Δεν αντέχεται να ντρέπεσαι συνέχεια

Τις ζήσαμε κι εμείς τις μέρες της δημοσιότητας. Καμιά βδομάδα, μην φανταστείς. Από παντού ομοβροντίες καλών λόγων για τον μπαμπά και κύματα λύπης για μας. “Να θυμίσουμε πως άφησε πίσω του δύο ανήλικα παιδιά”.

Ούτε τα ονόματά μας, ούτε τίποτα. Μόνο δύο ορφανά. Τα ορφανά ενός ήρωα. Η μαμά είπε με το ζόρι δυο κουβέντες σε έναν πολύ επίμονο δημοσιογράφο, τα πήραν όλοι, γράφτηκαν παντού.

Για τρεις μέρες, μέχρι την κηδεία, ήμασταν πρώτη είδηση. Δεν πήγαμε σχολείο βέβαια. Η φωτογραφία του μπαμπά σε εφημερίδες και sites. “Λίγοι θα έκαναν ό,τι έκανε αυτός ο άνθρωπος με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Η σκέψη όλων μας στην οικογένειά του”.

Ήμασταν στο κέντρο της αγάπης. Όπως μπορούν τέλος πάντων να αγαπήσουν τα ΜΜΕ και οι άγνωστοι.

Περισσότερο είχαν ανάγκη να παίξουν με μία καλή είδηση σε μία εποχή που οι κακές μας είχαν πάρει όλους φαλάγγι.

Μια υπενθύμιση για την ανθρωπιά και τον ηρωισμό που δεν έχουν χαθεί στις μέρες μας, είναι πάντα χρήσιμη για να πάρεις μια ανάσα πριν πέσεις πάλι με τα μούτρα στη σκοτεινή, ατελή φύση σου. Δεν αντέχεται να ντρέπεσαι συνέχεια.

Τις πρώτες μέρες στο σχολείο όλα τα παιδιά ήταν πάνω μου. Με ήθελαν για φίλο κι εκείνα που δεν είχαμε αλλάξει λέξη. Τα πιο πολλά με ζήλευαν! Με ζήλευαν που όλοι μιλούσαν για τον πατέρα μου. Τον νεκρό πατέρα μου, να θυμίσω. Αυτόν που δεν θα έβρισκα σπίτι γυρνώντας.

Ο ηρωισμός είναι χρήσιμος μόνο αν καταφέρεις να ζήσεις στο τέλος, αλλιώς είναι μια μεγάλη τρύπα. Αυτό. Τι να εξηγήσεις;

Σε κάνα μήνα τα πράγματα είχαν γίνει πάλι κανονικά.

Ξεθώριασε η μνήμη, μαζί της και η λύπη, αραίωσε όλο αυτό το λεφούσι που μαζευόταν γύρω μου στα διαλείμματα.

Με τον αδερφό μου έπρεπε να αποφασίσουμε από πού θα κρατηθούμε. Από την περηφάνια ή από τη σκέτη παραδοχή πως ο μπαμπάς πάει και από δω και πέρα μόνοι μας. Εκείνος διάλεξε το πρώτο. Εγώ δεν μπορούσα αυτό. Η μαμά, ποτέ δεν κατάλαβα.

Πολλές φορές έχω σκεφτεί, αν του μπαμπά του παρουσιαζόταν δέκα φορές το δίλημμα που του παρουσιάστηκε, πόσες φορές θα έκανε αυτό που έκανε τελικά. Νομίζω τις λιγότερες. Αυτό είναι το λογικό. Αυτό που έκανε ήταν το πέρα από τη λογική, όπως πρέπει να λειτουργούν όλοι εκείνοι που λέμε ‘ήρωες’, αλλιώς θα ήταν κάποιοι ανισόρροποι που στην ουσία λογαριάζουν μόνο τον εαυτό τους.

Δεν τον χρησιμοποίησα ποτέ. Επέλεξα να μην ζήσω τόσο σκυφτός. Δεν τον αρνήθηκα βέβαια, κάθε άλλο. Απλά, ποτέ δεν το ξεκινάω. Όποτε με ρωτάνε τι τον είχα, λέω πατέρας μου, και αλλάζω κουβέντα.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.