Ας μη γίνουμε κι εμείς φανατικοί

“Ο φόβος είναι το μεγαλύτερο όπλο των τρομοκρατών ενάντια στην ανθρωπότητα” έγραφε πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια ο Benjamin Barber, ο μεγαλύτερος θεωρητικός της πολιτικής του φόβου. Συμπληρώνοντας ότι “ο φόβος μετατρέπει τους ενεργούς πολίτες σε αδρανείς παρατηρητές”. Και είναι ακριβώς αυτή η στιγμή στην οποία οι πολίτες της κάθε χώρας, με την αρωγή κατευθυνόμενων ΜΜΕ, γίνονται έρμαια των αποφάσεων των κυβερνήσεών τους.

Το παράδειγμα αυτό ήταν καταστροφικό για ολόκληρο τον πλανήτη όταν ο George W. Bush κήρυττε το War on Terror. Κι ήταν καταστροφικό για τις ελευθερίες των πολιτών της Ευρώπης όταν οι δικές μας κυβερνήσεις αποφάσιζαν να πάρουν δραστικά μέτρα για την προστασία μας, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν την ελευθερία μας.

Ο Paulson έγραφε μετά την 11η Σεπτεμβρίου ότι “Many individuals feel now (2001) that they will never be safe again”. Και πράγματι πολλοί Αμερικανοί ένιωθαν ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά ασφαλείς.

Το ίδιο ισχύει τώρα για τους Γάλλους και ενδεχομένους πολλούς πολίτες της Ευρώπης. Οι οποίοι παρακολουθώντας τις φρικτές εικόνες από το αποτρόπαιο έγκλημα στο Παρίσι, νιώθουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στη δική τους γειτονιά, στο δικό τους σπίτι. Είναι πραγματικά αδιανόητο το πόσο βαθιά μέσα σου μπορεί να σε τρομάξει ένας άνθρωπος που τυφλά αποφασίζει να ορίσει τη δική σου ζωή ζωσμένος με εκρηκτικά.

Είναι τέτοια η δύναμη της τρομοκρατίας να εισέρχεται στα σπίτια και στο μυαλό των ανθρώπων, ώστε να δημιουργεί ένα τεράστιο αίσθημα απροσδιόριστης ανασφάλειας. Κι εκεί ακριβώς είναι που χρειάζεται ο κάθε πολίτης, η κάθε εθνικά κυρίαρχη χώρα, να νιώσει ασφάλεια μέσα – όχι απαραίτητα από τους ηγέτες της – αλλά από την κοινωνία των πολιτών της. Και να οδηγηθεί ενωμένη απέναντι στην όποια απειλή.

Είμαστε όλοι στο πλευρό του Γαλλικού λαού, είμαστε στο πλευρό των ανθρώπων που βρέθηκαν μέσα ή δίπλα σε αυτό το μακελειό, δίπλα σε εκείνους που οι ζωές τους επηρεάζονται από αυτό. Δεν είμαι από εκείνους που θα γράψουν ένα Je suis Charlie στο facebook τους. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Αλλά είναι πολύ σημαντικό ακόμα κι αν είναι αδύνατη η ταύτιση απόψεων, να μην αγελοποιηθούμε κάτω από μία ομπρέλα μίσους και φανατισμού. Γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να συμβεί, ειδικά αν νιώθαμε ότι η τρομοκρατική απειλή ήταν πιο κοντά στη χώρα μας.

Παρακολουθώ από το πρωί την αρθρογραφία στο News247 και με απεριόριστη θλίψη βλέπω σχόλια για αφανισμό των Μουσουλμάνων, για πόλεμο κατά μίας θρησκείας, για φανατισμό ενάντια στους όποιους φανατικούς.

Η Ευρώπη έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου και σεβασμού της ανεξιθρησκείας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον Μεσαίωνα, για να γυρίσουμε τώρα σε αυτόν. Δεν μπορεί να υπάρχει Ε.Ε. αν η ίδια πρώτη κλείσει ερμητικά τα σύνορά της στους ανθρώπους.

Αν υπάρχει κάποιος ορατός εχθρός, είτε αυτός είναι κατασκεύασμα εκείνων που ορέγονται εμπλοκή στη Μέση Ανατολή είτε αυθεντικό δημιούργημα τζιχαντιστών, τότε η προστασία των χωρών της Ε.Ε. πρέπει να είναι έναντι ακριβώς αυτού του εχθρού. Όχι κρατών, όχι προσφύγων, όχι ανθρώπων οι οποίοι δεν έκαναν τίποτα πιο κακό από το να (μην) επιλέξουν να είναι Μουσουλμάνοι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που (δεν) επιλέξαμε κι εμείς να είμαστε ασφαλείς.

Ας ζητήσουμε από τον εκάστοτε ηγέτη να προστατεύσει τους συμπολίτες μας από τον τυφλό φανατισμό και τους τρομοκράτες. Να μας προστατέψει από τρομοκράτες που πλήττουν το κοινωνικό σύνολο. Αλλά ταυτόχρονα ας μην επιτρέψουμε ούτε σε αυτόν τον ηγέτη ούτε στα ΜΜΕ να μας παρασύρουν εμάς τους ίδιους σε έναν τυφλό φανατισμό.

Ας μην γίνουμε κι εμείς φανατικοί, από φόβο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.