Είναι αυτό το Ελληνικό Όνειρο;

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ μιλάει για το Αμερικανικό Όνειρο. Την ισότητα, την ευδαιμονία και την “πλούσια” ζωή. Με τα χρόνια η έννοια του American Dream ισοπεδώθηκε σε καταναλωτικά πρότυπα. Ένα σπίτι, έναν σκύλο, μια οικογένεια και μια εύπορη ζωή. Ωραίο ε; Όχι για τον Έλληνα.

Ο Αμερικανός λοιπόν έμαθε να είναι ευχαριστημένος με ένα decent όπως θα σου έλεγε επίπεδο ζωής. Να πάρει το δάνειό του για να αποκτήσει το δικό του ιδιόκτητο σπίτι, να φτιάξει μια οικογένεια για να την ταίζει pancakes το πρωί, να έχει έναν σκύλο να μπαίνει από το πορτάκι της πίσω πόρτας και γενικά να έχει αρκετά χρήματα για να καταναλώνει, να καταναλώνει, να καταναλώνει.

Τίμιο; Ναι. Είναι αυτό το όνειρο κάθε Αμερικανού πολίτη; Προφανώς και όχι.

Ποτέ μια γενίκευση αυτού του είδους δεν είναι σωστή. Αλλά εξυπηρετεί για να εξετάσουμε το δικό μας Ελληνικό όνειρο. Να μεταφέρουμε το σπίτι από το Albuquerque στα Τρίκαλα, να βαφτίσουμε τον τετράποδο Jack σε Μήτσο και να γεμίσουμε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς.

Αλλά είναι αυτό το Ελληνικό Όνειρο; Στον κλασικό Ελληνάρα επιχειρηματία που συναντάς καθημερινά στην επιχείρησή του, στο φανάρι, στο περίπτερο και την καφετέρια, θεωρείς ότι του αρκεί αυτή η ζωούλα με το σπίτι, τον σκύλο και την οικογένεια;

Άλλοι θα πούνε τον Έλληνα ονειροπόλο και οραματιστή (Δεν είναι κακό αυτό, είναι ωραίο). Άλλοι θα τον πούνε φαντασμένο (Αυτό δεν είναι και φοβερό). Οι πιο ρεαλιστές όμως θα τον πούνε άπληστο. Γιατί έχει μάθει, από όπου και να ξεκινάει σε αυτή τη ζωή και ό,τι εφόδια και να έχει πάρει από τους γονείς ή την παιδεία του, να έχει τις ίδιες απαιτήσεις και προσδοκίες.

Όχι, δεν μιλάω απαραίτητα για εσένα. Μην θίγεσαι. Αλλά μην μου πεις ότι δεν έχεις δει αυτόν τον άπληστο τύπο, στη δουλειά, την παρέα ή το σπίτι σου.

Το ιδιόκτητο σπίτι

Τίμια επιλογή του American Dream. Το να έχεις μία ιδιόκτητη στέγη είναι πολύ σημαντικό για οποιονδήποτε από εμάς. Αλλά εδώ δεν το συζητάμε καν. Το να μην έχεις το δικό σου σπίτι σε κάνει απόβλητο. “Μα καλά, δεν σου άφησαν ένα σπίτι οι γονείς σου”; Πόσες και πόσες οικογένειες δεν έχουν διαλυθεί πάνω σε μια κουβέντα για την κληρονομιά. Επειδή το ένα παιδί πήρε το σπίτι και το άλλο όχι. Πολύ καλή η επένδυση σε μια κατοικία, αλλά για τον Έλληνα είναι πολλές φορές αυτοσκοπός. Να χτίσει ένα καινούριο σπίτι και ας το πληρώνει σε δάνειο 20 χρόνων.

Η διευθυντική θέση

Το κεφάλι ξαπλωμένο αναπαυτικά στο μαξιλάρι, το σαλάκι στάζει σαν κινέζικο βασανιστήριο στο σεμεδάκι και το σύννεφο πάνω από το κεφάλι γράφει τρία γράμματα. C. E. O. Τον μάθαμε και αυτόν τον όρο. Φυσικά και θες να γίνεις διευθυντής στην εταιρία σου. Προφανώς και θες να είσαι ο ανώτατος άρχων ακόμα κι αν δεν έχεις μια ιδιόκτητη επιχείρηση. Το θέμα είναι πώς θα τα καταφέρεις να φτάσεις εκεί. Γιατί γνωρίζω πολύ κόσμο που δουλεύει σκληρά για να φτάσει στην κορυφή. Αλλά γνωρίζω και πολύ κόσμο που θεωρεί ότι μόνο και μόνο επειδή είναι έξυπνος και σπουδασμένος, πρέπει κάποιος να το πάρει χαμπάρι και να τον φυτέψει σε ένα βράδυ στη θέση του διευθυντή. “Αφού αυτά είναι απλοϊκά για εμένα”, “αφού είμαι καλύτερος από τον διπλανό μου”, “αφού ο διευθυντής τα κάνει όλα σκατά”. Από το στόμα ενός 23χρονου.

Το αυτοκίνητο

Στα 18 σου θες ένα MX5 ή μια Z3. Δεν σου φτάνει το Polo. Αλλά μένεις με το Polo. Και γκρινιάζεις λίγο που δεν έχεις κάμπριο. Αλλά δεν πειράζει. Θα βγάλεις τα πρώτα σου λεφτά, θα σου δώσουν στέγη οι γονείς, θα καταφέρεις να πάρεις το αμάξι των ονείρων σου με 5ετές δάνειο. Και αφού παίρνεις δάνειο, δεν πειράζει, θα πάρεις το πιο ακριβό. Ναι, αυτό με τα πολλά κυβικά. Πριν το γεμίσεις ledάκια.

Το εξοχικό

Βέβαια. Δεν μιλάμε για ένα cabin house κοντά σε μια λίμνη. Ούτε για το παλιό σπίτι των γονιών στην άλλη μεριά της χώρας που τώρα το αξιοποιούμε σαν εξοχικό. Όχι, το σπίτι στο χωριό είναι απλά το σπίτι στο χωριό. Εξοχικό αποκαλούμε ένα σπίτι, ενδεχομένως και 20 ή 30 χλμ μακριά από το κανονικό μας σπίτι, στην εξωτική Ραφήνα ή το φοβερά εξοχικό Πόρτο Ράφτη, με πισίνα “αν γίνεται μπαμπάκα”. Ματώνουμε για να το συντηρήσουμε, ματώνουμε για να το νομιμοποιήσουμε αλλά είναι απαραίτητο για να ξεσκάμε τα Σαββατοκύριακα.

Η μεγάλη ζωή

Δεν λέει κανείς ότι είναι κακό να θες να πλουτίσεις ή να θες να ζεις την ζωή του διπλανού σου. Αλλά το να κλείνεις πρώτο τραπέζι για να χτυπήσεις ένα μοντέλο, να βάζεις σε 72 άτοκες δόσεις μια βάρκα 5 μέτρων για να είσαι σκαφάτος, να μην τρως δεκαπέντε μέρες το μήνα γιατί πρέπει να ξεχρεώσεις κάτι τέλεια loafers που αγόρασες από το Μιλάνο, σου αφαιρεί το δικαίωμα να γκρινιάζεις ότι άλλοι έχουν και εσύ δεν έχεις.

Είναι πολύ λογικό να θες να έχεις περισσότερα. Καθένας από εμάς, όταν φτάνει σε ένα σκαλοπάτι, οφείλει να θέλει να ανέβει και στο επόμενο. Αλλά κάτι μου λέει ότι έχουμε χάσει το όριο και θεωρούμε ότι μας αξίζει να έχουμε όσα κι ο διπλανός μας, ακόμα κι αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ.

Αν δεν έχεις, δουλεύεις για να βγάλεις. Αν θες να ζήσεις με περισσότερα από αυτά που έχεις, μην γκρινιάζεις. Δούλεψε για να τα βγάλεις.

Και πάρε και ένα σκύλο μέχρι να τα καταφέρεις. Θα σου φτιάχνει τη διάθεση.