Άσε κάτω το σέλφι στικ, θα χτυπήσεις

Δεν είναι ωραία πράγματα αυτά. Ό,τι είχα πειστεί ότι το σέλφι στικ είναι ένα γκάτζετ που απασχολεί άδολα παιδάκια που υπογράφουν στα social media ως MarakiNoiser, πήγα σε ένα event με ενήλικες και η ψυχολογία μου καταρρακώθηκε. Κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά και αγόρια, χωρίς παρομοίωση, βγάζουν αυτό το σαν γκλομπ από την τσάντα τους και ποζάρουν. Θα έφευγα το επόμενο δευτερόλεπτο αν είχα πάρει τη δωροσακούλα μου απ’ τους διοργανωτές των events αν δεν ήμουν τόσο επαγγελματίας.

Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ένα gif για να περιγράψω τι νιώθω κάθε φορά που μια παρέα βγάζει έξω το εργαλείο. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ‘Θέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε’ που πηγαίνει με όλα ή να γράψω μια παράγραφο που δεν θα αλλάξει τον κόσμο, ακριβώς σαν αυτή που τελειώνει εδώ.

Όχι όμως. Αυτό θα ήταν πολύ εύκολο και δεν έχω και άλλο Ελύτη πρόχειρο. Θα μοιραστώ την πιο sad εμπειρία που είχα μες στο ’15 πριν δω εκείνη την παρέα σε εκείνο το event και γίνει αυτή η πιο sad εμπειρία που είχα μες στο ’15.

Που λες, περπατούσα μια μέρα στην Ερμού, σκυφτοκαμπουριαστός ως συνήθως και με τα ακουστικά στ’ αυτιά. Ένα συνήθειο που έχω, εκτός του να περπατώ σαν τον Γκιόργκι Μουρεσάν, είναι να κοιτάζω στα ποτηράκια των επαιτών και στις ανοιχτές θήκες κιθάρας των πλανόδιων μουσικών για να δω αν έχουν κάνει σεφτέ.

(Παρένθεση για Life Rule του Σωστού Τζέντλεμαν #118: Αν ένας περφόρμερ του δρόμου σε κάνει να σταματήσεις τη βόλτα σου, κάτι του χρωστάς).

Με στενοχωρούν τα άδεια ποτήρια, ή τέλος πάντων οι κάθε είδους άδειοι κερματοδέκτες, όσο φαντάζομαι ότι στενοχωρούν κάθε άνθρωπο που δεν είναι φτιαγμένος για να σκοτώνει και να αποκεφαλίζει λιοντάρια σαν τον Σεσίλ ή ακόμη και λιγότερο διάσημα λιοντάρια που δεν θα μάθουμε ποτέ ότι σκοτώθηκαν και αποκεφαλίστηκαν. Στο θέμα μας όμως.

Αυτή ήταν η πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου. Η πιο στενάχωρη ήταν αυτό το άψυχο ‘Ε τώρα τι να σου πω ρε φίλε’ στο βλέμμα του καλλιτέχνη αφού του κλώτσησα την είσπραξη. Σκέψου λοιπόν τι άβολες καταστάσεις έχει προσπεράσει η εικόνα ενήλικων ανθρώπων με σέλφι στικ στην κούρσα για την πιο sad εικόνα του ’15.

Και δε μου λες, γιατί πρέπει να χαμογελάμε στις φωτογραφίες;

Επιχειρώντας την αποδόμηση αυτής καθεαυτής της πόζας στον φωτογραφικό φακό, φτάνουμε σε χρήσιμα συμπεράσματα όσον αφορά την πλήρη απαξία του σέλφι στικ.

Οι φωτογραφίες στις οποίες ποζάρω επί τούτου, αγκαλιά με γνωστούς ή αγνώστους, είναι μια τραγωδία. Βασικά, εγώ είμαι η τραγωδία σε αυτές, μάλλον γιατί δεν μπορώ να χαμογελάσω επί τούτου ή γιατί μου τη σπάνε οι απόκριες και δεν μπορώ να παριστάνω κάποιον που δεν είμαι (εν προκειμένω τον χαρούμενο). Συνεπώς, μιλάμε για έναν αντιρρησία των σέλφιζ, των στημένων χαμόγελων ή των ντακφέης που μας δείχνουν πιο ‘παιχνιδιάρικους’.

Η ερώτηση που επιμένει περισσότερο κι απ’ τον Χρήστο Κυριαζή είναι το πού οδεύει αυτό το παραμύθι με τις σέλφιζ. Αν κάποιος κόπτεται τόσο να μας δείξει τη ‘φασάρα’ που βιώνει, ας βάλει κάποιον άλλο να τον φωτογραφίζει σε τάχα ανυποψίαστες στιγμές. Σχετικό άσχετο: Σταματήστε να τραβάτε βίντεο σε συναυλίες.

Η ενέργεια ‘όχι απλά τραβάω σέλφι, αλλά τραβάω σέλφι με σέλφι στικ’ μουδιάζει την κοινή γνώμη. Κάνει τον κόσμο να απορεί. Τελειώνει τους συμπαθέστατους Ασιάτες τουρίστες. Τους σβήνει από τον χάρτη. Τίποτα δεν είναι πιο pretentious και άψυχο και τοκέρατόμουμέσα από ανθρώπους που επιχειρούν με σέλφι στικ.

(ωραία φωτό, χαλάλι)

Θα μπορούσα να αποφύγω όλα τα παραπάνω και να ρωτήσω το εξής απλό: Έχεις δει άνθρωπο να φωτογραφίζει με σέλφι στικ τη θάλασσα ή ένα ποθητό πιάτο ή μια τοποθεσία; (Αν έχεις δει, μη διστάσεις να τηλεφωνήσεις στο 100).

Ένα inception-πλήγμα στην hi-tech δικτατορία

Δεν θέλω να κλείσω με γκρίνια. Κρίμα είναι, κάποιοι άνθρωποι ζουν πουλώντας σέλφι στικ και τους στηρίζω σθεναρά. Αυτό που με κάνει να γελάω κακιασμένα, δηλαδή με το χέρι μπροστά στο στόμα για να μη με καταλάβουνε, είναι η σφαλιάρα που τρώνε οι θιασώτες μιας ζωής στην οποία το ανοιγόκλεισμα των ματιών θα σημαίνει με έναν φανταστικό, meta, sci-fi τρόπο άμεση ενυδάτωση του οργανισμού, 2.500 θερμίδες και ξεκούραση για δώδεκα μερόνυχτα.

Η τελευταία φορά που πήρα πόζα ‘βγάζω τον εαυτό μου φωτογραφία κρατώντας σέλφι στικ’ είναι όταν έπιασα μια νεκρή κατσαρίδα με ένα εργαλείο του τζακιού για να αποφύγουμε τα πολλά-πολλά.

Αυτούς που τιμώ και θα τιμώ είναι αυτοί που έχουν πιάσει το νόημα το αληθινό σχετικά με τα σέλφι στικ. Αυτοί που τα αντιμετωπίζουν σαν ακόμη ένα αξεσουάρ του κινητού τους, όπως για παράδειγμα η θήκη. Που μιλάνε στο τηλέφωνο με το σέλφι στικ να βγάζει το μάτι του απέναντι.

Μόνο αυτοί ξέρουν, μόνο αυτούς εμπιστεύομαι. Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν να ποζάρουν στο κενό στηρίζοντας το κινητό ή την κάμερά τους στο κοντάρι της σφουγγαρίστρας. Αυτό θα πει στιλ.

Κι αυτό.