Οι Αθηναίοι του Μεσοπολέμου έκαναν σεξ σε ταξί και γκαρσονιέρες
Ένας αφηγηματικός χάρτης έρχεται να μας αποκαλύψει πως στην Αθήνα της δεκαετίας του 1920 και του 1930 ο κόσμος έκανε πολύ σεξ και μάλιστα κάποιες φορές στα πιο απρόσμενα μέρη.
- 24 ΣΕΠ 2024
Σε αντίθεση με τα όσα μπορεί να πιστεύουμε τώρα, ο Μεσοπόλεμος ήταν μια εποχή με έντονη σεξουαλική δραστηριότητα, ακόμα και σε χώρες όπως η δική μας που δε φημίζεται για τους ανοιχτούς ορίζοντες των κατοίκων της και που η κοινωνία παραμένει ακόμα και σήμερα αρκετά συντηρητική.
Αυτό αποδεικνύει και η έρευνα που έκαναν σε εφημερίδες της εποχής ο Τάσος Θεοφίλου (ερευνητής, συντάκτης, συγγραφέας, εκδότης red n’ noir) και η Εύα Γανίδου (δρ. νεοελληνικής φιλολογίας) και η οποία επικεντρώνεται στο παράνομο σεξ και τα μέρη τα οποία επέλεγαν οι Αθηναίοι για τις ερωτικές συνευρέσεις τους. Με τα ευρήματά τους, που ομολογουμένως θα σας εκπλήξουν, αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον αφηγηματικό χάρτη «Πού έκαναν SEX στην Αθήνα του Μεσοπολέμου;» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νέοι Καιροί και σκοπό έχει να μας ξεναγήσει σε μια κρυφή όψη της παλιάς Αθήνας.
Παράλληλα, μέσα από τη σελίδα τους dirty ’30s & late ’20s, αναρτούν στα social media δημοσιεύσεις που αναδεικνύουν την pop διάσταση του ελληνικού Μεσοπολέμου. Ακόμη, οργανώνουν αφηγηματικούς περιπάτους που αποκαλύπτουν κρυφές όψεις της μεσοπολεμικής Αθήνας
«Σε μια εποχή που οι εξωσυζυγικές συνευρέσεις ήταν απαγορευμένες και διώκονταν από το Τμήμα Ηθών, ιχνηλατούμε τα παράνομα ζευγαράκια και ανακαλύπτουμε τα κρησφύγετα όπου στέγαζαν τον έρωτά τους. Τα σχετικά σημεία έχουν “καρφιτσωθεί” με πινέζες επάνω στον χάρτη και κάθε πινέζα αντιστοιχεί σε έναν κωδικό QR τον οποίο σκανάρετε με το κινητό σας και ξεκλειδώνετε τη σχετική αφήγηση. 10 + 1 συναρπαστικές αφηγήσεις βασισμένες στα ρεπορτάζ των μεσοπολεμικών εφημερίδων και ένα εισαγωγικό κείμενο που περιγράφει τη σεξουαλική κουλτούρα της εποχής, όλα συνοδευόμενα από πλούσιο οπτικό υλικό, όπως φωτογραφίες και σκίτσα», γράφει στην περιγραφή του αφηγηματικού χάρτη που επιχειρεί να ρίξει φως σε μια πτυχή της νεοελληνικής ιστορίας με την οποία δεν έχουν ασχοληθεί πολλοί μέχρι στιγμής.
Πώς όμως αποφάσισαν ο Τάσος και Εύα να ασχοληθούν με ένα θέμα που αποτελεί ταμπού για την ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα και ποια ήταν εκείνα τα ευρήματα που τους έκαναν περισσότεροι εντύπωση; Σε αυτά και πολλά ακόμα μάς απάντησαν ένα μεσημέρι που έβρεχε αλλά είχε ήλιο. Ένα ωραίο αθηναϊκό παράδοξο, όπως και τα ταξί-γαμηστρώνες του Μεσοπολέμου.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τον Μεσοπόλεμο;
Εύα Γανίδου: Κάναμε και οι δύο, ο καθένας μέσα από το δικό του πεδίο, έρευνα στις εφημερίδες του Μεσοπολέμου. Ο Τάσος έψαχνε θέματα που αφορούσαν το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ, ενώ εγώ ασχολούμουν με την παρουσία του μυθιστορήματος και της αφηγηματικής πεζογραφίας στις επιφυλλίδες που είναι το κάτω μέρος της εφημερίδας και το έκοβαν στα χρόνια του Μεσοπολέμου για να διαβάζουν μυθιστορήματα σε συνέχειες.
