Ευτυχώς, η Μαίρη Ταλαιπώρου ήταν μια πολύ κακή σερβιτόρα

Καταρχάς είναι Ταλαίπωρου ή Ταλαιπώρου;

Μεγάλωσα σε ένα ψέμα. Στο σχολείο με έλεγαν Ταλαιπώρου, οπότε Ταλαιπώρου μεγάλωσα. Έμαθα πριν από μερικούς μήνες από ένα έγγραφο που πήρα ότι τελικά είμαι Ταλαίπωρου. Εγώ όμως μεγάλωσα Ταλαιπώρου και είμαι Ταλαιπώρου. Βασικά, οι γύρω μου είναι Ταλαιπώρου, εγώ είμαι μια χαρά (γελάει).

Το bar πώς μπήκε στη ζωή σου;

Το bar μπήκε στη ζωή μου όταν σπούδαζα στη Λευκάδα. Δούλευαν όλοι μου οι φίλοι τότε κι εγώ ντρεπόμουν που δεν δούλευα και πήγα κι εγώ να βρω δουλειά. Ήμουν μια πολύ κακή σερβιτόρα και παρόλο που ήμουν πολύ κακή σερβιτόρα, οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου που δούλευαν ήταν ευγενέστατοι και δεν ήθελαν να με διώξουν και με έβαλαν στο μπαρ. Εκεί ήρθα σε επαφή με βιβλία και με το ξενοδοχειακό σύστημα και επειδή ήμουν εντελώς φυτό, αποφάσισα να μάθω. Μου άρεσε ότι έπρεπε να φτιάχνω ποτά και αυτό με έκανε να νιώθω ιδιαίτερα και ότι κάτι έχω καταφέρει. Και μετά αυτό μου έμεινε.

Στο επόμενο μαγαζί που πήγα, που ήταν και τεράστιο, είπαμε «γιατί να μη φτιάξουμε κοκτέιλ, αφού εγώ ξέρω» και όντως ο ιδιοκτήτης με άφησε να κάνω ό, τι θέλω. Κι έτσι ξεκίνησα. Όσο ήμουν φοιτήτρια δούλεψα ακατάπαυστα. Μετά ήρθα Αθήνα. Δεν με καλοδέχτηκαν στην αρχή, γιατί ήμουν κοπελίτσα. Μιλάμε και για πολλά χρόνια πριν κι εγώ δεν ήξερα τα μαγαζιά της πόλης καλά και δούλεψα όπου μπορείς να φανταστείς, μέχρι που κάποια στιγμή άρχισα να εργάζομαι σε λίγο πιο στυλιζαρισμένα μαγαζιά, που να σου πω την αλήθεια, μου άρεσαν πάρα πολύ, ειδικά όταν είχαν και φαγητό.

Κάποια στιγμή αφού έκανα μια μεγάλη γύρα, βρέθηκα και στο Κολωνάκι, όπου έμεινα πάνω από δέκα χρόνια.

Τελικά, barwoman ή bartender;

Για εμένα είναι το ίδιο. Παλιά έλεγαν ότι barwoman είναι αυτή που δουλεύει στα κλαμπ ή στα πιο «άγρια» πράγματα. Εγώ και στα άγρια έχω δουλέψει και στα ήμερα, οπότε μου κάνει ακριβώς το ίδιο.

Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο κοκτέιλ που έφτιαξες και για το οποίο ήσουν υπερήφανη;

Φυσικά και το θυμάμαι. Caipirinha. Τώρα δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο κοκτέιλ που να φτιάχνω, μου αρέσει όμως να πειραματίζομαι με ποτά που εγώ η ίδια δε θα τα πιω εύκολα, όπως είναι η τεκίλα και όλα αυτά που δε μου άρεσαν, γιατί έκανα σε εμένα το πρώτο πείραμα. Κάπως έτσι πράγματα που ήταν τα χειρότερά μου, έγιναν τα καλύτερά μου. Όλα αυτά που δε μου άρεσαν, βρήκα τρόπο να τα κάνω να μου αρέσουν.

Το Bloody Mary για παράδειγμα. Δε μου άρεσε ποτέ η ντομάτα, αλλά βρήκα τρόπο και να μη μου μυρίζει άσχημα, αλλά και να μη μου φαίνεται ξινό. Και ευτυχώς εξελίσσονται τα πράγματα και εξελισσόμαστε κι εμείς.

