Οι Πακιστανοί της Αθήνας ξέρουν από κρίκετ
Περάσαμε ένα μεσημέρι στο Πάρκο Τρίτση, εκεί που μαζεύονται κάθε Κυριακή μια παρέα Πακιστανών από την Αθήνα για να εξασκήσουν το αγαπημένο τους άθλημα.
- 26 ΜΑΡ 2023
Ένας άντρας που φοράει τζιν παντελόνι και στενό φούτερ είναι έτοιμος να κάνει την πρώτη του βολή. Παίρνει φόρα, τρέχει και πετά με δύναμη την μπάλα στον συμπατριώτη του που βρίσκεται απέναντι με το ρόπαλο στο χέρι. Η μπαλιά είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να τη βρει καν. Τρέχει προς το μέρος του για να τον πικάρει. Οι συμπαίκτες του τον χειροκροτούν.
«Αυτός που βλέπεις εδώ, κάποτε έπαιζε στην εθνική νέων του Πακιστάν» μας ενημερώνει ένας από τους παίκτες που κάθεται ακριβώς δίπλα μας. Το Πακιστάν, μαζί με την Ινδία, την Αυστραλία, την Αγγλία και τη Γαλλία είναι οι μεγάλες δυνάμεις του σπορ. Όπως εξηγεί, δεν υπάρχει δρόμος στη χώρα που να περπατήσεις και να μην παίζουν κρίκετ. «Παντού βλέπεις σπασμένα τζάμια από τις μπάλες» προσθέτει γελώντας.
Μερικοί από αυτούς που έμαθαν να παίζουν από μικροί το άθλημα στους δρόμους του Πακιστάν, μετανάστευσαν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Μαζί με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, έφεραν μαζί τους και το κρίκετ. Για τους ίδιους, άλλωστε, είναι ένας τρόπος να θυμούνται την πατρίδα και τους ανθρώπους που άφησαν πίσω πριν κάνουν το μακρινό ταξίδι προς την Ευρώπη.
Οι Κυριακές είναι αφιερωμένες μόνο στο κρίκετ
Το Πάρκο Τρίτση είναι το σημείο συνάντησής τους κάθε Κυριακή. Είναι η μοναδική μέρα, όπως επισημαίνουν, που δεν έχουν δουλειά και μπορούν να παίζουν με τις ώρες χωρίς να τους ενοχλεί κανείς. Φτάνουμε στο πάρκο λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και σε μια μεγάλη άπλα, μια παρέα έχει στήσει πάρτι γενεθλίων με μπαλόνια και μουσικές.
Λίγο πιο δίπλα, έχει αρχίσει ήδη η προπόνηση πριν οι Πακιστανοί λάτρεις του κρίκετ ξεκινήσουν τον αγώνα. Άλλοι έχουν αρχίσει ήδη να ρίχνουν μπαλιές, κι άλλοι κάθονται κάτω από μια ανθισμένη αμυγδαλιά, πάνω στα κλαδιά της οποίας έχουν απλώσει τα μπουφάν τους. Ο καιρός σηκώνει κοντομάνικα.
Ο πρώτος που μας προσεγγίζει και αρχίζει να μας κάνει ερωτήσεις σχετικά με το αφιέρωμα που πρόκειται να κάνουμε είναι ο Karan, ένας 24χρονος φοιτητής ο οποίος σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων στην Αθήνα και σε μερικές εβδομάδες από τώρα θα μετακομίσει στη Γερμανία προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο Karan είναι ο μόνος Ινδός της παρέας. Ξέρει, όμως, να συνεννοείται μαζί τους καθώς η πόλη από την οποία κατάγεται βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν, ενώ και οι γλώσσες είναι αρκετά παρόμοιες.
Βλέποντας την απορία καρφιτσωμένη στα πρόσωπά μας, νιώθει την υποχρέωση να μας εξηγήσει πώς παίζεται το άθλημα. Μπορεί εκ πρώτης άποψης να μοιάζει αρκετά με το μπέιζμπολ, όσο προχωρά ο αγώνας όμως, καταλαβαίνουμε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Το άθλημα διεξάγεται μεταξύ δύο ομάδων των έντεκα παικτών, με επίπεδα ρόπαλα, μπάλα και φράχτες, σε υπαίθριο χορτάρινο αγωνιστικό χώρο, το κέντρο του οποίου φέρει ένα ορθογώνιο το οποίο αποτελεί το επίκεντρο της δράσης.
Η μια ομάδα ροπαλοφορεί και προσπαθεί να σκοράρει όσο το δυνατόν περισσότερους πόντους. Η άλλη ομάδα κυλά την μπάλα και παρατάσσεται, προσπαθώντας να εμποδίσει τους ροπαλοφόρους και να περιορίσει έτσι το σύνολο τρεξιμάτων της ομάδας τους. Έπειτα οι ρόλοι αντιστρέφονται. Και μπορεί ο Karan να μας τα εξήγησε όσο πιο απλά γινόταν, ο καλύτερος τρόπος όμως, είναι να δούμε τον ίδιο τον αγώνα.