Ενώ λοιπόν, είχαμε διαφορετικό πεδίο έρευνας, οι διασταυρώσεις που έχει εντός του φίλου της εφημερίδας στα χρόνια εκείνα η λογοτεχνία με τη δημοσιογραφία είτε στο κομμάτι της ιδιότητας που έχουν τα υποκείμενα που γράφουν -ένας δημοσιογράφος μπορεί να είναι και μυθιστοριογράφος ή μεταφραστής ή να γράφει αστυνομικό ρεπορτάζ- αλλά και τα συστήματα γραφής. Η δημοσιογραφία του Μεσοπολέμου είναι λογοτεχνίζουσα. Αντίστοιχα και η λογοτεχνία της εποχής αντλεί θέματα από τη δημοσιογραφία και την επικαιρότητα.
Τάσος Θεοφίλου: Υπάρχει πολύ ανεπτυγμένο το λογοτεχνικό ρεπορτάζ, υπάρχει και το σκέτο ρεπορτάζ βέβαια.
Γιατί όμως αποφασίσατε να επικεντρωθείτε στο σεξ; Φαντάζομαι θα υπήρχαν και πολλά άλλα θέματα που απασχολούσαν την εποχή.
Τάσος Θεοφίλου: Μια σημαντική βάση για να γίνει κατανοητή η επιλογή μας να ασχοληθούμε με το θέμα, είναι το γεγονός πως μέχρι και το 1982 που αποποινικοποιήθηκε η μοιχεία, το εξωγαμιαίο σεξ ήταν παράνομο, οπότε και σε επίπεδο δημοσιογραφικό ήταν κομμάτι του δικαστικού και αστυνομικού ρεπορτάζ. Στην περίοδο του Μεσοπολέμου βέβαια, το θέμα ήταν περισσότερο πρακτικό και όχι τόσο ηθικολογικό. Οι αρχές ήθελαν να υπάρξει ένας περιορισμός των αφροδισίων νοσημάτων που ήταν σε τρελή έξαρση τότε.
Το 70% του πληθυσμού της πρωτεύουσας είχε κάποιο αφροδίσιο νόσημα συν ότι υπήρχε η ανάγκη περιορισμού της πορνείας, η οποία ήταν αρκετά συνδεδεμένη με το εξωγαμιαίο σεξ, υπό την έννοια ότι ένα φτωχό κορίτσι αν έχανε την παρθενιά της, έχανε την αξία της και στο «χρηματιστήριο του γάμου». Επομένως, ο μόνος δρόμος επιβίωσης ήταν η πορνεία. Αυτό το ήξεραν οι μαστροποί και οι προαγωγοί, οπότε διέφθειραν τα κορίτσια αυτά με σκοπό να μην έχουν άλλη επιλογή.
Εύα Γανίδου: Ουσιαστικά τις εκβίαζαν, ωθώντας τες στην πορνεία.
Τάσος Θεοφίλου: Το Τμήμα Ηθών αυτό το γνώριζε και στο πλαίσιο διαχείρισης της πορνείας, έλεγχε και το εξωγαμιαίο σεξ. Όταν για παράδειγμα έκαναν ντου στις αίθουσες οικογενείας, τα σεπαρέ δηλαδή, που υπήρχαν σε όλα τα κέντρα και εστιατόρια τότε, ακόμα και στα θέατρα και τους κινηματογράφους και όπου μπορούσε ένα ζευγάρι να απομονωθεί. Ήταν πάρα πολύ διαδεδομένο τότε, τόσο στα καμπαρέ όσο και στα πιο καλά μέρη. Απλά στα καμπαρέ ήταν πιο έντονη η παρουσία της αστυνομίας. Έκαναν δηλαδή ντου και μετά έκαναν στη γυναίκα και όχι στον άντρα εξέταση για να δουν αν είναι εκδιδόμενη ή αν πρόκειται για κάποια ερωτευμένη κοπέλα. Το δεύτερο σενάριο δεν τους ένοιαζε και την επέστρεφαν σπίτι της. Δε διωκόταν, αλλά την τιμωρούσαν με ξύλο οι δικοί της.
