‘80s Νοσταλγία: Το φαινόμενο και τα 20 μαθήματα που πήραμε από τις ταινίες της δεκαετίας

“Δεν ξέρω ποιος το φχαριστιέται πιο πολύ, το τετράχρονο ή εσύ”. Τέτοιου τύπου ατάκες μου πετάει η αδερφή μου κάθε φορά που βλέπω Χελωνονιντζάκια μαζί με το ανίψι μου και ξέρουμε και οι δύο ότι η ερώτηση δεν είναι ρητορική, αλλά δε φταίω εγώ που τα Χελωνονιντζάκια ήταν, είναι και θα είναι ό,τι πιο κουλ έχει σκεφτεί ανθρώπινος νους.

Μεταλλαγμένες χελώνες που ξέρουν ninjutsu, έχουν ονόματα ζωγράφων της Αναγέννησης και προστατεύουν τη Νέα Υόρκη όταν δεν κάνουν διάλειμμα για πίτσα. Εντάξει, αν δεν ακούγεται αυτό σαν συνταγή για την καταστροφή δεν ξέρω τι ακούγεται, αλλά κάποιος κάπου κάποια στιγμή είπε ναι, ας πάμε με αυτή την ιδέα, γιατί όχι, δεν είναι ότι βρισκόμαστε σε καμιά δεκαετία που δεν μπορούμε να φτιάξουμε ότι πιο αλλόκοτο μπορούμε να σκεφτούμε με την πιθανή, πιθανότατη προοπτική να εξελιχθεί σε εμβληματικό κομμάτι της ποπ κουλτούρας.

Αντί να πάρουμε ως αφορμή το remake του ‘Ghostbusters’ για το αφιέρωμα που κάνουμε στα ‘80s, θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει ας πούμε, όταν επέστρεψαν τα Χελωνονιντζάκια με σειρά και ταινίες. Ή όταν επέστρεψε ο Voltron ή οι Thundercats και τα Transformers λίγο νωρίτερα. Ή όταν το ‘Teen Wolf’ ανανεώθηκε και γνώρισε την επιτυχία στο MTV. Ή όταν ανακοινώθηκαν remakes, reboots και sequels για ‘Goonies’, ‘Blade Runner’ και ‘Back to the Future’. Ακόμα και με την πιο πρόσφατη, απίστευτα κατάλληλη και τυφλοσούρτικη αφορμή που έχει ποτέ υπάρξει υπό τη μορφή του ‘Stranger Things’, ή αλλιώς τον πιο εγκάρδιο φόρο τιμής που θα μπορούσε να κάνει κανείς στα ‘80s.

Όλα αυτά χωρίς να αναφέρουμε εκτενέστερα το ‘Ready Player One’ που ετοιμάζει ο Steven Spielberg με ολόκληρη λίστα αναφορών στη δεκαετία, την ταινία ‘Dungeons and Dragons’ που μπαίνει σιγά-σιγά στα σκαριά, την αμφιβόλου ποιότητας ‘Dead of Summer’ σειρά που θέλει να γίνει κάτι μεταξύ ‘Breakfast Club’, ‘Heathers’ και ‘Shining’, το υπέροχο καινούριο κόμικ του Brian K. Vaughn ‘Paper Girls’ με τα σαφή νεύματα στις ‘80s ταινίες που έχεις δει με παιδιά καβάλα σε ποδήλατα, την επερχόμενη ταινία του Richard Linklater ‘Everybody Wants Some!!’ που εκτυλίσσεται 36 χρόνια πριν, ή τα κατά καιρούς πετυχημένα και αποτυχημένα sequel και remake, όπως το ‘Tron’ και το ‘RoboCop’ αντίστοιχα. Ακόμα και εμπορικές ταινίες του σήμερα όπως το ‘Guardians of the Galaxy’ είναι πολλές φορές γεμάτες throwbacks, στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον Peter Quill να είναι μια μοντέρνα εκδοχή του Indiana Jones και τις mixtapes του να είναι κανονικότατο εργαλείο marketing για την ταινία.

Με λίγα λόγια, η βιομηχανία ψυχαγωγίας πηγαίνει μπροστά, κοιτώντας πίσω. Και εάν πολύ σωστά σκέφτεσαι ότι όλο αυτό συμβαίνει γιατί το Χόλιγουντ φοβάται πλέον να πάρει ρίσκα, σε δεύτερη φάση πρέπει να σκεφτείς γιατί η αναβίωση των ‘80s είναι η πιο προφανής και ασφαλής λύση που έχει.

