Πήγαμε στη μοναδική λέσχη με τραπέζι snooker στην Αθήνα
Ένα ερώτημα με διαστάσεις αστικού θρύλου για τον κόσμο του μπιλιάρδου βρίσκει απάντηση: το μοναδικό (καλό) τραπέζι snooker ανήκει σε μια ιστορική λέσχη στην Αγία Παρασκευή με το όνομα Koralli Billiard Club.
- 16 ΦΕΒ 2024
«Είχε τύχει να ταξιδέψουν δύο παιδιά από Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα για αυτό το τραπέζι», μου λέει ο ιδιοκτήτης στο τηλέφωνο, «έφτασαν με ταξί απευθείας από το αεροδρόμιο στις 9.30 το πρωί, έπαιξαν συνεχόμενα μέχρι τις 9.30 το βράδυ, έφαγαν στο ενδιάμεσο, και αμέσως μετά έφυγαν με ταξί για το αεροδρόμιο, γιατί είχαν κλείσει την πτήση της επιστροφής στις 11:00 – ταξίδεψαν αυθημερόν, δηλαδή. Δεν το πιστεύαμε».
Στην άλλη άκρη είναι ο Ιωάννης Πρασσάς και το μαγαζί στο οποίο αναφερόμαστε είναι μια ιστορική λέσχη στον χώρο του μπιλιάρδου με την επωνυμία Koralli Billiard Club, που έχει στεμένους πανελλήνιους και παγκόσμιους πρωταθλητές στην αθλητική του ομάδα. Αλλά ο λόγος που είχε οδηγήσει τα δύο παιδιά να πάρουν το αεροπλάνο ήταν κάτι ακόμη πιο εξειδικευμένο και πολύ, πολύ σπάνιο στις μέρες μας: ένα τραπέζι snooker.
– Όντως, υπάρχει τραπέζι snooker στην Αθήνα;
Θυμάμαι για χρόνια να κυκλοφορεί αυτή η ερώτηση στους κύκλους όσων ασχολούνται με το μπιλιάρδο, κι ειδικά με το αμερικάνικο, σε σημείο το ζήτημα να έχει λάβει διαστάσεις αστικού θρύλου. Ακούγονταν ιστορίες για μαγαζιά τα οποία είχαν κάποτε τραπέζια, αλλά ύστερα τα απέσυραν, άλλα τα οποία έκλεισαν εντελώς, και τελικά οι περισσότεροι ανακυκλώναμε σκόρπιες πληροφορίες, χωρίς να τις έχουμε επιβεβαιώσει. Εντωμεταξύ, δεν υπάρχει παίκτης, ειδικά του αμερικάνικου, ξαναλέω, που να μη θέλει να δοκιμάσει τον εαυτό του, έστω μία φορά, σε αυτό το σύνθετο είδος παιχνιδιού που πολλοί από εμάς είχαμε δει πρώτη φορά σε μικρή ηλικία, μέσα απ’ τη συχνότητα του Eurosport, καλλιεργώντας έτσι ένα μικρό απωθημένο.
Ένας άλλος κόσμος σε σχέση με όσα συνέβαιναν στα συνοικιακά μπιλιαρδάδικα των 90s-00s. Πέρα απ’ τις ανατροπές, τα σερί, τα πολλές φορές εντυπωσιακά και δυνατά μακρινά χτυπήματα που κέρδιζαν χειροκρότημα, τα πλάνα μετέφεραν ένα κλίμα απίστευτης φινέτσας, πράγμα που δικαιολογείται από την ιστορία του. Το snooker εφευρέθηκε από αξιωματούχους του βρετανικού στρατού στα μέσα του 19ου αιώνα και καθιερώθηκε ως παιχνίδι των τζέντλεμαν, έχοντας κρατήσει μέχρι σήμερα αυτό το πρεστίζ.
Στους επίσημους αγώνες, οι παίκτες εμφανίζονται με σακάκι κουστουμιού και σκαρπίνια, πάντα σοβαροί και αφοσιωμένοι. Μια έκρηξη δυσανασχέτησης π.χ. σε λάθος χτύπημα ίσως επιφέρει ποινή από τον διαιτητή για ασέβεια, όπως έχει συμβεί κατ’ επανάληψη με τον κύριο Ronnie O’Sullivan, τον διασημότερο παίκτη snooker εδώ και δεκαετίες. Υπολογίζουν με προσοχή, μετράνε και στεκάρουν.
