Από πότε το λάδωμα για το δίπλωμα έγινε νόμος του κράτους;

Το πρώτο και τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από την περίοδο που έδωσα για το δίπλωμα αυτοκινήτου είναι το βέλο στο καπέλο της μίας εξετάστριας. Η εικόνα του μου έχει μείνει τόσο έντονα στο μυαλό αφενός γιατί σε όλη τη διάρκεια της εξέτασης περίμενα το Χρήστο Φερεντίνο να μου πεταχτεί από το στενό και να μου κάνει ΜΠΑΜ και αφετέρου γιατί από το φόβο μήπως γελάσω, την ώρα της όπισθεν δεν έστριψα το κεφάλι μου προς τα πίσω. Και κόπηκα.

Εκείνη την ημέρα γύρισα σπίτι ταπεινωμένη και τσαντισμένη. Ταπεινωμένη από το δάσκαλο ο οποίος με τρέλανε στο ‘πας καλά μωρέ;‘ και στο ‘στα λεγα. Καλά να πάθεις που δεν με ακούς‘ και τσαντισμένη γιατί μόλις είπα στους φίλους και τους γονείς μου τι είχε συμβεί, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Α, και συμπλήρωσαν και εκείνοι με τη σειρά τους, ‘και να πεις δεν στο έλεγα‘.

Μπορεί να έχεις ήδη καταλάβει τι προηγείτο αυτού του ‘στα λεγα’, μπορεί και όχι. Να σημειώσω εδώ ότι αν είσαι στο όχι, θέλω να ξέρεις ότι σε συμπαθώ ένα τσικ παραπάνω. Και συνεχίζω. Μου έλεγαν λοιπόν, ότι δίπλωμα αυτοκινήτου δίχως να λαδώσεις, δεν παίρνεις. ‘Δεν πα να είσαι και ο Σουμάχερ‘. Αυτή ήταν η ατάκα που κυκλοφορούσε τότε και με έκανε να θέλω σαν την Πρωτοψάλτη να βγάλω άδεια οπλοφορίας και να αρχίσω να τους κυνηγάω όλους.

Ρωτούσα εγώ, γελούσαν εκείνοι και όλα γίνονταν μία ωραία ατμόσφαιρα. Με είχε πιάσει τέτοιο πείσμα και τέτοιος εκνευρισμός που το είχα πάρει πατριωτικά. Τους έβαλα και στοίχημα, τρομάρα μου, ότι θα γυρίσω σπίτι με το δίπλωμα στο χέρι και τον τραπεζικό μου λογαριασμό ανέγγιχτο. Δεν ξέρω αν πρέπει να επικαλεστώ την παρωδία με τον Πάουλο Κοέλιο και να πω ότι όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν κάνει την πάπια, αλλά μόλις είδα την κυρία με το βέλο στο καπέλο σαν ηρωίδα του Όσα παίρνει ο Άνεμος μου ρθε να πω με ύφος Σκάρλετ Ο Χάρα ‘Στο κάτω κάτω αύριο θα είναι μία καινούρια μέρα‘ και να φύγω.

Για να το σοβαρέψω λίγο, δεν με πείραζε το καπέλο αυτό καθεαυτό. Ούτε το γεγονός ότι είχε βέλο και το φορούσε μία κυρία εν ώρα εργασίας της. Εν έτει 2006. Εκείνο που με ενόχλησε ήταν ότι η όλη αμφίεση ήταν σαν να μου αποδείκνυε ότι ίσως οι υπόλοιποι έχουν και δίκιο τελικά. Μη ρωτάς γιατί, δεν ξέρω. Πρέπει να ήταν το ύφος. Αυτό το υπεροπτικό βλέμμα του ‘θα σε κόψω’ το οποίο είχε και ο έτερος εξεταστής παρότι δεν φορούσε Μοντγκόμερι. Θυμάμαι ότι το ύφος το απέκτησαν αμφότεροι αμέσως μετά τη συζήτησή τους με το δάσκαλο. Α ναι, ξέχασα. Πριν μπούμε στο αυτοκίνητο, ήρθαν χαμογελαστοί, χαμογελαστοί και ζήτησαν να μιλήσουν μαζί του πριν ξεκινήσουμε. Για ‘τα διαδικαστικά’ όπως είπαν μπροστά μου.

Την κατάληξη εκείνης της εξέτασης την ξέρεις από την αρχή εκείνου του κειμένου. Και παρά τα νεύρα μου, πραγματικά μου φάνηκε έντιμο το να με κόψουν εφόσον για τους όποιους ηλίθιους δικούς μου λόγους δεν γύρισα το κεφάλι μου στην όπισθεν. Σκέψου να περνούσε εκείνη την ώρα από πίσω ένα παιδί ή μια γιαγιά ή κάποιος. Δίκαιο.