Υπάρχει μία φυσική τάση να εξιδανικεύεις και να αγαπάς όσα σου θυμίζουν την παιδική σου ηλικία. Οι άνθρωποι θυμόμαστε με αγάπη πράγματα από την παιδική μας ηλικία γιατί ήταν απλούστεροι οι καιροί, δεν είχες να συμπληρώσεις φόρμες για την εφορία

Τάδε έφη πολύ σωστά ο David Sirota, συγγραφέας του ‘Back to Our Future: How the 1980s Explain the World We Live in Now’ στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του National Geographic ‘The ‘80s: The Decade that Made Us’. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να το πει κανείς για κάθε γενιά που μεγαλώνει και νοσταλγεί περασμένους, πιο εύκολους καιρούς. Τα παιδιά των ‘80s και ‘90s όμως, βρισκόμαστε σε μία περίεργη, μετέωρη κατάσταση.

Πήγαμε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες από το walkman στο CD, το MP3 και σ’ ότι χρησιμοποιεί ο καθένας μας αυτόν τον καιρό, από το VCR στο DVD και το streaming, από το σταθερό που έκανες περισσότερη ώρα να πληκτρολογήσεις τον αριθμό από το να μιλήσεις με τον άνθρωπο στην άλλη γραμμή, στο ασύρματο, τα κινητά-παντόφλες και τον μικρό υπολογιστή που έχουμε πλέον στην τσέπη μας, και από το Ίντερνετ που έπρεπε να κλείσει η μάνα σου το τηλέφωνο για να δεήσει να συνδεθεί, στο μήνυμα του Erdogan με Facetime.

Έχοντας μέχρι πολύ πρόσφατα το ένα μου πόδι στην εκπαίδευση και έχοντας εκ φύσεως πάντα πολύ εύκολο να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των μαθητών μου – κυρίως γιατί τις αναμνήσεις μου από τότε τις νιώθω χτεσινές – θα περίμενε κανείς να θεωρώ αυτονόητο ότι ο τωρινός 15χρονος δεν έχει χρειαστεί ποτέ του να φτιάξει την ταινία της κασέτας του με μολύβι ή να κάνει rewind τη βιντεοκασέτα που είχε αφήσει στους τίτλους τέλους αυτός που την είχε πάρει τελευταίος από το videoclub, αλλά πάντα κατάφερνα να μένω έκπληκτη όταν πάνω στην κουβέντα φτάναμε σε τέτοιες διαπιστώσεις. Είμαι το σάντουιτς ανάμεσα σε γονείς που δεν ξέρουν να γράψουν μήνυμα στο κινητό και τα παιδιά που γεννιούνται και δε θα ξέρουν τη ζωή πριν απ’ το Ίντερνετ.

Αν συνυπολογίσουμε σ’ αυτό και το γεγονός ότι ήμασταν οι γενιές που μεγαλώσαμε ακούγοντας πως θα σπουδάσουμε, θα έχουμε ευκαιρίες που έστρωσαν οι προηγούμενοι, θα μπορούμε να πετύχουμε οτιδήποτε βάλουμε στο νου μας, και τελικά βγάζουμε λιγότερα χρήματα σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ευκαιρίες δεν έρχονται αναλογικά με το πόσο άξιοι είμαστε και ο κόσμος δε μοιάζει πια με το στρείδι που θα ανοίξει με το ξίφος μας, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η δική μας νοσταλγία συγκεκριμένα, έχει περάσει από το φυσιολογικό συναίσθημα κάθε γενιάς, σε κινητήρια δύναμη κέρδους και παραγωγής προϊόντων που έχουν φτιαχτεί για να την ικανοποιούν.

Κι αν τα κεφάλια των στούντιο είναι εκεί για να βγάλουν λεφτά, οι δημιουργοί που έχουν μεγαλώσει με ταινίες των ‘80s είναι πολλές φορές εκεί για να βγάλουν το μεράκι τους, όπως στην περίπτωση των αδερφών Duffer με το ‘Stranger Things’ που είπαμε πιο πάνω, ή του J.J. Abrams με ταινίες σαν το ‘Super 8’, δουλειές που σκοπός τους ήταν ένα άρτιο προϊόν ψυχαγωγίας με σημερινά δεδομένα και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μία δεκαετία που έβγαζε τη μία οικογενειακή, coming of age ταινία μετά την άλλη. Τον ρόλο αυτό τον έχουν πάρει πλέον οι animated ταινίες μαζί με τις υπερηρωικές λένε αρκετοί, αλλά πέρα από το στοιχείο της αθωότητας και της ωρίμανσης των χαρακτήρων στις πρώτες και το – πολύ σχετικό – στοιχείο της οικογενειακής διασκέδασης για τις δεύτερες, τα κοινά σημεία σταματούν πολύ νωρίς.

