Αφού η ομάδα κερδίζει, ας μην την αλλάξουμε

Παρά το θρίαμβο του Ολυμπιακού στο Λονδίνο το βράδυ της Τρίτης και τις χιλιάδες σκέψεις που αυτός γέννησε στο κεφάλι μου (ενδεικτικά θα αναφέρω τα ΝΑΙΙΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ και ΤΙ ΖΟΥΜΕ), είχα αποφασίσει πως θα προσπαθήσω να αντισταθώ, κρατώντας τις σκέψεις αυτές για μένα.

Η ομάδα έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στα πάνω της, όλοι γράφουν κάτι καλό για το έπος του Emirates κι ακόμη ένα αποθεωτικό άρθρο δεν θα μπορούσε να προσθέσει κάτι ιδιαίτερο. Όλα αυτά μέχρι να ακούσω το One Μan Show της Τετάρτης στο νέο πρόγραμμα του Sport24 Radio, όπου ένας Παναθηναϊκός (ο Χρήστος) κι ένας Αεκτζής (ο Ηλίας) του Oneman, σχολίαζαν την εμφάνιση του Ολυμπιακού, τις μεταγραφές, το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν. Μήπως να μου προτείνετε τι χρώμα να βάψω και τα πλακάκια του μπάνιου μου;

Σας παρακαλώ πάρα πολύ κύριοι, σκέφτηκα. Ωραία αυτά που λέτε και συμφωνώ με τα περισσότερα, όμως δεν νομίζετε ότι οφείλω να τοποθετηθώ κι εγώ; Με κάθε επισημότητα κι ένα γραπτό μήνυμα την ώρα της εκπομπής ζήτησα την άδεια του Χρήστου, εκείνος μου έδωσε το πράσινο (τι θα μου έδινε ο βάζελος) φως και να που βρέθηκα να γράφω για πρώτη φορά όσο βρίσκομαι στην παρέα του Oneman για την αγαπημένη μου ομάδα.

Μόνο που αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα είναι ακόμη ένα κείμενο αποθέωσης. Αν καθόμουν να γράψω αμέσως μετά το παιχνίδι, πιθανότατα τώρα θα διάβαζες κάτι σαν “τι ομαδάρα έχουμε φτιάξει Θεέ μου, η Ευρώπη είναι δική μας, όνειρο ζω” και αντίστοιχα σχετικά και τρομερά γραφικά.

Πλέον, με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία, θα προσπαθήσω να εκφράσω κάποιες νηφάλιες σκέψεις για την επόμενη μέρα της ομάδας.

Το διπλό – ξεχωριστό κεφάλαιο στο Λονδίνο

Πριν την επόμενη μέρα όμως, ας σταθούμε λίγο σε αυτό που έγινε την Τρίτη. Ναι, συμφωνώ ότι το παιχνίδι στο Ζάγκρεμπ που ακολουθεί είναι δύσκολο και επικίνδυνο, ισχύει πως στον Ολυμπιακό παρουσιάζεται μια τρομερή ευκαιρία για πρόκριση, προφανώς και οι τρεις βαθμοί που κατέκτησε στο Λονδίνο δεν αρκούν για την επιτυχία, ΑΛΛΑ.

Δεν κερδίζει κάθε μέρα μια ελληνική ομάδα μέσα στο Emirates την Άρσεναλ και όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό καλό θα είναι να θυμόμαστε πως κάποτε δεν μπορούσε να πάρει διπλό ούτε με αντίπαλο τη Μόλντε και τη Μακάμπι Χάιφα στην Κύπρο. Επομένως, καλά όλα τα “κοιτάζουμε ήδη τον ΠΑΟΚ”, “αυτή η νίκη δεν σημαίνει τίποτα” και “μένουμε προσγειωμένοι”, λογικό να τα ακούμε από το στόμα των παικτών, όμως αφήστε τουλάχιστον εμάς να το χαρούμε όσο θέλουμε.

