Τα red flags που πρέπει να προσέξεις όταν ψάχνεις σπίτι
Περίεργοι ιδιοκτήτες, έντομα και μούχλα. Απευθυνθήκαμε σε ενοικιαστές όλων των ηλικιών ζητώντας τους να καταθέσουν τραυματικές εμπειρίες που έχουν ζήσει και να μιλήσουν για το προειδοποιητικό σημάδι το οποίο αποφάσισαν να μην αγνοήσουν ποτέ ξανά. Συχνά, το δράμα διαπλέκεται με το γέλιο.
- 11 ΟΚΤ 2024
– Καλησπέρα, το σπίτι είναι ακόμη διαθέσιμο;
– Ναι, είναι.
– Τέλεια, να περάσω; Μπορείτε τώρα;
Μέσα στη φρενίτιδα που επικραττεί με τα ενοίκια, γνωρίζεις ότι δεν αρκεί να είσαι επίμονος στο ψάξιμο, πρέπει να είσαι και γρήγορος. Εάν δεν το γνωρίζεις, ετοιμάσου να το μάθεις με τον σκληρό τρόπο, όταν συνειδητοποιήσεις ότι αγγελίες που μοιάζουν ευκαιρίες και παραμένουν διαθέσιμες για περισσότερο από 48 ώρες, είναι απάτες. Για όλα τα υπόλοιπα διαμερίσματα (είτε αξιοπρεπή ή όχι), τα ραντεβού κλείνονται εν ριπή οφθαλμού.
Τι συμβαίνει;
Τίποτα άλλο πέρα απ’ τους νόμους της αγοράς και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο το οποίο εφαρμόζεται ακάθεκτα (και) στον τομέα της στεγαστικής πολιτικής στη χώρα μας, παρόλο που το δικαίωμα στη στέγη είναι θεμελιώδες και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Από καιρό, η ζήτηση έχει ξεπεράσει την προσφορά και όσο δεν διορθώνεται αυτή η δυσαναλογία, τόσο εντείνονται τα περιθώρια κερδοσκοπίας.
Λύσεις υπάρχουν.
Ειδικά για την Ελλάδα, που ιστορικά έχει μεγάλο πλεόνασμα ακινήτων και ταυτόχρονα δεν έχει καθόλου κοινωνικό απόθεμα κατοικιών, θα ήταν σωτήριο εάν αξιοποιούνταν για προσφορά κατοικίας τα υφιστάμενα κενά ακίνητα, όπως είχε υπογραμμίσει σε έρευνα επί του θέματος το Eteron.
Αρκεί να αναφέρουμε ότι σημαντικό ποσοστό των κλειστών ακινήτων ανήκει σε δημόσιους φορείς (σύμφωνα με στοιχεία του υπ. Εργασίας, οι φορείς κοινωνικής ασφάλισης διαθέτουν περίπου 1.120 κτίρια σε όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων το 49% είναι κενά). Ιδιαίτερα χρήσιμο θα ήταν να συνέβαινε αυτό στα μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα, όπου αφενός οι ανάγκες είναι πιο μεγάλες και κυμαινόμενες (λόγω φοιτητικού πληθυσμού, τουριστών κ.ά.) και αφετέρου εκεί εντοπίζονται τα μεγαλύτερα ποσοστά εγκαταλελειμμένων και άδειων κτιρίων. Χαρακτηριστικά, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στην απογραφή του 2011 στο Δήμο Αθηναίων το ποσοστό άδειων κτιρίων ανέρχεται στο 31% (πηγή).
Υπό αυτές τις συνθήκες, η αναζήτηση σπιτιού σήμερα μοιάζει περισσότερο με κυνήγι.
Και όπως τρέχεις μέσα στο άγχος να κλείσεις το συμβόλαιο που θα σε κάνει να κοιμάσαι ξανά ήσυχος τα βράδια, είναι πολύ πιθανό να αγνοήσεις τα σημάδια τα οποία αποτελούν red flags – σημάδια όπως μια εκκλησία ή ένα σχολείο κάτω απ’ το σπίτι, φράσεις όπως «εδώ είμαστε μια οικογένεια», «εδώ δεν πληρώνουμε κοινόχρηστα» και «δεν χρειάζεται συμβόλαιο». Σημάδια τα οποία υπάρχουν ήδη από την αγγελία και άλλα τα οποία θα διαπιστώσεις όταν επισκεφθείς πρώτη φορά το σπίτι, εάν ανοίξεις τις ντουλάπες και μυρίσεις υγρασία, αν παρατηρήσεις πολλά απροσδιόριστα «μυγάκια» στο πάτωμα ή αν διαπιστώσεις ότι η πολυκατοικία είναι τίγκα στο AirBnB.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να τρέξεις μακριά!