Η ταινία ενηλικίωσης και οι οικογενειακές ταινίες με τον τρόπο που τις έφτιαχναν στα ‘80s και κρατούσαν ζωντανές στα ’90s, είτε παιδικές είτε εφηβικές, είναι πλέον σχεδόν ξεχωριστά είδη σινεμά.

Δεν ήταν εγκλωβισμένες από την αδυναμία συγκέντρωσης που έχει το σημερινό, βομβαρδισμένο από άπειρες πληροφορίες κοινό κι έτσι έπαιρναν τον χρόνο τους για να σου μάθουν τους χαρακτήρες, έδιναν μεγάλη βάση στη συντροφικότητα και τη σημασία της φιλίας, είχαν παιδιά που μιλούσαν σαν πραγματικά παιδιά με παρούσες ή απούσες οικογένειες που έπαιζαν πάντα ουσιαστικό ρόλο στον σχηματισμό των χαρακτήρων, είχαν “τους μεγάλους” πολλές φορές στον ρόλο του κακού – ή του μεγάλου εμποδίου για να το πούμε καλύτερα – κι αυτό ήταν κάτι που μπορούσε ν’ αγγίξει τον καθένα από μας, είχαν επίσης μια ρεαλιστική προσέγγιση του περιβάλλοντος των χαρακτήρων ακόμα κι όταν έπαιρναν μέρος σε αλλόκοτες περιπέτειες, σε έπειθαν ότι οι καταστάσεις που βίωναν οι πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να σου συμβούν και, πάνω απ’ όλα, θόλωναν τα νερά ανάμεσα στους κανόνες συμπεριφοράς και ζωής που μάθαινες από το σπίτι σου και τους κανόνες που σου μάθαιναν εκείνες.

Άλλες φορές με χιούμορ και άλλες με δραματικές εξελίξεις, οι ταινίες που απευθύνονταν στα παιδιά που μεγάλωναν, τους εφήβους που ήταν ένα βήμα πριν την ενηλικίωση και όσους από εμάς τις είχαμε παρέα μέχρι τις αρχές των ‘00s από την τηλεόραση και το videoclub της γειτονιάς μας, είχαν τον τρόπο να δίνουν μαθήματα, όπως:

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ

Δε μιλάμε για τα ταξίδια που ακόμα εύχεσαι να τα είχες κάνεις μόνος μπας και είχες καταφέρει να αποφύγεις δράματα κι ασυνεννοησίες. Μιλάμε για εκείνες τις στιγμές που ξέρεις ότι δε θα ήταν τόσο ξεχωριστές εάν δεν τις είχες ζήσεις με τους φίλους σου κι ας μην περιλαμβάνουν θησαυρούς και τερατόμορφους ανθρώπους.

ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΤΩ

“Goonies never say die”. Αυτό.

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ

Κλισέ, αλλά αλήθεια. Μπορεί στο ‘Stand By Me’ να μας λέει ο Gordie ότι φίλους σαν αυτούς που είχες στα 12 δε θα έχεις ποτέ ξανά, αλλά ότι και να ισχύει στη δική σου περίπτωση, ξέρεις ότι οι φίλοι σου είναι το καταφύγιο που πολλές φορές δε μπορεί να σου δώσει ούτε η οικογένειά σου.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ

Μέχρι το τελευταίο λεπτό πάλεψε ο Elliott για να προστατεύσει τον φίλο του και να τον βοηθήσει να γυρίσει σπίτι του, ενώ θα μπορούσε πολύ εύκολα να παραδώσει τον E.T. στις αρχές και να έχει ξεμπερδέψει. Δε θα είχαμε ταινία βέβαια σ’ αυτή την περίπτωση, αλλά το νόημα είναι ότι για τον φίλο σου πρέπει να γίνεσαι και θυσία όταν είναι για το καλό του, ακόμα κι αν – όπως συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση – μπορεί να μην τον ξαναδείς ποτέ.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΑΝΙΚΟ

Το ‘The Fox and the Hound’ είναι από τις λίγες ταινίες που η Disney επέλεξε να κλείσει με γλυκόπικρο τέλος, αλλά χρειάζονται κι αυτά. Η αλεπού και ο σκύλος, αυτός ο ολίγον τι απίθανος να συμβεί συνδυασμός, χωρίζονται τελικά κι εσύ μένεις με ένα πολύ χρήσιμο ψυχολογικό τραύμα στα χέρια.

