Μπάρμπεκιου μόνο για Έλληνες

Τι σχέση έχει το γεύμα των Άθεων της Μεγάλη Παρασκευής με το κάλεσμα για μπάρμπεκιου έξω από καταυλισμό προσφύγων στα Διαβατά; Ένιωσες ποτέ ότι η αποστροφή των μουσουλμάνων προς το χοιρινό, σε καταπιέζει; Σου ‘πε ποτέ κανείς εδώ στην Ελλάδα, “ντροπή, Ραμαζάνι και θα φας στις 3 το μεσημέρι;”. Φαντάζομαι πως όχι.

Ωστόσο, φοβάσαι ότι μια μέρα θα γίνει κι αυτό “αν τους αφήσεις”, όπως και ότι θα “έμπαιναν στη Βουλή οι Αλβανοί με δικό τους κόμμα” αν τους άφηνες τότε το ’90.

Αντίθετα πόσες φορές άκουσες το αντίστοιχο για το “λάδι” ή το “κρέας” τη Μεγάλη Βδομάδα;

Η Ένωση Άθεων τα έβαζε με αυτόν τον γραφικό -μάλλον- τρόπο, με τον κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό, μέρος της οποίας είναι η Εκκλησία και κατ’ επέκταση και η σχεδόν καταναγκαστική τήρηση της νηστείας που επιβάλλεται από παντού. Από το σπίτι σου μέχρι και την τελευταία εκπομπή του ραδιοφώνου που αρνείται να παίξει “χαρούμενα” τραγούδια το Πάσχα.

Κυρίως όμως, τα “έβαζε” με έναν αβλαβή τρόπο. Δεν απειλούσε, δεν καλούσε κανέναν να πνίξει κανέναν μέσα στη θάλασσα, ούτε να τον διώξει πίσω στη χώρα του, εκεί που η ζωή του και η αξιοπρέπειά του κινδύνευαν. Πιο πολύ κινδύνευαν οι ίδιοι απ’ τα τηλεφωνήματα των αγανακτισμένων πιστών στις ταβέρνες που επρόκειτο να τους υποδεχτούν.

Πριν δύο χρόνια, σε ένα απ’ τα ελάχιστα ταξίδια που έχω κάνει στο εξωτερικό, μέσα σε μια μεγάλη παρέα ήταν και δύο Ισραηλίτες. Σε κάποιο εστιατόριο, όταν σηκωθήκαμε να πάρουμε φαγητό απ’ τον μπουφέ, έβαλαν στο πιάτο τους χοιρινό. Όταν απροειδοποίητα τους πέταξα το στερεοτυπικό “κάνει να φάτε χοιρινό;”, ο ένας γέλασε και μου είπε “σε παρακαλώ, μην το πεις στον παππού μου”. Ό, τι θα λέγαμε δηλαδή κι εμείς αν μας έπιαναν με τσιγάρο στα 17 μας, τόσο τους ένοιαζε.

Δεν ξέρω αν όλοι οι πρόσφυγες στο Κέντρο Υποδοχής δεν τρώνε χοιρινό ή αν ενοχλούνται απ’ τη μυρωδιά του, οι άνθρωποι δεν κατηγοριοποιούνται τόσο εύκολα, υπάρχουν γκρίζες γραμμές. Αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Εδώ όλοι θα προσβληθούν. Γιατί τρως μπροστά σε έναν πεινασμένο, γιατί δεν τρως όσο χρειάζεσαι απλά για να επιβιώσεις όπως εκείνος, αλλά του πετάς στα μούτρα το πλεονάζον απόθεμα που έχεις σε τροφή, μέρος του οποίου στη συνέχεια θα πεταχτεί και στα σκουπίδια. Μπροστά του. Μπροστά στον πεινασμένο.

Ούτε έχει να κάνει με την προσβολή των θρησκευτικών ‘πιστεύω’ του. Αυτό μόνο σε πρώτο επίπεδο, σε δεύτερο επίπεδο συμβαίνει κάτι με πολύ μεγαλύτερο συμβολισμό. Επιβάλεις τον δικό σου αξιακό κώδικα, τη δική σου κυρίαρχη ηθική -που επίσης είναι το απόσταγμα των διδαχών κάποιας θρησκείας- πάνω στον ανήμπορο να σε αντικρούσει. Συντρίβεις ψυχικά τον εξαθλιωμένο εκ του ασφαλούς, έχοντας τον πίσω από τα κάγκελα, βάζοντας τις δικές σου κυρίαρχες ιδέες να τον ποδοπατήσουν, να τον εκμηδενίσουν πνευματικά, σίγουρος ότι το δικό σου σύστημα αξιών είναι προϊόν του κοινού νου.

“Μα πώς γίνεται να μην τρώνε σουβλάκια;”. Αυτήν τη σκέψη πριμοδοτεί ο δικός σου “πολιτισμός”.

Με λίγα λόγια, καμαρώνεις βλέποντας τον δικό σου “πολιτισμό” να νικά τον δικό του “πολιτισμό”, που νόμιζε ότι ήρθε εδώ και μπορούσε να σε “αλλοιώσει”.

Και πώς αναζητάς να βιώσεις αυτάρεσκα αυτήν την πολιτισμική υπεροχή σου; Εδώ είναι το πιο γελοίο. Μέσα απ’ την τσίκνα. Μέσα απ’ τη διάχυση στην ατμόσφαιρα της μυρωδιάς-σήμα κατατεθέν του Ελληναρά.

Γιατί τόσα μπορεί να κάνει ο απαίδευτος ρατσιστής κρυμμένος μέσα στη μακεδονική πανοπλία του. Να ψήσει κανά σουβλάκι, την ώρα που και ο ίδιος ισοπεδώνεται απ’ τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα, κάτω απ’ τις παραπλανητικές πληροφορίες που έχει αποκομίσει από συζητήσεις με άλλους τύπους-“εγώ θα σου πω την αλήθεια” σε κάποιο προποτζίδικο.

Το πρόβλημα δεν είναι τα Διαβατά, είναι τα κάθε ‘Διαβατά’.

Αλλάξτε το μπάρμπεκιου σε “μόνο για άστεγους ή φτωχούς” και σώστε λίγο απ’ την αξιοπρέπεια όλων μας.