Η αναμέτρηση αφορά ταυτόχρονα στην υπομονή, τη στρατηγική και φυσικά την ακρίβεια – ένας συνδυασμός που κάνει το snooker για πολύ κόσμο τον «βασιλιά της τσόχας». Η αυξημένη δυσκολία δίνει μια ιδιαίτερη χάρη στο snooker, οπως μεταφέρει ο Βίκτωρας Γκαβρίλοβιτς-Αϊδινιώτης, ένας νεαρός σε ηλικία και πολύ παθιασμένος παίκτης snooker, με τον οποίον αποφασίσαμε να συναντηθούμε στη λέσχη όπου συχνάζει.
«Να πω την αλήθεια, δεν μου φαινόταν τόσο δύσκολο όταν το έβλεπα από την τηλεόραση και στην πρώτη μου επαφή έπαθα σοκ, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο πολύ έπρεπε να συγκεντρωθώ ακόμη και για μια ίσια μπάλα». Πρώτη φορά είχε παίξει σε έναν πολυχώρο διασκέδασης στου Ρέντη, αλλά δεν έμεινε ικανοποιημένος από το κλίμα. «Απλά βαρούσες μπάλες, ήταν αδύνατο να εστιάσεις στο παιχνίδι με τέτοιο χαμό και φασαρία». Έψαξε έπειτα σε άλλες περιοχές, συνειδητοποιώντας με λύπη ότι το είδος είναι υπό εξαφάνιση.
Το μοναδικό προσεγμένο τραπέζι snooker το οποίο είναι σήμερα διαθέσιμο στο λεκανοπέδιο βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή, όπως διαπίστωσε ο Βίκτωρας. Από τη στιγμή εκείνη, φροντίζει να κάνει κράτηση κάθε Κυριακή για πέντε γεμάτες ώρες προπόνησης. Είναι η ψυχοθεραπεία του.
Συμφωνήσαμε να μοιραστούμε το τραπέζι μία από τις Κυριακές για να δούμε από κοντά τη μαγεία που προσφέρει ο κόσμος του snooker.
Μια Κυριακή μεσημέρι στο Koralli στην Αγία Παρασκευή
Η λέσχη απέχει μερικά στενά από το τέρμα της μπλε γραμμής, τον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας. Όπως θα μου πει αργότερα ο ιδιοκτήτης Ιωάννης Πρασσάς, το μαγαζί κατασκευάστηκε εξ αρχής με αυξημένες προδιαγραφές στατικότητας για να υποστηρίζει το βάρος των μπιλιάρδων και του κόσμου. «Κάθε τραπέζι ζυγίζει έναν τόνο και 200 κιλά, έχε υπόψιν». Στον πρώτο όροφο βρίσκονται πέντε αμερικάνικα και το snooker, με το τελευταίο να κεντρίζει αμέσως τα βλέμματα, πρώτα και κύρια λόγω μεγέθους. Αριστοκρατικό.
Είναι της βρετανικής εταιρείας Riley England, διαστάσεων 3,84 μ. επί 2,04 μ., σχεδόν διπλάσιο δηλαδή σε έκταση από τους Αμερικανούς συγγενείς του που βρίσκονται πιο δίπλα. Όταν στέκεσαι δίπλα του πρώτη φορά, μοιάζει υπερφυσικό, σαν γήπεδο.
Επάνω στο «γρασίδι» του, την πράσινη τσόχα άριστης ποιότητας της εταιρίας Strachan (όπως με ενημέρωσε ο Πρασσάς), δεν συγχωρούνται τα λάθη. «Πρέπει να είσαι ακριβής ακόμη και στα πιο εύκολα χτυπήματα, οι τρύπες στο snooker είναι τσιγκούνες», μου λέει ο Βίκτωρας καθώς στήνουμε τις μπάλες.
