Ψάχνοντας το Μεταξουργείο για έργα street art με δυο mini films στην τσέπη

Οι καλλιτέχνες του δρόμου έχουν συμβιβαστεί με έναν παράδοξο, αλλά απαράβατο κανόνα: η τέχνη τους μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να καταστραφεί, να πάψει να υπάρχει. Γι’ αυτό και ο μόνος τρόπος να μείνουν ζωντανά τα έργα, πέρα από τις μνήμες όσων πέρασαν και τα είδαν, είναι οι φωτογραφίες – το μόνο μέσο «που αναπαράγει επ’ άπειρον κάτι που συμβαίνει μια φορά», όπως έλεγε o Roland Barthes.

Τη συνήθεια να γυρνάω τα στενά του Κέντρου με μια φωτογραφική στα χέρια, την απέκτησα στη Σχολή. Μια καθηγήτρια, θυμάμαι, για ένα μάθημα επιλογής, ήθελε ανάλυση σε έργα τέχνης στο δημόσιο χώρο. Έτσι κόλλησα, αλλά για εμένα η street art δεν ήταν ποτέ θέμα γούστου ή ομορφιάς.

Όχι ότι υπολείπεται σε αυτό: από τότε η Αθήνα ήταν μια κρυφή Μέκκα για το είδος, με τοιχογραφίες και υπογραφές που πολλές πόλεις θα ζήλευαν. Αλλά το χάρισμα, για μένα, κρυβόταν στο εφήμερο, ότι με ένα μήνα διαφορά θα έβλεπες καινούργια κομμάτια.

Εάν με ρωτήσεις, ξέρω να σου πω πότε τραβήχτηκε κάθε κλικ, πότε και με ποιον. Το θέμα είναι ότι αυτό το αρχείο, σχεδόν όλο δηλαδή, έχει μείνει να κάθεται στους φακέλους του PC. Ενώ με πιάνει ανά περιόδους η όρεξη να κατέβω σε ένα φωτογραφείο να τις εκτυπώσω, ελάχιστες φορές μπήκα στον κόπο και από την τελευταία φορά έχουν περάσει δυο χρόνια. Χωλαίνει κάθε φορά λόγω χρόνου.

Η πραγματικότητα είναι ότι τώρα βρίσκομαι με είκοσι εκτυπωμένες φωτογραφίες στο πορτοφόλι μου, χωρίς να έχω περάσει από μαγαζί με σκοτεινό θάλαμο.

Για να εξηγήσω τι συνέβη πρέπει να πάμε λίγες ημέρες πριν και στο γεγονός ότι ήρθε στα χέρια μου η instax mini Evo της Fujifilm, το τελευταίο και πιο ανεπτυγμένο μοντέλο instant κάμερας σε μέγεθος τσέπης που κυκλοφόρησε η ιστορική εταιρεία – ένα πραγματικό υβρίδιο που ενώνει την αυθεντική ρετρό αίσθηση του αναλογικού με όλες τις ευκολίες μιας σύγχρονης, ψηφιακής κάμερας.

Δεν ήθελε πολύ. Πήρα δυο mini films στην τσάντα και κατέβηκα κέντρο.

Με δυο mini films στο Μεταξουργείο

Εκείνο που με προβλημάτιζε στις instant φωτογραφικές μηχανές, τα μοντέλα δηλαδή τύπου Polaroid, ήταν το πρακτικό του πράγματος: Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να αποτύχει μια λήψη και η φωτογραφία να μην είναι αυτό που περίμενες; Να είναι λάθος ο φωτισμός, τα χρώματα ή να περάσει κάποιος τελευταία στιγμή από μπροστά και να φανεί στην εκτύπωση; Αγχωτικό δεν είναι όλο αυτό;

Εδώ έρχεται το τελευταίο μοντέλο της Fujifilm για να λύσει το πρόβλημα: η instax mini Evo δεν εκτυπώνει απευθείας με το κλικ· αντ’ αυτού αποθηκεύει στη μνήμη της τις φωτογραφίες, ακριβώς όπως μια σύγχρονη ψηφιακή κάμερα, δίνοντας τη δυνατότητα στον χρήστη να εκτυπώσει μεταγενέστερα όποια ο ίδιος επιθυμεί.

Στη «πλάτη» της διαθέτει οθόνη LCD, απ’ όπου μπορείς να δεις όλες τις λήψεις, να τις επεξεργαστείς, να κάνεις zoom και μικροδιορθώσεις (τύπου rotate, εάν κατά λάθος έκανες το κλικ ανάποδα), μέχρις ότου καταλήξεις, τραβήξεις το μοχλό της εκτύπωσης και δεις την εικόνα από ψηφιακή να γίνεται αναλογική από τα χέρια σου.

Αυτά ήταν όσα έπρεπε να γνωρίζω πριν ξεκινήσω τη βόλτα. Τα υπόλοιπα θα τα έβλεπα στην πορεία.

Ήταν ένα ευχάριστο πρωινό με τη ζέστη της άνοιξης να γλυκαίνει το περπάτημα. Βασικό αυτό, γιατί οι φωτογραφικές βόλτες με θέμα τη street art μοιάζουν πρακτικά με κυνήγι χαμένου θησαυρού, όπου δεν έχουν προκαθορισμένη διαδρομή, ούτε διάρκεια.

