Περάσαμε μια μέρα στην Αθήνα ως τουρίστες

Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στον δρόμο. Μπροστά μας και πίσω μας βρίσκονται μερικοί διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την υποχρεωτικά του εμβολιασμού κατά του κορονοϊού. Οι τουρίστες τους κοιτούν σαστισμένοι, χωρίς να ‘χουν ιδέα τι συμβαίνει. Η συμπόρευσή μας κρατά για μερικά λεπτά. Ο δρόμος ανοίγει και είμαστε έτοιμοι να ευχαριστηθούμε τη βόλτα στην Αθήνα.

Η μαγική βόλτα με το τρενάκι στους δρόμους της Αθήνας

Το δρομολόγιο έχει ως εξής: ξεκινάμε από το Σύνταγμα, ανεβαίνουμε τη Βασ. Σοφίας, στρίβουμε στη Βασ. Κωνσταντίνου, συναντάμε το Καλλιμάρμαρο, ανηφορίζουμε στη Βασ. Όλγας και περνάμε απέναντι στην Πλάκα. Όσο σύντομη κι αν φαντάζει αυτή η διαδρομή με το αυτοκίνητο, άλλο τόσο αργή είναι μ’ αυτό το αυτοκινούμενο τρενάκι.

Χαρακτηριστικό της αργοπορίας του είναι πως συχνά πυκνά οι οδηγοί που έχουν την ατυχία να πέσουν πίσω μας κορνάρουν δυνατά προτρέποντας τον οδηγό να πάει πιο γρήγορα. Εκείνος, όμως, μαζί την ξεναγό που κάθεται ακριβώς δίπλα του και μας ενημερώνει με βαριεστημένη φωνή για τα αξιοθέατα που συναντάμε στο δρόμο μας από ένα μικρό ηχείο στην οροφή του βαγονιού, δείχνουν ατάραχοι. Σίγουρα θα ‘χουν κάνει το συγκεκριμένο δρομολόγιο άπειρες φορές στην Αθήνα και πια τα μπινελίκια στον δρόμο δεν πρέπει να τους λένε τίποτα.

Το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό όταν περνάμε στην Πλάκα. Τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα. Οι μόνοι που κλείνουν τον δρόμο μας είναι οι περαστικοί που ‘χουν βγει για την κυριακάτικη βόλτα τους και ενθουσιάζονται τόσο πολύ με το τρενάκι, που δεν σταματούν να το φωτογραφίζουν λες και πρόκειται για κάποιο αξιοθέατο της Αθήνας.

Τα δρομάκια στην Πλάκα είναι πολύ στενά, κάτι που δεν δείχνει να φοβίζει τον οδηγού του μακρόσυρτου τρένου ο οποίος παίρνει τις στροφές με χαρακτηριστική ευκολία. Με το που φτάνουμε στο Μνημείο Λυσικράτους το τρένο αδειάζει. Μαζί με τους Κινέζους τουρίστες, κατεβαίνουμε και εμείς. Έχει φτάσει η ώρα να κάνουμε βόλτα στα στενάκια της Πλάκας και να μπούμε στα καταστήματα που πουλούν κάθε λογής σουβενίρ.

Οι «μαϊμού» φανέλες του Messi και οι ηφαιστειογενείς πέτρες από τη Σαντορίνη

Τα πιο πολλά από αυτά είναι συγκεντρωμένα στην οδό Αδριανού και η ποικιλία της πραμάτειάς τους εντυπωσιάζει, καθώς εντός τους μπορεί να βρει κανείς από ομοιώματα μορφών της αρχαιοελληνικής μυθολογίας και χριστιανικές εικόνες, μέχρι κακές απομιμήσεις ποδοσφαιρικών φανελών ελληνικών και ξένων ομάδων, ακόμη και ηφαιστειογενείς πέτρες από τη Σαντορίνη.

Οι περισσότεροι υπάλληλοι πάντως τηρούν κατά γράμμα τους κανόνες, καθώς αν μπεις χωρίς να ψωνίσεις κάτι, δε σου επιτρέπουν να βγάλεις ούτε μία φωτογραφία από τον χώρο ή τα αναμνηστικά.

Το γιαουρτλού και οι τσολιάδες

Η ώρα, όμως, έχει περάσει και από το πολύ περπάτημα στην Αθήνα μάς έχει ανοίξει η όρεξη. Φτάνουμε στο τέλος της οδού Μητροπόλεως στο Μοναστηράκι, εκεί όπου είναι συγκεντρωμένα όλα τα παραδοσιακά σουβλατζίδικα της πόλης. Ο Θανάσης, ο Σάββας, ο Μπαϊρακτάρης και τα λοιπά. Έξω από αυτά βρίσκονται κράχτες που προσπαθούν να σε πείσουν να μπεις στο μαγαζί τους.

Καθόμαστε σε ένα από αυτά. Οι πλαστικοποιημένοι κατάλογοι είναι ίδιοι κι απαράλλακτοι εδώ και χρόνια και όταν τους ανοίγουμε, το μάτι μας πέφτει πάνω στις φωτογραφίες από τους μουσακάδες, τα σουβλάκια, τα κεμπάπ και τις σαλάτες. Παραγγέλνουμε μια μεγάλη μερίδα γιαουρτλού που αποτελεί ατραξιόν του καταστήματος. Μια μερίδα κεμπάπ με γιαούρτι, ντομάτα και πίτες εμποτισμένες με τα ζουμιά όλων των παραπάνω. Η γεύση της είναι ψιλοαδιάφορη, ενώ η τιμή της αγγίζει τα 10 ευρώ. Παίρνουμε και μια μερίδα τηγανητές πατάτες με ρίγανη. Χωρίς προφανή λόγο, αλλά ποιος κάθεται σ’ ένα τραπέζι χωρίς να παραγγείλει πατάτες;

Αφού πληρώνουμε, σκασμένοι από το φαγητό, ανεβαίνουμε ξανά προς το Σύνταγμα, αυτή τη φορά, όμως, όχι για να πάρουμε το τρενάκι αλλά για να παρακολουθήσουμε την αλλαγή φρουράς των ευζώνων.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να βασιλεύει και το κρύο στην Αθήνα είναι τσουχτερό. Οι τσολιάδες που στέκονται ακίνητοι για αρκετή ώρα φορούν χοντρές κάπες για να τα βγάλουν πέρα. Γύρω τους βρίσκονται δεκάδες τουρίστες από διάφορες χώρες που τους κοιτούν αποσβολωμένοι. Οι πιο πολλοί έχουν βγάλει τα κινητά τους και βιντεοσκοπούν την αλλαγή φρουράς. Ένας από αυτούς, μάλιστα, έχει πέσει στα γόνατα για να έχει καλύτερη λήψη. Δίπλα του όρθια στέκεται η σύζυγός του. Ίσως, πρόκειται για τους γονείς κάποιου από τους εύζωνες. Ίσως, και όχι. Κανείς δεν ξέρει.

Μερικά λεπτά αργότερα η μικρή αυτή η πλατεία είναι άδεια από κόσμο. Όλοι έχουν φύγει. Το ίδιο και εμείς. Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε πίσω στην καθημερινότητα της Αθήνας.