Πώς ένα ποδήλατο με έκανε να αγαπήσω περισσότερο την Αθήνα
Ξεκίνησε σαν λύση ανάγκης, συχνά δημιουργεί προβλήματα, όμως το ποδήλατο σαν βασικό μέσο μεταφοράς είναι πια μονόδρομος.
- 17 ΜΑΙ 2022
Μία αρχαία φράση που ταιριάζει απόλυτα στην αρχή της σχέσης μου με το ποδήλατο λέει «Ανάγκα και οι θεοί πείθονται». Στο πρώτο lockdown, τον Μάρτιο του 2020, οι άνθρωποι μυρίζαμε αντισηπτικά, «σιχαινόμασταν» οποιονδήποτε πλησίαζε σχετικά κοντά μας και ήταν λίγοι εκείνοι οι τολμηροί που δέχονταν να χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΜ.
Εκείνη την περίοδο δεν είχα αυτοκίνητο – η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειαζόμουν, κιόλας, αφού το σπίτι μου ήταν κοντά στο Μετρό και η τηλεργασία ήταν ανεκτή στο διαμέρισμα των 53 τ.μ. που διατηρούσα στα Ιλίσια.
Οι μέρες μέχρι την πρώτη χαλάρωση των μέτρων πέρασαν με τη δική τους ταχύτητα για τον καθένα μας. Αργά ή γρήγορα, γνώριζα ότι θα έρθω αντιμέτωπος με το «Πώς θα πηγαίνω στη δουλειά αφού δεν παίρνω τα Μέσα» ερώτημα.
Η απάντηση ήταν μία και άλλη καμία: Ποδήλατο φίλε μου, ποδήλατο. Κάτι που ξεκίνησε σαν σκέψη κι έγινε πράξη λόγω των συνθηκών.
Από το 2012 που μετακόμισα πέριξ του κέντρου της Αθήνας, περνούσε σποραδικά η σκέψη του να πάρω ένα ποδήλατο για τις μετακινήσεις μου. Από τη φύση μου είμαι αναβλητικός και καλοπερασάκιας και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω οικονομία για να πάρω το ποδήλατο που είχα φανταστεί ότι θέλω να έχω για την πόλη.
Όμως η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε έφτασα στο σημείο να ζητήσω από τον κολλητό μου το παροπλισμένο ποδήλατό του. Μου το έδωσε δίχως δεύτερη σκέψη κι έτσι απέκτησα το πρώτο μου ποδήλατο στην Αθήνα, που δεν είχε, όμως, καμία σχέση με αυτό που ήθελα να έχω.
Ανεξαρτησία και εγρήγορση
Με το που βγήκα στους δρόμους, το συναίσθημα ήταν οικείο. Θυμήθηκα τους δρόμους της εφηβικής μου ανεξαρτησίας στην ελληνική επαρχία. Εκεί που με το ποδήλατο πας για μπάλα, πας στο φροντιστήριο και στο σπίτι των φίλων σου.
Το συναίσθημα καλλιεργήθηκε και κατέληξε σε σχέση. Μια σχέση που προχώρησε γρήγορα, αφήνοντάς μου μέρα με τη μέρα μια όμορφα περίεργη αίσθηση, όπως το πρώτο πάτημα στην παραλία το καλοκαίρι που η πατούσα αργεί λίγο να συνηθίσει την υφή της άμμου.
Ανακάλυψα το “city-ride” mode μιας και κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση για να κινούμαι ανάμεσα σε μηχανάκια, λεωφορεία και αγουροξυπνημένους οδηγούς Ι.Χ και να αποφεύγω μούντζες, βρίσιμο και ανεπιθύμητες επαφές.
Φεύγοντας από το σπίτι, έπαιρνα τη Μιχαλακοπούλου μέχρι το τέρμα, έστριβα αριστερά στο φανάρι της Πινακοθήκης και μετά όλο κάτω μέχρι το ΕΜΣΤ, δεξιά και αριστερά Συγγρού και ήμουν στο γραφείο σε 15’.
«Καταπληκτική ποιότητα ζωής» που θα έλεγε κάποιος. Επιστροφή σε 30’-35’ μιας και είναι κάπως ανηφορικά και το δρομολόγιο δεν είναι το ίδιο. Περιλαμβάνει πέρασμα από Κουκάκι, Ακρόπολη -ενίοτε Πλάκα-, Μεγάλο Περίπατο (λίγο κατηφόρα για ξεκούραση), Καλλιμάρμαρο, Παγκράτι χαμηλά και ξανά στην αρχή της Μιχαλακοπούλου μέχρι την οδό Λαοδικείας.
Βλέποντας την πόλη αλλιώς
Γιώργος Βιτσαράς/SOOC
Πάνω στο ποδήλατο δεν επιτρέπονται λάθη – όπως και σε κάθε άλλο όχημα. Μπορεί να είσαι πιο ελεύθερος για να καβαλήσεις ένα πεζοδρόμιο ωστόσο θέλει προσαρμογή στο εκάστοτε “track” που σου δημιουργεί η Αθήνα. Κακή άσφαλτος με λακκούβες, φθαρμένη άσφαλτος που γλιστράει, μάρμαρα, πλάκες πεζοδρομίου και κυβόλιθοι συνθέτουν τις πίστες.
Έκανα ένα διάλειμμα χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο (Σεπτέμβριος 2021-Μάιος 2022) – το απόλαυσα μόνο όταν έφευγα από την Αθήνα και στις μερικές βραδινές βόλτες σε περιοχές που πήγαινα μόνο αν με καλούσαν.
Το ποδήλατο στην Αθήνα σε κάνει αυτόπτη μάρτυρα της πόλης
Αυτό που συμβαίνει αναπόφευκτα και παράλληλα όταν ποδηλατείς είναι η αυτοψία που πραγματοποιείς στην πόλη. Βλέπεις ποιο καφέ έχει ουρά το πρωί, περνάς δίπλα από τα αυτοκίνητα ακούγοντας από τα ανοιχτά παράθυρα τη μουσική που παίζει, παρατηρείς τη διακόσμηση των ταμπλό των ταξί.
Εντοπίζεις νέες πολυκατοικίες, εστιατόρια και μικρές πλατείες με καφενεία που ούτε που θα τα πρόσεχες διαφορετικά, και καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι φτάνει με το που δεις τους τουρίστες να κυριαρχούν στον πεζόδρομο της Μακρυγιάννη.
Αυτοψία δίχως στάση, δεν είναι αυτοψία. Υπάρχει και αυτή η χαρά του να σταματάς όπου θέλεις για να πιεις ή να φας κάτι· μια μικρή στιγμή ευτυχίας μέσα στη μέρα. Δεν αλλάζω με τίποτα αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που με διακατέχει όταν περνάω από κάποιο μαγαζί που έχω δει στο OneCity και το δοκιμάζω.
Η Αθήνα δεν είναι φιλική για τους ποδηλάτες. Όχι γιατί δεν έχει ποδηλατοδρόμους, όχι γιατί έχει 7 λόφους και ως επί το πλείστον κακή άσφαλτο και φρεάτια που ανεβάζουν το level δυσκολίας στις διαδρομές. Δεν είναι φιλική γιατί δεν υπάρχει κανένα ασφαλές μέρος να αφήσεις το ποδήλατό σου, είτε μιλάμε για κάποια πλατεία είτε για κάποιο μπαρ.
Από τότε μέχρι σήμερα, έχω μάθει τις διαδρομές Ιλίσια-Πετράλωνα και Ιλίσια-Συγγρού, έχω μετρήσει 2 (ημι)τούμπες στις ράγες του Τραμ λίγο μετά το Καλλιμάρμαρο και έχω σιχτιρίσει αρκετές φορές ανεβάζοντας το ποδήλατο στον 3ο όροφο με τα χέρια. Και πάλι όμως, δεν το αλλάζω.
