωστος κηδεμόνας, προτίμησα να τα κρατήσω όλα». Και από εκείνη τη στιγμή, άρχισαν τα παρατράγουδα. Άρχισαν τα παράπονα στην πολυκατοικία, ότι «γαβγίζουν και ενοχλούν τους γείτονες».
Άρχισε μετά η πίεση από φίλους, γνωστούς, από την κοπέλα με την οποία συγκατοικούσε εκείνο τον καιρό, ακόμη και από τους γονείς του Αλέξανδρου (παρόλο που και οι ίδιοι ήταν από παλιά κηδεμόνες). «Τους προβλημάτιζε το νούμερο: πώς θα μπορέσω να ρυθμίσω τη ζωή μου μαζί τους, ρωτούσαν, προσπαθώντας να με νουθετήσουν. Αλλά εγώ είχα πεισμώσει».
Από μικρός, ο Αλέξανδρος είχε άριστη σχέση με τα σκυλιά, όμως στην προκειμένη περίπτωση ήταν διαφορετικά. «Πρώτη φορά, τα έβλεπα σαν παιδιά μου· έβαλα σκοπό να τους δώσω όλη την αγάπη που άξιζαν». Όπως φαντάστηκα, η απόφαση να αφοσιωθεί ολότελα στα τετράποδα έκρυβε ένα πονεμένο timing: «Τα σκυλάκια αυτά ήρθαν σε μια περίοδο της ζωής μου που ψυχολογικά ήμουν στα τάρταρα, βρισκόμουν σε καταστροφική φάση». Χωρίς βέβαια εκείνα να το γνωρίζουν, «μου έλυσαν πολλά προσωπικά αδιέξοδα και επειδή με στήριξαν, υποσχέθηκα να μην τα αφήσω ποτέ. Λίγο μετά την εμφάνιση του Πάπι στη ζωή του, παρεμπιπτόντως, ξεψύχησε στα χέρια του το μπουλντόγκ του πατέρα του. Άξαφνα, από πνευμονικό οίδημα.
Μάλλον, και αυτό θα έπαιξε το ρόλο του. Σαν να «πήρα ένα σημάδι μέσα μου».
Τον ρωτάω εάν πιστεύει στο κάρμα, βλέποντας τη λέξη γραμμένη στο δεξί του μάγουλο. «Πιστεύω ότι η κοινωνία μας είναι ένας θαλάσσιος βυθός – πάντα θα υπάρχει ένα ψάρι μεγαλύτερο από εσένα, όποιος και αν είσαι ή όποιος και αν νομίζεις ότι είσαι. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις συνέπειες των πράξεών σου. Κοιτά ας πούμε πού με οδήγησαν εμένα αυτά τα μικρά πίντσερ. Γεμίζει το μέσα μου ηρεμία κάθε πρωί, που γεμίζω τα καλάθια με νερό και φαγητό για τα ζωντανά. Δεν ξέρεις τι χαρά κάνουν όταν με βλέπουν».
Η απόφαση για την αποκέντρωση
Τόσο ο Αλέξανδρος, όσο κι η Γιώτα ήταν παιδιά της πόλης, πρωτευουσιάνοι. Αναμνήσεις με ζώα φάρμας έχει μόνο εκείνη από τα καλοκαίρια στο κτήμα του παππού, έξω απ’ την Καλαμάτα, αλλά πολύ αμυδρά. Μέχρι να πάρουν την απόφαση να μετακομίσουν από κοινού στα Μέγαρα για να αναπτύξουν φιλοζωικό έργο, σώζοντας αδέσποτα και κυρίως ταλαιπωρημένα ή και κακοποιημένα ζώα, δεν τους είχε περάσει από το μυαλό η αποκέντρωση.
Για να γυρίσουμε πίσω στην ιστορία, το πρόβλημα ήταν πως κανένας ιδιοκτήτης δε δεχόταν ενοικιαστή με πέντε σκυλιά, ούτε σε περίπτωση μονοκατοικίας, παρόλο που προβλέπεται από τον νόμο. Εντωμεταξύ, τα μέλη της οικογένειας μεγάλωναν ηλικιακά και εξελίσσονταν σε ανερχόμενους αστέρες του TikTok: ο τσαμπουκάς Μερέντα, ο χαδιάρης Μπέμπης και ο τρελός-τρελός Μπόνγκι μαζί με τους δύο γονείς ήταν οι πρωταγωνιστές του 5pinscher_family – ένας λογαριασμός ο οποίος ξεκίνησε για πλάκα αλλά πλέον αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για να προωθούν τη δράση τους τα παιδιά.
Η βόλτα με πέντε λουριά προσφέρει άφθονο θέαμα άλλωστε, ειδικά όταν ο κηδεμόνας είναι άμαθος όπως ισχύει πάντα στις αρχές. Εκείνο που δεν περίμενα ήταν να προσφέρει αφορμές για κακεντρεχή σχόλια.
«Για άστεγους μας έχουν περάσει, για επαίτες – δεν μπορείς να φανταστείς πόσα έχουμε ακούσει», μου αναφέρει η Γιώτα. Απ’ όταν γνωρίστηκαν και έγιναν ζευγάρι, υπήρχαν δύο χέρια να κρατούν τα λουριά, οπότε τα πράγματα έγιναν ευκολότερα. «Είχαμε το συνήθειο από παλιά να βγαίνουμε πολύ αργά το βράδυ έξω με τα σκυλιά, ακριβώς για να μην ακούμε πικρόχολα σχόλια. Τρεις και τέσσερις η ώρα, δηλαδή. Περπατούσαμε συχνά από τα Πατήσια ως την Ακαδημία Πλάτωνος. Εκεί, υπήρχε άπλετη έκταση να τρέξουν. Πετούσα το μπαλάκι με δύναμη και εκείνα τα έδιναν όλα. Αυτό ήταν το παράπονό μου: να έχω ένα σπίτι με αρκετή άπλα για να ξεδίνουν».
