5 λόγοι που γουστάρω το καλοκαίρι

Στο χρωστούσα σχεδόν δύο μήνες. Εφαγα όλους τους καύσωνες στο κεφάλι, είδα ό,τι φωτογραφία ανέβαζε ο καθένας από τις παραλίες και αποχαιρετούσα τον καθένα που έφευγε για διακοπές. Γρηγόρη Μπάτη, ήρθε η ώρα της εκδίκησης. Ηρθε η ώρα να σου αποδείξω γιατί γουστάρω που φεύγω τελευταίος για διακοπές.

Να ξεκαθαρίσω πως είμαι από αυτούς που προτιμώ να μένω Αύγουστο Αθήνα και να απολαμβάνω τους άδειους δρόμους, τη λίγότερη κίνηση και τους αργούς ρυθμούς της πόλης. Είμαι από εκείνους που προτιμώ πλέον τις ήσυχες (γεροντίστικες) διακοπές από αυτές του καταναγκαστικού ξενυχτιού, της ανελέητης ρακέτας μέχρι να καείς και στα δάχτυλα του ποδιού, του πιώματος μέχρι τελικής πτώσεως και της ορθοστασίας στα μπαρ μήπως τσιμπήσουμε καμιά γκόμενα.

Αυτά τα κάναμε πιτσιρικάδες, τα έχουμε και σε φωτογραφίες να τα θυμόμαστε και ακόμα ρευόμαστε το αλκοόλ. Τώρα που ξεπεράσαμε τα χρόνια του Χριστού, μπήκαμε στη φάση της χαλαρότητας. Ξαπλώστρα, φραπέ, βουτιά, ξαπλώστρα, μπύρα, μπύρα, μπύρα, ξαπλώστρα, βουτιά, μπύρα, φαί, ύπνος. Τώρα πια με εκνευρίζει ο ήχος της ρακέτας και το μοναδικό που θέλω να ακούω στην παραλία είναι “να φέρω καμιά μπύρα”;

Επίσης, να ξεκαθαρίσω πως είμαι από αυτούς που προτιμώ να παίρνω σπαστά άδεια και όχι μία και καλή. Μία άδεια τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο και ακόμη μία πιο μετά. Ετσι ξεκουράζεσαι καλύτερα. Φέτος, βέβαια, με Εuro και Ολυμπιακούς Αγώνες τα έφερε η μοίρα έτσι και έφτασε Σεπτέμβριος για να φύγω με άδεια. Και εδώ έρχεται η εκδίκησή μου για το προ περίπου 1 μήνος κείμενο του αγαπητού φίλου Γρηγόρη Μπάτη. Ηρθε η ώρα να αναφέρω τους 5 λόγους που γουστάρω το καλοκαίρι.

Πρώτον: Μου αρέσει που νυχτώνει αργά. Ετσι απλά. Αν και είμαι νυχτόβιος (και λόγω δουλειάς) χαρακτήρας, μου αρέσει που η μέρα είναι μεγάλη και φτάνει 9 το βράδυ και έχει ακόμα ήλιο. Σου ανοίγει η καρδιά, ζεις την ψευδαίσθηση ότι η μέρα έχει περισσότερες από 24 ώρες και βγαίνεις για ποτό πιο αργά. Οταν θα έχει νυχτώσει…

Δεύτερον: Το κανόνισμα των διακοπών είναι δύσκολο αν έχεις κοπέλα. Είναι, όμως, σαφώς πιο εύκολο αν είσαι παντρεμένος. Χωρίς παιδιά. Κανονίζεις, αφήνεις τη σύζυγο να ετοιμάσει τα πράγματα και όλα μια χαρά. Για το μέρος, αν έχεις πεθερικά που μένουν εκτός Αθηνών (Κρήτη στην προκειμένη περίπτωση), τότε είναι ακόμα καλύτερα γιατί έχεις κάπου να πας, πόσω μάλλον σε ένα τέτοιο νησί που δεν μπορείς να πεις από την πρώτη φορά πως “το γύρισα όλο”. Εχεις πολύ ακόμη…

