Αφήστε ήσυχο το καλοκαίρι ρε περίεργοι
- 6 ΑΥΓ 2017
Το να επιτίθεσαι σε κάτι που είναι κοινώς αποδεκτό και αγαπητό, είναι μια ιδιαίτερα σπαστική μόδα των τελευταίων ετών. Αφού δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάπως αλλιώς, δηλώνεις τη διαφορετικότητά σου εκφράζοντας αντισυμβατικές απόψεις.
Μαύρο εσείς; Άσπρο εγώ. Πάνω οι άλλοι; Κάτω εγώ. Πάσο. Ειλικρινά, κανένα πρόβλημα. Δεν θα ορίσω εγώ τι αρέσει στον καθένα, δημοκρατία έχουμε. Αλλά ρε παιδιά. Μπορώ να δεχτώ να μην σου αρέσουν τα Χριστούγεννα, οι πατάτες τηγανητές, τα αυτοκίνητα, οι δρόμοι, οι άνθρωποι, το νερό και το οξυγόνο. Πώς διάολο όμως γίνεται να μην σου αρέσει το καλοκαίρι;
Όχι και το καλοκαίρι ρε ιερόσυλοι. Δεν μιλάμε μάλιστα για μερικές εξαιρέσεις, κάποιες σπάνιες περιπτώσεις που πάντα υπάρχουν απλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μιλάμε για ολόκληρο κίνημα, το οποίο έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια για να τα βάλει με τρία ανυπεράσπιστα θύματα: τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Φτάνει όμως. Ήρθε η ώρα κάποιος να υπερασπιστεί την τιμή της εποχής για την οποία ολόκληροι ποιητές έχουν σκαρώσει στιχάκια, φλερτ έχουν χτιστεί με θεμέλιο την αίσθηση της αρμύρας στα σώματα και χιλιάδες ψάρια και μαλάκια έχουν θυσιαστεί για να συνοδεύσουν μερικά καραφάκια τσίπουρο.
Δύσκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει και αυτός θα είμαι εγώ. Καλοκαίρι λοιπόν. Η εποχή με τα χιλιάδες θετικά και το ένα (1) αρνητικό. Τη ζέστη. Ας διαλύσουμε αυτό το μύθο, να τον βγάλουμε από τη μέση, για να περάσουμε μετά απρόσκοπτα στην αποθέωση.
Πράγματι, η ζέστη του καύσωνα δεν παλεύεται. Όταν ο υδράργυρος δείχνει 40, παίρνεις μια δωρεάν γεύση του πώς είναι το κλίμα στην κόλαση και σκέφτεσαι αν προλαβαίνεις να ζητήσεις μετάνοια για τις αμαρτίες σου. Μόνο που οι ημέρες αυτές, μέσα στις 90 που κρατάει το καλοκαίρι, είναι ζήτημα αν ξεπερνάνε τις 15.
15 ημέρες τρομερής ζέστης λοιπόν, με τη σάρκα να λιώνει και τον ιδρώτα να στεγνώνει πριν καν προλάβει να διασχίσει τη διαδρομή από το πρόσωπο στο υπόλοιπο κορμί σου. Χάλια, δεν θα διαφωνήσω. Όμως, σου έχω νέα
Ακόμη κι αν βρίσκεσαι σε πόλη και όχι σε κάποιο νησί καθ΄όλη τη διάρκεια αυτών των ημερών, υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί η ζέστη. Οι ανεμιστήρες και τα air condition, με σωστή και μετρημένη χρήση, είναι φίλοι σου και θα σε βοηθήσουν να περάσεις τον καύσωνα αξιοπρεπώς, με την προϋπόθεση πως δεν μένεις σε κάποια σπηλιά και διαθέτεις ηλεκτρισμό. Τόσο απλό. Και πάμε τώρα στα θετικά, δηλαδή τις υπόλοιπες 75 ημέρες.
Ημέρες δύσκολες. Ημέρες ζόρικες. Αρκετές απ’ τις οποίες, τις περνάς σε ένα νησί, φορώντας όλη μέρα το μαγιό σου, διαβάζοντας το βιβλίο σου δίπλα στο κύμα, κάνοντας διάλειμμα μόνο για να βουτήξεις ή να ρίξεις έναν μικρό υπνάκο, γιατί τόση ραστώνη είναι αλήθεια ότι καταντάει κουραστική. Με μοναδικά σου άγχη, να μην ζεσταθούν οι μπύρες και να βρεις σε ποια ταβέρνα θα κορέσεις την πείνα σου μετά το μπάνιο. Ένα δράμα.