Ζητήσαμε από φίλους και γνωστούς, συναδέλφους αλλά και κόσμο κάθε ηλικίας με τον οποίον επικοινωνήσαμε μέσω social media, να καταθέσουν εμπειρίες αληθινές (και κατά κύριο λόγο τραυματικές) από τα διαμερίσματα που είχαν νοικιάσει στο παρελθόν. Τους ζητήσαμε να μιλήσουν για το red flag που κάποτε αγνόησαν και αφού έκλεισαν το συμβόλαιο και έμειναν στο διαμέρισμα, υποσχέθηκαν στον εαυτό τους να μην αγνοήσουν ξανά. Ποτέ ξανά. Σε πολλές από τις (27) ιστορίες που συγκεντρώσαμε, πολύ συχνά το δράμα διαπλέκεται με το γέλιο.
«Όταν σου εξηγούν ότι τα έπιπλα θα παραμείνουν στο διαμέρισμα»
Το 2021 κλήθηκα να μετακομίσω, επειδή η ιδιοκτήτρια ήθελε το διαμέρισμα για το παιδί της. Χρειαζόμουν ένα διαμέρισμα να μείνω προσωρινά με τον γιο μου μέχρι να μπει στο πανεπιστήμιο. Έμαθα από φίλη ότι νοικιάζεται ένα σπίτι στα Σεπόλια. Ήταν μικρότερο απ’ το προηγούμενο (από 180 τ.μ. στα 87 τ.μ.) αλλά βιαζόμουν να βρω λύση, γιατί ο χρόνος πίεζε. Όταν το επισκέφθηκα, με ενημέρωσε η ιδιοκτήτρια ότι νοικιάζεται ως έχει, με όλα τα έπιπλα, γιατί δεν θα λείψει για πάντα, σε τρία χρόνια θα επιστρέψει και θέλει να βγάλει κάποια χρήματα αντί να το κρατήσει κλειστό. Έτσι μου είπε.
Εντωμεταξύ, ούτε η αποθήκη του διαμερίσματος ήταν στο συμβόλαιο. Χρειάστηκε να διασκορπίσω τα πράγματά μου σε σπίτια συγγενών και φίλων, και το σημαντικότερο να ζήσω με ένα σωρό αντίκες (μια τραπεζαρία, ένα ξύλινο παραβάν, δύο πολυθρονάκια, ακόμη και το κρεβάτι) που δεν είχαν καμία σχέση με το γούστο μου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν κατάφερα ποτέ να το νιώσω σπίτι μου, δυστυχώς.
– Γεωργία Γρ., ετών 49
«Όταν η πολυκατοικία είναι οικογενειακή»
«Είναι πολύ ήσυχα εδώ, μόνο οικογένειες είμαστε». Μία φράση που τις περισσότερες φορές σημαίνει ότι θα κριθείς για το κοινωνικό σου στάτους (ποιος μπαίνει και βγαίνει στο σπίτι σου και τι ώρα) και για τις επιλογές σου γενικότερα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κλήθηκα να εξηγήσω ότι με τον τότε σύντροφό μου δεν ήμασταν παντρεμένοι.
– Νικολέττα Π., ετών 39
«Όταν σου λένε ότι πρέπει να προσέχεις τα φυτά της πυλωτής»
Όταν σου λένε (ή δεν στο λένε και μάλλον υποθέτουν ότι θα το συμπεράνεις από μόνη σου) πως έχεις υπό την ευθύνη σου τα φυτά στους κοινόχρηστους χώρους, επειδή τυχαίνει να βρίσκονται ακριβώς έξω από το παράθυρό σου. Περιττό να πω ότι εγώ, πάλι, είχα συμπεράνει ότι είναι και αυτά δουλειά του κηπουρού που έρχεται για την υπόλοιπη πυλωτή, και έτσι βρέθηκα με τέσσερις γλάστρες ξερές και έναν ιδιοκτήτη έξαλλο μαζί μου επειδή, όπως είπε, «και να μην πίστευες ότι είναι δουλειά σου, τι θα σου κόστιζε να ρίξεις λίγο νεράκι, ψυχή έχουν κι αυτά».
– Ζέτα Γ., ετών 35
«Όταν οι food editors γράφουν για ένα μαγαζί στη γειτονιά σου»
Ποιος ήρθε πρώτος; Το wine bar ή εσύ; Σε κάθε περίπτωση, το ένα μαγαζί θα φέρει το άλλο και όσο προσπαθείς κατάκοπος από την κούραση να κοιμηθείς, ετοιμάσου να χτυπάνε στα μηνίγγια σου οι μουσικές, οι φούσκες εξαερισμού και η οχλαγωγία. Το πιθανότερο είναι όσο οι άλλοι πίνουν το τρίτο spritz, εσύ θα ξεσπάς σαν την Τασσώ Καββαδία στην Αμαρτία της Ομορφιάς.