Για να επιστρέψω όμως στην ερώτησή σου, εμείς θέλαμε να κάνουμε έναν ιστορικό-αφηγηματικό περίπατο γύρω από εγκλήματα που έγιναν στην Κυψέλη και σεξουαλικά εγκλήματα και από τις δύο όψεις. Είτε γυναικοκτονίες είτε εγκλήματα που βασίζονταν σε γυναικεία αυτοάμυνα. Ψάχναμε λοιπόν, τα μέρη που μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε και κάπως έτσι σκεφτήκαμε το Vancouver Apartment, που συνδεόταν με όργια που έκανε ένας επιφανής απατεώνας της εποχής, ο Μέρμηγκας. Εκεί πέρα πέταξε και η Εύα την ιδέα ότι θα είχε πολύ ενδιαφέρον να κάναμε κάτι που να είχε σχέση με το που έκαναν σεξ οι Αθηναίοι του Μεσοπολέμου.
Εύα Γανίδου: Στην πραγματικότητα βλέπαμε στο περιθώριο ερευνών που κάναμε, κοιτάζοντας πιο πολύ δικαστικές υποθέσεις, εγκλήματα της εποχής, μυθιστορήματα της εποχής κλπ. Ό, τι και να βλέπαμε, υπήρχε παράλληλα να διατρέχει το περιθώριο αυτών των ρεπορτάζ, πληροφορία που αφορούσε αυτό το κομμάτι. Μια σεξουαλική δραστηριότητα σε έξαρση, να απασχολεί τον δημόσιο λόγο με τρόπο που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι αναφυόταν ένα θέμα που δεν μπορούσαμε να προσπεράσουμε.
Πείτε μου λίγο για τις ερωτικές γκαρσονιέρες, γιατί απ’ ο, τι καταλαβαίνω έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στη σεξουαλική ζωή των Αθηναίων του Μεσοπολέμου.
Εύα Γανίδου: Τότε οι γκαρσονιέρες ήταν άμεσα συνδεδεμένες με το σεξ. Μάλιστα, γινόταν τέτοιος χαμός με τις μεσοπολεμικές ερωτικές γκαρσονιέρες, οι οποίες χαρακτηρίζονταν και διαφθορεία γιατί μπορεί να ήταν χώροι αποπλάνησης, που είχε δημιουργηθεί ζήτημα αντίστοιχο με αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα το κέντρο της Αθήνας με το gentrification και τα Airbnb. Ακόμα και οικογένειες διέθεταν κάποιο δωμάτιο που τους περίσσευε για να χρησιμοποιηθούν ως γκαρσονιέρες.
Τάσος Θεοφίλου: Στον τότε τύπο συναντάμε συχνά ιστορίες με παθήματα οικογενειών που νοίκιασαν κάποιο δωμάτιο για παραπάνω λεφτά και τελικά ο νοικάρης διέφθειρε την κόρη ή τη γυναίκα. Το πρόβλημα φαίνεται και από την ανάγκη του τύπου να γράψει αποθαρρυντικές ιστορίες για αυτή την τάση.
Ο τύπος πως αντιμετώπιζε τις ιστορίες αυτές; Με κιτρινισμό;
Τάσος Θεοφίλου: Σε μια εφημερίδα μπορεί να συνυπάρχουν όλα τα είδη αντιμετώπισης ενός θέματος. Προφανώς, αντανακλά τα ήθη της εποχής και τον τρόπο εκφοράς του λόγου, που ήταν πατριαρχικός και σεξιστικός. Αυτό το πλαίσιο υπάρχει χωρίς καμία διάθεση να κρυφτεί. Σε κάποιες φάσεις είναι σκανδαλοθηρικός και σε κάποιες άλλες είναι ηθικοπλαστικός.