Θα δεχτώ όμως για χάρη της κουβέντας, ότι σε πολλούς ανθρώπους, όλη αυτή η φάση μπάνιο-νησί-ταβέρνα-χαλαρότητα, για κάποιο λόγο δεν αρέσει. Είναι παιδιά της πόλης, δεν αγαπάνε τη θάλασσα, δεν βρίσκουν καμία γοητεία στην παραλία, τους αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος.
Το καλοκαίρι παραμένει τέλειο, ακόμη κι αν το περάσεις ολόκληρο στην πόλη. Η ημέρα είναι μεγαλύτερη, κάτι που σημαίνει πως φεύγοντας από τη δουλειά, η διάθεσή σου παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα. Συγκρίνονται τα σκοτάδια και η μουντίλα του χειμώνα με τον λαμπρό ήλιο που στέκει αγέρωχος ακόμη κι αν αφήσεις το γραφείο στις 8 το απόγευμα;
Μαζί με τη διάθεση για βόλτες όμως, προσφέρονται και περισσότερες επιλογές, οι οποίες το χειμώνα, είτε δεν υπάρχουν, είτε παίζουν μπάλα μια κατηγορία κάτω. Αντί για σκοτεινά μπαρ γεμάτα καπνό, μπορείς να πιεις το ποτό σου σε δροσερές ταράτσες και αυλές
Το καλοκαίρι, μαζί με τη ζέστη και την άδεια, φέρνει μαζί του και τα θερινά σινεμά, τις δωρεάν προβολές σε ανοιχτούς χώρους, τις συναυλίες και τα φεστιβάλ στα ανοιχτά θέατρα των δήμων. Φέρνει το φεστιβάλ της Επιδαύρου, το Ηρώδειο, τις μπύρες στην πλατεία Νερού, ίσως τον ομορφότερο χώρο για ένα μουσικό φεστιβάλ. Μία τραγωδία, τι να λέμε τώρα, δυστυχία σκέτη.
Δεν είσαι ούτε του θεάματος και των εξόδων; Κανένα πρόβλημα, έχω κι άλλα επιχειρήματα. Το καλοκαίρι, φέρνει μαζί του και μια πιο χαλαρή διάθεση, σε όλα. Είναι η εποχή του φλερτ, η εποχή που τα κορίτσια φοράνε λιγότερα (χάσταγκ μπουτάκια έξω) κι εσύ μπορείς να κυκλοφορείς με μια βερμούδα κι ένα T-Shirt όλη μέρα. Η χρυσή εποχή που για να ντυθείς σου χρειάζονται μερικά μόνο δευτερόλεπτα.
Λιγότερος χρόνος σου χρειάζεται και για όλες τις μετακινήσεις σου. Από τα μέσα Ιουλίου μέχρι τα τέλη Αυγούστου, όλα είναι πιο εύκολα. Ελάχιστη κίνηση, αμέτρητες θέσεις πάρκινγκ, κατάργηση δακτυλίου. Για μερικές εβδομάδες, γινόμαστε Ευρώπη. Σκέτο μαρτύριο.
Μέχρι και στη δουλειά είναι όλα πιο χαλαρά. Πας αργότερα, φεύγεις νωρίτερα, έχεις λιγότερες υποχρεώσεις και σαφώς περισσότερο χρόνο για να τις ολοκληρώσεις. Και το σημαντικότερο: Λείπουν τα αφεντικά. Σε βλέπω που δακρύζεις από στεναχώρια.
Λαστ μπατ νοτ λιστ που λένε και στα νησιά, μπορεί φέτος να μην είναι τόσο επίκαιρο, αφού πέσαμε σε νεκρή χρονιά, όμως του χρόνου το καλοκαίρι, θα έχουμε και Μουντιάλ, δηλαδή έναν μήνα γεμάτο μπάλα, για να βλέπεις αγώνες στο μπαλκόνι σου πίνοντας παγωμένη μπύρα. Μα πραγματικά, τι κάναμε για να αξίζουμε αυτή την τιμωρία του καλοκαιριού;
Μπάνια, άδεια, λιγότερη δουλειά, θερινά σινεμά, βόλτες, άδεια πόλη, γενική χαλαρότητα και ραστώνη, εναντίον ζέστης. Το αποτέλεσμα αυτής της μονομαχίας μοιάζει πιο προδιαγεγραμμένο και από αναμέτρηση του Αστέρα Μαγούλας με τη Μπαρτσελόνα.