Εσύ πώς εξελίσσεσαι;

Προσωπική εξέλιξη για εμένα είναι να μη σταματάω να μαθαίνω και όχι μόνο στον κλάδο μου και γι’ αυτό και μόλις τελείωσα και ένα μεταπτυχιακό που φαντάζει λίγο άσχετο με αυτό που κάνω, αλλά επειδή είναι και λίγο ιστορικό και έχει να κάνει με κουλτούρες και πολιτισμούς, εμένα μου χρησίμευσε στο να μάθω πως τρώνε και πως πίνουν σε διάφορους πολιτισμούς. Έμαθα και άλλα πράγματα, όχι απαραίτητα ακαδημαϊκά.

Ένας από τους λόγους που πήγαινα στα μαθήματα στο πανεπιστήμιο ήταν επειδή ήθελα να σταματήσω να είμαι αθυρόστομη, να μην είμαι πολύ έντονη με τα χέρια μου, να μην είμαι πολύ ενεργητική οπότε και κατάφερνα και μάθαινα κομβικά σημεία ακαδημαϊκά, τα οποία με αφορούσαν, αλλά ταυτόχρονα καλλιεργούσα τον εαυτό μου να μην είναι τόσο ελεύθερος, όσο είμαι μέσα σε ένα εργαστήριο ή με την ομάδα μου.

Αυτό για μένα είναι καλλιέργεια, αυτό είναι εξέλιξη, όπως επίσης εξέλιξη είναι το να ταξιδεύω και να δοκιμάζω παραδοσιακά πράγματα από οπουδήποτε, είτε αυτό είναι κάποιο υλικό, όπως για παράδειγμα ένα φρούτο, είτε μία τεχνική και να μπορέσω να το φέρω στην Ελλάδα και να το εξελίξω και να δώσω και ιδέα σε κάποιον άλλο συνάδελφο και μετά σε κάποιον άλλον και σε κάποιον άλλον. Πλέον ευτυχώς είμαστε όλοι μία μεγάλη παρέα, μία μεγάλη εγκυκλοπαίδεια, γιατί εγώ έζησα και σε μία εποχή που πιο παλιά δε θα το έδειχνε κάποιος, γιατί θα φοβόταν ότι θα διώξουν εκείνον και θα κρατήσουν εσένα, οπότε είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που τώρα ό,τι έχεις μάθει μπορείς και το δείχνεις γιατί κάποιος θα το εξελίξει ίσως πολύ καλύτερα από σένα και είναι πολύ ωραίο αυτό.

Ανταγωνιστική είσαι;

Είμαι ανταγωνιστική με τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι αυτό είναι ότι χειρότερο. Δε θυμάμαι να έχω ανταγωνιστεί άλλον άνθρωπο, αλλά έχω ανταγωνιστεί κάτι που μπορεί να έφτιαξα παλιότερα και να λέω από μέσα μου «τότε που είχες χωρίσει είχες φτιάξει εκείνο το τέλειο ποτό». Τώρα μπορεί να μη μου αρέσει κάτι το οποίο είναι όντως πεντανόστιμο και απλά επειδή εγώ είμαι στον κόσμο μου και θέλω τα πάντα να τα αποτυπώνω με συναίσθημα, με γεύση, με χρώμα να μη μου ταιριάζει για χαζούς λόγους, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ ωραίο. Απλά εγώ δεν έχω βρει την ιστορία από πίσω του. Και είναι πολύ κακό να μην αναγνωρίζεις καλά πράγματα στον εαυτό σου.