Εύα Γανίδου: Υπάρχουν και φωνές που προσπαθούν να περιορίσουν τον ηθικό πανικό και να αναδείξουν και άλλα θετικά. Έλεγαν ας πούμε, να μην αποκαλούν τις γκαρσονιέρες διαφθορεία, αφού προσφέρουν την ασφάλεια του ιδιωτικού χώρου, αντί να τρέχει ένα ζευγάρι στα πάρκα και στα βουνά, οπού εκτός από τα άγρια ζώα, μπορεί ο άνδρας να έπεφτε θύμα κλοπής και η κοπέλα θύμα βιασμού.
Τάσος Θεοφίλου: Αυτά τα φαινόμενα υπήρχαν. Μάλιστα, πολύ μπορεί να παρακολουθούσαν τα κορίτσια αυτά και τα απειλούσαν πως θα πουν στους γονείς του το τι έκαναν και ως αντάλλαγμα ζητούσαν χρήματα ή ακόμα χειρότερα τις ωθούσαν στην πορνεία. Αυτά ήταν πράγματα που συνέβαιναν και τα κάλυπτε το τότε ρεπορτάζ.
Εύα Γανίδου: Μιας και λέμε για την πρόσληψη του τύπου, στο Vancouver Apartment, που είναι ένα κτίριο που διασώζεται ακόμα και σήμερα και στον πρώτο όροφο του κτιρίου αυτού έμενα ο Ιωάννης Μέρμηγκας, ένας επιχειρηματίας που είχε συνεργαστεί με την κυβέρνηση Βενιζέλου για την ανοικοδόμηση της Εθνικής Οδού, ενώ εμπλέκεται σε οικονομικό σκάνδαλο για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, τις εφημερίδες τις απασχολούσαν περισσότερο τα όργια που οργάνωνε στο διαμέρισμά του.
Γενικά είχε μια απίστευτα οργιώδη σεξουαλική ζωή με μια τελείως ετερόκλητη παρέα. Υπήρχαν στο γκρουπ αυτό άντρες, γυναίκες, κουήρ υποκείμενα της εποχής, δηλαδή και τρανς άτομα. Και φυσικά από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Υπήρχαν πρέσβεις, υπουργοί, στελέχη της αστυνομίας. Βέβαια, και εκείνος είχε ξεφύγει τελείως. Έκανε προβολές ερωτικών ταινιών στο μπαλκόνι του με προτζέκτορα που είχε φέρει από το Παρίσι, ενώ έκαναν και όργια με ανοιχτά παράθυρα.
Σε μια Αθήνα που αλλάζει συνεχώς, πόσο εύκολο ήταν να εντοπίσετε όλες αυτές τις τοποθεσίες;
Τάσος Θεοφίλου: Καταρχήν ψάξαμε και βρήκαμε ένα γνήσιο μεσοπολεμικό χάρτη σε καλή ανάλυση και έχει πολύ ενδιαφέρον και να βλέπεις πως αλλάζει ο χάρτης σε σχέση με το σήμερα αλλά και πως το 90% συγχρόνως παραμένει ίδιο. Οι μικροαλλαγές όμως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, διάφοροι μικροσυνοικισμοί δεν υπάρχουν πια, όπως οι προσφυγικοί συνοικισμοί γύρω από το Πεδίο του Άρεως.
Υπήρχαν όμως κάποια μέρη που μας δυσκόλεψαν πάρα πολύ, γιατί κάποια δεν αντιστοιχούν και πουθενά. Ένα σημείο που μας δυσκόλεψε ιδιαίτερα ήταν το καμπαρέ Χόλιγουντ στην Αλεξάνδρας, για το οποίο κάναμε πραγματικά ντετεκτιβίστικες έρευνες. Βρήκαμε κάποιες φωτογραφίες του με αφορμή κάποια εγκλήματα που συνδέονταν με αυτό και σε κάποια από τις φωτογραφίες είδαμε ένα νεοκλασικό κτίριο που μπορεί και να επιβιώνει ακόμα. Βρήκαμε ένα τέτοιο κτίριο πίσω από τη στάση Σόνια, τη στήσαμε έξω από την είσοδο μήπως βγει κάποιος ένοικος και μας δώσει κάποια πληροφορία, ως που κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε πως δεν είναι το κτίριο της φωτογραφίας και τελικά κατέφυγα στο Facebook, όπου έκανα ένα post μπας και μπορούσε κάποιος να μας βοηθήσει και πράγματι βρέθηκε κάποιος και μας βοήθησε.
