Αγαπητό Airbnb, θα μου λείψεις
Σε αγάπησα πολύ. Μου το ανταπέδωσες απλόχερα. Αλλά πλέον, κάθε φορά που είμαι στην αγκαλιά σου, αισθάνομαι ανασφάλεια. Οπότε, για την ώρα, λέω να επιστρέψω στο στεφάνι μου (βλέπε ξενοδοχεία μεγάλων αλυσίδων) ή στο να κάνω τουρνέ στα εξοχικά των φίλων μου. Εις το επανιδείν;
- 3 ΑΥΓ 2020
Μου πήρε εβδομάδες να βρω την τέλεια διαμονή, για μένα και τις οικογένειες των φίλων μου, στην καλοκαιρινή Βαλένθια και την Μαδρίτη. Εκείνοι δεν είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ πριν το Airbnb. Εγώ το είχα ερωτευτεί παράφορα ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι (ναι, το ξέρω, άργησα), όταν -στο πλαίσιο ενός road trip κατά μήκος της ακτής της Πορτογαλίας- έβλεπα την ανόθευτη χαρά στο πρόσωπο της 10χρονης κόρης μου κάθε φορά που μπαίναμε σε ένα καινούργιο σπίτι. Με εκείνη, μαζί με την κολλητή της, να ψάχνουν να βρουν ποιο θα είναι το δικό τους δωμάτιο (φυσικά ‘καβάτζωναν’ το καλύτερο) και να μας λένε μετά τις εντυπώσεις τους.
Οπότε, το cancel που χρειάστηκε να κάνω τον Μάρτιο (το ταξίδι ήταν προγραμματισμένο για να συμπέσει με τα γενέθλια της μικρής τον Ιούλιο), λόγω Covid-19, πόνεσε. Μου στοίχισε. Προφανώς και ήταν αναγκαίο. Αλλά, από την άλλη, τόσος κόπος πήγε χαμένος.
Αυτό το καλοκαίρι, ανήκοντας στους τυχερούς-άτυχους που διαθέτουν δικό τους εξοχικό, δεν έχει χρειαστεί μέχρι τώρα να κάνω κάπου κράτηση. Αλλά ήδη με πιέζει η γυναίκα μου να κλείσω κάτι καλό, για ένα παιδικό πάρτι που έρχεται τον Σεπτέμβριο στο Ναύπλιο (ναι, το ξέρω, ο Σεπτέμβριος μοιάζει αυτή τη στιγμή να απέχει έτη φωτός μακριά-θυμίζει άγνωστο γαλαξία όσον αφορά το πως θα είναι τότε η φάση).Εξού και το ερώτημα του 1.000.000 δολαρίων.
Πόσο άνετα αισθάνομαι / αισθάνεσαι να κλείσεις δωμάτιο αυτή τη στιγμή σε Airbnb σε Ελλάδα και εξωτερικό; Ακόμη και έχοντας επίγνωση ότι η εταιρεία έχει πάρει και συνεχίζει να παίρνει ειδικά μέτρα. Είτε με το να μεγαλώσει το διάστημα που μένει ένα κατάλυμά άδειο ανάμεσα σε δυο διαδοχικές κρατήσεις (όπως μου επιβεβαιώσε ο μπατζανάκης μου που είναι superhost Αιτωλοακαρνανίας) είτε με διάφορα πρωτόκολλα καθαρισμού και λοιπά υγειονομικά μέτρα. Και μιλάμε για βαρβάτα πρωτόκολλα (μάσκα, γάντια, εγκεκριμένα απολυμαντικά, συγκεκριμένος χρόνος ανά δωμάτιο, κτλ) προκειμένου να τσιμπήσει κάποιος το περιζήτητο σήμα αστραφτερής/αυστηρής/σούπερ ντούπερ καθαριότητας που φαίνεται στο εικονίδιό της καταχώρησης.
Με άλλα λόγια η εταιρεία, από την πλευρά της, έκανε και συνεχίζει να κάνει ότι μπορεί για να ανταποκριθεί στις υγειονομικές ανάγκες της εποχής (παρότι ο κορονοϊός της έδωσε γερή κατραπακιά, αναγκάζοντας τον CEO να απολύσει αρχές Μάιου –με υποδειγματικό ωστόσο τρόπο- το 25% των υπαλλήλων της). Εξηγώντας την διαδικασία αναλυτικά στους οικοδεσπότες και φροντίζοντας να τσεκάρει ότι τηρούν αυτά που πρέπει. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, όλο αυτό καταλήγει σε θέμα ατομικής ευθύνης. Στο κατά πόσο μπορώ να εμπιστευτώ εγώ την υγεία της οικογένειάς μου σε έναν άγνωστο οικοδεσπότη και στο αν αυτός τηρεί τα μέτρα κατά 99%. Με το 1% της πιθανής αμέλειας να είναι αρκετό για να κάνει την ζημιά.
Ναι, δικό μου είναι το άγχος. Που, έτσι και αλλιώς, μικροφοβιακός ήμουν ήδη πριν σκάσει η πανδημία. Απλώς θεωρώ ότι, πλέον, αυτό έχει εξελιχθεί δικαιολογημένα σε συλλογικό άγχος που έρχεται και απειλεί δομικά την φιλοσοφία της sharing οικονομίας. Η οποία δεν το θεωρώ καθόλου βέβαιο ότι θα επιβιώσει της πανδημίας. Ή τουλάχιστον ότι θα επιβιώσει χωρίς να χρειαστεί να μεταμορφωθεί ριζικά και να αρχίζει να νοιάζεται πραγματικά για τους συνεργάτες της.
Από την άλλη δεν μου είναι αδιάφορη και η αντίθετη άποψη που θεωρεί τα ξενοδοχεία, εκεί που αναγκαστικά είσαι δίπλα σε αγνώστους όλη την ημέρα, να είναι εξίσου ή και περισσότερο επίφοβα. Αν και από ότι μπορώ να κρίνω από τα high end ελληνικά, τα μέτρα που παίρνουν είναι σούπερ αυστηρά. Άλλα έχουν ήδη πάρει την σχετική Covid-19 πιστοποίηση, άλλα προσφέρουν δωρεάν μοριακά τεστ στους επισκέπτες τους και όλα, μα όλα, κάνουν θερμομέτρηση σε υπαλλήλους και επισκέπτες, έχουν 24/7 διαθέσιμους γιατρούς και νοσηλευτές, προσπαθούν να μην υπάρχει πουθενά επαφή (από το check in μέχρι το check out) και σου δίνουν -αμά λάχει- και περισσότερη άπλα στην πισίνα.
Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε room to let και ‘I.X.’ ξενοδοχεία, αλλά εκείνα που αποτελούν μέλη γνωστών ελληνικών και διεθνών ομίλων. Άλλωστε αυτό, η στροφή στις αλυσίδες (είτε μιλάμε για εστίαση, είτε για διαμονή) είναι μια από τις επιπτώσεις της κρίσης. Υπό την έννοια ότι το κοινό αισθάνεται ασφάλεια όταν επιλέγει τις υπηρεσίες ενός ομίλου. Εκεί όπου τα υγειονομικά πρωτόκολλα έρχονται από την κορυφή στα χαμηλά και η εφαρμογή σε αυτά επιβάλλεται και παρακολουθείται στενά.
Αν και τελικά, πέρα και πάνω από όλα, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η σοφία του ελληνικού λαού αφού, και εν μέσω Covid-19, το καλύτερο εξοχικό παραμένει αυτό των φίλων σου. Εκεί που ξέρεις ποιος μπήκε, ξέρεις ποιος βγήκε και είναι στο δικό σου χέρι να το λούσεις με Dettol από πάνω έως κάτω πριν πατήσεις την παρανυχίδα σου μέσα
