Οι άντρες φαίνονται από μικροί (ότι θα γίνουν άντρες)

Το ξέρω ότι θα μπορούσα αντί για το κείμενο “οι άντρες φαίνονται από μικροί ότι θα γίνουν… άντρες”, να στείλω μόνο την παρακάτω μικρή, αλλά τόσο φωτογραφική λεζάντα της οικογενειακής μου ζωής.

-Γιος: Όλη την σκουπίζω τις μύξες μου στα μαξιλάρια

-Πατέρας: Και γιατί δεν τις σκουπίζεις στις κουρτίνες;

-Μαμά: Διότι είναι κρόσια…

Ναι, υπάρχουν κι άλλα τέτοια παραδείγματα, όχι τόσο ξεκαρδιστικά αληθινά, αλλά SO true.

“Γιώργο (ο γιος ντε!) μην πετάς τα νερά έξω από την μπανιέρα, σε παρακαλώ” (πάντα ευγενική). “Εντάξει”, λέει το μόλις 2,5 ετών τέκνο του πατέρα του, αλλά πριν προλάβω να τον πάρω με πετσέτα στην αγκαλιά μου έχει κλωτσήσει ότι έχει βρει μπροστά του και κάτι μου λέει ότι, όπως ο πατέρας του, μόλις θα μπορεί να βγαίνει μόνος του θα σκουπίζεται πάνω στο χαλάκι του μπάνιου και θα πηγαίνω μετά να το απλώνω για να μην μουχλιάσει, κάτι που εγώ δεν κάνω, αφού σκουπίζομαι μέσα στην αφιλόξενη μπανιέρα μας.

Η παράσταση συνεχίζεται και στην αλαξιέρα, καθώς όσο εγώ τον σκουπίζω πετάει κάτω ό,τι βρίσκεται κοντά του. Εσώρουχα, πιτζάμες, τέτοια. Όση κρέμα καταφέρνει να μου πάρει από τα χέρια, την απλώνει στον διπλανό τοίχο, επειδή εκεί την έχω βάλει και όχι δίπλα στην κουρτίνα…

Τα ρούχα που αιωρούνται και πραγματοποιούν ελεύθερη πτώση παντού στο σπίτι είναι μια πολύ γνωστή εικόνα, όταν ο πατέρας του γιου μου επιστρέφει στο σπίτι από μια άλλη κουραστική μέρα στη δουλειά. Σε αντίθεση με μένα που η εργασία μου πάντα ήταν ένα ξεκούραστο κι απολαυστικό χόμπι, οι καρέκλες του σαλονιού δεν ήταν ποτέ γκαρνταρόμπα, ούτε επίσης το καλοριφέρ της κρεβατοκάμαρας, για να μην αναφέρω το ποδήλατο γυμναστικής που σου περνάει πρώτο από το μυαλό.

Το ότι πιάνει το πουλάκι του είναι φυσιολογικό, ανακαλύπτει τον εαυτό του, λένε οι παιδίατροι και οι ψυχολόγοι. Αρκεί να μην το παρακάνει, διότι τότε κάτι τον απασχολεί. Σε αυτή την ηλικία δεν χρειάζεται ακόμα να το κάνει λάστιχο. Το ίδιο και το στήθος μου. Μπορεί να το βλέπει και να το πιάνει. Είμαι, εξάλλου, η πρώτη γυναίκα που βρέθηκε μπροστά του. Και ξέρει πώς να με ρίξει. Έλα εδώ, έλα εδώ, μου λέει. Και με παίρνει σφιχτή αγκαλιά. Μαζεύω ό,τι έχει πέσει κάτω ευτυχισμένη.

-Μάζεψε τα παιχνίδια σου, σε παρακαλώ.

-Να τα μαζέψεις εσύ.

-Παρακαλώ;

-(Με πιο χαμηλή φωνή) Να τα μαζέψεις εσύ.