Η bar σκηνή ακόμα και τώρα είναι ανδροκρατούμενη, εσύ όμως, μια γυναίκα έχεις καταφέρει και είσαι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες της αθηναϊκής bar σκηνής. Πόσο δύσκολο ήταν να το καταφέρεις αυτό;

Ευτυχώς, είχα πάντα πολύ καλή σχέση με τους συναδέλφους μου και αυτούς που δούλευαν μέσα από το μπαρ αλλά και αυτούς που δούλευαν έξω. Την κακή σχέση την είχα πολλές φορές με ιδιοκτήτες. Μου έχει πει ιδιοκτήτης στην αρχή της καριέρας μου στην Αθήνα ότι είμαι πολύ κοντή και πρέπει να βάλω ψηλά τακούνια. Ήταν κι άλλες εποχές δεν μπορώ να το κρίνω με τα μυαλά που έχω τώρα, αλλά τελικά φόρεσα 15ποντα. Δούλευα πάρα πολλά χρόνια έτσι και τελικά κατάφερα να έχω μετατόπιση σπονδύλων και σοβαρούς τραυματισμούς. Γιατί κι εγώ πείσμωνα. Θα μπορούσα να έχω βάλει ένα πιο χαμηλό παπούτσι, αλλά αφού μου την είπε κάποιος, αποφάσισα να του αποδείξω ότι μπορώ ακόμα και πάνω σε 15 πόντους.

Δεν το κατακρίνω απαραίτητα βέβαια, γιατί τότε οι άνθρωποι αυτές τις προσλαμβάνουσες είχαν. Θεωρούσαν πως μία κοπέλα που δουλεύει στο μπαρ πρέπει να είναι 8 χιλιόμετρα, να είναι μελαχρινή, με πληθωρικό στήθος, με κολλητό φόρεμα. Αλλά πρότυπα 10 και 15 χρόνια πριν. Εγώ πάντα είχα ιδιαίτερα μαλλιά, μου άρεσαν τα piercing, ήμουν ετοιμόλογη και είχα ένα πακέτο που αρκετές φορές, ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή, μπορούσε να γίνει αρνητικό για ένα μαγαζί, παρόλα αυτά με τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν.

Βέβαια, υπήρχαν και πράγματα που σε έκαναν να ξεχνάς αυτές τις συνθήκες. Ήταν τόσο δημιουργικά τα χρόνια εκείνα, είχαμε χώρο, χρόνο, μπάτζετ και ελευθερία κινήσεων που για τώρα ίσως μοιάζουν εξωπραγματικά, πόσο μάλλον απλά για να εκπαιδευτούμε. Όλα αυτά με έκαναν να ξεχνάω τις όποιες δυσκολίες.

Έχεις μετανιώσει για εκπτώσεις που έχεις τυχόν κάνει, για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε αυτόν τον χώρο;

Ήμουν πάντα πολύ συναισθηματική, δεν είμαι τόσο τώρα, και είχα πάντα θέμα με τη δημιουργία οικογένειας μέσα σε ένα μαγαζί. Κάθε ομάδα που είχα για εμένα ήταν μια μεγάλη οικογένεια, οπότε επειδή πάντα είχα ηγετικούς ρόλους στα μαγαζιά στα οποία δούλευα, αν κάποιος μου έλεγε να τον βοηθήσω ή μου ζητούσε να μη φύγω -σε περίπτωση που είχα κάποια άλλη πρόταση- γιατί αν έφευγα θα σταματούσε κι εκείνος για παράδειγμα να έχει δουλειά ή θα τον κατέβαζαν βαθμίδα και διάφορα άλλα τέτοια, έμενα ακόμα κι αν ήθελα να κάνω κάτι άλλο.

Αλλά τότε δε σκεφτόμουν απαραίτητα ότι αυτό έκανε κακό σε μένα. Μέχρι που κάποια στιγμή πέρασα μια ωραιότατη αυτοάνοση ηπατίτιδα και μια ωραιότατη αλωπεκία και δεν ήξερα άμα θα ζήσω. Ήταν φρικιαστικό για μένα να βλέπω τον εαυτό μου χωρίς μαλλιά και να πρέπει να είμαι φανταχτερή για τη δουλειά. Είμαι πολύ χαρούμενη που πέρασα από αυτόν τον Γολγοθά και τελικά έχω πίσω και τα μαλλιά μου και η ηπατίτιδα έφυγε. Μετά από όλο αυτό είπα ότι θα σταματήσω να κάνω εκπτώσεις στα πάντα.