– Κώστας Φ., ετών 31
«Όταν η σπιτονοικοκυρά μένει στον επάνω όροφο»
Έμενα δεκαπέντε χρόνια στη Νεάπολη (παλιά, τότε που ήταν η καλύτερη γειτονιά του κόσμου και έβρισκες πάρκινγκ) και έχω να πω πως εάν ποτέ κλείσετε διαμέρισμα και η σπιτονοικοκυρά είναι θεούσα και single, φροντίστε απλά να μη μένει στον από πάνω όροφο. Ειδάλλως, θα σας χτυπάει το κουδούνι όποτε έχετε κόσμο σπίτι (ακόμη και αν παίζετε σκάκι), λέγοντας ότι είναι καλύτερα να πάτε με τον φίλο σας σε κάποιο ζαχαροπλαστείο να φάτε πάστες. Είναι η kill joy σπιτονοικοκυρά που κανείς δεν ζήτησε.
– Ζωή Δ., ετών 44 ετών
«Όταν το σπίτι είναι δίπλα σε σταθμό ΗΣΑΠ»
Έζησα επτά χρόνια σε ένα τριάρι στην Κωνσταντινουπόλεως. Κάθε βράδυ περίμενα να περάσει η εμπορική αμαξοστοιχία. Πήγαινε τόσο αργά και έκανε τόσο θόρυβο, που ήταν βέβαιο ότι θα με ξυπνήσει και μετά θα πάω σερί στη δουλειά.
– Μάρθα Γκ., ετών 42
«Όταν έχει πολλές σκάλες στην είσοδο»
Το πιθανότερο είναι στην αρχή να μη δώσεις καμία σημασία. Όταν όμως αρχίζεις να κουβαλάς ψώνια, βαλίτσες, καρότσι ή (και όλα μαζί) με ένα νήπιο, τότε το πράγμα δυσκολεύει. Ένα σοβαρό πέσιμο (σχεδόν βουτιά με το κεφάλι) καθώς μια μέρα κατέβαινα για τη συνηθισμένη βόλτα με τον σκύλο μου, με έκανε να βλέπω σκάλες και να τρέμω.
– Ναταλία Γ., ετών 34
«Όταν σου λένε ότι δεν χρειάζεται να υπογράψεις συμβόλαιο»
Την ημέρα υπογραφής του συμβολαίου ο ιδιοκτήτης προθυμοποιήθηκε να περνάει ο ίδιος να εισπράττει το ενοίκιο «για να μην μπλέκουμε με τράπεζες και πληρώνεις κερατιάτικα». Δέχτηκα, πολύ κακώς. Διότι ο παρεμβατικός και αδιάκριτος, όπως αποδείχθηκε, κύριος Γ. ερχόταν πάντα χωρίς προειδοποίηση, με το που άνοιγα την πόρτα μπούκαρε στο σπίτι και άρχιζε να τσεκάρει δεξιά κι αριστερά, άνοιγε τους λογαριασμούς που έβρισκε στην είσοδο για να ελέγξει αν τους πληρώνω – και γενικώς ήταν μια διαρκής πηγή γκρίνιας και ενόχλησης το μικρό διάστημα που πέρασα στο σπίτι του στα Εξάρχεια.
– Στρατής Μπ., ετών 55
«Όταν σου λένε, εδώ δεν υπάρχουν κοινόχρηστα»
Ένα τέτοιο νέο θα ήταν μάλλον ευχάριστο στους περισσότερους υποψήφιους ενοικιαστές, αλλά εγκυμονεί κινδύνους που ενδέχεται να σε οδηγήσουν μέχρι και στο δικαστήριο. Να εξηγήσω. Μένω σε μια μεγάλη πολυκατοικία με πολλά διαμερίσματα και επαγγελματικούς χώρους, όπου εδώ και τριάντα χρόνια δεν έχει πληρώσει κανείς μας κοινόχρηστα. Ώσπου συνέβη το μοιραίο. Ένα βράδυ του προηγούμενου Μαρτίου, ξεκόλλησαν κομμάτια μπετόν από τη μαρκίζα και προσγειώθηκαν στον δρόμο. Το κτίριο άρχισε να διαλύεται.
Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα, αλλά προκλήθηκε σοβαρή ζημιά σε σταθμευμένο όχημα. Γνωρίζω ότι όλοι οι ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας λένε στους ενοικιαστές τους ότι εδώ δεν υπάρχουν κοινόχρηστα, δεν πληρώνουμε. Ούτε διαχειριστής είχε ποτέ οριστεί μέχρι το συμβάν. Τώρα αρχίσαμε να κάνουμε συνελεύσεις. Αυτό σημαίνει ότι για δεκαετίες δεν είχε γίνει η παραμικρή εργασία συντήρησης και μόνωσης στο κτίριο, βάζοντας ουσιαστικά σε κίνδυνο όλους τους ενοίκους.