-Γιωργάκη, θα τα μαζέψω όλα και τα τα δώσω σε παιδάκια που δεν έχουν ούτε τα μισά.

-Θέλεις να παίξουμε;

Όπως κάθε τυπικός άντρας, αλλάζει κουβέντα. Εννοείται ότι κάποια στιγμή τα μαζεύει, ένα – δύο, για να με βοηθήσει, όπως λέει. Θα μπορούσα, φυσικά, να μην τα μαζεύω, αλλά καλύτερα να το συζητήσω με αυτόν που αποφάσισε να φτιάξει τόσο μικρούς κόσμους, που αν πατήσεις την κοτούλα τους μπορεί να χρειαστεί να πας στο νοσοκομείο για να στην βγάλουν. Για να μην πούμε για τα μικρά και δημιουργικά τουβλάκια, σε όλο το σπίτι ή τις βίδες πασίγνωστου μάστορα…

Ο γιος μου αλλάζει κουβέντα ή αρχίζει να τραγουδάει ή βάζει τα χέρια στα αυτιά του και μιλάει ακαταλαβίστικα όταν είναι σε δύσκολη θέση. Όταν πρώτη φορά τον είδα να το κάνει, μου πήρε ώρες να συνέλθω. Ο πατέρας του παιδιού μου όποτε, μα όποτε δεν ξέρει τι να πει ή έχει άδικο υψώνει τον τόνο της φωνής του και λέει ό,τι ποιο άσχετο με την κουβέντα μας θυμάται μέσα στην φασαρία που δημιουργεί. Είναι μια πάγια αντρική τακτική που συνήθως βγαίνει νικητής καθώς σε καμία γυναίκα σε αρέσει ο τόσος θόρυβος, πόσο μάλλον αυτή η ανόητη διαδικασία της σκηνής για κάτι που συνέβη πριν πολλά χρόνια, ίσως τότε που ακόμα δεν είχατε γνωριστεί. Είναι η γνωστή κασέτα.

-Γιωργάκη, τι κάνεις;

-Δεν μπορώ να σου μιλήσω.

-Γιατί;

-Δουλεύω στο λάπτοπ μου.

-Α, εντάξει…

-Όχι, μπορώ. Από που το πήραμε;

Από εκεί που πήραμε και την ένα και κάτι μέτρο μηχανή που έχουμε στο σαλόνι. Σε μήκος λίγο πιο μικρή από τον διθέσιο καναπέ. Το αυτοκίνητο, το έχουμε στο μπαλκόνι. Η απόσταση που μπορεί να διανύσει είναι μόλις μερικά μέτρα, αλλά το κάνει με την σειρήνα να χτυπάει ασταμάτητα. Φυσικά έχει και εργαλεία που την επισκευάζει αν χρειαστεί.

Στον ίδιο χώρο παίζει μπάλα και μπάσκετ. Πόλεμο παίζουν με τον πατέρα του πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, διότι είναι μακρόστενο και βολεύει στις μπρος και πίσω μετακινήσεις άμυνας και επίθεσης. Όταν ο μπαμπάς είναι σπίτι θέλει να τρώει στον καναπέ (ναι του ίδιου σαλονιού) πετώντας κάτω όσα μαξιλάρια δεν χρειάζεται. Όταν είμαστε οι δυό μας πηγαίνει στο καρεκλάκι του στην κουζίνα, αλλά τρώει περισσότερο όταν του υπόσχομαι ότι μπορεί μετά να δει τηλεόραση.

“Έλα στο σπίτι τώρα”, μου λέει όταν βγαίνω το βράδι και τον αφήνω με την babysitter του, αλλά χθες τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ, καθώς η κοπέλα ενός φίλου του χάιδευε τα πόδια. Εγώ παίζω όλο τον Σέξπηρ που χωράει μέσα σε ένα παιδικό δωμάτιο. Εκείνη, ήταν μόλις η δεύτερη φορά που ήρθε στο σπίτι μας…