Προσωπικά, ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός δεν κατακτήσει άλλο βαθμό στον όμιλο φέτος, η ανάμνηση της επικής νίκης επί της ομάδας του Βενγκέρ θα μου προκαλεί συνεχώς ένα αυθόρμητο χαμόγελο. Είμαι βέβαιος πως σε αρκετά χρόνια από σήμερα, θα μπορώ να θυμηθώ ακριβώς που ήμουν όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε την Άρσεναλ και θα μπορώ να περιγράψω με κλειστά μάτια το νικητήριο γκολ του Φινμπόγκασον.

Το πώς μπορεί ο Ολυμπιακός να χτίσει πάνω σε αυτή τη νίκη, θα προσπαθήσω να το αναλύσω παρακάτω. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει όμως, η αξία της δεν θα μειωθεί ούτε στο ελάχιστο.

Οι σποραδικές επιτυχίες των τελευταίων χρόνων

Τα πρώτα χρόνια του Ολυμπιακού στο Champions League ήταν αρκετά επίπονα. Δεν χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω, όλοι θυμόμαστε ότι οι ερυθρόλευκοι αποτελούσαν την καλύτερη τροφή για καζούρα στους φίλους των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων. Πάντα υπήρχαν οι σεζόν-εξαίρεση (ιδιαίτερα η χρυσή σεζόν 1998-99), όμως έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά οι εξαιρέσεις: επιβεβαίωναν απλά τον κανόνα.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, έχει σημειωθεί μια αδιαμφισβήτητη πρόοδος. Μπορεί το διπλό επί της Άρσεναλ να είναι η -μέχρι στιγμής- κορύφωση, όμως πριν από αυτό είχαν προηγηθεί άλλες σπουδαίες βραδιές.

Βραδιές με νίκες επί της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Γιουβέντους, βραδιές με θριάμβους επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, βραδιές με τριάρες (έστω και πλασματικές) σε εκτός έδρας αγώνα επί της Άντερλεχτ. Όπως καταλαβαίνεις, οι σπουδαίες εμφανίσεις δεν απουσίαζαν πριν από το θαύμα της Τρίτης. Αυτό που εξακολουθεί να απουσιάζει, είναι η συνέχεια και η συνέπεια.

Τι φταίει όμως που η ίδια ομάδα που κερδίζει τη Γιουνάιτεντ και την Ατλέτικο Μαδρίτης χάνει με κάτω τα χέρια από τη Μάλμε και τη Ντνίπρο; Πότε θα διεκδικήσει την ευρωπαϊκή πορεία και θα αφήσει πίσω της τις μεγάλες στιγμές της μίας βραδιάς;

Ο σταθερός κορμός

Η απάντηση στο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου (ή των πολλών εκατομμυρίων αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, καθώς μια πετυχημένη πορεία στη διοργάνωση προσθέτει πολλά μηδενικά στα ταμεία της ομάδας) θα έρθει μέσα από μια σύγκριση που δείχνει πολλά.

Η ενδεκάδα που κατέβηκε την Τρίτη στο Emirates είχε μόλις δυο από τους παίκτες της ενδεκάδας που παρατάχθηκε στο Καραϊσκάκης για να αντιμετωπίσει τη Γιουνάιτεντ. Ο ένας ήταν ο Ρομπέρτο, δηλαδή ο τερματοφύλακας, κι ο άλλος ο Σαλίνο, δηλαδή το αριστερό μπακ που στην αρχή του χρόνου δεν υπολογιζόταν καν για βασικός.

Στον ενάμιση χρόνο που μεσολάβησε από το ένα παιχνίδι στο άλλο, ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει τα 9/11 της βασικής του ενδεκάδας και έχει προχωρήσει ήδη σε δυο αλλαγές προπονητή, απολύοντας τόσο τον Μίτσελ, όσο και -δικαιότατα- τον Περέιρα. Από τους 14 παίκτες που αγωνίστηκαν μάλιστα εκείνο το βράδυ του Φεβρουαρίου, μόλις οι 5 ανήκουν ακόμα στην ομάδα, με τον Φουστέρ να μην είναι καν δηλωμένος στην ευρωπαϊκή λίστα.

Καταλαβαίνω πως εκτός από αθλητικός σύλλογος, ο Ολυμπιακός είναι και εταιρεία. Οφείλει να είναι κερδοφόρα και για να το καταφέρει, ορισμένες φορές πρέπει να πουλάει τα περιουσιακά του στοιχεία. Κι όταν λέμε περιουσιακά στοιχεία δεν εννοούμε το πούλμαν και το γήπεδο, αλλά τους παίκτες.

Ας γίνουν οι πωλήσεις, αλλά με μέτρο. Ακόμη και το καλοκαίρι που μας πέρασε, όπου η αλήθεια είναι πως δεν έφυγαν πολλοί ποδοσφαιριστές, αυτό έγινε περισσότερο από σπόντα, παρά από πίστη σε ένα πλάνο. Ο Ντουρμάζ έμεινε επειδή δεν έφερε πρόταση, ο Κασάμι το ίδιο, ο Μαζουακού έφτασε πολλές φορές μια ανάσα από την πώληση και τελικά έμεινε για να πουληθεί με περισσότερα, ο Μποτία μάλλον ξεχάστηκε στο ρόστερ και ούτω καθεξής. Με την Άρσεναλ αγωνίστηκαν, είτε ως βασικοί, είτε σαν αλλαγές, έξι νέοι ποδοσφαιριστές σε σύγκριση με το περσινό ρόστερ.

Για μένα επιτυχία θα είναι αν του χρόνου τέτοια εποχή, στους ομίλους του Champions League (εφόσον φυσικά βρεθεί εκεί), ο Ολυμπιακός κατέβει με μόλις 1-2 νέες προσθήκες και τον ίδιο προπονητή στον πάγκο. Έτσι, οι πιθανότητες για ευρωπαϊκή πορεία, η οποία είναι και ο καημός όλων των Ολυμπιακών, θα αυξηθούν κατακόρυφα. Μια πολυκατοικία μεγαλώνει μόνο αν κάθε χρόνο προσθέτεις έναν όροφο στους ήδη υπάρχοντες. Αν κάθε χρόνο τη γκρεμίζεις και τη διαλύεις από την αρχή, κάτι κάνεις λάθος.

Ο φετινός Ολυμπιακός δείχνει πλήρης. Με αρκετά νέα παιδιά κι έναν προπονητή που βγάζει δουλειά, είναι φιλόδοξος, απέχει από τις γραφικότητες τύπου Περέιρα και έχει ένα συγκεκριμένο πλάνο και πολλές ποδοσφαιρικές ιδέες. Ας χτίσουμε πάνω σε αυτά. Ας γίνει ο Φορτούνης ο ηγέτης του Ολυμπιακού για τα επόμενα δέκα χρόνια αντί να φύγει με την πρώτη καλή πρόταση.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει ανάγκη να δεθεί και πάλι με ορισμένους παίκτες κι όχι πάνω που τους κάνει σύνθημα, εκείνοι να φορούν τις φανέλες άλλων ομάδων. Τα εκατομμύρια που μπαίνουν κάθε χρόνο από τη συνεχή συμμετοχή στους ομίλους του Champions League δεν καθιστούν την ανάγκη για πωλήσεις τόσο μεγάλη όσο για παράδειγμα στον “μνημονιακό” Παναθηναϊκό.

Η επόμενη ημέρα

Έγραψα πιο πάνω πως το διπλό της Τρίτης αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Ολυμπιακού, το οποίο οφείλουμε να χαρούμε.

Είναι προφανές βέβαια πως δεν θα είχα καμία αντίρρηση, αν μερικά αντίστοιχα όμορφα κεφάλαια ενωθούν για να συνθέσουν ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, με τον τίτλο «ευρωπαϊκή υπέρβαση». Στα μάτια μου, ο μόνος δρόμος για να γίνει αυτό είναι η πίστη και η εμπιστοσύνη σε ένα σταθερό σύνολο παικτών.

Η φετινή ομάδα δείχνει να έχει την ποιότητα που απαιτείται για να επιχειρήσει βήμα-βήμα, το κάτι παραπάνω. Ας την αφήσουμε να προσπαθήσει, χωρίς να στερηθεί στις επόμενες μεταγραφικές περιόδους τα μισά βασικά της γρανάζια.