Σε μια βιοτεχνία με σημαίες λίγο πριν την επέτειο του 1821

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τα μπαλκόνια στις ελληνικές πόλεις γεμίζουν με γαλανόλευκες σημαίες. Το ίδιο συμβαίνει και όταν πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου, ενώ σε πολλά μπαλκόνια η ελληνική σημαία δεσπόζει όλο τον χρόνο και δεν κατεβαίνει ποτέ.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, καθώς δεν έχει τύχει ποτέ να βρεθώ σε κάποια χώρα του εξωτερικού που γιορτάζει την ανεξαρτησία της, είναι όμως κάτι πολύ ελληνικό.

Η 25η Μαρτίου απέχει μόλις δύο μέρες και όπως είναι φυσικό τα μπαλκόνια στις γειτονιές της Αθήνας έχουν γεμίσει και φέτος με μικρές ή και πολύ μεγάλες σημαίες. Κάποιες από αυτές ανήκουν για χρόνια στην ίδια οικογένεια, ενώ άλλες φαίνεται πως είναι ολοκαίνουργιες. Κάποιες μπορεί να προέρχονται και από τη Σημαιοστολιστική, μια επιχείρηση που εδώ και σχεδόν 30 χρόνια ειδικεύεται στην παραγωγή σημαιών.

Η επιχείρηση ξεκίνησε να λειτουργεί το 1996 όταν ο πατέρας του Στάθη Κουτσουράκη, που την τρέχει πια, βγήκε στη σύνταξη. «Ο πατέρας μου ο Κωνσταντίνος ήταν ακόμα νέος όταν βγήκε στη σύνταξη και δεν ήθελε να κάθεται, οπότε αποφάσισε να κάνει αυτό το βήμα και να ανοίξει αυτή τη βιοτεχνία.

Στην αρχή έκανε μόνο εμπόριο αλλά πολύ γρήγορα πέρασε και στην παραγωγή. Εγώ μπήκα σταδιακά στην επιχείρηση όταν γύρισα μετά τις σπουδές μου στην Ελλάδα και είδα ότι ήταν δύσκολο να βρω δουλειά στον τομέα μου».

Μπαίνοντας στον χώρο της Σημαιοστολιστικής στην οδό Μάρνη στο κέντρο της Αθήνας, το πρώτο που θα σε συνεπάρει είναι η πληθώρα χρωμάτων που στολίζει τον κατά τα άλλα λιτό χώρο. Στους τοίχους θα δεις γνωστές, αλλά και λιγότερο γνωστές σημαίες χωρών, αλλά και βυζαντινές σημαίες που όπως με ενημερώνει ο κύριος Κουτσουράκης, είναι οι πιο ευπώλητες μετά την ελληνική.

«Σαφώς η ελληνική σημαία είναι εκείνη που φεύγει περισσότερο και ακολουθεί η βυζαντινή για τις εκκλησίες. Επίσης, μεγάλη κυκλοφορία έχουν και οι σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απευθύνονται κυρίως σε τουριστικής επιχειρήσεις. Εξάγουμε πολλές σημαίες επίσης στην Κύπρο», εξηγεί ο κύριος Κουτσουράκης.

Από κει κι έπειτα, όπως μου λέει και πάλι ο ίδιος , υπάρχουν και σημαίες που είναι πιο εξειδικευμένες, όπως είναι εκείνες της Επανάστασης του 1821, καθώς υπάρχουν πάνω από 50 διαφορετικά σχέδια που χρησιμοποιήθηκαν τότε, ενώ και η παλιά επίσημη σημαία, της ξηράς η λεγόμενη, φεύγει αρκετά και την προτιμά ακόμα ο κόσμος.

Ο Στάθης Κουτσουράκης έχει αναλάβει την επιχείρηση που έφτιαξε ο πατέρας του το 1996, ενώ παράλληλα κάνει και το διδακτορικό του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Όπως είναι φυσικό, η παραγωγή σημαιών επηρεάζεται και από την επικαιρότητα. Έτσι, τους τελευταίους μήνες στην Σημαιοστολιστική έχει αυξηθεί η παραγωγή σε σημαίες της Παλαιστίνης, κάτι που είχε συμβεί και με την ουκρανική σημαία τους πρώτους μήνες της ρωσικής εισβολής στη χώρα.

Όσο για την πιο ιδιαίτερη σημαία που έχει χρειαστεί να φτιάξουν, ο κύριος Κουτσουράκης εξηγεί πως τα εύσημα ανήκουν σε έναν απόστρατο του ναυτικού.

«Είχε συνηθίσει από τα χρόνια που υπηρετούσε, να ανεβάζουν μια σημαία κάθε φορά που ερχόταν κάποιος επίσημος στο πλοίο. Τώρα θέλοντας να συνεχίσει αυτή την παράδοση, ήθελε κάθε φορά που τον επισκεπτόταν το εγγονάκι του, να σηκώνει μια σημαία με ένα ροζ ελεφαντάκι».

Όπως έχει συμβεί και με πολλούς κλάδους, η παραγωγή σημαιών έχει επηρεαστεί από τις online αγορές. Με ένα απλό κλικ κάποιος μπορεί να αγοράσει τη σημαία που θέλει σε πολύ χαμηλή τιμή. Αντίστοιχα χαμηλή θα είναι και η ποιότητά της όμως, όπως επισημαίνει ο κύριος Κουτσουράκης, γι’ αυτό και στη Σημαιοστολιστική επιμένουν να παράγουν ακόμα τις σημαίες τους στη βιοτεχνία τους στο κέντρο της Αθήνας.

«Εμείς θέλουμε το κοινό που αναζητά την καλή ποιότητα ή αναζητά κάτι το οποίο είναι εξειδικευμένο», εξηγεί και συνεχίζοντας λέγοντας πως, «Δηλαδή σημαίες της Επανάστασης του 1821 δεν υπάρχουν πολλοί που παράγουν ή δεν μπορούν να τις φέρουν από το εξωτερικό, γιατί είναι μικρές οι ποσότητες. Εμείς κάνουμε μέχρι και το τύπωμα μόνοι μας. Στο υπόγειο τυπώνουμε και στο πατάρι κόβουμε και ράβουμε».

Η πρώτη φορά που άκουσα για τη Σημαιοστολιστική ήταν όταν διάβασα για τις «πέκτριες» ένα καλλιτεχνικό δίδυμο που επέλεξε αυτό πολύχρωμο χάος από σημαίες και λάβαρα για να κάνει μια από τις performance του. Πηγαίνοντας εκεί πίστευα πως θα συναντούσα κάτι το αναχρονιστικό. Τελικά έκανα λάθος.

Καθόλη τη διάρκεια της συνέντευξης και της φωτογράφισης, κόσμος έμπαινε στο μαγαζί για να προμηθευτεί ελληνικές σημαίες, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά όχι μόνο. Η σημαία άλλωστε πάνω απ’ όλα είναι ένα σύμβολο και φαίνεται πως ο κόσμος έχει ακόμα ανάγκη να πιστεύει σε σύμβολα.