Αγαπητοί πολιτικοί, δεν μας νοιάζει δίπλα σε ποιον κάθεστε στο θέατρο

Η φυσική παρουσία στον κόσμο των δημόσιων σχέσεων είναι κάτι σαν τη σωτηρία της ψυχής, πολύ μεγάλο πράγμα. Κάθε φορά που κάποιος διοργανώνει κάτι, το άγχος του συνολικού αριθμού των ατόμων που θα μαζέψει με την αγωνία του αντίστοιχου των γνωστών, διάσημων, celebrity (όχι απαραιτήτως με την κακή έννοια) που θα παρευρεθούν απλά, δεν μπορούν να συγκριθούν. Δεν μπορώ να πω ότι βρίσκω την παραπάνω λογική απολύτως παράλογη, μόνο λίγο επίφοβη ως προς το αποτέλεσμα.

Η Δευτέρα που μας πέρασε με βρήκε καθισμένη στην μπροστινή θέση ενός θεωρείου (από τα ακριανά) του Θεάτρου Παλλάς. Μέχρι να φτάσω εκεί, μου πήρε περίπου τρία τέταρτα. Ο κόσμος ήταν πολύς και ο διάσημος κόσμος ακόμη περισσότερος. Κάμερες, δηλώσεις, λαμπερές παρουσίες (σόρι για το κλισέ).

Η Όπερα της Πεντάρας σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά είχε την επίσημη πρεμιέρα της και σύσσωμοι γνωστοί, πολύ γνωστοί και άγνωστοι σπεύσαμε να παρακολουθήσουμε το αριστούργημα των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ επί σκηνής.

Στις σκάλες του πρώτου ορόφου του θεάτρου βρέθηκα αφού έσπρωξα ευγενικά στην πλάτη την Όλγα Κεφαλογιάννη, χαιρέτησα τον Γιάννη Μπέζο ο οποίος δεν είμαι σίγουρη ότι με θυμόταν, πάτησα τον Σάκη Ρουβά (είμαι ατσούμπαλη, είναι γνωστό) και έκανα έναν από τους δύο σωματοφύλακές του να με αγριοκοιτάξει τόσο ώστε να σκεφτώ πόσο μοναδικά κακή επιλογή ήταν ο Κέβιν Κόστνερ στον ομώνυμο ρόλο. Την ίδια ώρα που βολευόμουν στην μπροστινή από δεξιά θέση του τρίτου θεωρείου, ακριβώς από κάτω μου τα φλας έδιναν και έπαιρναν, το ίδιο και οι χαιρετούρες.

Τα πηγαδάκια έσπασαν στο άκουσμα του τρίτου κουδουνιού. Όλοι πήγαν στη θέση τους και χαμήλωσαν τα κινητά όπως πρόσταξε η φωνή από το μεγάφωνο (μπράβο). Η παράσταση ξεκίνησε το αμέσως επόμενο λεπτό. Πριν τα μάτια μου κολλήσουν στη σκηνή και χειροκροτήσουν σιωπηλά την ταλαντούχα ύπαρξη του Νίκου Καραθάνου, ο οποίος παρεμπιπτόντως αποτελεί το 60% της σκηνοθετικής επιτυχίας της παράστασης, παρατήρησαν κάτι περίεργο στο κέντρο της πρώτης σειράς.

Υπέθεσα ότι το κενό υπήρχε για τους αργοπορημένους που πάντα υπάρχουν σε ένα θέατρο και πάντα εμφανίζονται στη χειρότερη στιγμή οπότε δεν έδωσα σημασία. Αφέθηκα στην εξαιρετική φωνή της Νάντιας Κοντογεώργη και στην εξαιρετική καρικατούρα της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη που υποδυόταν τη μητέρα της και θύμιζε φανταστικά την Ελένα Μπόναμ Κάρτερ.

Όταν έφτασε το διάλειμμα και αφού πέρασαν τα δεκαπέντε του λεπτά με τις ίδιες φωτογραφίες, τα ίδια πηγαδάκια, τα ίδια φλας, οι δύο κενές θέσεις της πρώτης σειράς μου ξανατράβηξαν το βλέμμα. Το γεγονός ότι παρέμειναν κενές παρότι κανείς δεν ήρθε να τις οικειοποιηθεί άρχισε πλέον να με τρώει. Όσο και αν καταλάβαινα ότι από ευγένεια δεν καλύφθηκαν στην αρχή τόσο απορούσα με τη στάση του κυρίου Λοβέρδου να μην βρεθεί λίγο πιο κεντρικά και να διευρύνει ακόμα καλύτερα την ορατότητά του.

Αρχικά, θα μπορούσε και εκείνος να βάλει εμπόδιο τη γυναίκα του και όλα ωραία όλα καλά. Άσε που, και ιδεολογικά αν το δούμε, μία θέση πιο δεξιά και πιο κέντρο θα πήγαινε οπότε; Πού ήταν το πρόβλημα. Τέλος πάντων επειδή κινδυνεύω να κάνω αυτό που κοροϊδεύω ορισμένες φορές όταν βλέπω στο διαδίκτυο ειδήσεις τραβηγμένες από τα μαλλιά για να δείξουν ότι κάποιος είναι τσακωμένος με κάποιον άλλο ή κάτι τέτοιο, θέλω να ξαναπώ ότι δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο.

Όμως, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι: Η εικόνα από μόνη της έβγαζε μία μεγάλη υποκρισία. Ακόμη και για το φαίνεσθαι που τόσο πολύ αγαπούν οι πολιτικοί θα έπρεπε να καλύψει τις δύο αυτές κενές θέσεις. Και θα έπρεπε να το κάνει για να μην μπορώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος να το σχολιάσει ή να το συνδυάσει με την Όπερα της Πεντάρας γιατί η παρουσία όλων αυτών εκεί, θεωρητικά τουλάχιστον έγινε και γίνεται για την προώθηση της συγκεκριμένης παράστασης και όχι για την επισκίασή της.

Και σε κάτι ακόμα: Στην ελάχιστη περίπτωση αυτή η κίνηση να έγινε εξ’επί τούτου από τον κύριο Λοβέρδο και με αφορμή αυτό το ας το πούμε ατυχές περιστατικό θα ήθελα να πω ότι κανέναν δεν τον αφορά δίπλα σε ποιον κάθεται ένας πολιτικός στις δημόσιες εμφανίσεις του. Οι off camera είναι εκείνες που μετράνε.

Γενικά, όλο αυτό το παιχνίδι της επικοινωνίας είναι ωραίο να γίνεται μόνο εντός Βουλής ή εντός τηλεοπτικών πολιτικών παραθύρων. Στα επί τα αυτά τώρα, αλήθεια δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θα τον ενδιέφερε αυτήν την ώρα αν ο Λοβέρδος κάθεται δίπλα στον Κουτσούμπα σε μία παράσταση. Ακόμη και αν η τελευταία είχε πολιτικό περιεχόμενο.