Συγκεκριμένα, τα αμερικάνικα τραπέζια διαθέτουν τρύπες με άνοιγμα ικανό να χωρέσει δύο μπάλες, ενώ στο snooker μόλις μιάμιση. Οι μπάλες είναι αισθητά μικρότερες και επειδή αυξάνονται σημαντικά οι αποστάσεις, και η παραμικρή απόκλιση είναι ικανή να σου στερήσει τελικά τον πόντο – από τη θέση του σώματος και την ευθύτητα του στεκαρίσματος, μέχρι τα φάλτσα, τη δύναμη και φυσικά το σημάδι. «Πιστεύω, οι περισσότεροι απογοητεύονται γρήγορα και το παρατάνε, δεν έχουν την υπομονή να βελτιωθούν», παρατηρεί ο Βίκτωρας.
Στον ίδιο, συνέβη το ανάποδο: απ’ όταν δοκίμασε το snooker δύο χρόνια πριν, άφησε τελείως το αμερικάνικο, γιατί «μου φαινόταν παιδικό πλέον». Από την άλλη, το snooker είναι «ένα πολύ ολοκληρωμένο παιχνίδι», ενώ η αυξημένη δυσκολία του τελικά «προσφέρει ανάλογα μεγάλη ικανοποίηση, όταν βάζεις τη μπάλα ή πετυχαίνεις ένα καλό σερί».
Το τραπέζι στο Koralli Billiard διαθέτει διχτάκια στις τρύπες, αφήνοντας έναν γλυκό ήχο όποτε βάζεις μπάλα. Αγαλλίαση.
Το υψηλότερο σερί που έχει πετύχει μέχρι σήμερα ο Βίκτωρας είναι «32 πόντοι με κοκκινόμαυρες». Πίσω μας είναι κρεμασμένο το scoreboard και ανάλογα με το χρώμα μπάλας που σκοράρουμε, σημειώνουμε τους αντίστοιχους πόντους νίκης. Κάποιες στιγμές δεν προσπαθούμε να βάλουμε μπάλα, αλλά να οδηγήσουμε τον αντίπαλο σε δύσκολη στεκιά με σκοπό να κάνει φάουλ και να του αφαιρεθούν πόντοι. Το ιδιαίτερο στο snooker είναι πως αποτελεί παιχνίδι μυαλού, παράλληλα με την αναμέτρηση της σωματικής δεξιότητας στο χτύπημα. Χαρακτηριστικό είναι το στάδιο με τις πρώτες στεκιές του παιχνιδιού, όταν οι παίκτες επιδιώκουν να φέρουν τη λευκή σε θέση που να μη βλέπει απευθείεας τις κόκκινες μπάλες, που θα κληθεί να στοχεύσει ο αντίπαλος, πετυχαίνοντας έτσι το λεγόμενο «safety».
Δεν είναι τυχαίο που τα παιχνίδια ακόμη και μεταξύ κορυφαίων αθλητών ενδέχεται να κρατήσουν ολόκληρη ώρα.
Γιατί εξαφανίστηκε το snooker στην Ελλάδα
«Να φανταστείς ότι το 2000 υπήρχαν περίπου 15-16 τραπέζια snooker σε όλη την Ελλάδα, και αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο σε δύο μαγαζιά – πουθενά αλλού», τονίζει ο Ιωάννης Πρασσάς. «Με την κρίση, έπεσε η κίνηση στις λέσχες μπιλιάρδου και πολλές έκλεισαν είτε αποφάσισαν να πουλήσουν τα τραπέζια snooker και στη θέση τους να βάλουν αμερικάνικα, τα οποία παραμένουν τα πιο δημοφιλή. Έτσι, πολλά από εκείνα τα τραπέζια πήγαν σε ιδιώτες, είτε δεν κατάφεραν να πουληθούν και μπήκαν στις αποθήκες». Όπως μου εξηγεί, το κόστος είναι τουλάχιστον τριπλάσιο από εκείνο ενός αμερικάνικου. Το ίδιο ισχύει και στα σύνεργά του – οι τσόχες όπως και οι στέκες, οι οποίες παρασκευάζονται με ειδικό ξύλο (συνήθως φλαμουριάς) και πολύ μικρότερης διαμέτρου πετσάκι μπροστά για τα φάλτσα.