– Τούλα Μ., ετών 37
«Όταν βλέπεις στο πάτωμα πολλά απροσδιόριστα μυγάκια»
Δουλεύω εδώ και χρόνια remote σε εταιρεία του εξωτερικού και κάποια φάση θέλησα να κατέβω να ζήσω στην Αθήνα. Είδα μια αγγελία για Καλλιθέα. Το σπίτι ήταν ιδανικό. Ένα πάρα πολύ όμορφο δυάρι, στον 6ο όροφο. Φοβερά καλοδιατηρημένο. Το μόνο περίεργο που παρατήρησα όταν πήγα να το δω, ήταν τα πολλά μικρά απροσδιόριστα «μυγάκια» που βρήκα στο πάτωμα. Τα οποία, εν τέλει, δεν ήταν μυγάκια, αλλά μικρές κατσαρίδες. Να μην τα πολυλογώ, το πρόβλημα δεν λύθηκε ούτε με επανειλημμένες απεντομώσεις (που ευτυχώς κάλυψε η σπιτονοικοκυρά μου). Απ’ ό,τι φάνηκε, οι ντουλάπες από πίσω είχαν ένα μικρό κενό με τον τοίχο και εκεί (από ένα χιλιοστό χαραμάδα) εκείνες πετούσαν τα αυγά τους και εκκολάπτονταν. Όπως καταλαβαίνετε, έγινα εξπέρ στο θέμα. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
– Μαρία Ντ., ετών 31
«Όταν δεν σου δείχνουν απόδειξη κοινοχρήστων»
«Πριν χρόνια είχαμε νοικιάσει μια “μεζονέτα” στα ψηλά των Εξαρχείων. Ήταν στην ουσία δύο γκαρσονιέρες, 4ου και 5ου ορόφου, τις οποίες ο ιδιοκτήτης είχε ενώσει με εσωτερική σκάλα. Μας άρεσε το σπίτι και δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες. Όμως, πολύ γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να πληρώνουμε τα κοινόχρηστα δύο ξεχωριστών σπιτιών, τα οποία με τη θέρμανση έφταναν σχεδόν το ύψος του ενοικίου. Από τότε επιμένω να δω απόδειξη κοινοχρήστων (κατά προτίμηση χειμωνιάτικων), ακόμη και αν εκείνη την ώρα λένε ότι δεν την έχουν εύκαιρη.»
– Στέλλα Κ., ετών 46
«Όταν έχει στην ίδια πολυκατοικία διαμερίσματα που λειτουργούν ως AirBnB»
«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην το καταλάβεις έγκαιρα και φυσικά κανένας ιδιοκτήτης δεν θα σε ενημερώσει. Αλλά θα σιγουρευτείς πολύ γρήγορα αφού εγκατασταθείς στο σπίτι και πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ακούς σομιέδες να τρίζουν ρυθμικά και βρισιές σε ακατανόητες γλώσσες.»
– Παναγιώτης Ζ., ετών 29
«Όταν μυρίζει μούχλα στον διάδρομο»
«Ενδέχεται να σε διαβεβαιώνουν οι ιδιοκτήτες ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και ότι είναι η ιδέα σου. Αλλά πρέπει να εξετάσεις με κάθε προσοχή το ενδεχόμενο υγρασίας, γιατί εάν υπάρχει, τότε είσαι καταδικασμένος. Την έχω πατήσει από οικογενειακό (υποτίθεται) φίλο μεσίτη που είχε αναλάβει τα ακίνητα ενός Ολλανδού στην περιοχή της Καλαμαριάς. Τα σπίτια αυτά ήταν εργατικές κατοικίες (χρονολογίας δεκαετίας του ’50), και όταν τα ανέλαβε, τα έβαψε. Μέχρι να καταλάβουμε ότι ήταν τίγκα στη μούχλα, είχα πάθει αλλεργικό άσθμα και έκζεμα, ενώ το ακόμη χειρότερο ήταν πως είχα νεογέννητο και όλο αυτό συνέβη μέσα στην καραντίνα.
Αφότου φύγαμε από εκείνο το σπίτι, πέτυχα μια αγγελία που φαινόταν ευκαιρία – σπίτι σε όροφο, με θέα το δάσος, σε χαμηλή τιμή. Με το που μπήκα μέσα, το οίκημα μύριζε ολόκληρο μούχλα, αλλά δεν βρήκα σημάδια υγρασίας στο διαμέρισμα. Σημείωση: Αν έχει υγρασία όλος ο όροφος, είναι αδύνατον να μην έχει το δικό σου διαμέρισμα. Τελικά, πώς τα έφερε η μοίρα, την ημέρα που ήταν κανονισμένο να υπογράψουμε το συμβόλαιο, η μεσίτρια άργησε στο ραντεβού και πέτυχα μια νοικάρισα απ’ το διπλανό διαμέρισμα – μου είπε ότι είναι στα δικαστήρια με τον (ίδιο) ιδιοκτήτη γιατί το σπίτι που της νοίκιασε έχει όλο μούχλα μέσα και της χάλασαν μέχρι και τα ρούχα στη ντουλάπα. Έφυγα τρέχοντας. Προσοχή, παιδιά. Όσο φτηνό και να είναι το ενοίκιο, σε χρόνο ρεκόρ θα τα δώσετε σε γιατρούς.»
– Αφροδίτη Γ., ετών 31
«Όταν ο ιδιοκτήτης σού λέει ότι το καλοκαίρι θα το κάνει AirBnB»
«Φθινόπωρο του 2023. Γυρνάμε εγώ και ο κολλητός μου από το εξωτερικό και ψάχνουμε σπίτι στην Αθήνα. Από word of mouth βρίσκουμε ένα πολύ ωραίο διαμερισματάκι στην Πλάκα. Κακή μόνωση, λίγες κατσαριδούλες, μάτσο-ομοφοβικός τύπος από πάνω, αλλά η τρομερή θέα στην Ακρόπολη τα επισκιάζει όλα Το μόνο θέμα; Δεν παίζει συμβόλαιο και μας ζητάει εξαρχής να αποχωρήσουμε στα τέλη Μαΐου για να κάνει το σπίτι AirBnB το καλοκαίρι. Όταν τελικά έφτασε αυτή η ώρα, ο φίλος μου έπρεπε να σκορπίσει τα πράγματα του σε σπίτια φίλων και γνωστών (θα έλειπε απ’ την Αθήνα), ενώ εγώ έπρεπε να τρέξω να βρω κάποιον να με φιλοξενήσει, σαν λύση έκτακτης ανάγκης.»
– Γιώργος Π., ετών 28
«Όταν ο μεσίτης δε σε αφήνει να ανέβεις απ’ τη σκάλα στον 1ο όροφο»
Ψάχνοντας για το τελευταίο μου σπίτι είχα την τύχη να αποκτήσω υλικό για ένα podcast, ένα stand-up και τουλάχιστον μία horror ταινία μικρού μήκους. Αλλά το μεγαλύτερο red flag για να τρέξεις μακριά, είναι όταν κάποιος αποφεύγει να σου δώσει πρόσβαση σε οποιονδήποτε χώρο. Σε σπίτι στο Κουκάκι με ύποπτα χαμηλό ενοίκιο (€450 δηλαδή, μη φαντάζεστε καμιά ευκαιρία), ο μεσίτης επέμεινε υπερβολικά μεν, ευγενικά δε, να πάρω το μικροσκοπικό ασανσέρ για τον 1ο όροφο αντί να τον ακολουθήσω στις σκάλες. Μπορεί να ήθελε να μη με κουράσει – ή ίσως να μη δω τη βρώμα και τις ρωγμές από σεισμό στους τοίχους, λέω εγώ τώρα.
Σε άλλη επιτυχία αντίστοιχης τιμής στο Γουδί, το master υπνοδωμάτιο (το οποίο σύμφωνα με την ιδιοκτήτρια «είναι ίδιο με αυτό, δε χρειάζεται να το δεις»), έκρυβε τελικά έναν ημίγυμνο κύριο με τον σκύλο του σε μεσημεριανή σιέστα στο πάτωμα, άγνωστο για ποια αιτία ή αφορμή. Μέχρι να ξυπνήσουν, εγώ είχα φτάσει τρέχοντας στα Πατήσια.
– Άννα Φ., ετών 29
«Όταν το σπίτι βρίσκεται σε απότομη ανηφόρα»
Είδα το σπίτι και μου φάνηκε φοβερή περίπτωση σε έναν ανηφορικό μεν δρόμο, αλλά ήσυχο, εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου. Όταν μετακόμισα, όμως, ένα πρωί του Σεπτεμβρίου, συνειδητοποίησα ότι ο δρόμος δεν ήταν ήσυχος, για την ακρίβεια, ήταν ένας μάλλον πολυσύχναστος μονόδρομος που εξακολουθούσε να παραμένει ανηφορικός. Το αποτέλεσμα ήταν θεαματικά διαφορετικό. Τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν με ψηλές στροφές. Κι ο θόρυβος, να ξέρετε, είναι υπαρκτή οντότητα μέσα στο σπίτι, χαιρετιόμαστε από το πρωί στις 5 –γιατί κάποιος πρέπει να είναι κάγκουρας από τόσο νωρίς, είναι δύσκολη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει– ως το βράδυ στις 11 – γιατί κάποια στιγμή πρέπει να κοιμηθεί και αυτός ο άνθρωπος, έχει δύσκολη δουλειά το πρωί.
– Αριστοτέλης Ρ., ετών 48
«Όταν η αγγελία αναφέρει ότι επιτρέπονται μόνο μικρόσωμα κατοικίδια»
Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Έχεις κατοικίδιο; Το λες από το πρώτο λεπτό επικοινωνίας με τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος. Αν αρχίσει τις κόνξες (π.χ. «στο καταστατικό της πολυκατοικίας απαγορεύονται», «πόσα κιλά είναι», «είναι μικρόσωμο ή μεγάλο»), τον ευχαριστείς ευγενικά και κλείνεις το τηλέφωνο. Διαφορετικά, ακόμα και αν τα βρείτε στις διαπραγματεύσεις, μαζί με το συμβόλαιο ενοικίασης υπογράφεις μια καθημερινότητα γεμάτη οχλήσεις, ακόμα και για τους πλέον ασήμαντους λόγους. Έχω ακούσει παράνοια μέχρι και ότι μπλόκαρε η λειτουργία του ανελκυστήρα από τις τρίχες του σκύλου μου. Εντωμεταξύ, φαντάσου να ήταν κανένα Αγίου Βερνάρδου η Μισιρλού. Θα έλεγαν ότι φταίει για τον κορονοϊό.
– Νίκη Μπ., ετών 32
«Όταν τα υδραυλικά είναι από το ’70»
Σπίτι βρήκα σχετικά εύκολα μέσω γνωστής, και μάλιστα στο Παγκράτι. Ένα παλιό ισόγειο διαμέρισμα, πολύ πιο οικονομικό από όσα έπαιζαν στη γειτονιά. Τον πρώτο καιρό όλα ήταν τέλεια. Όπως συμβαίνει και στις φρέσκιες σχέσεις. Μετά, βγήκαν τα προβλήματα. Και τα προβλήματα ήταν πολλά. Και κυρίως, υδραυλικά. Από ένα σημείο και μετά, δεν ήξερα από πού θα σκάσει το κακό. Πρώτα ήταν το καζανάκι (άντε να πείσεις τον ιδιοκτήτη ότι πρέπει να βάλουμε νέο). Λίγο καιρό αργότερα, χαλάει και το ντουζ- σταμάτησε να στρίβει η βρύση. Ώσπου μια μέρα άρχισε να τρέχει νερό μέσα απ’ τον τοίχο. Θαύμα, είπα. O τοίχος που δακρύζει. Μου κόπηκε το γέλιο, όταν γέμιζα κουβάδες για να καταφέρω να κάνω ένα μπάνιο.
– Σταύρος Κ., ετών 28
«Όταν το σπίτι έχει κήπο (αλλά δεν είναι μονοκατοικία)»
Ο ενθουσιασμός μου που είχα βρει σπίτι με αυλή στο κέντρο της Αθήνας δεν περιγραφόταν. Εξακολουθώ να είμαι πολύ ικανοποιημένη με την επιλογή μου, και η αυλή όντως δίνει μία τελείως διαφορετική αίσθηση στο διαμέρισμα, ωστόσο δεν είχα υπολογίσει ότι ο χώρος αυτός θα χρησίμευε σαν σκουπιδότοπος για τους επάνω ορόφους. Έχω βρει (και μαζέψει) από αποτσίγαρα και υγρά χαρτιά αγνώστου προελεύσεως, μέχρι εσώρουχα, μπαλόνια (!) και συσκευασίες junk food που πέφτουν από τα μπαλκόνια τους, τις απλώστρες τους, τις σκούπες τους. Ναι, καλά διάβασες: Έχω μαζέψει μέχρι και εξάρτημα broom σκούπας, το οποίο μάλιστα δεν αναζήτησε ποτέ κανείς. Κάπως έτσι, η αυλή έγινε ένας πονοκέφαλος που δεν είχα υπολογίσει.
– Ιωσηφίνα Γ., ετών 36
«Όταν έχει στο ισόγειο σχολή πολεμικών τεχνών»
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα πόσο θόρυβο παράγει μια σχολή πολεμικών τεχνών – του παγκρατίου αθλήματος, εν προκειμένω! Δεν είναι μόνο οι ιαχές των παιδιών και τα παραγγέλματα του δασκάλου (πολύ αγριευτικά για τα γούστα μου), αλλά και αυτός ο υπόκωφος γδούπος από τα σώματα στο πάτωμα, που φτάνει σαν παλμός μέχρι τον 4ο όροφο όπου μένω. Οι γονείς που περιμένουν τα παιδιά τους να σχολάσουν στην είσοδο, αν εξαιρέσεις τα αποτσίγαρα και τους μισοτελειωμένους καφέδες που αφήνουν πίσω, είναι μια μάλλον ευχάριστη ζωηρή νότα.
– Ρόζα Κ., ετών 46
«Όταν το σπίτι είναι κοντά σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας»
Στη δεύτερη καραντίνα, το φθινόπωρο του 2021, αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να μετακομίσουμε, καθώς το συμβόλαιο του διαμερίσματος όπου μέναμε έληγε και ο ιδιοκτήτης ήθελε το οίκημα για την κόρη του. Είδαμε πολλά διαμερίσματα, στέλνοντας το κλασικό 6 σε sms. Βρήκαμε το ιδανικό στον Άλιμο. Είχε και θέα στη θάλασσα, κάτι που μάλλον μας μάγεψε και αγνοήσαμε ένα από τα πιο βασικά red flags όταν ψάχνεις να νοικιάσεις: το διαμέρισμα ήταν σε κάθετο στενό στη Λεωφόρο Ποσειδώνος, που σημαίνει κίνηση, κορναρίσματα, φασαρία.
Ίσως ευθύνεται και το γεγονός ότι είδαμε το σπίτι ένα πρωί, σε ώρες αιχμής που η κίνηση είναι σημειωτόν. Και δεν σκεφτήκαμε ότι στην ίδια λεωφόρο το βράδυ θα τρέχουν οχήματα με πειραγμένες εξατμίσεις λες και προσπαθούν να πιάσουν την ταχύτητα του φωτός. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, μετακομίσαμε.
