Αξίζει να κάνεις το βήμα παραπάνω γι΄αυτούς που αγαπάς

Ήταν μια τυπική ημέρα στο γραφείο, με πολύ τρέξιμο κι ακόμη περισσότερες προθεσμίες, όταν στο e-mail μου έφτασε ένα μήνυμα με τίτλο “δες το οπωσδήποτε, θα δακρύσεις”.

Συνήθως αγνοώ αυτά τα mail, ειδικά όταν είμαι στη δουλειά (με διαβάζουν και τα αφεντικά μου, καταλαβαίνεις), αφού περιλαμβάνουν βίντεο με γάτες, μωράκια που περπατάνε για πρώτη φορά και προτάσεις γάμου σε ηλιοβασιλέματα. Συγκίνηση, δεν λέω, αλλά βαριέμαι.

Παρατηρώντας πιο προσεκτικά όμως το περιεχόμενο εκείνου του μηνύματος, συνειδητοποίησα ότι ήταν η τρίτη φορά που κάποιος μου στέλνει το συγκεκριμένο βίντεο. Και να φανταστείς, δεν είχε καν προλάβει να μεσημεριάσει.

“Είτε πρόκειται όντως για ένα τρομερό βίντεο, είτε όλοι σήμερα έχουν τρελαθεί και μου στέλνουν τα ίδια πράγματα”, σκέφτηκα κι αποφάσισα να πολεμήσω την περιέργεια, παρακολουθώντας το.

Δύο λεπτά αργότερα, κοιτούσα βουρκωμένος την οθόνη του υπολογιστή μου κι οι συνάδελφοί μου με ρωτούσαν τι έπαθα κι αν είμαι καλά. Είχα μόλις παρακολουθήσει την διαφήμιση της μπύρας ΑΛΦΑ, με πρωταγωνιστή τον τρομερό πατέρα που μάθαινε κρυφά να χορεύει για να μπορέσει να χαρίσει στην κόρη του έναν χορό την ημέρα του γάμου της.

Κεντρικό μήνυμα της διαφήμισης, το “Θες ένα μικρό βήμα για να έρθεις κοντά στους ανθρώπους σου” κι αν δεν την έχεις παρακολουθήσει ακόμα, σε προτρέπω να το κάνεις άμεσα, όμως σε προειδοποιώ: θα συγκινηθείς και θα θελήσεις να πάρεις αμέσως τηλέφωνο τον πατέρα σου.

Εγώ τουλάχιστον, μόλις τελείωσε η διαφήμιση, αυτό ακριβώς έκανα. Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου, χωρίς να θέλω να του πω κάτι συγκεκριμένο. Δεν του ανέφερα καν ότι είχα δει τη διαφήμιση, ήταν σχεδόν μηχανικό. Αφού έστειλα κι εγώ με τη σειρά μου το βίντεο σε φίλους μου, άρχισα να σκέφτομαι λίγο καλύτερα το νόημα που ήθελε να περάσει, καταλήγοντας σε ένα δυσάρεστο συμπέρασμα: Τους πιο κοντινούς ανθρώπους της ζωής μας, τους θεωρούμε όλοι δεδομένους.

Δεν μπορώ να μπω στα παπούτσια του πατέρα του βίντεο. Μπορώ όμως να αντιληφθώ τη λογική του απ’ την οπτική γωνία του γιου που θεωρεί τη σχέση με τους γονείς του κάπως δεδομένη.

Πριν μερικά χρόνια, αποφάσισα να κάνω το βήμα που ονειρευόμουν από μικρός. Να μετακομίσω μόνος μου, μακριά απ’ το πατρικό μου σπίτι, για να αισθανθώ ανεξάρτητος και να δείξω ότι μεγάλωσα.

“Δεν αντέχω άλλο να ξέρουν τι ώρα γυρνάω το βράδυ, να μπαίνουν όποτε θέλουν στο δωμάτιό μου, να μην μπορώ να φέρω μια κοπέλα στο σπίτι”, έλεγα στους φίλους μου και σχεδίαζα το επόμενο βήμα μακριά από τους γονείς μου, μέχρι που έφτασε η στιγμή που το έκανα.

Πλέον, τους επισκέπτομαι μια φορά κάθε δέκα ημέρες, τους παίρνω τηλέφωνο κυρίως όταν χρειάζομαι κάτι και πολλές φορές δεν τους σηκώνω καν τα τηλέφωνα, όταν με παίρνουν την ώρα που είμαι στη δουλειά ή όταν είμαι έξω με τους φίλους μου.

Σημαίνει αυτό ότι δεν τους αγαπάω; Προφανώς και όχι. Απλώς έχω στο μυαλό πως “έλα μωρέ, οι γονείς μου είναι, και να μην τους πάρω σήμερα, θα τους πάρω αύριο, πάντα εκεί θα είναι και θα με περιμένουν να τους επισκεφτώ”.

Μπορεί λοιπόν να είναι αυτονόητο, όμως δεν είναι κακό να δείχνεις στην πράξη πόσο πολύ αγαπάς τους γονείς σου. Κι ας το ξέρουν ήδη, κι ας μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία, δεν είναι κακό να τους το δείχνεις κι εσύ. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάς μαζί τους, είναι για εκείνους πολύτιμο.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι περισσότεροι πατεράδες του κόσμου σκέφτονται ακριβώς όπως ο πατέρας της διαφήμισης. Θα έκαναν δηλαδή τα πάντα για τη χαρά των παιδιών τους, για να τα κάνουν να χαμογελάσουν. Θα έβγαιναν από το comfort zone τους, θα τολμούσαν το βήμα μπροστά. Ο συγκεκριμένος πατέρας ξεκίνησε μαθήματα χορού, οποιοσδήποτε άλλος θα έκανε κάτι αντίστοιχο.

Εμείς, τα παιδιά τους, κάνουμε κάτι αντίστοιχο; Βγαίνουμε ποτέ από τα δικά μας comfort zones για να κάνουμε τους γονείς μας να χαμογελάσουν; Ξέρεις, θα μπορούσαν κι οι γονείς μας να μας θεωρούν δεδομένους και να βασίζονται στο ότι “εντάξει μωρέ, παιδιά μου είναι, κάποια στιγμή θα τα δω”. Οι περισσότεροι όμως, δεν το κάνουν.

Δεν γράφει κάπου ότι οι γονείς μας κρατάνε τα κλειδιά της σχέσης με τα παιδιά τους, ούτε ότι εκείνοι είναι οι μόνοι που οφείλουν να δείχνουν την αγάπη τους. Γι’ αυτό λοιπόν, καλό θα είναι όλοι μας να αρχίσουμε να κάνουμε το βήμα μπροστά σε αυτή τη σχέση.

Ξεκινώντας απ’ τα απλά, δηλαδή τα πιο συχνά τηλεφωνήματα και τις πιο τακτικές επισκέψεις, μέχρι και κάτι λίγο πιο σύνθετο, όπως η προσαρμογή στα θέλω και τις συνήθειες των γονιών μας.

Πήγαινε ένα θέατρο με την μητέρα σου, όσο κι αν βαριέσαι. Ακολούθησέ τους μια φορά στο οικογενειακό τραπέζι, ακόμη κι αν θα είναι εκεί η θεία σου που όποτε σε βλέπει σε ρωτάει πότε θα παντρευτείς. Βρες λίγο χρόνο στην καθημερινότητά σου για να καταφέρεις να πας για περπάτημα με τον πατέρα σου, ή να φροντίζεις τον κήπο μαζί με την μητέρα σου.

Μπορεί εσύ εκείνη τη στιγμή να προτιμούσες να βρίσκεσαι με τους φίλους σου, με την κοπέλα σου ή έστω μόνος σου στο σπίτι βλέποντας τη σειρά που παρακολουθείς, όμως αντικρίζοντας τη χαρά που θα προσφέρεις στους γονείς σου θα καταλάβεις ότι αξίζει τον κόπο.

Λίγο βαρύγδουπες όλες αυτές οι σκέψεις για ένα μεσημέρι στο γραφείο, όμως πέρα για πέρα αληθινές και δικαιολογημένες, μετά την παρακολούθηση της διαφήμισης. Δεν ξέρω για σένα, όμως εγώ αποφάσισα να μην περιοριστώ στο μηχανικό τηλεφώνημα που έκανα στον πατέρα μου μόλις την είδα.

Θα πηγαίνω μαζί του σινεμά, ακόμη και στις ταινίες που δεν μου τραβάνε το ενδιαφέρον, θα πάω επιτέλους μαζί με τη μητέρα μου σε εκείνο το εστιατόριο που μου λέει δυο χρόνια να πάμε κι εγώ το θεωρώ πολύ μεγαλίστικο για τα γούστα μου. Με λίγα λόγια, θα κάνω το βήμα παραπάνω για να τους πλησιάσω, βγαίνοντας απ’ τις δικές μου συνήθειες και προσαρμόζοντας λίγο το δικό μου πρόγραμμα σε αυτά που τους αρέσουν.

Καλύτερα λοιπόν, όταν έρθει αυτή η στιγμή να αισθάνεσαι πώς έκανες τα πάντα για να τους δείξεις την αγάπη σου και πώς ποτέ δεν τους θεώρησες δεδομένους. Εκείνοι θα σε αγαπάνε έτσι κι αλλιώς, όμως ένα χαμόγελο που θα τους έχεις προσφέρει εσύ, θα είναι για εκείνους το καλύτερο δώρο.

Φρόντισε να τους το προσφέρεις, δείξε την ΑΛΦΑ πλευρά σου και αποκλείεται να το μετανιώσεις.