Αυτές οι ομάδες που λέμε ‘συμπαθητικές’

Όπως έχω πει και παλαιότερα, είμαι Παναθηναϊκός. ‘Κακός Παναθηναϊκός’ που θα έλεγε και ο Μίχαλος, από αυτούς που δεν ξέρουν να χάνουν. Την Κυριακή το βράδυ δεν είχα καμία σημαία του Ολυμπιακού περασμένη γύρω από τον λαιμό μου ούτε θα έβγαινα στο Πασαλιμάνι να πανηγυρίσω. Αλλά όπως και στο Λονδίνο και την Κωνσταντινούπολη, μπορώ να πω ότι είχα χαρεί που είχε περάσει ο Ολυμπιακός στον τελικό και θα διεκδικούσε την κούπα. Όχι απαραίτητα γιατί ήταν ο Ολυμπιακός αλλά γιατί ήταν ο συγκεκριμένος συμπαθής Ολυμπιακός.

Θεωρώ όμως ότι υπάρχουν φορές που σαν φίλαθλοι της μίας ή της άλλης ή μιας τρίτης ομάδας, λέμε ένα “ας το πάρει μωρεί, ας κερδίσει μωρέ, ας πετύχει μωρέ”. Κι αυτό γιατί έχουμε να κάνουμε με αυτό που ονομάζω ‘συμπαθητικές ομάδες’. Ή όπως είχε γράψει πριν 3 χρόνια ο Θοδωρής, για έναν αντίπαλο που αγαπήσε.

– Για έναν αντικειμενικό αθλητικογράφο και έναν σωστό φίλαθλο του μπάσκετ, η ομάδα αυτή του Ολυμπιακού είναι μια πολύ καλή ομάδα, ένα φοβερά δεμένο σύνολο με πολύ αθλητικά στοιχεία, διάρκεια στο παιχνίδι της, μονάδες που μπορούν να πάρουν μόνοι τους παιχνίδια κι έναν από τους 2-3 καλύτερους guard της Ευρώπης αυτή τη στιγμή.

– Για έναν Ολυμπιακό, η ομάδα αυτή είναι η ομαδάρα που άξιζε να πάρει το τέταρτο αλλά δεν πειράζει μωρή τρέλα αρχηγάρα θα πάρουμε το επόμενο.

– Για έναν νηφάλιο φίλαθλο κάθε άλλης ομάδας, θέλω να πιστεύω ότι αυτός ο Ολυμπιακός της τελευταίας 5ετίας είναι μια πάρα πολύ συμπαθητική ομάδα. Από τις ομάδες που θέλεις να κερδίζουν γιατί εκπέμπουν υγεία και έδειξαν να περνούν όλα τα στάδια του να δομήσουν μια ομάδα πρωταθλήτρια. Μία ομάδα που έπαιρνε πλέον τα παιχνίδια που παλιότερα έχανε στο τελευταίο λεπτό, μία ομάδα που γυρνάει παιχνίδια, μία ομάδα που ακόμα κι αν αλλάζει προπονητές, έχει τόσο γερές βάσεις που βρίσκεί συνεχώς το δρόμο προς την κορυφή. Στο πρόγραμμα είναι και οι χαμένοι τελικοί για μια τέτοια ομάδα.

Γιατί δηλαδή να αντιπαθήσεις αυτό το σύνολο; Γιατί να βγάλεις πάνω σε αυτό το υγιές σύνολο κακία και μικροπρέπεια. Εντός ορίων γηπέδου και κατά τη διάρκεια του αγώνα, μπορώ να δικαιολογήσω πολλά. Αλλά αυτό το κλασικό θέατρο του παραλόγου που έβλεπα να εκτυλίσσεται την Κυριακή μετά τον τελικό με όλη τη μιζέρια μαζεμένη σε post, tweet και δηλώσεις εκατέρωθεν δεν την αντιλαμβάνομαι. Και λέω εκατέρωθεν γιατί θεωρώ εξίσου ανόητο εκείνον που εκστασιάζεται με την ήττα του Ολυμπιακού με εκείνον που βρίσκει παρηγοριά στη Ρόδο. Και θεωρώ δείγμα κάκιστης νοοτροπίας να μην μπορούμε να διαχωρίσουμε τις στιγμές που πρέπει να χειροκροτάμε από εκείνες που είναι οκ να γιουχάρουμε.

Η ομάδα λοιπόν του Σλούκα, του Dunston και του Σπανούλη. Η ομάδα παλαιότερα του Περπέρογλου, του Χάινς και του Μπαρτζώκα, είναι ομάδες που δεν έχεις λόγο να αντιπαθείς. Και για να το κάνω πιο κατανοητό, τέτοιος ήταν ο Παναθηναϊκός του Σπανούλη και του Διαμαντίδη, τέτοιος ήταν ο Παναθηναϊκός του Αλιόσα Ασάνοβιτς και του Σόουζα, τέτοιος ήταν ο Ολυμπιακός του Μέλμπεργκ και του Ρόμενταλ, τέτοια ήταν η ΑΕΚ του Λυμπερόπουλου και του Κατσουράνη, τέτοιος ήταν ο Παναθηναϊκός του Ντομινίκ και του Στόγιαν, τέτοιος ήταν ο ΠΑΟΚ του Βρύζα και του Μαραγκού. Και τόσες άλλες ομάδες.

Και έχω και αντίπερα όχθη. Το καταλαβαίνω απόλυτα να μην συμπαθεί και πολύ κάποιος τον Παναθηναϊκό του Σισέ και του Λέτο. Το καταλαβαίνω απόλυτα να μην συμπαθεί κάποιος τον Ολυμπιακό του Αμανατίδη και του Τζόλε. Το καταλαβαίνω απόλυτα να μην συμπαθεί κάποιος την ΑΕΚ του Ντέμη και του Μανωλά.

Η καζούρα είναι υγεία στον αθλητισμό και τον οπαδισμό. Και ποτέ δεν θα πάψει να υφίσταται. Κι αν θες να το δεις και πιο συγκεκριμένα και σε αντιστοιχία με τις παραπάνω ομάδες που ανέφερα, υπάρχουν φίλαθλοι που την σηκώνουν την καζούρα και στα δημόσια προφίλ τους έβλεπες συζητήσεις με χιούμορ και νόημα και υπάρχουν και άλλοι που ήθελαν απλά μια σπίθα για να βάλουν μπουρλότο.

Δεν αλλάζει τίποτα στο Matrix με το να κάνουμε (κάνω) κήρυγμα περί ηθικής στις νίκες και τις ήττες. Όπως σίγουρα δεν αλλάζει και η νοοτροπία που χρόνια τώρα καλλιεργείται σε γήπεδα, εφημερίδες, site και παρέες. Μόνο που καμιά φορά νιώθω ότι κάνουμε λάθος να μην αναγνωρίζουμε την προσπάθεια μίας ομάδας που εδωσε έναν αγώνα και ασχέτως αποτελέσματος άξιζε τον σεβασμό όλων.

Μια ομάδα, από εκείνες που εμείς της αντίπερα όχθης αποκαλούμε ‘συμπαθητικές’.