Αν δεν περνούσα αυτή την περιπέτεια, δε θα καταλάβαινα την πίεση που δεχόμουν. Έπρεπε να έρθει η ισορροπία και η ισορροπία ήρθε όταν δεν ήξερα αν αύριο θα ήμουν καλά. Νοσηλευόμουν για μήνες και τελικά κατάλαβα ότι το όλο θέμα ξεκινούσε από τα «όχι» που δεν έλεγα. Για να είναι ο άλλος χαρούμενος, εγώ έλεγα «ναι». Δεν ήθελα να πληγώνω κόσμο και να έρχομαι σε κόντρα και τελικά κατάλαβα πόσο κακό μου έκανε τελικά αυτό και αν δεν είχε χρειαστεί να νοσηλευτώ, μάλλον θα έκανα ακόμα τα ίδια λάθη.

Πήρα κάτι πολύ δύσκολο και το μετέτρεψα σε κάτι πολύ δημιουργικό δικό μου, που έγινε τελικά σοβαρό εφόδιο για τη ζωή μου.

Πίσω από το bar είσαι πολύ δημιουργική. Στην υπόλοιπη σου ζωή πώς εκφράζεσαι δημιουργικά;

Πάλευα επί ενάμιση χρόνο να δω τι άλλο μπορώ να κάνω εκτός από το μπαρ και τη δουλειά, γιατί ήμουν τόσο πολύ πωρωμένη με αυτό που κάνω και είχα βάλει πάρα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου και θεωρούσα ότι ήμουν παντοδύναμη και μπορώ να τα προλάβω όλα. Ό, τι ώρα και να συνέβαινε κάτι εγώ απαντούσα, δεν άφηνα κανένα mail αναπάντητο και τελικά έπαθα όλα αυτά για τα οποία μιλούσαμε πριν λίγο.

Μου φαινόταν φρικιαστικό να γυρνάω σπίτι μετά τη δουλειά και να μην ξέρω πως να γεμίζω το χρόνο μου. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω βιβλία και σιγά-σιγά άρχισα να θυμάμαι όλα εκείνα που μου άρεσαν να κάνω. Θυμήθηκα πως έχω φίλους, οι οποίοι πραγματικά δεν ξέρω για ποιο λόγο δε με παράτησαν όλα αυτά τα χρόνια, θυμήθηκα ότι έχω βαφτιστήρια, ότι έχω κουμπάρους μπόλικους και άρχισα να είμαι δημιουργική σε ό, τι γκάφα μπορούσες να φανταστείς, γιατί μου φαίνονταν όλα φανταστικά.

Ξαφνικά άρχισαν όλα να γίνονται πολύ δημιουργικά γύρω μου, από τη μαγειρική, από τα ρούχα που θα φορέσω, από το πως θα περάσω τα γενέθλια με το βαφτιστήρι μου, από το ταξίδι που θα διοργανώσω με τον κολλητό μου. Όλο αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο διάλειμμα από το να είμαι δημιουργική μόνο στο κομμάτι της δουλειάς. Ακόμα και το κομμάτι της δουλειάς, όμως έγινε πιο δημιουργικό μετά γιατί είχα κάνει επανεκκίνηση.

Υπήρξε κάποια στιγμή που να είπες «τώρα τα κατάφερα»;

Ποτέ δεν το έχω πει αυτό. Ίσα-ίσα πάντα ντρεπόμουν, γιατί αυτό που κάνουμε είναι μια συλλογική δουλειά, δεν είμαι μόνη μου, κι ας είμαι αυτή που φαίνομαι πιο πολύ. Όλοι κάνουμε εξίσου σημαντική δουλειά, από τα παιδιά στην κουζίνα που μου είχαν πάντα έτοιμα πλυμένα τα ποτήρια μου μέχρι τους βοηθούς bartenders που έδιναν ζωή στο όραμά μου και εκτελούσαν σωστά τις συνταγές. Δεν είναι ατομικό άθλημα αυτό που κάνουμε.

Δε νομίζω ότι θα πω και ποτέ πως «τώρα τα κατάφερα». Στη ζωή μου τα έχω καταφέρει, στη δουλειά έχω ακόμα πολλά να κατακτήσω. Δε στο λέω για να το παίξω ταπεινή. Το εννοώ.

