Δεν είναι παιχνίδι, είναι η πρώτη ελευθερία

Όταν ανοίγει ο καιρός βγαίνουν τα ποδήλατα σαν τα σαλιγκάρια. Γεμίζει το πάρκο. Τα μικρά με τις βοηθητικές ρόδες – κανονικά σαλιγκάρια – και τα πιο σπορ για τα μεγαλύτερα παιδιά, κυρίως αγόρια, που γράφουν τις πιο απρόβλεπτες τροχιές που μπορεί να σκεφτεί ένα μυαλό.

Κάθεται στο παγκάκι με την μπάλα του περιμένοντας συμπαίκτες, αλλά ποιος παίζει μπάλα όταν έχει ποδήλατο;

-Έχω βρει ένα πολύ φτηνό, εκατό ευρώ ρε μαμά.

-Εκατό ευρώ; Είσαι τρελλός! Ξέρεις πόσο πρέπει να δουλέψει ο πατέρας σου για να βγάλει αυτά τα λεφτά;

Το ποδήλατο δεν είναι παιχνίδι, είναι η πρώτη ελευθερία.

Είναι πρώτη φορά η ζωή σου στα χέρια σου. Η πρώτη εμπεδωμένη τρέλα να βολτάρεις ακανόνιστα όπως πετάνε τα πουλιά. Οι σκιές των πουλιών στη γη είναι τα παιδιά με τα ποδήλατα.

Η Δανάη είναι εκεί σχεδόν κάθε απόγευμα. Τη βλέπει στο σχολείο, στα διαλείμματα, μία τάξη παραπάνω. Έχει ένα ροζ, ακόμη με βοηθητικές. Κάνει συνέχεια μικρούς κύκλους και κοιτάει αν την κοιτάνε. Έχει μπει από μικρή στο διακόνημα της αποπλάνησης.

Σταματάει δίπλα του, πρώτη φορά που μιλάνε.

-Θέλεις να κάνεις λίγο;

-Όχι, είναι κοριτσίστικο.

-Και τι πειράζει;

-Είναι κοριτσίστικο, αυτό πειράζει.

Ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο. Εκεί στην μέση του πάρκου. Δεν το καταλαβαίνει κανένας, δεν προσέχει κανένας, δεν πολυνοιάζεται κανένας.

Σκέφτεται τι έχουν κάνει όλα εκείνα τα παιδιά για να το αξίζουν και τι δεν έχει κάνει εκείνος για να μην το αξίζει. Τίποτα. Οι πατεράδες τους ίσως, εκείνα όχι. Είναι τα λεφτά ή η αγάπη; Δηλαδή τα αγαπάνε περισσότερο; Όχι , όχι, τον αγαπάει πολύ ο πατέρας του, αυτό είναι σίγουρο.

Σηκώθηκε από το παγκάκι και άρχισε να τρέχει με την μπάλα μόνος του. Βρήκε ένα τοιχάκι, την κλωτσούσε, γύριζε πίσω, ξανά το ίδιο… Τον πλησίασαν δύο συνομήλικοί του, άφησαν κάτω τα ποδήλατά τους και πιάσαν όλοι μαζί την μπάλα. Σε μισή ώρα ιδρωμένα, τον χαιρέτησαν καβάλησαν τα ποδήλατα και έφυγαν.

Σκοτείνιαζε. Κοίταξε στον ουρανό, ακόμη και τα πουλιά μαζεύονταν σπίτια τους. Αύριο πάλι.

Έβαλε την μπάλα στην μασχάλη, άπλωσε τα χέρια του μπροστά και πιάνοντας το αόρατο τιμόνι ξεκίνησε κι εκείνος για το σπίτι.

Μπήκε στο δωμάτιό του, ξεκαβάλησε και το ακούπησε στον τοίχο. Ένα παιδί ζητάει ένα ποδήλατο. Κανείς ποτέ δεν έχει κλάψει πιο πολύ.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.