«Όταν ήρθαμε εδώ, και είδα πόσα μπαλάκια μπορώ να πετάω καθημερινά, τρελάθηκα». Πρώτη φορά, επισκέφθηκαν το σπίτι πέρσι τον Οκτώβριο. Ήταν ένα οικόπεδο πεντέμισι στρεμμάτων, το οποίο είχε μείνει κλειστό την τελευταία δεκαετία, με όσα συνεπάγεται αυτή η εγκατάλειψη στην εξοχή. Πολύ γρήγορα, σκέφτηκαν να αναπτύξουν κάτι ευρύτερο για τα ζώα, αφού η έκταση το επέτρεπε. Ήδη φρόντιζαν τα αδέσποτα, άλλωστε, και είχαν μπει στη νοοτροπία των ευσυνείδητων πρακτικών, έχοντας κόψει το κρέας.
Το όραμα για μια ηθική φάρμα
Με τη μετακόμιση, η ζωή τους άλλαξε ριζικά. Η μέρα τους ξεκινάει πια από νωρίς, με το τάισμα και το πότισμα των ζώων. Έχουν πρώτα να καθαρίσουν, να μαζέψουν όποιες ζημιές προκάλεσαν τα πιο σκανδαλιάρικα ζωάκια μέσα στη νύχτα, και έπειτα να φτιάξουν τις υποδομές στο αγρόκτημα. Κατά βάση, για τις κατασκευές επαναχρησιμοποιούν ξυλεία από αποθήκες και μεταφορικές του Βοτανικού – ο στάβλος είναι φτιαγμένος από σκηνικά σχολικών παραστάσεων, για παράδειγμα. Μερικές μέρες, δένουν τα γαϊδουράκια με σχοινί και ανεβαίνουν το βουνό, μαζί με τα πίντσερ. «Είναι η ψυχοθεραπεία μας».
Αυτή είναι και η μοναδική περίπτωση να μπει λουρί από το χέρι του Αλέξανδρου, η βόλτα.
«Εξοργίζομαι όταν βλέπω ζώα που είναι μόνιμα δεμένα. Είναι η παράλογη λογική που έχουμε κληρονομήσει από παλιότερες εποχές, ότι τα ζώα πρέπει να εκτελούν αναγκαστικά κάποιο ρόλο, να αποφέρουν κάποιο όφελος για να τα έχεις σπίτι σου, όπως π.χ. τα σκυλιά πρέπει να γαβγίζουν όταν πλησιάζει ξένος, λες και είναι συναγερμοί ». Ο ίδιος αρνείται να διαχωρίσει τα ζώα ανάμεσα σε συντροφιάς και εργασίας. «Η φιλοσοφία μας είναι ότι τα ζώα πρέπει να ζήσουν χωρίς να ζει κάποιος εις βάρος τους, τόσο απλά. Έχουν και αυτά ψυχή, και μάλιστα πολύ καθαρότερη από τις δικές μας».
«Ούτε η πρακτική του κλουβιού εφαρμόζεται εδώ, όπως στα καταφύγια». Οι εγκαταστάσεις έχουν πράγματι φτιαχτεί με προδιαγραφές καταφυγίου (άνετοι χώροι με την προβλεπόμενη τσιμεντόστρωση), αλλά λειτουργούν μόνο ως βραδινό κατάλειμμα για τα σκυλάκια των φιλοζωικών οργανώσεων – απ’ το πρωί είναι και πάλι ελεύθερα, μέσα στην περιφραγμένη έκταση.
Συγκεκριμένα, συνεργάζονται με διάφορες φιλοζωικές οργανώσεις για φιλοξενίες ζώων, ώσπου εκείνα να βρουν το μόνιμο σπίτι τους. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μάλιστα, στο πλαίσιο μιας γενικότερης προσπάθειας να καταστεί το εγχείρημα βιώσιμο, είχε –μέσα στο σπίτι– και φιλοξενούμενα σκυλάκια από οικογένειες που έφευγαν διακοπές.
Πού θα οδηγήσει όλο αυτό;
Το τελικό πλάνο των παιδιών είναι να φτιάξουν μια ηθική φάρμα, επισκέψιμη για το κοινό. Μια φάρμα δηλαδή που θα στηρίζει κατά βάση κακοποιημένα και ταλαιπωρημένα ζώα, είδη από όλο το φάσμα του ζωικού βασιλείου, από στρουθοκαμήλους μέχρι μοσχάρια και γουρούνια, τα οποία δε θα υπόκεινται σε καμία μορφής εκμετάλλευση. «Θα είναι ευκαιρία για πολύ κόσμο να γνωρίσει την πιο τρυφερή, χαρούμενη και σίγουρα αστεία πλευρά τους». Σκέφτονται, επίσης, να καλλιεργήσουν μέρος των εκτάσεων, προσφέροντας μια συνολική εμπειρία επαφής με τη φύση στους επισκέπτες.
Η ιδέα είναι μια φάρμα-σπίτι, ανοιχτή για όλους. Μένουν πολλά να γίνουν, αλλά φαίνονται σίγουροι ότι θα το κυνηγήσουν μέχρι τέλους.
***
INFO
Ακολουθήστε τη δράση του Αλέξανδρου και της Γιώτας μέσα από τους λογαριασμούς του 5pinscher_family σε Instagram και TikTok. Το φιλοζωικό τους έργο στηρίζεται από βραχύχρονες ή μακροχρόνιες φιλοξενίες αδέσποτων. Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε μαζί τους με προσωπικό μήνυμα.