Τρίτον: Εχεις φάει στη μάπα όλο τον καύσωνα και την καυλάντα των παραθεριστών με τα “instagram” και τα “παπάριαgram”. Εχεις δει κάθε λογής φωτογραφία, όλα τα ηλιοβασιλέματα, έχεις ανεχτεί τις φιγούρες των παραθεριστών με φόντο τις παραλίες την ώρα που εσύ λιώνεις μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή χωρίς να έχεις δει παραλία από κοντά. Ακούς από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς “Καλό χειμώνα” χωρίς να έχεις βουτήξει ούτε μία φορά στη θάλασσα. Ε, τώρα ήρθε η ώρα να πάρεις το αίμα σου πίσω. Το καλύτερο (για να τσούζει πιο πολύ) είναι να εξαφανιστείς από τα σόσιαλ μίντια. Να μην ανεβάσεις ούτε μια φωτογραφία στο facebook, να μην κάνεις ούτε ένα tweet. Και ξαφνικά να παρουσιαστείς στο γραφείο, μετά το τέλος της άδειας, με το ύφος του ξεκούραστου. Εκεί, στα μέσα Σεπτέμβρη που όλοι θα μετρούν αντίστροφα για τη χριστουγεννιάτικη άδεια.

Τέταρτον: Τον Αύγουστο, όταν όλοι στριμώχνονται στις παραλίες, εσύ είσαι στην Αθήνα και βρίσκεις να παρκάρεις σε 30 δευτερόλεπτα (άντε, 1 λεπτό γιατί θέλεις να το βάλεις ακριβώς έξω από το σπίτι), κάνεις το Νέα Ιωνία-Παγκράτι σε 9 λεπτά χωρίς τη γκόμενα που οδηγεί στην αριστερή λωρίδα και πατά το γκάζι λες και έχει αυγό από κάτω, βρίσκεις και πηγαίνεις για ποτό όπου θες και στην καλύτερη θέση (νωρίτερα το καλοκαίρι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις τραπέζι σε παραλιακό μαγαζί δίπλα στο κύμα) και -το βασικότερο- πηγαίνεις στις δημόσιες υπηρεσίες και ξεμπερδεύεις το αργότερο σε 10 λεπτά. Εκτός αν πέσεις στον υπάλληλο από το “Ρετιρέ” και σου πει να περιμένεις στην ουρά, χωρίς αυτή να υπάρχει (κάπου εκεί θα σκάσει η Χαρούλα και θα γίνει της π…τάνας!)

Πέμπτον: Τέλη Αυγούστου βρίσκεις δωμάτια σε ξενοδοχεία σε λογικές τιμές. Χωρίς να αναρωτιέσαι γιατί πληρώνεις 80 και 90 ευρώ για ένα δωμάτιο που σου είπαν ότι έχει θέα θάλασσα, αλλά η μοναδική θάλασσα που υπάρχει είναι αυτή στον κρεμασμένο πίνακα στον τοίχο. Λογικές τιμές, για λογικά δωμάτια με λογική άνεση. Και δεν ακούς τον διπλανό να βγάζει στο κρεβάτι τις βραδυνές ορέξεις του, ούτε ψάχνεις ξαπλώστρα στην παραλία (και τα πράγματά σου, αν δεν στα έχουν κλέψει).

Συμπέρασμα: Καλοκαιράκι και πάλι καλοκαιράκι. Ηλιος, θάλασσα και ζέστη (σε λογικά όρια). Κοντομάνικο, βολτούλες χωρίς να κρυώνεις, φεγγαράδες, ποτό έξω (και όχι μέσα με τη μουσική στη διαπασών) και μαύρισμα. Οχι σαν τον Πίου…

ΥΓ: Οπως καταλαβαίνετε, όλα τα παραπάνω είναι μία ωραία λουστραρισμένη μ@λ@κί@ γιατί όλοι ξέρουμε κατά βάθος ότι ο Μπάτης έχει δίκιο. Καλό χειμώνα…

Ευχαριστούμε τον Paparazzi για το εξοργισμένο του κείμενο και του ευχόμαστε καλές διακοπές