Στην δεύτερη απόπειρα φρόντισα να είμαι πιο σοβαρή. Ευτυχώς, το ίδιο συνέβη και με τους εξεταστές μου. Το μόνο ίδιο με την προηγούμενη φορά, ήταν αυτά τα διαδικαστικά πριν την εξέταση με το δάσκαλο. Εκείνη η διαδρομή, μας πήγε περίφημα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα και ένιωθα. Αφότου τράβηξα χειρόφρενο και λίγο πριν τους πω γεια σας και ευχαριστώ, εκείνοι με κοίταξαν αυστηροί και με ρώτησαν για κάτι μηχανολογικό που αλήθεια, δεν το θυμάμαι. Κόπηκα, ξανά. Αυτή τη φορά για κάτι θεωρητικό.

Αν την ίδια περίοδο δεν είχαν πάρει δίπλωμα με την πρώτη οι περισσότεροι φίλοι μου, πιστεύω ότι θα ένιωθα καλύτερα. Ωστόσο έλα που έπαιρναν ο ένας μετά τον άλλο. Σαν τώρα θυμάμαι μία συζήτηση που σαν άλλοι ειδήμονες μου εξηγούσαν ότι ‘έτσι είναι το σύστημα, δεν θα το αλλάξεις εσύ. Σιγά μην κάτσω να περιμένω μήπως πέσω σε κάποιον τίμιο που δεν τα παίρνει για να πάρω δίπλωμα‘. Δεν μπορώ να σου κρύψω ότι και η ελπίδα ότι υπάρχουν και εκείνοι οι εξεταστές που δεν παίρνουν χρήματα για να δώσουν ένα δίπλωμα που επαναλαμβάνω, σου δίνει την άδεια να βγεις στο δρόμο και να πάρεις στο λαιμό σου κόσμο, με καθησύχασε κάπως.

Με την τρίτη, το δίπλωμα έγινε δικό μου χωρίς λάδωμα.

Πολύ περισσότερα χρήματα από όσα χωράνε στο φακελάκι του λαδώματος του οποίου η ταρίφα, τουλάχιστον στην δική μου εποχή ανερχόταν στα 250 ευρώ. Θα μου πεις καλύτερα να χάσεις χρήματα και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι όντως, όταν είσαι εκεί έξω δεν αποτελείς δημόσιο κίνδυνο, αλλά από την άλλη πόση ασφάλεια πιστεύεις ότι μπορώ να νιώσω γνωρίζοντας ότι με δείγμα τους δικούς μου γνωστούς και τους γνωστούς των παιδιών εδώ στο γραφείο, οι 7 στους 10 έχουν λαδώσει για να πάρουν δίπλωμα.

Είναι τουλάχιστον πιο τίμιο από το να επιβαρύνουμε τους οδηγούς να καταβάλλουν φακελάκι προστιθέμενης αξίας γιατί αν δεν το κάνουν θα πρέπει να τιμωρηθούν και να χάσουν το δίπλωμα προς ένδειξη παραδειγματισμού. Και εν πάση περιπτώσει όποιος είχε τη φαεινή ιδέα να κάνει την αρχή με αυτό το μυστικό που αργότερα θα γινόταν κοινό και ακόμα πιο αργότερα άγραφος νόμος της ασφάλτου, ας προσπαθήσει να το περάσει στη Βουλή δια νόμου να δούμε και εμείς το πρόσωπό του. Και κυρίως, την υπογραφή του.

Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μία παρέα και συζητάμε αυτό το θέμα όλοι μα όλοι μου μιλάνε για αυτό το υπάρχον σύστημα που όλοι εμείς οφείλουμε να υπηρετούμε γιατί δεν γίνεται αλλιώς. ‘Δες το σαν το φακελάκι στο γιατρό’ μου είχε πει κάποτε ένας και με είχε βγάλει από τα ρούχα μου. Όχι για το λόγο που νομίζεις. Φυσικά, κατακρίνω το γεγονός ένας επαγγελματίας να παίρνει παραπάνω χρήματα από αυτά που αξίζει η υπηρεσία του μόνο και μόνο για να ‘σε προσέξει’ λιγάκι παραπάνω. Μέσα στην αμοιβή της δουλειάς του είναι και αυτό. Δεν χωράει αμφιβολία.

Δεν θέλω να γίνομαι αφοριστική ή να τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι, γι αυτό θέλω να ξαναπώ ότι έστω και με την τρίτη, εγώ το δίπλωμα το πήρα χωρίς να λαδώσω. Ωστόσο το γεγονός ότι υπάρχει αυτό το κοινό μυστικό που όλοι ξέρουμε αλλά κανέναν δεν ξαφνιάζει, δεν παύει να μου δημιουργεί υπερβολικά πολλές απορίες και να με κάνει να πιστεύω ότι δεν μπορεί, κάποιος θα το έχει νομιμοποιήσει με τα χρόνια και εμείς δεν πήραμε χαμπάρι.

Υ.Γ.: Νόμος, νόμος, αλλά αν βρίσκεσαι στη φάση που πρόκειται να δώσεις για δίπλωμα τουλάχιστον φρόντισε ανεξαρτήτως αν θα καταβάλεις ή όχι ‘παράβολο’, κάθε φορά που είσαι στο δρόμο να κουβαλάς και το ‘γνήσιο της υπογραφής’ σου. Να προσέχεις.