Ντρέπομαι, αλλά το Bachelor μου αρέσει

Προφανώς και δεν θα μπορούσε το Bachelor παρά να μου φαίνεται ασφυκτικά / εφιαλτικά παλαιομοδίτικο ως concept, την στιγμή που μέχρι και η Disney, εδώ και αρκετά χρόνια, φτιάχνει τις πριγκίπισσές της δυναμικές και μαγκιόρες.

Προφανώς και το τελευταίο πράγμα που λείπει για να συμπληρώσει την ‘Ο άντρας που θα παντρευτώ, θα είναι από σόι’ 60s εικόνα η όλη φάση είναι να αρχίσουν τα κορίτσια να πετάνε γλάστρες από το μπαλκόνι στον Παναγιώτη ή, δίπλα στο όνομά τους, να γράφεται και η προίκα τους σε ευρώ.

Προφανώς και έχω παρακολουθήσει φανατικά το Unreal, οπότε καταλαβαίνω πως λειτουργεί η όλη κατάσταση, τουλάχιστον στο Αμέρικα, δηλαδή με σεναριογράφο και πίεση στις διαγωνιζόμενες ώστε να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Προφανώς και το Αμερικάνικο, που κρατάει γερά 18 χρόνια τώρα, έχει στα συν του και ένα φοβερό και τρομερό glamour παράγοντα, όσον αφορά το που πηγαίνουν ραντεβού (βλέπε πάντως ΟΧΙ σε bowling στην Γλυφάδα). Αν και, αξίζει να σημειωθεί, πως ελάχιστα από τα ζευγάρια νικητών παρέμειναν μαζί μετά το τέλος του παιχνιδιού.

Προφανώς και σε μια τηλεοπτική χρονιά που η μυθοπλασία τα πάει μια χαρά (βλέπε Άγριες Μέλισσες, Αγγελική, Ήλιος και προσεχώς τα καινούργια της ΕΡΤ), είναι κρίμα να παρακολουθεί κάποιος reality.

Οπότε τώρα, που συμφωνήσαμε ότι δεν είναι politically correct, δεν είναι αισθητικά correct ή δεν είναι μοδάτο να παρακολουθεί κανείς αυτό το παιχνίδι της αγάπης, μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί δεν μπορώ να ξεκολλήσω;

Είπαμε, ντρέπομαι που παρακολουθώ Bachelor (και ακόμη περισσότερο ντρέπομαι που το ομολογώ δημόσια), αλλά μου αρέσει. Για την ακρίβεια ΜΑΣ αρέσει οικογενειακώς. Έστω και αν, μετά το τέλος κάθε επεισοδίου, τρέχω να ζητήσω από την μικρή συγνώμη και την ‘υποχρεώνω’ να ακούσει καπάκι Μότσαρτ ή να διαβάσει Πηνελόπη Δέλτα (λέμε τώρα) για να μπαλατζάρω τις επιρροές που δέχεται.

Όσον αφορά για το λόγο που μου αρέσει, αυτός δεν έχει να κάνει με την παραγωγή που είναι, πάντως, αξιοπρεπέστατη για τα ελληνικά δεδομένα (μόνο ο λογαριασμός της ΔΕΗ, από το γεγονός ότι κάθε βράδυ η βίλα είναι φουλ φωτισμένη, πρέπει να είναι αστρονομικός).

Ούτε με τον ίδιο τον bachelor, που μια χαρά ΄λεβεντογέννα Κρήτη’ παλικάρι φαίνεται να είναι. Άσε που κάποιος οφείλει να του κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα για το τραβολόγημα που τραβάει από ένα τσούρμο αφηνιασμένες. Συν όλα αυτά τα μελιστάλαχτα και γλυκανάλατα που πρέπει να λέει σε κάθε ραντεβού. Αλλά τι τα θες, το μεροκάματο να βγαίνει.

Ο πραγματικός λόγος που μου αρέσει είναι ο πραγματικός λόγος που κάνει έτσι και αλλιώς κάθε reality επιτυχημένο. Το casting (αν και δεν θα ήθελα να είμαι μπαμπάς ή αδελφός καμίας από τις κοπέλες που συμμετέχουν σε αυτό). Το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εξαιρετικό.

Γιατί πέρα από εντυπωσιακά κορίτσια που είναι παλιές μας γνώριμες, όπως η ‘θα ήθελα να είμαι ρατακόφσκι’ Σία, στην πλειοψηφία τους είναι άγνωστες και διαφορετικές. Κάποιες, μάλιστα, φαίνονται και φουλ ειλικρινείς. Όπως η μαγκίτισσα Χριστίνα με τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η Θεσσαλονικιά μαζορέτα Νικολέτα (που όντως μοιάζει να τον έχει καψουρευτεί) και η αξιαγάπητη petite προγραμματίστρια (επίσης με τα δύσκολα παιδικά χρόνια).

Ψέματα. Δεν έχει σχέση τo casting. Εδώ η ουσία είναι το ξεκατίνιασμα. Για την ακρίβεια το ξεκατίνιασμα για έναν άντρα. Αυτό που διαφοροποιεί αυτό που βλέπουμε εδώ σε σχέση π.χ. με το GNTM (που στόχος είναι η καριέρα) και το Big Brother (που στόχος είναι το έπαθλο και η βουτιά στην πισίνα).

Γιατί αν αφαιρέσεις από το Bachelor όλα τα υπόλοιπα φτιασίδια, αυτό μένει στο τέλος. Το να βλέπεις ένα μάτσο γυναίκες (η πλειοψηφία των οποίων είναι 20χρονες-έχει και αυτό την σημασία του) να διεκδικούν το ίδιο αστραφτερό πράγμα (φόρεμα, αυτοκίνητο, άντρα δεν έχει σημασία). Και να είναι έτοιμες να κάνουν τα πάντα για να βάλει η μια τρικλοποδιά στην άλλη.

Ως άντρας, αυτό είναι κάτι που δεν έχω ζήσει. Οπότε, εντελώς ηδονοβλεπτικά, ασκεί πάνω μου μια γοητεία το να βλέπω πως πραγματικά σκέφτονται οι γυναίκες. Πως πραγματικά φέρονται η μια στην άλλη. Ξεχνώντας, στην πορεία, ότι έχουν κάμερα απέναντί τους και κάνοντας laser focus στην αντίπαλο.

Το παρακολουθώ, χωρίς να μπορώ να κοιτάξω αλλού, με τον ίδιο τρόπο που η πλειοψηφία από εμάς (δεν λέω εσένα, εσύ είσαι ανώτερο ον) περνά δίπλα από ένα ατύχημα στο δρόμο και κάνει λίγο pause στο γκάζι. Δεν λέω ότι είναι σωστό, λέω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.

Το ξέρω ότι παίζει να μην σε έχω καλύψει. Οπότε μπορείς μια χαρά να διαβάσεις ξανά το έτερο κείμενο για το Bachelor που έχουμε γράψει και το οποίο μπορείς να βρεις εδώ.

Αλλά, μεταξύ μας, το ότι το Bachelor είναι ένοχη απόλαυση, το ξέρεις ότι ισχύει. Αρκεί ένα επεισόδιο να σε πείσει. Ειδικά από εδώ και εμπρός, όταν αρχίσουν και χοντραίνουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα  με λιποθυμίες και το ‘πατενταρισμένο από τις Real Housewives’ πέταγμα ενός ποτηριού κρασιού στο πρόσωπο.