Βλέποντας το ντέρμπι μαζί με ηλικιωμένους σε ένα καφενείο στα Ιλίσια
- 7 ΝΟΕ 2022
Κατεβαίνουμε στην 5η στάση Ιλισίων. Προορισμός είναι το Κάστρο (Χαράλαμπου Μούσκου 8, Άνω Ιλίσια), ένα από τα παλιότερα καφενεία της γειτονιάς που γεμίζουν κάθε σαββατοκύριακο από ηλικιωμένους που περιμένουν πώς και πώς να δουν το επόμενο ματς της αγαπημένης τους ομάδας, είτε είναι ντέρμπι είτε όχι.
Από την πρώτη όψη, το καφενείο μοιάζει πράγματι με κάστρο, καθώς είναι υπερυψωμένο και τα κάγκελα που το περιτριγυρίζουν μοιάζουν με πολεμίστρες. Με το που φτάνουμε στην είσοδο, το μάτι μας πέφτει πάνω σε μια κόλλα Α4 στην είσοδο -μας ενημερώνει για το ματς που θα μεταδώσει. Όλοι, όμως, από τους θαμώνες του ξέρουν από καιρό πριν τι σημαίνει αυτή η μέρα.
Ανεβαίνοντας τις σκάλες του Κάστρου, παρατηρούμε ότι τα περισσότερα τραπέζια είναι ήδη πιασμένα. Οι περισσότεροι από τους πελάτες κάθονται μόνοι τους. Η παρακολούθηση αυτών των αγώνων, άλλωστε, είναι μοναχικό άθλημα.
Υπάρχουν δυο – τρία μόνο άδεια τραπέζια, κι αυτό γιατί βρίσκονται ακριβώς κάτω από την τηλεόραση και για να δεις το ματς πρέπει να αποδεχτείς πως, μετά το τέλος του, θα φύγεις με αυχενικό.
«Πειραιά το κάναμε εδώ;»
Όλοι γνωρίζαμε από πριν πως το φετινό ντέρμπι αιωνίων στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας επρόκειτο να είναι από τα πιο συναρπαστικά των τελευταίων ετών. Κι αυτό γιατί πέρα από το γόητρο, για πρώτη φορά ύστερα από 4.006 μέρες ο Παναθηναϊκός κατέβαινε στον αγώνα, όντας πρώτος στη βαθμολογία της Super League, έχοντας, μάλιστα, 10 βαθμούς διαφορά από τους Πειραιώτες.
Τα Άνω Ιλίσια είναι μια περιοχή που φημίζεται παραδοσιακά για τα φιλοπαναθηναϊκά της αισθήματα. Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς κάνοντας μια βόλτα στη Γρηγορίου Αυξεντίου, που τα σαββατοκύριακα είναι γεμάτα από οπαδούς του τριφυλλιού που περιμένουν πώς και πώς να δουν τον αγώνα της ομάδας τους. Και στο Κάστρο, η υπεροχή των οπαδών του Παναθηναϊκού είναι ξεκάθαρη. Αυτή τη φορά, όμως, υπάρχουν ανάμεσα τους και μερικοί διάσπαρτοι Ολυμπιακοί.
Το ματς ξεκινά κάπως μουδιασμένα, ωστόσο, οι πρώτες φάσεις του αγώνα δεν αργούν να έρθουν. Στο 13ο λεπτό της αναμέτρησης, ο Pep Biel κάνει το πρώτο μεγάλο σουτ του αγώνα. Εκείνη τη στιγμή έρχεται η μεγάλη αποκάλυψη. «Καλά, Πειραιά το κάναμε εδώ;» λέει γελώντας ένας εκ των θαμώνων. Η κουβέντα, όμως, δε συνεχίστηκε.
Το ημίχρονο έληξε με τις δύο ομάδες ισόπαλες. Η ένταση της τηλεόρασης πέφτει και το μόνο που ακούμε είναι τα πηγαδάκια στα τραπέζια και τα λαϊκά τραγούδια που παίζουν από τα ηχεία. Οι δύο σερβιτόρες του μαγαζιού στέκονται στο πίσω τραπέζι και σηκώνονται μόνο όταν είναι να πάρουν παραγγελία ή να μαζέψουν το τραπέζι.
Η τρέλα για το πέναλτι και η αναπαράσταση της φάσης
Τα πολλά λόγια, όμως, ξεκινούν με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Τώρα είναι που θα κριθούν όλα. Ο μόνος που δε δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για το ματς είναι ένας Αεκτζής παππούς που είχε την ατυχία, το ματς της ομάδας του να πέφτει πάνω στο ντέρμπι των αιωνίων. Για να τον ηρεμήσουμε, λοιπόν, κάθε πέντε με δέκα λεπτά μπαίνουμε στο live score και του λέμε τι συμβαίνει στον αγώνα στην Τρίπολη.
Όλα κυλούν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που ο Ισπανός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού κάνει το 0-1. Τότε το κλίμα αρχίζει λίγο να ταράζεται. Η μεγάλη έκρηξη, όμως, έρχεται όταν σφυρίζεται το πέναλτι του Παναθηναϊκού στο 96ο λεπτό της αναμέτρησης.
Όλοι σηκώνονται όρθιοι και προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλον για το τι έχει συμβεί στη φάση. Δύο εξ αυτών, μάλιστα, κάνουν μπροστά μας αναπαράσταση της φάσης και της αγκωνιάς του Gonzalo Ávila στον Φώτη Ιωαννίδη. Και πάλι, όμως, δε βγάζουμε άκρη.
Ο Andraz Sporar σκοράρει, ουσιαστικά, σε νεκρό χρόνο και στο Κάστρο γίνεται χαμός. Οι φίλοι του Ολυμπιακού από την άλλη αφήνουν τα χρήματα πάνω στο τραπέζι και φεύγουν σιχτιρίζοντας τον διαιτητή. Η κουβέντα συνεχίζεται και εκτός του μαγαζιού σε ακόμη πιο υψηλούς – αλλά κόσμιους – τόνους. Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους 70 και 80 χρονών να παθιάζονται τόσο με την ομάδα τους, σαν να είναι μικρά παιδιά.
Κατηφορίζοντας τη Γρηγορίου Αυξεντίου, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από κόσμο που γυρνάει στα σπίτια του μετά τη λήξη του ντέρμπι. Άλλοι πανηγυρίζουν, άλλοι με κατεβασμένα κεφάλια. Όλοι, όμως, ξέρουν ότι αυτό το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμη.
