Αυτό που θα ήθελε να είναι το νέο Californication

Το ‘τα ψοφίμια ροκάρουν ακόμη’ δημιούργημα του Denis Leary παίζει και να είναι η καλύτερη νέα σειρά ενός πολύ φτωχού καλοκαιριού. Επίσης δικαιούται να περηφανεύεται για την ευκαιρία που έδωσε να λάμψει το πρόσωπο -και το στήθος- της Elizabeth Gillies. Κρίμα που δεν υπάρχει κάπου ένας Duchovny να ασχοληθεί διεξοδικά και με τα δυο.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τον -57χρονο πλέον- Denis Leary τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση ήδη από την εποχή που τον πρωτογνωρίσαμε στην ‘αυγή’ του MTV. Μου αρέσει η ‘βλογιοκομμένη’ φάτσα του, το σαρκαστικό χιούμορ του και το πόσο ‘εφιαλτικά’ γρήγορα μιλάει και προσβάλει. Ακόμη και αν, την προηγούμενη σειρά του, το εξαιρετικό Rescue Me, ομολογώ ότι δεν άντεξα να το ακολουθήσω μέχρι τέλους.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαι θετικά προκατειλημμένος απέναντί του. Θέλω να τον αφήσω να με πείσει ως Johnny Rock, ο αποτυχημένος και αυτοκαταστροφικός 50άρης ροκ σταρ (κομπλέ με κουπ ‘όρθιο λοφίο’), που βρίσκεται ‘αντιμέτωπος’ με την σέξι και ταλαντούχα κόρη που δεν ήξερε ότι είχε και (SPOILER) πείθεται -λόγω φράγκων, όχι επειδή έγινε αισθηματίας- να ενώσει ξανά την πρώην μπάντα του και να της γράψει ένα μάτσο τραγούδια.

Μια μπάντα που περιλαμβάνει τον John Corbett του Northern Exposure ως τον σούπερ επιτυχημένο κιθαρίστα (της Lady Gaga) που τον μισεί, αλλά αγαπά (SPOILER) το bikini body της κόρης του.

Ένα αδιάφορο μουστακαλή μπασίστα, έναν ‘ολοστρόγγυλο’ ντράμερ και την σέξι Elaine Hendrix, πρώην groupie, back up singer, γκόμενα και βασικά μαμά του λόχου.

Ο Leary το έχει πάρει γενικά ζεστά το θέμα -προφανώς ζηλεύοντας και λίγο την επιτυχία του Empire, που επίσης ασχολείται με ένα μουσικό είδος. Όχι μόνο είναι παραγωγός και πρωταγωνιστής, αλλά έχει γράψει και το σενάριο και το μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών. Τραγούδια που ηχογραφούνται live και που ελπίζει -χρησιμοποιώντας το fan base της Gillies, από την εποχή του Nickelodeon- να γνωρίσουν την αποθέωση στο iTunes.

Επίσης έχει χρησιμοποιήσει τα ‘γαλόνια’ που κουβαλάει μετά από τόσο χρόνια στην σοόυμπιζ ώστε να σκοράρει δυνατούς guest star όπως την -κουλ ότι και αν κάνει- Joan Jett (καθώς επίσης ο Dave Grohl και ο Greg Dulli των Afghan Whigs).

Ουσιαστικά εδώ ο Leary ζει στον απόλυτο βαθμό την προσωπική του ροκ σταρ φαντασίωση. Μας δείχνει πόσο κουλ είναι να μένεις εσαεί πιστός στους θεούς του ροκ ν ρολ κάνοντας κόκα, πίνοντας γαλόνια ουίσκι και προσπαθώντας να πηδήξεις διαφορετική groupie κάθε βράδυ.

Γιατί αν είναι κάτι το Sex & Drugs & Rock & Roll (το theme song του οποίου είναι όντως πιασάρικο) είναι μια ωδή στο ροκ της εποχής του CBGB και στο πως αυτό το είδος μουσικής -και όσοι το υπηρετούν- είναι πιο αυθεντικοί από οτιδήποτε άλλο ποπ και εύπεπτο (Lady Gaga, Katy Perry) κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή εκεί έξω.

Υπό την έννοια αυτή το SDRR είναι όντως ξαδελφάκι του Californication, μιας σειράς που εκπλήρωνε την αντίστοιχη ‘πρώτα ζεις και πηδάς και μετά γράφεις’ αντρική φαντασίωση. Οι δυο τους, Johnny Rock και Hank Moody, αν ποτέ γνωρίζονταν, παίζει και να γίνονταν κολλητάρια. Εκτός αν το πράγμα πήγαινε αλλιώς και ο ένας άρχιζε να διαπιστώνει πόσο ψεύτικος και δήθεν είναι ο άλλος.

Όπως και να’χει, το SDRR βλέπεται ευχάριστα. Όχι τόσο εξαιτίας του Leary όσο εξαιτίας της Gillies που σε πείθει ότι είναι original, έξυπνη, σέξι και άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση ανθρώπου. Για την οποία εννοείται πως θα μιλήσουμε προσεχώς αναλυτικά.

Για την ακρίβεια το SDRR βλέπεται εξαιρετικά ευχάριστα αν είσαι άνω των 30 κάτι. Γιατί για τους υπόλοιπους, τους 20άρηδες, μπορεί να μοιάζει και λίγο σαν να πηγαίνεις σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, με τον κάποτε κουλ θείο σου να σε στριμώχνει στην γωνία και να σου διηγείται ροκ ιστορίες τις οποίες δεν σε πολυνοιάζει να ακούσεις, ενώ παράλληλα γκρινιάζει γιατί η νέα γενιά είναι συνέχεια μπροστά σε μια οθόνη. Όπως και να’χει, αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία. Ειδικά τώρα, που όλες σχεδόν οι υπόλοιπες καινούργιες σειρές είναι ψιλο-απογοητευτικές.