Διακοπές τέλη καλοκαιριού, αυτή η απάτη

Κάθε καλοκαίρι σε κάθε σπίτι, σε κάθε γραφείο, σε κάθε ζευγάρι και παρέα θα παίξει δυνατά κάποια στιγμή το ζήτημα “άδεια, πότε και για πόσο”.

Οι παλιοί στο γραφείο θα προλάβουν να καπαρώσουν το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, οι εναλλακτικοί το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, οι μη έχοντες άλλη επιλογή το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου, και τα “θύματα” τα τέλη Αυγούστου με μέσα Σεπτεμβρίου.

Έχει προκύψει όμως εδώ και πολλά χρόνια, να θεωρούμε ότι οι διακοπές τέλη καλοκαιριού είναι και οι καλύτερες, γιατί η κατάσταση στα τουριστικά μέρη είναι πιο ανθρώπινη, οι τιμές καλύτερες, οι παραλίες πιο ήσυχες κλπ.

Αρχίζω και πιστεύω ότι αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα, τα διέδωσαν πρώτη φορά όσοι για χρόνια έπαιρναν άδεια τις καλές μέρες του Αυγούστου, δηλαδή πριν τον 15αύγουστο και προσπαθούσαν να “χρυσώσουν το χάπι” σε αυτούς που έμεναν πίσω, έτσι ώστε να κάνουν υπομονή μέχρι που να έρθει και η δική τους μέρα απόδρασης, εκεί στα τέλη καλοκαιριού.

Έτσι κάθε φορά που συναντούμε κάποιον και μας ανακοινώνει ότι θα φύγει πολύ αργότερα για διακοπές, μας βγαίνει αυτόματα μία τάση λύπησης για τον «καημένο» φίλο που έμεινε πίσω και του το πασάρουμε κι εμείς: “Καλύτερα, οι διακοπές αργά λένε ότι είναι οι καλύτερες”, κι ας μην έχουμε πάει ποτέ.

Από στόμα σε στόμα, έγινε κοινή αποδοχή, εντάξει, σίγουρα κάποιοι το επιβεβαίωσαν με την επιστροφή τους, ότι όντως πέρασαν καλά και κάπως έτσι έφτασε να συντηρείται ακόμα και σήμερα αυτός ο μύθος για τις διακοπές τέλη καλοκαιριού που είναι ανώτερες όλων.

Και ρωτώ: Αν ήταν οι διακοπές τέλη καλοκαιριού οι καλύτερες, γιατί όλοι σκοτώνονται να φύγουν το αργότερο αρχές Αυγούστου; Αν οι διακοπές τέλη Αυγούστου και Σεπτέμβρη είναι ανώτερες, γιατί και μόνο η ιδέα να είσαι ακόμα στην πόλη σου προκαλεί τάσεις προς βία;

Γιατί δεν είναι.

Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Ας σταματήσει αυτός ο μύθος και ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Δεν είναι κακό, δεν είναι ντροπή, σε όλους μας έχει τύχει. Όσοι έμειναν πίσω για να περιμένουν τους υπόλοιπους να γυρίσουν, ώστε να φύγουν επιτέλους αυτοί, δεν το έκαναν από επιλογή τους. Αναγκάστηκαν και το αν περάσουν τελικά καλά ή όχι, δεν θα έχει να κάνει σχεδόν καθόλου με τα τέλη Αυγούστου, αλλά με τους παράγοντες που ισχύουν σε όλες τις περιπτώσεις, όπως η καλή παρέα, το σωστό μέρος και ένα αξιοπρεπές κατάλυμα.

Ο μύθος του καλού καιρού

Επικράτησε να λέμε, ότι τέλη καλοκαιριού έχει  καλύτερο καιρό, πιο ζεστή θάλασσα και διάφορα άλλα τέτοια περί καιρικών φαινομένων. Λάθος. Ο καιρός πάντα χαλάει γύρω στις 18 Αυγούστου με κάποιες πρώτες μπόρες, στη συνέχεια στρώνει πάλι βέβαια, αλλά ο καύσωνας υποχωρεί και σταθερά η θερμοκρασία πέφτει. Και αν πέσει η θερμοκρασία, λογικό, το νερό της θάλασσας θα σου φαίνεται πιο ζεστό.

