Άλλη μια μέρα στην Ελλάδα, άλλη μια γυναικοκτονία
Το φαινόμενο των γυναικοκτονιών εξελίσσεται πια σε θλιβερή ρουτίνα όσο ελπίζουμε ότι θα σταματήσει χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα.
- 2 ΑΥΓ 2022
Δύο γυναικοκτονίες σε διάστημα λιγότερων από 24 ώρες σε Ρέθυμνο και Ζάκυνθο και μία τρίτη να ακολουθεί με θύμα ένα 17χρονο κορίτσι στο Περιστέρι και πολύ φοβάμαι ότι και σε αυτό το θέμα, έχουμε αποκτήσει κοινωνικά αντανακλαστικά που κρατάνε λίγες ώρες και δεν εστιάζουν στην ουσία του προβλήματος.
Οι αντιδράσεις, λίγο πολύ γνωστές. Σοκ, θυμός, καλές απόψεις, αναλύσεις, τσακωμοί για τον όρο γυναικοκτονία και την κατοχύρωσή του και πάμε στο επόμενο θέμα. Κι όσο εμείς κοιτάμε αλλού, αμέτρητες γυναίκες θα ζουν σε συνθήκες τρόμου μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, φοβούμενες να μιλήσουν, φοβούμενες να φύγουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν πού να πάνε, φοβούμενες να χωρίσουν γιατί μπορεί ο χωρισμός αυτός να οδηγήσει μέχρι και στον θάνατό τους.
Ας μην το κουράζουμε. Ακόμη κι αυτά τα άρθρα, έχουν χάσει το νόημά τους. Γιατί όσο κι αν τονίζουμε τη σημασία της νομικής κατοχύρωσης του όρου γυναικοκτονία, όσο κι αν κατά καιρούς καμπάνιες προσπαθούν να ρίξουν τα φώτα στο θλιβερό φαινόμενο και να ευαισθητοποιήσουν, το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας είναι βαθιά ριζωμένο στον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας.
Η πατριαρχία και ο σεξισμός υπήρξαν βασικά συστατικά στον τρόπο που μεγαλώσαμε οι περισσότεροι και δυστυχώς, στον τρόπο που μεγαλώνουν ακόμη πολλοί άντρες ανάμεσά μας. Επομένως, η κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, θα είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα στην αναγνώριση του προβλήματος, όμως φυσικά δεν είναι αρκετή. Οι γυναίκες δεν θα πάψουν έτσι εύκολα να ζουν μέσα σε καθεστώς τρόμου και να αντιμετωπίζονται ως κατώτερες, έχοντας να παλέψουν καθημερινά με την τοξικότητα και την ανισότητα.
Θέλει πολλή δουλειά από όλους μας. Από τους γονείς που μεγαλώνουν αγόρια, από τους δασκάλους, από τα ΜΜΕ αλλά και από μένα και σένα, ως απλοί άντρες που ζούμε σε έναν κόσμο που η πατριαρχία οργιάζει δίπλα μας και πολλές φορές σφυρίζουμε αδιάφορα.
Πρέπει να μιλάμε όποτε βλέπουμε και ακούμε κάτι στραβό, έχουμε ευθύνη όταν ένας φίλος ή γνωστός μας ξεφύγει, πρέπει πάντα να μπαίνουμε στη θέση μίας γυναίκας και να συναισθανόμαστε πόσες φορές στη ζωή της έχει νιώσει ότι κινδυνεύει, ώστε να σκεφτόμαστε δύο και τρεις φορές τι λέμε και τι κάνουμε.
Όσο δεν γίνονται όλα τα παραπάνω, συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως. Στην επόμενη γυναικοκτονία θα θυμώσουμε, θα σοκαριστούμε, θα μαλώσουμε για τον όρο και θα προχωρήσουμε, μετρώντας απλά τον κατάλογο των θυμάτων που μεγαλώνει, απορώντας γιατί συμβαίνει αυτό.
Όταν δυστυχώς, στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουμε τους λόγους.