Έχεις μια εμφάνιση που δεν την έχουμε συνηθίσει πίσω από τις μπάρες. Είχες πάντα αυτό το στυλ ή λειτουργούν και λίγο ως μηχανισμός άμυνας τα ρούχα;

Ήμουν πάντα έτσι. Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια είχα μαλλί αφάνα και μου έλεγαν συνέχεια μια χαρακτηριστική λευκαδίτικη φράση που δεν τη θυμάμαι τώρα, αλλά δε με ενοχλούσε. Εμένα τα μαλλιά μού μου άρεσαν. Με έβλεπα και μου άρεσα.

Γενικά όταν κάτι μου αρέσει πάνω μου και λειτουργεί καλά στη διάθεσή μου, τότε θα το κάνω, είτε αυτό σημαίνει αλλαγή στα μαλλιά είτε νέο piercing είτε κάποιο ρούχο. Ακόμα και όταν εργαζόμουν σε επιχειρήσεις με dress code, έβρισκα τρόπο να ξεγλιστράω και να κάνω πάνω μου πράγματα που να μου αρέσουν. Δεν τα έκανα ποτέ για τους άλλους όμως.

Μου αρέσει που τα βαφτιστήρια μου και τα παιδιά των φίλων μου μεγαλώνουν και δεν τους φαίνεται περίεργο που η νονά ή η θεία Μαίρη έχει σκουλαρίκια. Το θεωρούν πια εντελώς φυσιολογικό, δεν τους κάνει καμία εντύπωση και αυτό εγώ το λατρεύω.

Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι κυκλοφορούσες επί ενάμισι χρόνο με ένα νυφικό στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.

Δεν ήταν νυφικό, απλά ήταν ένα ογκώδες λευκό φόρεμα με πέρλες, το οποίο είχα φορέσει σε κάποια βραβεία και όλοι το αποκαλούσαν νυφικό (γελάει). Δεν ήταν όμως, αν και μου το έχει ζητήσει νύφη να το φορέσει. Τέλος πάντων, το φόρεσα στα βραβεία και μετά επειδή δε χωρούσα στη θέση του οδηγού μαζί με το φόρεμα, το έβαλα στη θήκη του και το έβαλα πίσω, όπου και παρέμεινε επί ενάμισι χρόνο.

Για να είμαι ειλικρινής, επειδή τότε έμενα ακόμα με τους γονείς μου, έψαχνα απλά έναν τρόπο να το βάλω σπίτι χωρίς να το δει η μαμά μου, γιατί σίγουρα θα πίστευε ότι παντρεύομαι. Ο, τι ανοιχτόχρωμο φόρεμα έβλεπε το περνούσε για νυφικό.

Τους τελευταίους μήνες σε βρίσκουμε στο Black Duck. Πες μου λίγο τι κάνεις εδώ.

Ανέλαβα το bar του Black Duck πριν από περίπου πέντε μήνες και είμαστε ακόμα σε μια φάση αλλαγών, όσες δηλαδή μας επιτρέπει και ο χώρος, που είναι ιστορικός για την Αθήνα. Έχω την τύχη να έχω πολύ καλούς συνεργάτες και μια πολύ ωραία ομάδα.

Όσο αφορά στον κατάλογο, προσπάθησα να τον φτιάξω έτσι ώστε να απευθύνεται σε όλο το κοινό του μαγαζιού, που ποικίλλει ανάλογα με την ώρα και την ημέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται μόνο τα μεσημέρια και άλλοι που προτιμούν το μαγαζί για το βράδυ. Έχουμε τους μόνιμους κάτοικους της περιοχής, αλλά έχουμε και τουρίστες. Έπρεπε λοιπόν, να τους ευχαριστήσω όλους.  Έχω φτιάξει μια λίστα που τα έχει όλα από απεριτίβο μέχρι sour, νέες τεχνικές, πολλά φρούτα, όχι πουρέδες και σιρόπια.

Χαίρομαι που ο κόσμος έχει βρει το κοκτέιλ του εδώ. Θέλουμε να φεύγουν όλοι το ίδιο χαρούμενοι. Και οι 20αρηδες και οι 60αρηδες.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

URBAN

Οι μάσκες του Rodger φέρνουν τέχνη και τρόμο στα Εξάρχεια

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

URBAN

Ο Ηλίας Καπώνης ξεναγεί όλο τον πλανήτη στην Αθήνα