Αν περίμενες όλο το καλοκαίρι να μαυρίσεις, μπορεί να μην συμβεί αυτό ποτέ, η ηλιοθεραπεία παρέα με αρκετά σύννεφα θα στο χαλάσει. Κι αν δεν έχει σύννεφα, πάλι το μαύρισμα δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικό όσο τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο, καθώς απομακρυνόμαστε από το θερινό ηλιοστάσιο. Αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει κανείς συγκρίνοντας τους δείκτες UV τους μήνες Ιούλιο και Σεπτέμβριο σε ένα οποιοδήποτε σάιτ καιρού.

Ας αφήσουμε όμως το επιχείρημα «μαύρισμα» στην άκρη, καθώς δεν ενδιαφέρει όλον τον κόσμο και πάμε να καταρρίψουμε το επιχείρημα «λιγότεροι τουρίστες» τέλη καλοκαιριού. Εξαρτάται πού. Αν εννοεί κανείς, Κρήτη, Κυκλάδες, Χαλκιδική, σας έχω άσχημα νέα. Οι Κυκλάδες έχουν κόσμο μέχρι τέλη Οκτώβρη, της Κρήτης η σεζόν ξεκινά Απρίλιο και τελειώνει αρχές Νοέμβρη χωρίς ιδιαίτερες απώλειες, καθώς την στηρίζουν όλους τους μήνες Ρώσοι που δεν καταλαβαίνουν από ελαφριά πτώση της θερμοκρασίας και στη Χαλκιδική, θα πηγαινοέρχονται τουρίστες ακάθεκτοι από τις γείτονες χώρες Βουλγαρία, Σκόπια, κ.α μέχρι τέλη Σεπτέμβρη.

Αν λοιπόν κάποιος θέλει λιγότερο κόσμο, και αυτό τον κρατάει σε αναμονή μέχρι τα τέλη καλοκαιριού, μπορεί να επιλέξει ένα από τα εκατοντάδες ήσυχα νησιά του Αιγαίου που έχουν λίγο κόσμο όλη τη σεζόν και όχι να περιμένει να αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα μέχρι να έρθει η μέρα που θα φύγει διακοπές.

Ακόμα και αν δεχτώ ότι τελικά είναι όντως καλύτερες οι διακοπές τέλη καλοκαιριού, υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα. Πώς στο καλό θα την παλέψει κανείς μέχρι τις 25 Αυγούστου για να φύγει; Αν οι πρώτες ζέστες σημειώθηκαν αρχές Ιουνίου, αν πέρασες ήδη τρεις καύσωνες στην πόλη, πώς θα αντέξεις να περιμένεις κι άλλο; Πώς θα αντέξεις την ατέλειωτη μοναξιά για ποτό το βράδυ όταν όλοι λείπουν; Πώς θα την παλέψεις με την κλεισούρα στο διαμέρισμα, όταν όλοι οι φίλοι σου στο instagram έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να ανακαλύψουν νέες παραλίες στο χάρτη; Πώς θα κάνεις υπομονή, καλύπτοντας πόστα και βάρδιες των αδειούχων, χωρίς να κάνεις κακό στον εαυτό σου; 

Και όταν τελικά φύγεις, πόσο πολύ θα το χαρείς, ενώ θα ξέρεις ότι όλοι μαζεύτηκαν σιγά σιγά και θα κάνουν χαβαλέ και θα πίνουν ποτάκια χωρίς εσένα; Κι αν νομίζεις ότι θα τους την «σπάσεις» ανεβάζοντας εσύ φωτογραφίες τώρα με παραλίες, σου έχω άσχημα νέα. Τις έχουν βαρεθεί όλοι, κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί σου.

Θα είσαι για πάντα ο γλυκούλης, που έφυγε τελευταία στιγμή, που κανείς δεν του έκανε το χατίρι να του παραχωρήσει την άδεια του πιο νωρίς, που δούλεψε εκτάκτως και τον Δεκαπενταύγουστο, που μέχρι να φύγει ήταν άσπρος σαν γάλα και το πιο κοντινό που είχε δει σε παραλία, ήταν η παραλία Θεσσαλονίκης.