Γιατί όμως ασχοληθήκατε τόσο πολύ με το συγκεκριμένο καμπαρέ;
Τάσος Θεοφίλου: Ήταν ένα από τα πιο γνωστά της εποχής και κάπως ήταν ένας από τους δύο πιο γνωστούς πόλους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ο άλλος ήταν το ζαχαροπλαστείο Σόνια, που ήταν για πιο οικογενειακή διασκέδαση. Λειτούργησε για μας και σε ένα επίπεδο συμβολισμού, γιατί ενώ το Σόνια το γνωρίζουμε, υπάρχει ακόμα και στάση λεωφορείου με το όνομα αυτό, το Χόλιγουντ δεν το ξέρει κανείς. Είναι σαν να έχει σβηστεί από τη συλλογική μνήμη.
Εύα Γανίδου: Τα περισσότερα σημεία καταφέραμε να τα εντοπίσουμε, όσο κι αν μας ζόρισαν. Βέβαια, υπήρχαν και πιο γενικά σημεία. Δηλαδή, οι γκαρσονιέρες ήταν ένα θέμα που απασχολούσε όλη την Αθήνα, οπότε δε χρειάστηκε να επικεντρωθούμε κάπου. Σε άλλα όμως, είχε σημασία ο εντοπισμός τους και χαρήκαμε που το καταφέραμε. Ένα από αυτά ήταν και το WC του Εθνικού Κήπου, στο οποίο σύχναζαν «χαμηλής υποστάθμης υποκείμενα», όπως γράφει ο μεσοπολεμικός δημοσιογράφος, που ήταν συνήθως φαντάροι ή κάποια άλλα λούμπεν στοιχεία, σύμφωνα με τις περιγραφές του τότε τύπου.
Το WC του Εθνικού Κήπου όμως συνδεόταν περισσότερο με το γκέι σεξ και βρίσκεται ακόμα και σήμερα στο ίδιο ακριβώς σημείο. Είναι το ίδιο κτίριο. Γενικά τα πάρκα έχουν κρατήσει τον ίδιο χαρακτήρα, οπότε μας βοήθησαν να κάνουμε την ταύτιση. Έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως το WC του Εθνικού Κήπου το βρήκαμε χωρίς να ακολουθούμε το GPS, αλλά τον μεσοπολεμικό χάρτη.
Η όψη της πόλης έχει αλλάξει πολύ από τον Μεσοπόλεμο και αυτό είναι αρκετά λυπηρό, γιατί βλέπουμε να μην έχουν διατηρηθεί κτίρια ιστορικής αρχιτεκτονικής σημασίας. Με αυτόν τον τρόπο χάνονται στοιβάδες από την ιστορία της πόλης. Στην Αλεξάνδρας για παράδειγμα, έχει χαθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου το μεσοπολεμικό πρόσημο.
Τα ταξί-γαμηστρώνες τι φάση;
Τάσος Θεοφίλου: Ήταν παλιότερα οχήματα, που στην πραγματικότητα δε χρησιμοποιούνταν πια και επειδή ο οδηγός βρισκόταν εκτός του οχήματος, που σημαίνει ότι δεν είχε καμία επαφή με τους επιβάτες, πολλοί ιδιοκτήτες αντί να τα αποσύρουν, αποφάσισαν να τα νοικιάζουν σε ζευγάρια, προκείμενου να κάνουν σεξ. Έμπαινε το ζευγάρι πίσω, έκλεινε τα κουρτινάκια και ξεκινούσε η διαδρομή. ‘Εκαναν δηλαδή και σεξ και βόλτα στην Αθήνα.
Η εκκλησία τι θέση έπαιρνε απέναντι σε όλα αυτά;
Τάσος Θεοφίλου: Προκαλεί μεγάλη εντύπωση πως η επίσημη εκκλησία δε φαίνεται πουθενά. Αυτό που βλέπουμε σήμερα που ιερείς και μητροπολίτες βγαίνουν και τοποθετούνται για κοινωνικά θέματα σε εφημερίδες και τηλεοράσεις, ξεκίνησε στην ουσία με τον Χριστόδουλο. Δε βρήκαμε αντίστοιχα δημοσιεύματα στον τότε τύπο. Οι ιερωμένοι απασχολούσαν μόνο εάν βρίσκονταν μπλεγμένοι σε σεξουαλικά σκάνδαλα.
