Είδα το εξαιρετικό ‘A Quiet Place’ στο σινεμά και υπέφερα
- 15 ΑΠΡ 2018
Στηρίζω ένα καλό θρίλερ απ’ όπου κι αν προέρχεται. Έτσι κι αλλιώς, λατρεύω το είδος και μπορώ να παρακολουθώ κάθε μέρα ταινίες που σου παγώνουν το αίμα και σε κάνουν να πετάγεσαι από τρόμο. Δυστυχώς όμως, τα τελευταία χρόνια τα πραγματικά καλά θρίλερ, αυτά που έχουν κάτι καινούριο και πρωτότυπο να παρουσιάσουν, σπανίζουν.
Καταλαβαίνεις λοιπόν τη χαρά μου, όταν πληροφορήθηκα για την ύπαρξη του ‘A Quiet Place’, ενός θρίλερ με εξαιρετικές συστάσεις, υψηλή βαθμολογία στο IMDB και καλές κριτικές. “Επιτέλους ένα καλό θρίλερ” σκέφτηκα για το δημιούργημα του John Krasinski (ναι, ο Jim του Office), στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος, μαζί με τη σύζυγό του, Emily Blunt. Δεν παρακολούθησα καν το τρέιλερ και έκλεισα εισιτήριο για να πάω να το δω το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, σε αίθουσα multiplex, αφού ήταν η κοντινότερη στο σπίτι μου που το έπαιζε. Μόλις είχα κάνει ένα τεράστιο λάθος, το οποίο δεν θα συνειδητοποιούσα μέχρι να αρχίσει η ταινία.
Το μόνο που είχα διαβάσει σχετικά με την υπόθεση βλέπεις, ήταν πως μία πενταμελής οικογένεια προσπαθεί να γλιτώσει από την επίθεση μυστηριωδών τεράτων, τα οποία εντοπίζουν και σκοτώνουν τα θύματά τους, μόλις αυτά κάνουν τον παραμικρό θόρυβο. ΟΚ, ωραίο, πρωτότυπο, διαφορετικό, ατμοσφαιρικό, φύγαμε.
Αυτό που δεν σκέφτηκα όμως διαβάζοντας στα γρήγορα την υπόθεση, είναι πως μια ταινία στην οποία οι πρωταγωνιστές της οφείλουν να μείνουν ήσυχοι για να αποφύγουν τον φρικτό θάνατο, αφαιρεί από την εμπειρία του σινεμά κάποια από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της: τους δυνατούς ήχους, τη μουσική και το διάλογο. Τολμηρό εγχείρημα, το οποίο μάλιστα πετυχαίνει θριαμβευτικά και καθηλώνει τον θεατή, όμως φέρνει μαζί του ένα τεράστιο μειονέκτημα: εκτός από τους πρωταγωνιστές, θα πρέπει να κάνουν ησυχία και όσοι παρακολουθούν την ταινία, διαφορετικά η καινοτομία της μετατρέπεται σε μαρτύριο.
Ε, κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, όταν η οικογένεια περιφέρεται σε ένα ερημωμένο σούπερ μάρκετ προσπαθώντας να βρει τα απαραίτητα για να επιβιώσει, το ‘χαλάκι’ που συνόδευε την δράση ήταν ο ήχος από μασουλήματα ποπ κορν, ρουφηξιές αναψυκτικού, καρέκλες που κουνιούνται και ψίθυροι. Ήχοι οι οποίοι είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν σε κάθε ταινία, μόνο που συνήθως καλύπτονται από τους πολύ δυνατότερους που προέρχονται από το έργο κι έτσι δεν σε απασχολούν ιδιαίτερα. Πάντα θα υπάρχουν οι 1-2 σπαστικοί που θα κάνουν θόρυβο και θα καταφέρουν να ακουστούν σε μία συμβατική ταινία, αλλά ΟΚ, κάποια στιγμή θα σκάσουν από μόνοι τους ή κάποιος θα τους βρίσει και θα τους αναγκάσει να το κάνουν.
Στο ‘A Quiet Place’ όμως δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Γιατί ξαφνικά, σε μια γεμάτη αίθουσα, όλοι οι μικροί ήχοι που έκαναν οι θεατές ενώνονταν και μαζί δημιουργούσαν ένα απίστευτα σπαστικό βουητό που σου έπαιρνε τα αυτιά και δεν σε άφηνε να συγκεντρωθείς στην ταινία. Χρουμπ χρουμπ το ποπ κορν, φρου φρου η κόκα κόλα, ψιτ ψιτ οι διπλανοί, οι μπροστινοί κι οι από πίσω κι ο κακόμοιρος ο Krasinski με την Blunt να προσπαθούν να μείνουν αμίλητοι για να επιβιώσουν. Λίγος σεβασμός ρε παιδιά.