– Χριστίνα Κ., ετών 40
«Όταν έχει εκκλησία στο ίδιο στενό»
Στην online αγγελία έγραφε πλησίον κεντρικού δρόμου και στάσης λεωφορείων και τρόλεϊ. Το ότι βρισκόταν πλησίον και εκκλησίας είχε παραλειφθεί – για ευνόητους λόγους. Το διαμέρισμα ήταν πράγματι πολύ όμορφο (όπως ακριβώς στις φωτογραφίες), φωτεινό, μερικώς ανακαινισμένο, στον 3ο όροφο, με άνετο μπαλκόνι, απρόσκοπτη θέα και σε καλή τιμή σε σχέση με τα τετραγωνικά του για τα δεδομένα της εποχής. Και για να είμαι ειλικρινής, ενώ παρατήρησα το καμπαναριό ακριβώς απέναντι, δεν έδωσα πολύ σημασία. Σκέφτηκα, σιγά μωρέ, πόσο συχνά μπορεί να χτυπάει η καμπάνα.
Τελικά, όπως αποδείχθηκε μπορεί να χτυπά ακόμα και καθημερινά. Και τις Κυριακές σταθερά στις 7:30 εγερτήριο. Κόντευα να πάθω νευρικό κλονισμό. Καμπάνες χτυπούσαν μέσα στο κεφάλι μου. Απηυδισμένη από την κατάσταση, επικοινώνησα με τον πάτερ και ευτυχώς έγινε μια υποχώρηση. Το εγερτήριο πήγε στις 8:00.
– Βανέσα Φ., ετών 28
«Όταν από κάτω υπάρχει (ολοήμερο) σχολείο»
Έτυχε να νοικιάσω το σπίτι όσο το διπλανό οικόπεδο ήταν ακόμη άχτιστο. Έναν χρόνο μετά έγινε ολοήμερο σχολείο (για τεχνικά επαγγέλματα) και εγώ, ενώ ήμουν στην πιο ανέμελη φάση της ζωής μου, φοιτητής, ήμουν αναγκασμένος να ξυπνάω καθημερινά στις οκτώ. Τα κουδούνια χτύπαγαν ανά μία ώρα και το βράδυ δεν υπήρχε καμία ησυχία από τις φωνές και τις εξατμίσεις από τα μηχανάκια. Μια νύχτα, άκουσα σειρήνες ασθενοφόρου – είχαν τσακωθεί άγρια δύο παιδιά και έπεσαν μαχαιριές.
– Θοδωρής Κ., ετών 40
«Όταν ο ιδιοκτήτης έχει βάλει διαχειριστή να εισπράττει τα ενοίκια»
Έμενα στο Νέο Φάληρο από το 1999 μέχρι το 2019, μια ολόκληρη ζωή. Στο ίδιο σπίτι έμεναν οι γονείς μου από πιο παλιά. Το Νέο Φάληρο ήταν τότε σαν ένα μικρό χωριό, τους γνωρίζαμε όλους. Έτσι γνωρίζαμε και ότι ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας που μέναμε είχε πολλές πολυκατοικίες στην περιοχές, στις οποίες έβαζε διαχειριστές να εισπράττουν τα ενοίκια. Πάντα στο χέρι και τα διπλά απ’ όσα έγραφαν οι αποδείξεις. Ποτέ δεν γνωρίσαμε, ούτε είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τους κανονικούς ιδιοκτήτες. Τους ξέραμε μόνο φατσικά. Εντωμεταξύ, τα σπίτια όλα ήταν χρέπια. Ό,τι χαλούσε δεν ξαναφτιαχνόταν. Είδα να νοικιάζεται διαμέρισμα που είχε τρύπα στην πόρτα του μπάνιου αρκετή για να χωρέσει άνθρωπος. Λογικά, η οδηγία στους διαχειριστές θα ήταν να μη χαλάσουν ούτε ευρώ. Αλλά με αυτούς ανάμεσα, ήταν αδύνατο να πιέσουμε τους ιδιοκτήτες. Ήταν σαν χαλασμένο τηλέφωνο.
– Γεωργία Αγγ,, ετών 58
«Όταν έχει άδειο κατάστημα στο ισόγειο»
Την ημέρα που υπέγραφα το συμβόλαιο, ανακάλυψα ότι αυτό που φαινόταν κλειστό κατάστημα στο ισόγειο της πολυκατοικίας (ένας απλοϊκός χώρος χωρίς ταμπέλα, χωρίς τραπέζια) ήταν ένας πολυχώρος τέχνης. Ο ιδιοκτήτης με διαβεβαίωσε ότι δεν είχαν υπάρξει ποτέ προβλήματα ποτέ. Τελικά, έμαθα (με τον σκληρό τρόπο) ότι ο πολυχώρος τέχνης ήταν λαϊβάδικο, που ευτυχώς για εμένα θα έκλεινε σε δύο μήνες. Κι όντως, έκλεισε, για να γίνει αργότερα (υποτίθεται) ένα wine delicatessen με ωράριο καταστημάτων, το οποίο τελικά έγινε κανονικότατο μπαρ με διεύρυνση ωραρίου, μάλιστα, από τον Δήμο. Η περιοχή πήρε hype και μέσα σε ενάμιση χρόνο άνοιξαν ακόμη τρία μαγαζιά σε κοντινή απόσταση, όλα μικροσκοπικά, με τον κόσμο να κάθεται στον δρόμο ως αργά. Όλα αυτά σε μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά του Νέου Κόσμου, χωρίς ηχομόνωση, χωρίς διπλά τζάμια.
– Αλεξάνδρα Λ., ετών 25
«Όταν μαθαίνεις ότι οι γραμμές των σταθερών είναι μπλεγμένες»
Στην περιοχή του κέντρου όπου μεγάλωσα και αρνούμαι να αποχωριστώ, είναι κοινό μυστικό ότι το σήμα των κινητών είναι δυσεύρετο. Τι συμβαίνει, όμως, όταν μετακομίζεις σε πολυκατοικία όπου οι ένοικοι μοιράζονται ακόμα ένα κοινό μυστικό το οποίο σχετίζεται με την επικοινωνία με τον έξω κόσμο; Όταν δηλαδή οι γραμμές των σταθερών τηλεφώνων είναι μπλεγμένες; Να εξηγήσω: όταν βρήκα το σπίτι που έψαχνα στην περιοχή του Γκύζη, πριν καν ακόμα μετακομίσω κανονικά στο διαμέρισμα, έτρεξα όλες τις απαραίτητες αιτήσεις για μεταφορά σταθερού τηλεφώνου και εγκατάσταση ίντερνετ (οι προηγούμενοι ένοικοι ήταν ηλικιωμένοι και δεν είχαν επαφή με την τεχνολογία), σε μια εποχή που όλοι κάναμε τηλεργασία.
Και ενώ η πρώτη αίτηση δρομολογήθηκε γρήγορα και απέκτησα γραμμή σταθερού τηλεφώνου, λάμβανα ξαφνικά τις κλήσεις της κυρίας του 1ου ορόφου. Η δική μου γραμμή έμαθα χτυπούσε στον 4ο.“Ε, μια παρέα είμαστε εδώ”, μου απάντησαν με αψυχολόγητη ψυχραιμία. Όπως έμαθα αργότερα, οι θέσεις στα ΚΑΦΑΟ είχαν γεμίσει και όταν προστέθηκε η δική μου γραμμή, όλες μπερδεύτηκαν. Εάν όχι όλες, σίγουρα το 60%. Να μην τα πολυλογώ, λόγω αυτού άργησε να έρθει το ίντερνετ και έτσι παρέμεινα για περίπου τρεισήμισι μήνες να δουλεύω από την τραπεζαρία του πατρικού μου, πληρώνοντας κανονικά το ενοίκιο. Τέλειο;
– Βασιλική Γ., ετών 35
«Όταν ο ιδιοκτήτης το νοικιάζει για πρώτη φορά»
Στη θεωρία, ακούγεται καλό σενάριο, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να είναι το εντελώς αντίθετο. Αρχικά, μέναμε σε μια γκαρσονιέρα στο Παγκράτι, ώσπου ήρθε η καραντίνα και λαλήσαμε. Αποφασίσαμε ότι δεν είναι άσχημη λίγη αποκέντρωση. Βρήκαμε μια ωραία μονοκατοικία με κήπο στη Ραφήνα, μόνο που η αγγελία έλεγε ότι έπρεπε να φροντίζουμε και τον σκύλο. Όταν επικοινωνήσαμε με την ιδιοκτήτρια, μάθαμε ότι εκεί έμενε η μητέρα της (η οποία πλέον δεν ζούσε) και ότι είχε απομείνει στο σπίτι ο σκύλος της.
Εμείς ως φιλοζωοι, δεν είχαμε πρόβλημα. Ήταν γεράκος ο κακομοίρης. Αλλού ήταν το πρόβλημα. Με πρόσχημα τον σκύλο, η ιδιοκτήτρια ερχόταν συνέχεια στο σπίτι, σχεδόν κάθε μήνα. Και όλο τον υπόλοιπο καιρό, μας έπαιρνε τηλέφωνα. Εντωμεταξύ, μας είχε παραδώσει το σπίτι χωρίς να αφαιρέσει τίποτα από μέσα – πράγματα στην ντουλάπα, πιατικά, γυαλικά, έπιπλα, όλα. Και άφηνε σπόντες όποτε ερχόταν και έβλεπε ότι κάτι είχαμε αλλάξει ή άμα δεν κλαδεύαμε τον κήπο. Είχε attitude σαν μας παραχωρούσε το σπίτι, ενώ πληρώναμε κανονικά. Μας έβλεπες μάλλον σαν επιστάτες.
– Δήμητρα Χ., ετών 50