Φαντάζομαι πως τα μέρη που επιλέξατε να σημειώσετε με πινέζες στον χάρτη, ήταν αυτά που εμφανίζονταν και περισσότερο στον τότε τύπο.
Εύα Γανίδου: Θα έλεγα τα πιο ενδεικτικά. Μας ενδιέφερε να κάνουμε μια αντιπροσωπευτική κάτοψη και γεωγραφία του λαθραίου έρωτα στη μεσοπολεμική Αθήνα και ένα από τα κριτήριά μας ήταν πως θέλαμε να έχουμε και ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους, να έχουμε και το σπίτι, να έχουμε και το κέντρο διασκέδασης, να έχουμε σεξ εν κινήσει στα ταξί, αλλά και το στατικό στην γκαρσονιέρα.
Θέλαμε επίσης να δείξουμε πως αυτό λειτουργούσε για τις πιο ευάλωτες ομάδες, που είναι τα φτωχά απροστάτευτα κορίτσια, αλλά και για το πιο ισχυρό υποκείμενο, που ήταν ο άντρας επιχειρηματίας. Θέλαμε να διαμορφώσουμε ένα πρίσμα αντιπροσωπευτικών περιπτώσεων, χωρίς όμως να έχει επικαλύψεις. Αν βλέπαμε κάτι να επανέρχεται, επιλέγαμε να δείξουμε τη μια περίπτωση.
Επειδή όμως ο χάρτης είναι αφηγηματικός και λειτουργεί με QR υπάρχει δυνατότητα τα κείμενα να ενημερώνονται και να εμπλουτίζονται. Μπορούμε να προσθέσουμε παραπάνω αναφορές στο μέλλον ή και να διορθώσουμε πράγματα.
Μετά τον χάρτη για το σεξ στον Μεσοπόλεμο, τι να περιμένουμε; Θα συνεχίσετε την έρευνα;
Εύα Γανίδου: Ναι, ναι. Θέλουμε να δούμε και το θέμα του trafficking και της σεξεργασίας στον Μεσοπόλεμο, αυτό όμως που έχουμε τώρα ως προχειρότητα είναι η κουήρ κοινότητα του Μεσοπολέμου, που είναι πολύ ορατό ότι υπάρχει και είναι σε εποχή που «βγαίνει από την ντουλάπα» και απασχολεί και τις εφημερίδες. Μας ενδιαφέρει να δούμε με ποιους όρους ανοίγει αυτή η συζήτηση.
Εμείς θέλουμε να δείξουμε πως ο Μεσοπόλεμος διαφέρει πολύ από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Όλο το παρελθόν δεν είναι ένα πράγμα. Είναι μεγάλη αδικία και υποτίμηση γι΄ αυτή την περίοδο να ενοποιείται με την επόμενη εποχή.
Τάσος Θεοφίλου: Δε σημαίνει πως όσο πάμε προς τα πίσω, η κοινωνία γίνεται όλο και πιο συντηρητική. Υπάρχουν κύματα.
Οι περίπατοι που οργανώνετε τι θα περιλαμβάνουν;
Εύα Γανίδου: Η αρχική μας ιδέα ήταν να κάνουμε περιπάτους, απλά στην πορεία μας άρεσε το πως μπορούσε όλα αυτό να αποτυπωθεί εκδοτικά κι έτσι δημιουργήσαμε τον αφηγηματικό χάρτη. Οι περίπατοι αναγκαστικά γίνονται στα σημεία πύκνωσης, ώστε να έχει κανείς να δει περισσότερα στοιχεία.
Ο πρώτος αφορούσε το Πεδίο του Άρεως, που έχουμε βάλει πέντε στάσεις και ο αμέσως επόμενος θα αφορά το Ζάππειο. Μάλλον, θα κάνουμε και έναν επαναληπτικό, γιατί είδαμε ότι υπάρχει ενδιαφέρον και ανταπόκριση.
Τάσος Θεοφίλου: Θα κάνουμε όμως και περιπάτους με άλλες θεματικές. Μια από αυτές θα είναι και η κουήρ Αθήνα, που επίσης ίσως βγει και σε χάρτη στο μέλλον.