Το αστείο είναι ότι στην αρχή της ταινίας, μερικοί από τους ήχους προέρχονταν κι από μένα, αφού ασυναίσθητα συνέχισα κι εγώ να μασουλάω και να πίνω. Όταν όμως κατάλαβα τι παίζει, ντράπηκα και σταμάτησα, τρώγοντας απελπιστικά αργά και προσεκτικά, ώστε να μην γίνω κι εγώ ένας από τους ενοχλητικούς που δημιουργούν τη βαβούρα. Ε, η πλειονότητα μέσα στην αίθουσα δεν σκέφτηκε να κάνει το ίδιο, συνεχίζοντας σαν να μην τρέχει τίποτα. Συζητήσεις, ήχοι, φασαρία, τα οποία σαμποτάριζαν το κλίμα που προσπαθούσε τόσο μαεστρικά να χτίσει η σκηνοθεσία της ταινίας.
Μοναδική παρηγοριά, οι σύντομες σκηνές με έντονους ήχους και φασαρία, εκεί όπου γαλήνευε η ψυχούλα μου και μπορούσα να παρακολουθήσω τη δράση απερίσπαστος και να φάω και λίγα ποπ κορν χωρίς το άγχος ότι θα ακουστώ. Αληθινός MVP της αίθουσας βέβαια, ο θεούλης που αφού είχε ήδη περάσει μία ώρα, συνέχισε να ρουφάει τον αέρα από το πλαστικό ποτήρι του αναψυκτικού και όταν βεβαιώθηκε ότι δεν έχει μείνει σταγόνα, άρχισε να παίζει με τα παγάκια. Μάγκας, σαν στο σπίτι του.
Εκτός από κινηματογραφικό πείραμα, το ‘A Quiet Place’ είναι κι ένα εξαιρετικό κοινωνικό πείραμα, αφού καλεί τους θεατές να μιμηθούν τους πρωταγωνιστές και να κάνουν ησυχία, όχι για να επιβιώσουν αλλά για να δείξουν στοιχειώδη σεβασμό στους υπόλοιπους θαμώνες και να απολαύσουν την ταινία. Ε στη δική μου αίθουσα τουλάχιστον, η κοινωνική πτυχή του πειράματος απέτυχε παταγωδώς, αφού οι θόρυβοι παρέμεναν στα ίδια ντεσιμπέλ όσο η ταινία εξελισσόταν, για να μην πω ότι ανέβαιναν κιόλας.
Δυστυχώς, λόγω της φασαρίας και της αδιαφορίας των θεατών, έφτασα στο σημείο να εύχομαι μία ταινία που ήταν πραγματικά εξαιρετική, να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να τελειώσει μαζί της και το βασανιστήριο. Έπιασα μάλιστα τον εαυτό μου να χαίρεται που η διάρκειά της ήταν μόλις 90 λεπτά γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν θα άντεχα πολύ παραπάνω. Και για να μην αρχίσουμε τα γραφικά “μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά”, άρθρα και -υπέροχα- tweet με αντίστοιχες εμπειρίες θα βρεις και από άλλες χώρες στις οποίες προβάλλεται η ταινία, αφού το ρίσκο που παίρνει είναι δεδομένο.
Για να κλείσω, επειδή το ‘A Quiet Place’ είναι ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων ετών, είναι κρίμα να περιμένεις να το δεις σε DVD, ώστε να εξασφαλίσεις την αρμόζουσα ατμόσφαιρα. Μπορείς λοιπόν είτε να πας σε κάποιο σινεμά που δεν μαζεύει κόσμο, είτε να επιλέξεις μία αντιεμπορική ώρα, ώστε τουλάχιστον να μην πετύχεις κατάμεστη αίθουσα. Και προ πάντων, έχε κι εσύ στο νου σου ότι θα πρέπει να είσαι πολύ πιο ήσυχος απ’ ότι συνήθως, αφού ο παραμικρός ήχος ακούγεται.
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως αυτά τα τέρατα της ταινίας είναι εύκαιρα για μία εποχιακή δουλειά σε σινεμά;
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ: