Από καθημερινούς ήρωες, έχουμε όσους χρησιμοποιούν τον προαστιακό
Το λογότυπο του προαστιακού, χωρίς καμία αμφιβολία πια, είναι το «α», από το «άργησε πάλι» ή το «ακατάλληλο».
- 14 ΝΟΕ 2024
Υπάρχει ένα μικρό φιαλίδιο ανάμεσα στο δεξί και αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο που ονομάζουμε «υπομονή». Όταν αυτό αδειάζει, προκαλεί μια αυθόρμητη φυσική αντίδραση, που συνήθως εμφανίζεται με σπασμούς στο άνω και κάτω χείλος.
Όταν φτάνεις σε σημείο να γελάς με κάτι, πάει να πει ότι το έχεις αποδεχθεί, ότι έχει περάσει πια στη σφαίρα της κανονικότητας και ότι η λευκή σημαία που υψώνεις μέσα από τα χαρακώματα της εσωτερικής σου κατάρρευσης δεν είναι ικανή να σε σώσει από τα βλήματα της ελληνικής πραγματικότητας.
Χρησιμοποιώ τον προαστιακό καθημερινά εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια, από τότε που πήρα την απόφαση να αφήσω πίσω μου το Παγκράτι και την Αθήνα και να βρω μπροστά μου τη θάλασσα και την επαρχία. Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου, άλλωστε γνώριζα ότι το πήγαινε-έλα δημιουργεί μια ειδική συνθήκη – κυρίως εξάρτησης – με ένα μέσο μεταφοράς το οποίο είναι αναξιόπιστο.
Το αγκάθι ήταν εκεί, το είδα και αποφάσισα να ζήσω μαζί του. Ο χρόνος που απαιτείται για να φτάσω στη δουλειά μου είναι πολλές φορές ο ίδιος με κάποιου που ζει στην Αθήνα και είναι κολλημένος στην κίνηση, με τη διαφορά ότι εγώ έρχομαι από έναν διαφορετικό πλανήτη, πενήντα λεπτά μακριά από την πρωτεύουσα, διαβάζοντας το βιβλίο μου. Αγόρασα λοιπόν το πρόβλημα, με τη λογική ότι θα γλιτώσω από άλλα, όπως για παράδειγμα τον θόρυβο της πόλης.
Και γλίτωσα, δεν έχω κανένα παράπονο. Το τίμημα, ωστόσο, όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Για αρχή, αποδεδειγμένα πια, όποιος χρησιμοποιεί τον προαστιακό θέτει τη ζωή του σε κίνδυνο. Ήμουν στον συρμό που παραλίγο να συγκρουστεί με έναν άλλο πριν από λίγο καιρό. Δεν καταλάβαμε κάτι εκείνη τη στιγμή, ίσως είναι προτιμότερο τέτοιες καταστάσεις να καλύπτονται από το πέπλο της άγνοιας,
Τα Τέμπη, εκτός από το βυθίσουν μια ολόκληρη χώρα στο πένθος, έφεραν στην επιφάνεια τα προβλήματα του σιδηροδρομικού δικτύου στη χώρα μας. Kι όμως, αυτά όχι μόνο δεν λύθηκαν, αλλά πληθαίνουν. Μετά από μερικές μέρες, μάλιστα, μάθαμε ότι ο προαστιακός οδηγήθηκε στις ράγες του μετρό.
Ο χαμένος χρόνος
Είμαι μέλος μιας μεγάλης ομάδας στο Viber (περίπου 1000 άτομα) που ενημερώνει τι ακριβώς συμβαίνει με τα δρομολόγια. Είναι όσο μπούμερ ακούγεται. Μπορεί κάποιος να ρωτάει πού ακριβώς βρίσκεται ο τάδε συρμός, ένας καλοθελητής να απαντάει και ακριβώς από κάτω να ρωτάει κάποιος άλλος το ίδιο. Αυτό μπορεί να συνεχιστεί για πολλά λεπτά. Οι φορές που με έχουν σώσει, όμως, είναι πολλές.
Σήμερα, για παράδειγμα, εκτός από την αναστάτωση για το μετρό της Θεσσαλονίκης, θα διαβάσατε ότι ακινητοποιήθηκαν οι συρμοί του προαστιακού και καταργήθηκαν δρομολόγια διότι δεν υπήρχε ρεύμα. Οι επιβάτες δεν είχαν καμία ενημέρωση, περίμεναν και περίμεναν μέχρι να φτάσουν κάποια λεωφορεία ή να επιστρέψουν με το τρένο πίσω στον σταθμό που επιβιβάστηκαν. Χάος.
Για να μη βρεθώ σε παρόμοια θέση, κοιτάζω κάθε πρωί αυτή την ομαδική. Σήμερα τη γλίτωσα, όταν βρίσκομαι ήδη στην Αθήνα όμως και θέλω να επιστρέψω, αφήνομαι στο έλεος των ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα, περιμένοντας μια θετική εξέλιξη.
Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει σύστημα να μη δίνεται ο ακριβής χρόνος καθυστέρησης. Σε κάθε ανακοίνωση ακούμε «σε περίπου δέκα λεπτά». Μόλις τα δέκα λεπτά περάσουν, άλλη μία ανακοίνωση μας ενημερώνει ότι «σε περίπου δέκα λεπτά» ο συρμός θα μας παραλάβει. Και κάπως έτσι περνάμε στις μισάωρες καθυστερήσεις οι οποίες είναι πλέον δεδομένες.
Σε πρόσφατη συζήτηση με έναν φίλο ο οποίος δείχνει την ίδια γενναιότητα καθημερινά, βάλαμε κάτω πόσες ώρες χάνουμε συγκεντρωτικά από αυτά τα αθώα δεκάλεπτα κάθε βδομάδα. Γελάσαμε. Και γελάσαμε γιατί είναι πολλές, ένα ή δύο ολόκληρα ρεπό, ώρες που θα μπορούσε κάποιος να περάσει με την οικογένειά του ή όπως αυτός θέλει.
Το λογότυπο του προαστιακού, χωρίς καμία αμφιβολία πια, είναι το «α», από το «άργησε πάλι» ή το «ακατάλληλο».
