Ε, όχι και τσόντα σε VHS!

Δεν είναι τρόπος αυτός, σκεφτόταν. Η επιστήμη καλπάζει σε όλους τους τομείς κι εκείνος ήταν εκεί και έπρεπε να κάνει αυτό.

Παλιοκατάσταση. Θα μπορούσαμε να δίνουμε αίμα. Ή σάλιο. Ή κάτι άλλο τελοσπάντων, αλλά όχι αυτό και όχι έτσι.

Ήταν εκεί στις 11. Η κοπέλα που του άνοιξε, γύρω στα είκοσι πέντε, γλυκιά και ιδιαίτερα ευγενική, τον πέρασε στο σαλονάκι αναμονής όπου εργάζονταν άλλα δύο κορίτσια παρόμοιας ηλικίας και κοψιάς. Το πράγμα γινόταν όλο και χειρότερο.

Ήθελε να τους πει πως κάποιο λάθος είχε γίνει προφανώς, πως δεν είχε κανένα πρόβλημα ή πως όλα ήταν στο πλαίσιο ενός στοιχήματος ή όποια άλλη σαχλαμάρα θα μπορούσε να περισώσει στο ελάχιστο την αμετακλήτως τρωθείσα περηφάνια του. Θα άκουγε σίγουρα την απάντηση “Ησυχάστε, τα έχουμε ξανακούσει αυτά”.

Σε κάνα δεκάλεπτο ένα από τα κοτρίτσια του έδωσε ένα χαρτί να συμπληρώσει – ούτε έδωσε σημασία τι έγραφε. Ύστερα του ζήτησε να την ακολουθήσει. Του άνοιξε την πόρτα ενός δωματίου και του είπε ό,τι χειρότερο είχε ακούσει ποτέ από το στόμα ενός όμορφου κοριτσιού:

“Με την ησυχία σας!”. Τον αποτέλειωσε.

“Όταν τελειώσετε χτυπήστε σε αυτό το πορτάκι και μόλις ανοίξει αφήστε το εκεί”.

Όταν τελειώσετε; Όταν τελειώσετε, ρε γαμώτο; Τόσες λέξεις υπάρχουν, αυτήν βρήκε;

Πες “Όταν ολοκληρώσετε την προεργασία της εξέτασης”, όχι ρε πούστη μου “όταν τελειώσετε”. Και σίγουρα όχι κι εκείνο “Με την ησυχία σας”.

Ναι, δεν σκόπευα να κάνω φασαρία, μην ανησυχείτε…

Στο τραπεζάκι μια στίβα περιοδικά που δεν είχε ιδέα ότι κυκλοφορούσαν ακόμα. Και βιντεοκασέτες. Βιντεοκασέτες VHS! Mου κάνετε πλάκα! Την τελευταία φορά που είδε τσόντα σε VHS η ΑΕΚ σήκωνε πρωτάθλημα.

Δεν άνοιξε κανένα περιοδικό, ούτε φυσικά φόρτωσε καμία κασέτα στο μουσειακό μηχάνημα. Είχε άλλα πράγματα να θυμηθεί και γενικά ήταν καλός σε αυτό…

Δεν ήξερε και ποιος χρόνος θεωρείται decent σε αυτές τις περιστάσεις. Πέντε λεπτά; Δέκα; Κάνα μισάωρο; Κι εκείνες εκεί έξω λες να βάζαν στοιχήματα για να περάσει η ώρα και να χρονομετρούσαν;

Σε λίγο ήταν έτοιμος. Η ποσότητα που κατάφερε να παράξει κάτω από τέτοιες πρωτόγνωρες συνθήκες πίεσης ήταν απογοητευτική. Δεν πίστευε στα μάτια του. Αλλά από την άλλη, γιατί τα κάνουν τόσο μεγάλα αυτά τα δοχεία συλλογής; Σε ποιους νομίζουν πως απευθύνονται; Υπάρχει κανείς που να φτάνει έστω μέχρι τη μέση; Έχει κάποιο όριο αυτή η ταπείνωση ή μπα;

Χτύπησε το πορτάκι, του άνοιξε η κοπελίτσα, της το έδωσε αλλά δεν κρατήθηκε να μην ρωτήσει “Φτάνει;”.

Εκείνη το κοίταξε για δύο δευτερόλεπτα που του φάνηκαν καμιά πενηνταριά χρόνια και απάντησε “νομίζω πως είναι εντάξει”.

Νομίζει; Τι εννοεί νομίζει γαμώτο; Θα με πετύχει καμιά μέρα τυχαία στον δρόμο και για εκείνην θα είμαι ο κύριος “νομίζω πως είναι εντάξει”;

Τα αποτελέσματα θα τα στείλουμε κατευθείαν στον γιατρό σας, του είπαν. Δεν αργούν.

Βγήκε έξω και τηλεφώνησε στην γυναίκα του.

“Τελείωσες; Πώς πήγε;”.

Πως να πάει ρε μωρό μου; Είπαμε να κάνουμε ένα παιδάκι αλλά δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά μωρέ…

“Έλα, υπερβολικός είσαι, κάποτε θα γελάμε”.

Άλλοι έχουν αρχίσει από τώρα…