“Η ΖΩΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΑΝ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΣΤΟ ΤΟΣΟ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΤΗ ΧΑΣΕΙΣ”

To ‘Ferris Bueller’s Day Off’ έχει μπόλικα μηνύματα που μοιάζουν και θα μοιάζουν πάντοτε επίκαιρα – και εντάξει, τα περνάει επειδή ο Ferris αποφασίζει να κάνει κοπάνα – αλλά ίσως το βασικότερο είναι ότι όσο δύσκολο κι αν είναι ορισμένες φορές, δεν πρέπει να ξεχνάς να βάζεις στην άκρη τη ρουτίνα σου και να ζεις λιγάκι. Τα λέει ο άνθρωπος: “Δεν πεθαίνεις, απλά δε μπορείς να σκεφτείς κάτι να κάνεις”.

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΥΛΟ

Τη σκηνή με το boombox την έχεις δει και την έχεις ματαδεί σε διάφορες αναπαραστάσεις και παρωδίες, αλλά κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι δεν έπιασε. Είναι το ‘In Your Eyes’ του Peter Gabriel, το ακούς και λες δεν μπορεί, ποιος άκαρδος δε θα έπεφτε μ’ αυτό. Όχι ότι ήταν άκαρδη η Diane, αλλά πέρναγε πολλά το κορίτσι. Καμιά φορά στη ζωή, θα δίνεις καρδιά και boombox και θα παίρνεις στυλό. Έτσι είναι αυτά.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ

Μπορεί να έχεις συνηθίσει στην αδιαφορία τόσο πολύ, που να μη μπορείς πια να αναγνωρίσεις ή να μην έχεις και τη διάθεση να δώσεις ευκαιρίες στο πραγματικό ενδιαφέρον. Στο ‘Breakfast Club’ o Andrew κατάφερε να ξεκλειδώσει για λίγο την περίεργη της παρέας, Allison, αλλά έπρεπε πρώτα να τον αφήσει.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να υπενθυμίζουμε συχνά στον εαυτό μας – γιατί είναι πολύ βολικό για όλους μας να βάζουμε τους ανθρώπους στα κουτάκια που θέλουμε – αλλά δεν μπορείς να πεις ότι το ‘Breakfast Club’ δεν προσπάθησε να μας αλλάξει τα μυαλά. “What we found out is that each one of us is a brain and an athlete and a basket case, a princess and a criminal.” Μην κρίνεις κάποιον απ’ την πρώτη εντύπωση.

ΟΣΟ ΕΛΚΥΣΤΙΚΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αν κάτι μας λέει το ‘Pretty in Pink’, είναι ότι ακόμα κι αν θα μπορούσε να σου διευκολύνει τη ζωή, δεν αξίζει τον κόπο να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου για κανέναν. Η Andie δεν είχε τα χρήματα και το mainstream στυλ που θα την έκαναν αρεστή στο σχολείο και στην παρέα του δημοφιλούς Blane που την είχε ερωτευτεί, αλλά δε δέχτηκε να κάνει εκπτώσεις αλλάζοντας τον εαυτό της. Δύσκολα δε θα έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο στην πραγματική ζωή, είτε στη δική σου, είτε σε φίλων και γνωστών.

ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ

Εντάξει, αν δε μας το είχαν πει χίλιες φορές οι ταινίες των ‘80s με ζευγάρια όπως Princess και Criminal στο ‘Breakfast Club’ ή nerdy Ronald με δημοφιλή Cindy στο ‘Can’t Buy Me Love’, θα μας το είχε πει η ζωή, αλλά η αλήθεια είναι μία. Τα ετερώνυμα έλκονται. Μπορούμε να συζητήσουμε για τα μακροχρόνια αποτελέσματα και τις προϋποθέσεις για να πετύχει το γλυκό όσο θέλουμε, αλλά δε θα κάνει λιγότερο αληθινή τη διαπίστωση.

Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΣΧΕΣΗ (Ή ΚΑΙ ΟΧΙ)

Άλλες φορές ο φίλος ή φίλη βρίσκει ανταπόκριση όταν εξομολογείται τα πραγματικά του συναισθήματα στον καλύτερο φίλο ή φίλη του όπως στο ‘Some Kind of Wonderful’, αλλά άλλες φορές όπως στο ‘Pretty in Pink’, αρκούνται να είναι ευτυχισμένοι με την ευτυχία των φίλων τους, ακόμα κι αν δεν είναι μαζί τους.

Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΤΤΩΜΑ

Μπορεί να φας τα μούτρα σου. Ε και τι έγινε; Τουλάχιστον προσπάθησες. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, το αποτέλεσμα στις ταινίες των ‘80s δικαίωναν τον πρωταγωνιστή ή την πρωταγωνίστρια. Αυτό μάθαμε, μ’ αυτό βαδίζουμε. Λέτε να φταίνε αυτές οι ταινίες για τις χυλόπιτες;

ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ

Μην παίρνεις τον εαυτό σου και τόσο στα σοβαρά μας είπε επίσης το ‘Big’, αλλά κυρίως μας προειδοποίησε για την αγαπημένη ευχή που είχαμε όταν ήμασταν μικροί. Να μεγαλώσουμε. Ο Josh όταν έγινε ξανά παιδί, δεν είχε και πολλά ευχάριστα να θυμάται από την ενήλικη ζωή του. Ως ενήλικοι πλέον, η συγκεκριμένη προειδοποίηση μπορεί να ισχύει για πολλά που αλλιώς τα περιμέναμε κι αλλιώς μας βγήκαν.

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΙ Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΘΑ ΣΕ ΠΑΝΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

Παραδέξου το. Μια φορά κι έναν καιρό, το να μπορεί να πιάσει κανείς μύγα με chopsticks ήταν ότι πιο badass είχες δει. Για να πετύχεις αυτό, την πιο διάσημη αεροκλωτσιά του σινεμά ή οτιδήποτε έχεις βάλει στόχο όμως, θέλει υπομονή κι επιμονή. Αν οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής δε σου τις επιτρέπουν πια, πιάσε και βάψε κανένα φράχτη για να θυμηθείς την αξία τους.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΑΝΕ

Στο ‘Footloose’ ο χορός ήταν αμαρτία στη συντηρητική πόλη του Bomont, αλλά ποιος μπορεί να σταματήσει τον Kevin Bacon; Εντάξει, δεν είναι απαραίτητα η απαγόρευση του χορού το ζήτημα εδώ, αλλά ποιούς κανόνες και ταμπού θα συνεχίσεις να ακολουθείς ακόμα κι αν ξέρεις ότι κρατάνε πίσω κι εσένα και την κοινωνία. Δώστα όλα, Kevin.

 ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Ή να σου λένε πώς να ντυθείς. Ή τι να κάνεις και τι να πεις. Το ‘Heathers’ είναι μια μαύρη κωμωδία για την ανάγκη μας να είμαστε αρεστοί και να ανήκουμε κάπου, αλλά μέχρι το τέλος της ταινίας έχεις καταλάβει ότι δεν αξίζει να θυσιάσεις τον εαυτό σου για ανθρώπους που δεν το αξίζουν.

“ΑΝ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΙ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ”

Τι κι αν σ’ έχουν πάρει για τρελό κι έχεις ξοδέψει όλα τα χρήματα της οικογένειάς σου για τις εφευρέσεις σου; Έχει φτιάξει κανείς άλλος αυτοκινητομηχανή του χρόνου; Όχι.

Εντάξει, μπορεί εσύ να μη φτιάξεις ακριβώς αυτό – που δεν αποκλείεται κιόλας – αλλά μπορείς σίγουρα να αφήσεις το σημάδι σου στον κόσμο με άλλους τρόπους.

“STAND TALL, BOY”

Λογικά, τα πρώτα πράγματα που σκέφτεσαι όταν θυμάσαι το ‘Back to the Future’ είναι το τρελό ταξίδι στον χρόνο και το γεγονός ότι η μάνα του Marty κάποια στιγμή τον γούσταρε. Σε δεύτερη φάση όμως, η ταινία σου είπε επίσης ότι έχεις τη δύναμη να αντισταθείς σε αυτούς που σε καταπιέζουν. “If you let people walk over you now, they’ll be walking over you for the rest of your life”.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

“Υποβασταζόμενοι βγήκαμε από το σινεμά” μας είπε ο Θέμης Καίσαρης στο γραφείο όταν του δείξαμε το μήνυμα που θα βάζαμε από το ‘Dead Poets Society’, “δεν μπορούσε να παρηγορήσει κανείς κανέναν”. Είναι πολλά τα μαθήματα από το συγκεκριμένο αριστούργημα, αλλά εμείς κρατάμε το πιο διαχρονικό. “Αντίθετα με όσα μπορεί να σας λένε οι άλλοι, οι λέξεις και οι ιδέες γιατί μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο”. Μην τις υποτιμάτε.