Διώξαμε τον φασισμό από τη Βουλή, ώρα να τον εξαφανίσουμε από την κοινωνία

Οδηγώντας χθες βράδυ για να γυρίσω σπίτι μου, πέρασα ως συνήθως μπροστά από τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής στη λεωφόρο Μεσογείων. Στη θέα των προβληματισμένων μελών της οργάνωσης, που στεκόντουσαν αμήχανοι με σκυμμένο το κεφάλι καθώς λίγη ώρα πριν είχε γίνει γνωστό ότι το κόμμα θα μείνει οριστικά εκτός Βουλής, δεν μπορώ να κρύψω ότι χαμογέλασα.

Επτά χρόνια ήταν πολλά. Πάρα πολλά. Αδικαιολόγητα πολλά για να επιτρέπουμε σε ένα ναζιστικό μόρφωμα να έχει κοινοβουλευτικό άλλοθι και συνταγματική αναγνώριση. Αρχικά, προσπαθήσαμε να το ρίξουμε στην άγνοια, όμως γρήγορα το επιχείρημα αυτό καταρρίφθηκε. Οι ψηφοφόροι γρήγορα έμαθαν πως στηρίζουν μια εγκληματική οργάνωση, όμως συνέχισαν να βάζουν στη Βουλή ανθρώπους που απέναντί τους εκκρεμούν κακουργηματικές κατηγορίες.

Δολοφονίες, δολοφονικές επιθέσεις, μίσος, μισαλλοδοξία, ιδεολογίες που θα έπρεπε να έχουν πεθάνει εδώ και δεκαετίες, ξαφνικά νομιμοποιήθηκαν και για μια επταετία έπρεπε να ζούμε με αυτή τη σκιά να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, με αυτό το βραχνά να καίει μέσα μας. Μισό αιώνα μετά, η ελληνική κοινωνία έπρεπε να ανεχτεί ακόμη μια ντροπιαστική επταετία.

Το πιο δύσκολο κομμάτι του εφιάλτη όμως τελείωσε. Οι εγκληματίες δεν έχουν πια θέση στο κοινοβούλιο και πρέπει να αποτελέσει κοινό στόχο όλων μας, να μην βρουν ποτέ ξανά θέση εκεί. Η μόνη τους θέση, είναι στη λήθη της ιστορίας.

Εμείς βέβαια, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε τον εμπρηστικό τους λόγο, ούτε τις ζωές που στέρησαν, αλλά ούτε βέβαια όσα τους έφεραν το 2012 σε ποσοστά που δεν θα πρέπει ποτέ ξανά να τολμήσουν να σκεφτούν ότι μπορούν να πλησιάσουν. Το οφείλουμε στον Παύλο Φύσσα, τον Σαχζάτ Λουκμάν και σε όλα τα θύματα μιας συμμορίας που πλέον μπορεί χωρίς την κοινοβουλευτική προστασία να δικαστεί και να τιμωρηθεί όπως της αξίζει.

Το μάθημα όμως, πρέπει να μας γίνει πάθημα. Όσα οδήγησαν στην άνοδο της ακροδεξιάς δεν έχουν εκλείψει σε καμία περίπτωση, άλλωστε η ψήφος σε κόμματα που βρίσκονται στα όρια αυτής δεν μπορεί να κριθεί αμελητέα. Το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δεν μπήκε στη Βουλή είναι όχι απλά ευχάριστο, αλλά ένας αληθινός λόγος να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί.

Ο φασισμός όμως, η μισαλλοδοξία και ο ακραίος λόγος, βρίσκονται ακόμα εκεί έξω και στις παρυφές της Βουλής. Ακόμη και το 2,99%, είναι για μένα ντροπιαστικό ποσοστό. Επόμενος στόχος, εκτός από την οριστική διάλυση της Χρυσής Αυγής, είναι η διάλυση και όσων παραγόντων και συνθηκών βοήθησαν στο να βρει πρόσφορο έδαφος και να ανθίσει ο ακραίος λόγος και ο φασισμός.

Χαμογελάμε, κοιτάμε μπροστά, ανασαίνουμε πιο άνετα και αισιοδοξούμε. Σε καμία περίπτωση όμως δεν εφησυχάζουμε. Μέχρι ο κάθε φασίστας να ντρέπεται να παραδεχθεί ανοιχτά τα πιστεύω του, μέχρι ο κάθε γονιός που μαθαίνει στο παιδί του να μισεί να τίθεται στο περιθώριο, μέχρι ακόμα και παρατάξεις όπως του αυτή του Βελόπουλου να θεωρούνται ακραίες.

Ας χαρούμε αυτή τη νίκη, ας κλείσουμε για πάντα αυτό το κεφάλαιο και ας μην επαναλάβουμε για μια φορά τα ίδια λάθη, για το καλό όλων μας. Στα τσακίδια.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi.