Τα στοιχειωμένα σπίτια της Αθήνας

Οι γειτονιές της Αθήνας αλλάζουν συνεχώς. Παλιά κτίρια κατεδαφίζονται και στη θέση τους μπαίνουν ψηλές πολυκατοικίες, σχεδόν ολόιδιες μεταξύ τους. Με μια βόλτα όμως, θα δούμε κάποια σπίτια που στέκουν αγέρωχα στον χρόνο. Τα πιο πολλά εγκαταλελειμμένα, αλλά με πλούσια ιστορία πίσω τους. Αρχοντικά μοναδικής αρχιτεκτονικής που κάποτε τα σαλόνια και τα δωμάτιά έσφυζαν από ζωή.

Πολλά από αυτά τα πλέον άδεια σπίτια θεωρούνται στοιχειωμένα, γεγονός που απλά προσδίδει κι άλλο μυστήριο στον μύθο τους. Σύμφωνα, με τον συγγραφέα Κώστα Στοφόρο, πολλές από αυτές τις πολυτελείς επαύλεις χρησιμοποιήθηκαν από τις κατοχικές γερμανικές δυνάμεις, γεγονός που έκανε τους Αθηναίους να τα θεωρούν καταραμένα και να μη θέλουν να τα πλησιάσουν. Άλλα πάλι θεωρήθηκαν στοιχειωμένα, λόγω του χαρακτήρα των τελευταίων ιδιοκτητών τους.

Σμολένσκι 4 στο Νέο Φάληρο

Το σπίτι αυτό που είναι γνωστός και ως «Πύργος των Ονείρων» ανήκε στον Κυριάκο Κουρτάλη, γιο γνωστού υφασματέμπορα και ένας από τους μύθους που το περιβάλλουν είναι πως στα τελευταία χρόνια της ζωής του «οδηγήθηκε στην τρέλα», αφού πρώτα χρεοκόπησε. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης της πολυτελούς κατοικίας του Νέο Φαλήρου φιλοδοξούσε να γίνει δήμαρχος, γι’ αυτό και πολλοί τον φώναζαν «Δήμαρχο». Άλλες πληροφορίες τον θέλουν να είχε όνειρο να γίνει τενόρος, αλλά τον εμπόδισε ο πατέρας του, που δε θεωρούσε κατάλληλη πορεία για τον γιο του το τραγούδι. Μάλιστα, πολλοί γείτονές του έλεγαν ότι συνήθιζε να βγαίνει στην κουπαστή ντυμένος με βρώμικα, αλλά πολυτελή ρούχα για να τραγουδάει άριες στους περαστικούς.

Τις τελευταίες μέρες της ζωής του, ο Κωνσταντίνος Κουρτάλης τις πέρασε κλεισμένος στο αρχοντικό της οικογένειάς του, χωρίς φίλους και επισκέπτες. Ο τριώροφος λιθόκτιστος πύργος που χτίστηκε τον 19ο αιώνα, παραμένει πια ακατοίκητος και εγκαταλελειμμένος, ενώ είναι σε αρκετά κακή κατάσταση, παρόλο που το 1987 κηρύχτηκε διατηρητέος.

Το σπίτι της ζωγράφου

Πρόκειται για ένα από τα πιο εντυπωσιακά κτίσματα της Καλλιθέας, η ιστορία που κρύβει από πίσω του όμως είναι τραγική. Το νεοκλασικό που χτίστηκε πριν το 1900, ανήκε στη ζωγράφο Σοφία Λασκαρίδου, κόρη γνωστού εμπόρου της εποχής και σημαδεύτηκε από την ιστορία αγάπης που είχε με τον λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλο. Εκείνος ήταν παράφορα ερωτευμένος μαζί της και παρόλο που και η νεαρή καλλιτέχνης έτρεφε ανάλογα συναισθήματα, δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στον έρωτά.

Το τελειωτικό χτύπημα για τον Γιαννόπουλο ήρθε όταν η Λασκαρίδου αρνήθηκε την πρόταση γάμου που της έκανε και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του, πέφτοντας με το άλογο του στον Σκαραμαγκά. Η Σοφία δεν άντεχε να ζει με τις τύψεις για τον άδικο χαμό του Περικλή και έτσι επέλεξε να σφραγίσει όλες τις πόρτες του σπιτιού, ενώ λέγεται πως μέχρι το τέλος της ζωής της περιφερόταν στους διαδρόμους μουρμουρίζοντας το όνομά του.

Έπαυλη Καζούλη

Χτίστηκε στην Κηφισιά στα τέλη του 19ου αιώνα και είναι εκλεκιστικού ρυθμού. Ανήκε στον Αιγυπτιώτη επιχειρηματία Νίκο Καζούλη που τη χρησιμοποιούσε ως θερινή κατοικία, ενώ σήμερα έχει περάσει στα χέρια του ελληνικού δημοσίου. Τελευταίοι κάτοικοί της ήταν η κόρη του επιχειρηματία, Ιωάννα Καζούλη και ο αρχιτέκτων σύζυγός της, Παναγιώτης Αριστόφρων. Το 1970 έγιναν εδώ κάποια από τα γυρίσματα της ταινίας «Υπολοχαγός Νατάσα» με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Η «στοιχειωμένη έπαυλη» της Κηφισιάς, που είχε χτιστεί πάνω σε τούρκικο νεκροταφείο, είχε επιταχθεί από τους Ναζί στα χρόνια της κατοχής. Οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν τα δωμάτιά της για να βασανίζουν τους Έλληνες αντιστασιακούς. 12 άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους στο αρχοντικό του Καζούλη και οι αστικοί μύθοι θέλουν τα φαντάσματά τους να περιφέρονται ακόμα στους διαδρόμους του.

Το σπίτι της Τζίνα Μπαχάουερ στο Χαλάνδρι

Η σπουδαία πιανίστρια ήταν κόρη ενός Αυστριακού και μιας Ιταλίδας, αλλά γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1913 και πέρασε στη χώρα μας όλη της τη ζωή. Ήταν εδώ άλλωστε, που γνώρισε τις πρώτες της διακρίσεις πριν ανοίξει τα φτερά της και παίξει στις μεγάλες σκηνές της Ευρώπης.

Στο σπίτι που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Προφήτη Ηλία και Μάρκου Μπότσαρη, η Τζίνα Μπαχάουερ πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Ήταν εκεί που το 1976 τη βρήκε νεκρή ο δεύτερος σύζυγός της, Άλεκ Σέρμαν. Μάλιστα, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς αναμενόταν να εμφανιστεί στο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η Μπαχάουερ είχε σταματήσει να παίζει μουσική στα χρόνια της δικτατορίας, της άρεσε όμως να καλεί φίλους στο σπίτι της και να παίζει για εκείνους.

Η μονοκατοικία του ζεύγους είναι πια έρημη και αφημένη, ενώ ο μύθος λέει πως από μέσα ακούγονται θόρυβοι, αλλά και ήχοι που μοιάζουν να βγαίνουν από πλήκτρα πιάνου. Κάποιοι κάτοικοι της περιοχής ισχυρίζονται πως έχουν δει μια μαυροντυμένη γυναίκα να κυκλοφορεί εκεί.

Το οίκημα του Αθανασόπουλου

Στην περιοχή του Χαροκόπου στην Καλλιθέα, έλαβε χώρα ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα του προηγούμενου αιώνα. Ο Δημήτρης Αθανασόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους εργολάβους της Αθήνας τη δεκαετία του 1920, βρήκε τραγικό θάνατο στα χέρια της γυναίκας και της πεθεράς του.

Ο γεννημένος στην Αρκαδία, Αθανασόπουλος, είχε έρθει στην Αθήνα για να σπουδάσει και μετά τη θητεία του στον στρατό παντρεύτηκε τη Σοφία Κάστρου. Οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές και επιδεινώθηκαν όταν ο Αθανασόπουλος άρχισε να έχει και οικονομικά προβλήματα. Μάλιστα, τους τελευταίους έξι μήνες ο εργολάβος δεν έμενε σπίτι του, αλλά σε ξενοδοχείο. Ένα βράδυ όμως επέστρεψε μεθυσμένος στο πολυτελές οίκημα όπου έμενε η σύζυγός του με τη μητέρα της και τα τρία τους παιδιά. Εκείνο έμελλε να είναι και το τελευταίο βράδυ της ζωής του.

Η Σοφία με τη βοήθεια της μητέρας της, Άρτεμις Κάστρου και ενός ξαδέλφου της, του 19χρονου Δημήτρη Μόσκιος, που σύμφωνα με δημοσιεύματα ήταν ερωτευμένος μαζί της κόρη της ξαδέρφης του, δολοφόνησαν τον Αθανασόπουλο και τεμάχισαν το πτώμα του, που βρέθηκε μερικές μέρες αργότερα στις όχθες του Κηφισού. Αφορμή για τον φόνο στάθηκε ο βιασμός της Σοφίας από τον σύζυγό της, που σύμφωνα με τον τύπο της εποχής, την κακοποιούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου τους.

Σύμφωνα με τον αστικό μύθο που περιβάλει το έγκλημα της Χαροκόπου, τα βράδια ακούγονται από το οίκημα οι φωνές του εργολάβου που εκλιπαρεί τις γυναίκες να μην του αφαιρέσουν τη ζωή.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