Δεν είναι μόνο αυτά, επανέρχεται ο Πρασσάς. «Μια επιχείρηση τη συμφέρουν τα αμερικάνικα γιατί στον ίδιο χώρο, αντί για ένα τραπέζι, θα χωρέσουν δύο, οπότε θα είναι μεγαλύτερα τα έσοδα σε καθημερινή βάση». Ένα φεγγάρι είχε μπει και ο ίδιος στον πειρασμό. Αλλά για συναισθηματικούς λόγους αποφάσισε –ευτυχώς– να μην κάνει την αντικατάσταση. Το Koralli Billiard Club διέθετε snooker από τη μέρα που άνοιξε στην Αγία Παρασκευή, «βέβαια, αρχικά δεν είχαμε αγοράσει κανονικό snooker, αλλά μία μικρότερη εκδοχή που είχε κυκλοφορήσει ο Σιβισσίδης [σ.σ. κατασκευαστής μπιλιάρδων] μεταξύ αμερικάνικου και snooker. Είδαμε ότι υπήρχε κοινό και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην παραγγελία τραπεζιού από την πηγή, την Αγγλία, περίπου το 2005-2006».
Εκείνη τη στιγμή, το Koralli ήταν ήδη από τις ισχυρότερες λέσχες στο λεκανοπέδιο, με διακεκριμένα ονόματα στο τρίσποντο. Για την ακρίβεια, είχε περάσει στη δεύτερη γενιά ιδιοκτητών. «Το πρώτο μας μαγαζί βρισκόταν στο Χαλάνδρι, με χρονολογία ίδρυσης το 1980. Εκείνα τα χρόνια, τέλη 80s-αρχές 90s, ζούσαμε χωρίς υπερβολές τη χρυσή εποχή του ελληνικού μπιλιάρδου από άποψη κόσμου. Στο μαγαζί ερχόντουσαν πελάτες από όλη την Αθήνα. Έμπαινες μέσα και δεν έπεφτε καρφίτσα. Θυμάμαι μια μέρα, πιτσιρίκος εγώ, βοηθούσα, και μπαίνει ένα ζευγάρι που ήθελε να τους κρατήσω τραπέζι να παίξουν. Βεβαίως, τους λέω, και κοιτάω τη λίστα αναμονής – και τι να δω; Περίμεναν στην ουρά 64 άτομα και η ώρα ήταν έξι το απόγευμα, στις έντεκα κλείναμε».
Ο Πρασσάς έχει παρακολουθήσει όλη την εξελικτική πορεία του αθλήματος στη χώρα μέχρι το πρόσφατο επίτευγμα της αναγνώρισης από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού με την ίδρυση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αθλημάτων Ακριβείας, όπου εντάσσονται τα είδη του γαλλικού μπιλιάρδου (τρίσποντο και ελεύθερο). Το Koralli Billiard Club, μάλιστα, ήταν ο πρώτος σύλλογος που έλαβε αθλητική αναγνώριση, έχοντας ανάμεσα στα μέλη της αγωνιστικής του ομάδας τον κορυφαίο Φίλιππο Κασιδόκωστα, που έχει στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στο τρίσποντο. Επίσης, ο γιος του, Κωνσταντίνος Πρασσάς, που θα τον διαδεχθεί στη λέσχη κι είναι μέλος του σωματείου, συγκαταλέγεται στις ελπίδες του ελληνικού τρίσποντου, με σταθερή συμμετοχή στα πρωταθλήματα τα εξωτερικού.
Επόμενος στόχος για τον κλάδο, όπως μου μεταφέρει ο Πρασσάς, είναι να ενταχθεί και το αμερικάνικο μπιλιάρδο στο αγωνιστικά αθλήματα.
***
ΙΝΦΟ
Koralli Billiard Club
Δερβενακίων 59, Αγ. Παρασκευή
Κρατήσεις στο 21 0601 2838
Για περισσότερες πληροφορίες, ακολουθήστε τη σελίδα της λέσχης σε Facebook και Instagram
