2 χρόνια μετά, το Μάτι δεν μας έχει μάθει απολύτως τίποτα

Ο ηρωισμός των πυροσβεστών, η αυτοθυσία του απλού βαρκάρη που έκανε τα πάντα για να σώσει όποιον μπορούσε, αλλά και όσοι έσπευσαν να προσφέρουν φαγητό, είδη πρώτης ανάγκης ή ακόμα και χειρωνακτική βοήθεια στους χτυπημένους κατοίκους της περιοχής, μας θύμιζαν πως ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι .

Ακόμα και αυτό το άτυπο πολιτικό μορατόριουμ, η ανακωχή όσο άνθρωποι υπέφεραν, έμοιαζε με μια ανάσα πολιτισμού σε ένα πολιτικό σκηνικό που συνήθως δεν σέβεται και δεν υπολογίζει τίποτα. Ούτε καν νεκρούς.

2 χρόνια μετά, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που τρέφει ακόμα ψευδαισθήσεις. Προφανώς, το γεγονός πως την δύσκολη στιγμή αρκετοί βγήκαν μπροστά και βοήθησαν, τα social media αποδείχθηκαν ένα χρήσιμο πεδίο ανταλλαγής πληροφοριών και τα τσεκούρια θάφτηκαν, αποτέλεσε μια μικρή εξαίρεση, ένα διάλειμμα στην καθημερινότητα.

Πολύ λίγο καιρό μετά, γίναμε και πάλι οι ίδιοι ανυπόφοροι άνθρωποι που τσακώνονται με αισχρούς χαρακτηρισμούς στα social media, που σκέφτονται μόνο την πάρτη τους και διαβάζουν τα γεγονότα όπως τους βολεύει.

Οι πολιτικοί κράτησαν ένα διάστημα σεβασμού απέναντι στους νεκρούς αλλά στη συνέχεια δεν δίστασαν να τσακωθούν πάνω από τα πτώματα. Όσοι έτρεξαν να βοηθήσουν θα το έκαναν και σήμερα, είμαι βέβαιος, αλλά αμφιβάλλω αν αρκετοί εξ αυτών έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να σκεφτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν τον διπλανό τους σε πιο απλά και καθημερινά πράγματα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι ένα: Γίναμε καθόλου καλύτεροι άνθρωποι από την φρικτή εμπειρία του Ματιού; Μάθαμε κάτι; Αλλάξαμε νοοτροπία στον τρόπο που λειτουργούμε, από το κράτος ως τον τελευταίο απλό πολίτη;

Μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ να ζήσουμε ξανά κάτι αντίστοιχο, μακάρι το παραπάνω ερώτημα να μην απαντηθεί ποτέ, ωστόσο στις ημέρες που ακολούθησαν, τα μηνύματα που έλαβα από όσα ζήσαμε ήταν σαφή: κάθε τραγωδία θα μας ενώνει για μερικές ημέρες, μέχρι η καθημερινότητα να έρθει να βγάλει ξανά τους χειρότερους εαυτούς μας και να μας χωρίσει ξανά, ακόμη πιο βαθιά, ακόμη πιο έντονα.

2 χρόνια μετά το Μάτι, θυμόμαστε ακόμα με ανατριχίλα τις φρικτές στιγμές που βιώσαμε. Πάθαμε, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν μάθαμε.