Κρίκετ στην Ελλάδα. Μια ιστορία 200 χρόνων
Οι περισσότεροι είναι λίγο κουμπωμένοι στην αρχή. Όσο περνά η ώρα, όμως, και μιλάμε μαζί τους αρχίζουν να ανοίγονται, σε τέτοιο σημείο που μας ζητούν ακόμη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μπαλιά. Δεν χάνουμε φυσικά την ευκαιρία. Οι προσπάθειές μας, ωστόσο, δε στέφονται από ιδιαίτερη επιτυχία. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με το μπέιζμπολ, το χέρι πρέπει να κάνει έναν ολοκληρωμένο κύκλο πριν τη ρίψη. Εκείνοι γελούν με την ατζαμοσύνη μας. «Θέλει καιρό για να μάθεις. Δε γίνεται μέσα σε μία ημέρα».
Αυτά είναι τα λόγια του Fezan Ahmad που βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και 8 χρόνια και πια αποτελεί αθλητή της Kallithea Sixers Cricket Club Athens, της μοναδικής επίσημης ομάδας κρίκετ της Αθήνας. Σε μερικές εβδομάδες, μάλιστα, θα μεταβούν στην Κέρκυρα προκειμένου να δώσουν μερικά φιλικά και να προπονηθούν μαζί με την εθνική Ελλάδος που έχει τη βάση της στο νησί του Ιονίου.
Ο λόγος για τον οποίο το κρίκετ είναι τόσο δημοφιλές στην Κέρκυρα απαντάται 200 ολόκληρα χρόνια πριν. Το άθλημα εμφανίστηκε ιστορικά στην Ελλάδα για πρώτη φορά στο νησί που υπό βρισκόταν αγγλική κατοχή, στις 23 Απριλίου 1823 με ένα παιχνίδι ανάμεσα στους αξιωματικούς του Βρετανικού Ναυτικού.
Οι νέοι Κερκυραίοι αλλά και οι ενήλικες της εποχής εκείνης, γοητεύτηκαν από αυτό το παιχνίδι και έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την εκμάθησή του. Οι Άγγλοι από την άλλη πλευρά προθυμοποιήθηκαν να το διδάξουν και να το διαδώσουν. Έκτοτε, το κρίκετ αποτελεί ένα από τα ισχυρά αθλήματα στο νησί, με πολλά παιδιά να επιλέγουν να το παίξουν ακόμη και σήμερα.
«Δεν έχουμε γήπεδο για να παίζουμε»
Το κρίκετ, ωστόσο, συγκεντρώνει περισσότερους οπαδούς σήμερα στην Αθήνα. Υπάρχει, όμως, ένα μεγάλο πρόβλημα: η πλήρης ανυπαρξία γηπέδων. «Στην Αθήνα, δυστυχώς, δεν υπάρχει γήπεδο κρίκετ και κάνουμε προπονήσεις σε ποδοσφαιρικά. Τις Κυριακές μαζευόμαστε εδώ αλλά δεν είναι και το πιο κατάλληλο μέρος. Έχουμε ζητήσει από τον δήμο να φτιάξουμε ένα γήπεδο αλλά δεν μας έχει αφήσει. Υπάρχει πολύς κόσμος που έρχεται και εμείς προσέχουμε να μη χτυπήσουμε κανέναν με τη μπάλα» λέει ο Fezan Ahmad.
Δίπλα του στέκεται ο Banni, ο οποίος δεν μπορεί να παίξει καθώς έσπασε ένα δάχτυλο του κατά τη διάρκεια ενός ματς. Η μπάλα έσκασε με δύναμη πάνω στο δάχτυλο του, εκείνος δεν υπολόγισε σωστά την απόσταση και έγινε το κακό. «Υπάρχουν μερικές φορές που η μπάλα πάει τόσο δυνατά που δεν μπορείς να την δεις» λέει γελώντας.
Ο αγαπημένος παίκτης κρίκετ όλων των Πακιστανών είναι ο Shoaib Akhtar. Η λατρεία τους είναι τόσο μεγάλη που μερικοί τον παρομοιάζουν με τον Lionel Messi. Ο συγκεκριμένος παίκτης κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ της πιο δυνατής ρίψης μπάλας στην ιστορία του αθλήματος που είχε φτάσει τα 161,1 χιλιόμετρα την ώρα.
Ο Farez ανοίγει το κινητό του και αρχίζει να μου δείχνει διάφορα δικά του ματς στο YouTube. Οι γύρω του πανηγυρίζουν όσο τα βλέπουν.
Μετά από αρκετή ώρα προπόνησης, έχει φτάσει η στιγμή να κάτσουν κάτω από την αμυγδαλιά για να ξεκουραστούν. Δύο από την παρέα πηγαίνουν σε ένα κοντινό αναψυκτήριο που βρίσκεται εντός του πάρκου. Χωρίς να τους έχουμε ζητήσει κάτι, γυρνούν πίσω με έναν μεγάλο χυμό ροδάκινο αποκλειστικά για μας. Πολύ φιλόξενοι και δοτικοί άνθρωποι.
Αφού καθόμαστε μαζί τους για αρκετή ώρα, τελικά φεύγουμε καθώς έχει φτάσει η ώρα να ξεκινήσουν να παίζουν και πάλι. Σήμερα δεν πρόκειται να φύγουν μέχρι να πέσει ο ήλιος.