Ξεκίνησα από την πλατεία Καραϊσκάκη στο Μεταξουργείο και πήρα με τη σειρά τους δρόμους με τους πιο πολύχρωμους τοίχους – από τη Μεγάλου Αλεξάνδρου με τα διάσημα murals που απλώνονται σε ολόκληρες προσόψεις κτιρίων, όπως η εντυπωσιακή κοπέλα με τα βιβλία του Simple G, έπειτα στην οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου για την εμβληματική κουκουβάγια του WD με το σπινθηροβόλο βλέμμα, μέχρι τα οριζόντια και κάθετα στενά προς την Ιερά Οδό, την Λεωνίδου, την Πλαταιών, την Κεραμεικού και την Παραμυθίας.

Πίσω από κάθε γωνία, κρύβεται κι ένα μικρό διαμάντι.

Επάνω σε καφάο του ΟΤΕ, σε παράθυρα σπιτιών, γκαραζόπορτες και εγκαταλελειμμένα σπίτια, ένας ζωηρός κόσμος αναπνέει. Αλλόκοτα πλάσματα, παγώνια, φτερά αγγέλων και όμορφα μηνύματα, σημαίες ανύπαρκτων κρατών, ζωύφια και κρυμμένοι δράκοι μέσα σε μοτίβα ήταν το παλίμψηστο που συνάντησα εγώ εκείνο το πρωί.

Έργα street καλλιτεχνών που γνώριζα, του Cacao Rocks, του INO και του The Krah, μαζί με άλλα που έμεναν ανυπόγραφα –δώρο στον περαστικό της πόλης, χωρίς καμία επιδίωξη από τον δημιουργό τους– μπήκαν στο κάδρο της instax mini Evo, προκειμένου να αξιοποιήσω τα δύο mini films που είχα με τον καλύτερο τρόπο.

Δεν ήταν μόνο θέμα οπτικής γωνίας κάθε λήψη: το μοντέλο της Fujifilm έκρυβε στο ρετρό σώμα της μια ολόκληρη εργαλειοθήκη από εφέ λήψεων για να πειραματιστείς. Τι σημαίνει αυτό; Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Πού διαφέρει η instax mini Evo

Τα ψηφιακά αβαντάζ της instax mini Evo δεν εξαντλούνται στη δυνατότητα αποθήκευσης των φωτογραφικών λήψεων πριν την εκτύπωση: το εντυπωσιακό είναι ότι η κάμερα διαθέτει δέκα εφέ ενσωματωμένα στον φακό της. Περιστρέφοντας τη ροδέλα που βρίσκεται στην μπροστινή πλευρά της μηχανής, ανακαλύπτεις στην οθόνη διαφορετικά στυλ λήψεων, σαν φίλτρα του Instagram, τα οποία μάλιστα συνδυάζονται με επιπλέον δέκα εφέ φιλμ – άρα αυτό μας κάνει συνολικά εκατό (!) πιθανούς συνδυασμούς.

Υπάρχει η δυνατότητα κολάζ ή διπλοέκθεσης, όπου δύο λήψεις ενώνονται σε μία, υπάρχει επιλογή fish-eye (σαν να βλέπεις από το ματάκι της πόρτας), υπάρχουν φίλτρα που τονίζουν τα χρώματα βγάζοντας urban feeling στη λήψη – γενικά, όσο περιστρέφεις τη ροδέλα και ψάχνεις τις ρυθμίσεις εκπλήσσεσαι από τις δυνατότητες αυτής της υβριδικής κάμερας που είναι πανάλαφρη, χωράει στην τσέπη σου κι η μπαταρία της κρατάει για περίπου εκατό λήψεις.

Στα bonus είναι ότι διαθέτει flash για κοντινές λήψεις το βράδυ, έχει επίσης σημείο-καθρέφτη για selfie, ενώ ακόμη δεν έχουμε αποκαλύψει το πιο απίθανο προσόν της.

Η instax mini Evo είναι εξοπλισμένη με την τεχνολογία bluetooth, άρα συνδέεται με το κινητό. Αυτό σημαίνει ότι φωτογραφικές λήψεις, τις οποίες έχεις τραβήξει από άλλες συσκευές παλαιότερα μπορούν εύκολα και γρήγορα να μεταφερθούν στην instant μηχανή, για να εκτυπωθούν στο λεπτό.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να καταβάσεις την εφαρμογή της Fujifilm (διατίθεται δωρεάν) και να φτιάξεις προσωπικό λογαριασμό. Έπειτα, οι δύο συσκευές είναι συνδεδεμένες, οπότε μπόρεσα και εγώ να εκτυπώσω επιτέλους εκείνες τις λήψεις που είχα στα αρχείο μου από προηγούμενα χρόνια.

Το ψυγείο μου γεμίζει σιγά-σιγά από κλικ και αναμνήσεις.

Ακολούθησε την Fujifilm Hellas στα Social σε Instagram, Facebook & YouTube.